Δώδεκα χρόνια χωρίς το χαμόγελο της Ζωής Δαλακλίδου.
Στο μήνυμά της, η αδερφή της Ζωής, Ελένη, αναφέρει:
“27-12-201227-12-2024
12 χρονια, τέτοια ώρα…Νιώθω ότι το ζήσαμε πριν λίγο, οχι τοσα χρόνια πριν. Κάθε τέτοια μέρα ξανα ζω τον ίδιο εφιάλτη. Κάθε τέτοια εποχή όση χαρα και να έχω, υπάρχει και μια θλίψη. Ξερω τι θα ακολουθήσει. Το ίδιο έργο, σε επανάληψη. Απλα κάθε χρόνος που περνάει ίσως να είναι λίγο πιο θολή η εικόνα. Ίσως από προστασία. Ίσως γιατί παλεύει το μυαλό να ξεχάσει. Μα πως να ξεχάσει όταν ο άνθρωπος σου έχει περάσει τέτοιο μαρτύριο. Πως να ξεχάσει ότι άδικα έσβησε έτσι αυτό το χαμόγελο. Δεν ξεχνάει, θα ήθελε, το μυαλο, αλλά δεν ξεχνάει. Και δεν πρέπει να ξεχάσει. Οχι μόνο τη Ζωή μου, όλες που μαρτυρησαν. Να μην ξεχνάμε, γιατί οι επαναλήψεις είναι καθημερινές. Με άλλα πρόσωπα, ίδια ταινία. Φέτος παρόλα αυτά υπάρχει και μια ευχάριστη νότα που το όνομα Ζωή Δαλακλίδου θα μπει σε ένα συμβουλευτικο κέντρο για κακοποιημένες γυναίκες. Πάντα θέλαμε να κάνουμε κάτι στο όνομα της Ζωής, για να τη θυμόμαστε όλοι για το καλο που είχε μέσα της και όχι για τον τρόπο που έφυγε. Τη Ζωή πρέπει να την θυμάσαι για το μεγάλο χαμόγελο της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη καλοσύνη της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη βοήθεια που είχε προσφέρει σε όποιον την είχε ανάγκη. Αυτή ήταν. Αυτή είναι ακομη. Και ας λείπει σωματικά. Ψυχικά είναι εδώ μαζί μας. Δεν έχει φύγει. Δεν θα φύγει ποτέ. Μας λείπεις, πάντα θα λείπεις!”
