Η γνωστή ηθοποιός μιλά στην Thraki.com.gr για τις ημέρες που διανύουμε, με έναν μονόλογο ή αλλιώς…συνομιλώντας με τον εαυτό της
Δοκιμασία. Αυτή είναι, όπως η ίδια αναφέρει στην Thraki.com.gr, η πρώτη λέξη που έρχεται κάθε ημέρα αυτό το διάστημα στις πρωινές σκέψεις της ηθοποιού Νίκης Σερέτη, η οποία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας – αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο – για να μας μιλήσει για τις περίεργες, πρωτόγνωρες και αντικανονικές ημέρες που διανύουμε και για τις ώρες που καλούμαστε να περνούμε στο σπίτι, με την ελπίδα να τελειώσει αισίως και σύντομα, η μάχη που όλοι δίνουμε (ο καθένας απο το δικό του μετερίζι) με έναν αόρατο εχθρό που μας αναγκάζει να αλλάξουμε (για λίγο ελπίζουμε) συνθήκες και συνήθειες της καθημερινότητάς μας.
Δεν χρειάστηκαν πολλές ερωτήσεις.
Η Νίκη Σερέτη, ένα πολυτάλαντο και σοφό πλάσμα, απαντά με έναν μονόλογο, θα έλεγα, που έγραψε λες και έχει σκοπό να «ντύσει» με λόγια το τώρα, το παρόν, το σήμερα ή αλλιώς…συνομιλώντας με τον εαυτό της, όπως λέει η ίδια.
ΝΙΚΗ ΣΕΡΕΤΗ: «Ο ΜΕΣΑ ΠΛΟΥΤΟΣ ΔΕΝ ΟΞΕΙΔΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ»
«Δοκιμασία. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται τις τελευταίες μέρες στο μυαλό, όταν ξυπνάω. Αναπολώ τα ξυπνήματα που εμπεριείχαν λέξεις όπως έρωτας, ταξίδια, άνοιξη, πρόβα, όνειρα… Καλώς ήρθατε στο ημιθανές παρόν! Άλλη μια αντικαταπληκτική μέρα της μαρμότας, ξεκινάει. Κακοφορμισμένη λόγω διακεκομμένου ύπνου, ακίνητη, γεμάτη ερωτηματικά. Δεν καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τίποτα πια. Ίσως και να μην υπάρχω. Κάνω κάποιες απελπισμένες χειρονομίες να με σουλουπώσω, να οξύνω τις αισθήσεις μου. Εκτίθεμαι για λίγο σε βιντεοκλήσεις με φίλους, σε παράθυρα, σε σούπερ μάρκετ για τα βασικά, ανατρέχω σε παλιές φωτογραφίες των αγαπημένων μου, καταβροχθίζω κάνα ποίημα και σε όλη αυτή την διάρκεια προσποιούμαι ότι είμαι ένας ρόλος. Μα πώς δέχτηκα να παίξω αυτό τον ρόλο; Πάλι δεν καταλαβαίνω. Δεν μου αρέσει καθόλου το σενάριο. Και το τωρινό αλλά και αυτό που φαντάζομαι να ακολουθεί. Παίζω σε κωμωδία ή δράμα; Ποιός θα μου απαντήσει; Κουράστηκα. Μια ζωή πρησμένη, που δεν μοιράζεται.
Τα βράδια παίρνω στάση εμβρυακή, σαν ασπίδα προστασίας. Από μένα για μένα με αγάπη. Και αγκαλιάζω σφιχτά τον εαυτό μου λες και είμαι έτοιμη να ξαναγεννηθώ. Και όταν ξαναγεννηθώ, αχ να έχει έρθει αυτή η “κανονικότητα”. Μισώ αυτή την λέξη και τώρα την εύχομαι… Και κάθε που νυχτώνει, κανακεύω το παιδί μέσα μου, συγχωρώ το λίγο μου, με συγχωρώ για τις αναβολές της επόμενης μέρας, με συγχωρώ που δεν πρόσεξα σημάδια, που απουσίασα, που με πετσόκοψα αμέτρητες φορές, που ήμουν αχάριστη, που ξοδεύτηκα κάποιες φορές λιγοψυχώντας και όχι ζώντας…
Και κάθε βράδυ λέω ” κάνε κουράγιο,θα περάσει. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα”. Σίγουρα καμιά μέρα δεν θα ξαναφέρει πίσω αυτά που χάσαμε. Όμως κάτι θα φέρει. Κάτι πολύτιμο ίσως, γιατί ήταν βαρύ το αντίτιμο. Αρκεί να μην ξεχάσουμε.
“Για να με πάρει ο ύπνος θα σου έγραφα πως δεν ήξερα ότι ο χρόνος δεν περιμένει, πραγματικά δεν το ήξερα, κανείς δεν σκέφτεται ποτέ ότι ο χρόνος αποτελείται από σταγόνες, και αρκεί μια περισσή σταγόνα για να χυθεί το υγρό στο χώμα και να απλωθεί σαν κηλίδα και να χυθεί” (Α. Ταμπούκι)
Κάποιοι στέλνουν μηνύματα ” τι κάνεις; Περνάς καλά; Περνάς δημιουργικά”;
Παρακαλούνται οι συγκεκριμένοι να αντικαταστήσουν τις παραπάνω φράσεις με το ρήμα “παλεύω”. Την παλεύεις; Την παλεύει; Την παλεύουμε;
Ο καθένας το κατά δύναμη!
Βλέπω γραμμένες στα σόσιαλ μίντια τις σαχλαμάρες μας (και τις δικές μου μέσα). Και παρελάσεις των ναρκισσιστικών “εγώ” μας (και το δικό μου μέσα). Και τρομοκρατία παντού. Όχι κυκλικά βλέμματα. Τώρα εσείς γιατί πιάνεστε; Μην αναπνέει κανείς. Μην ακουστεί αψου γκουχ γκουχ. Ίσως βρέξει σήμερα. Αυτή δεν είναι Άνοιξη. Αλλά και τι μ’αυτο;
Και πόσες live μεταδόσεις να κάνουμε στο ινσταγκραμ, οι από μέσα πεθαμένοι;
Ναι, ωραίες οι πρωτοβουλίες μας ως καλλιτέχνες στα #μένουμεσπίτι #μενουμεεπαυλη #μενουμεδρομο. Η #dreamteam ένα τσιγάρο δρόμος από την #nightmareteam και σχεδόν όλα έχουν εξισωθει υπό μια έννοια. Τι; Όχι;
Είναι δημιουργικές το δίχως άλλο, πρωτοβουλίες που γεφυρώνουν μοναξιές και εκπέμπουν ένα παρόν και μια ροή, δεδομένων των συνθηκών, με αφορμή τον πολιτισμό. Εξ’ου και με χαρά συμμετείχα σε κάποιες καμπάνιες που μου ζητήθηκε. Για να είμαι ειλικρινής το έκανα πρώτα για μένα. Και ίσως και για τον ένα και μοναδικό συνάνθρωπο που θα μπορούσε ίσως η σκέψη μου, να ανακουφίσει, να είναι κάτι. Κύριο μέλημα μου, να του υπενθυμίσω ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό το άγριο βίωμα. Δεν παύει όμως να είναι μια πρόσκαιρη παρηγοριά από την μία και εκτόνωση εκνευρισμού και αγωνίας από την άλλη. Δεν αλλάζουν την παρούσα κατάσταση.
Διαφωνώ με τις προβολές βιντεοσκοπημένων παραστάσεων, οι περισσότερες αδικούνται λόγω κακής λήψης. Και γενικότερα δεν μου αρέσει αυτή η νέα διάδραση ηθοποιών και θεατών παραστασιακά, μέσα από τις οθόνες. Δεν συνδέομαι. Μουδιάζω.
Σίγουρα οι πραγματικοί ήρωες της εποχής είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό σε παγκόσμιο επίπεδο. Σπουδαία Αποστολή. Υποκλίνομαι και θαυμάζω.
Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό, σχεδιάζω στο μυαλό μου εξόδους κινδύνου, αβέβαιη για το τι ακολουθεί. Στην εποχή της όψιμης κανονικότητας, θα μαζέψει ο καθένας τα κομμάτια του και θα χρειαστεί να ξαναγράψει την δική του ιστορία από την αρχή. Αναθεωρώντας και βρίσκοντας ξανά τον “άνθρωπο” μέσα του. Ο μέσα πλούτος δεν οξειδώνεται με κανέναν εγκλεισμό. Και αφού παραδοθούμε σε υγρά μάτια και αγκαλιές βεγγαλικές όπως δεν το κάναμε ποτέ στην ζωή μας, εκεί θα πέσουν οι τίτλοι “to be continued”
(Ακούγεται ήχος σειρήνας και καμπάνας σαν σε συναυλία)»
