Στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και της τρίτης χιλιετηρίδας, βλέπουμε πως αρχίζουν πλέον να γίνονται εμφανείς οι «ζυμώσεις» για την υλοποίηση της λεγόμενης ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ σε ότι αφορά την αλλαγή του γεωγραφικού, αλλά και του πληθυσμιακού status της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, μηδέ της χώρας μας εξαιρουμένης…
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι συμπτωματικές –τάχα μου- δημόσιες δηλώσεις ανωτάτων πολιτικών αξιωματούχων της Ελλάδας κατά διαστήματα, περί εκχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, περί αλλαγής των συνόρων, περί μιας «επαναλαμβανόμενης ιστορίας» κλπ, κάθε άλλο παρά συμπτωματικές ήταν και σίγουρα δεν δικαιολογούνταν στην «ρύμη» του λόγου τους…
Η μετανάστευση των λαών της Ασίας και της Αφρικής προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα, σαφώς και δεν ξεκίνησε από τους πολέμους που δημιούργησαν οι «δυτικοί» στις χώρες τους… Απλά αυτό ήταν ένα αφήγημα που βόλευε και δικαιολογούσε αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν γι’ αυτό άλλωστε και έγινε καραμέλα στα στόματα των πολλών!
Αποδεικνύεται όμως περίτρανα, ότι γίνεται μεθοδευμένα και συντονισμένα από τα κέντρα των λεγόμενων «νεοταξιτών», ως ένα βασικό συστατικό για την επίτευξη του κεντρικού σχεδιασμού τους. Τα δικά μου προγνωστικά σε ότι αφορά το συγκεκριμένο θέμα είναι απογοητευτικά για την χώρα μας ιδιαίτερα… Εκτιμώ ότι μέσα στο 2020 η Ελλάδα (και η περιοχή μας φυσικά) θα πλημμυρίσει από μετανάστες (όχι πρόσφυγες) από κάθε γωνιά της Ασίας και της Αφρικής και αυτό θα αποτελέσει το πρώτο βήμα και συγχρόνως το πρώτο «ρήγμα» στο σκαρί του «Τιτανικού» που αρχίζει πλέον να παίρνει εμφανή και ιδιαίτερα επικίνδυνη κλήση…
Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και η αλλαγή συνόρων (με βάση «προφητείες» πολιτικών και διπλωματικών κύκλων), αναμένεται να μπουν στο «τραπέζι» των νεοταξιτών αμέσως μετά –για να μη πω συγχρόνως- το κεφάλαιο της μετανάστευσης.
Δύο είναι οι τρόποι που μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Με πόλεμο ή με… ειρήνη! Ήδη, όλοι μιλάνε πλέον ανοιχτά και δημόσια για έναν πόλεμο με την Τουρκία αρχής γενομένης με κάποιο (ή κάποια) θερμό επεισόδιο… Αν κρίνουμε από τα τελευταία τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο με αφορμή τις έρευνες πετρελαϊκών και υδρογονοανθρακικών κοιτασμάτων και την οριοθέτηση στις περίφημες ΑΟΖ οδηγούμαστε θεωρητικά στην επιλογή της πρώτης λύσης (πόλεμοι).
Την ίδια στιγμή το «μπαρούτι» που μυρίζει στην Λιβύη με την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και της χώρας μας σε όλο αυτό, κάνει ακόμη πιο ανοιχτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Υπάρχει όμως και ο ειρηνικός τρόπος να προχωρήσει ο σχεδιασμός (αλλαγή συνόρων) μπαίνοντας απλά ως δίλημμα… ένας ή περισσότεροι πόλεμοι!
Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές στην σύγχρονη ιστορία της χώρας μας και των Βαλκανίων γενικότερα που επιτεύχθη κάτι τέτοιο, να αλλάξουν δηλαδή τα σύνορα χωρίς να ανοίξει ούτε «ρουθούνι»! Θα μου πείτε τι κάθομαι και γράφω μέρες που είναι, πλην όμως επιτρέψτε μου ως σκεπτόμενο πολίτη και δημοσιογράφο, να καταθέτω την άποψή μου και ο καθένας μπορεί να κρίνει με βάση τα συνημμένα επιχειρήματα, αν είναι σωστή ή όχι…
Μακάρι –και το δηλώνω με το χέρι στην καρδιά- να αποδειχθεί ένα «σενάριο» της φαντασίας μου και να μην συμβεί το παραμικρό απ’ όλα αυτά. Μακάρι…
