Απασχολούνται στους χωρικούς μπαξέδες και αναπνέουν χωρίς μάσκες
«Σκασμένοι» και «σκαστοί» στην βόλτα τους, όσοι παραμένουν στην πόλη
Τυχεροί φαίνεται πως είναι οι ηλικιωμένοι που διαθέτουν ένα σπίτι σε κάποιο χωριό του Νομού Ξάνθης, κάποιοι εκ των οποίων διανύουν την περίοδο του lockdown εκεί, απασχολούμενοι στους μπαξέδες τους όπου δεν χρειάζεται ούτε…μάσκα, ούτε βεβαίωση μετακίνησης, σε αντίθεση με τα γεροντάκια που έχουν κλειστεί στους τέσσερις τοίχους των διαμερισμάτων στην πόλη και για μια μικρή βόλτα στην πλατεία (αφού έχουν ξεχάσει πλέον τι θα πει ΚΑΠΗ), μετακινούνται με το απαραίτητο έγγραφο για να πάρουν μια σύντομη και μικρή «ανάσα».
Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα που ανακύπτουν από το ρεπορτάζ της «Θ» στο οποίο μιλά ο πρόεδρος των μελών του ΚΑΠΗ Ξάνθης κ. Στυλιανός Βαρελίδης.
ΤΟ ΚΑΠΗ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΑΣ – ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ
Ειδικότερα ο κ. Βαρελίδης εξηγεί στην «Θ» ότι: Το ΚΑΠΗ ήταν η ζωή μας. Προσωπικά βρίσκομαι στο χωριό μου, στο Καρυόφυτο. Εδώ δεν υπάρχει κανένας «περιορισμός» με την έννοια ότι είμαστε 5-6 άνθρωποι όλοι και όλοι και σχεδόν δεν άλλαξε τίποτα στην ζωή μας. Όταν όμως έρχεται κάποιος ξένος, τότε κρατάμε τις ανάλογες αποστάσεις, πολλές φορές χρησιμοποιούμε και τις μάσκες κ.ο.κ. Μιλώντας και με άλλους ηλικιωμένους, οι περισσότεροι την βγάζουν στο σπίτι, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που έχουν ένα μπαξέ και κάνουν ένα χαρτί ότι θα πάνε στην κήπο τους. Υπάρχουν άνθρωποι που καθημερινά κατεβαίνουν στα χωριά γιατί έχουν σκυλιά κ.α. Άλλοι ασχολούνται με τους μπαξέδες και στην πόλη κάποιοι βγαίνουν μια μικρή βόλτα ως την πλατεία και γυρίζουν στα σπίτια τους, τηρώντας βέβαια όλα τα μέτρα με τις μάσκες. Προχθές που κατέβηκα στην Ξάνθη, όλοι οι ηλικιωμένοι που είδα ήταν με μάσκες. Δεν είδα κανέναν χωρίς μάσκα.
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ – ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΞΕ – ΕΣΚΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Σε ερώτηση της «Θ» σχετικά με το αν αυτήν την εποχή του lockdown είναι τυχεροί όσοι έχουν ένα σπίτι σε χωριό, ο κ. Βαρελίδης απαντά: Για εμένα αυτή είναι η τύχη ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν έχει περιορισμό, όπως γίνεται στην Ξάνθη, όπου για να βγεις και να πας κάπου χρειάζεσαι χαρτί. Εμείς βγαίνουμε στους μπαξέδες μας και γύρω γύρω στο σπίτι μας.
Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και δεν δεσμευόμαστε να βάλουμε την μάσκα μέσα στον μπαξέ. Οι περισσότεροι στο χωριό, κάνουμε αυτήν την δουλειά. Μπαίνουμε μέσα στους μαπξέδες να σκάψουμε, να καθαρίσουμε, να κλαδέψουμε και περνούμε την ώρα μας κατά αυτόν τον τρόπο. Για όσους δεν έχουν ένα χωριό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μιλώ με ορισμένους στην πόλη και μου λένε «έχουμε σκάσει. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε». Με ρωτούν πότε θα ξανοίξει το ΚΑΠΗ, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Ειδικά το κεντρικό ΚΑΠΗ είχε πολύ κόσμο. Φτάναμε μέχρι 80-90 άτομα. Στο ΚΑΠΗ της Κυψέλης, τα βράδια, μαζευόμασταν περίπου 20-30 άτομα και περνούσαμε την ώρα μας, παίζοντας χαρτιά ή πίνοντας κανένα κρασάκι ή κανένα ουζάκι. Περνούσαμε πολύ ωραία. Και στην πόλη, κάποιοι βγαίνουν μια μικρή βόλτα ως την πλατεία, αλλά πρέπει να κάνουν το χαρτί ότι πηγαίνουν για άθληση ή για περίπατο. Ας ελπίσουμε ότι θα βοηθήσει ο Θεός να τελειώσει σύντομα αυτό το κακό, που για εμάς τους ηλικιωμένους ήταν μεγάλο «χτύπημα».
