Με αφορμή το έγκλημα στα Γλυκά Νερά και την ομολογία του συζύγου-δολοφόνου…
«Εξαιρετικά σημαντικό το πρότυπο σχέσης που παρουσιάζουμε στα παιδιά μας – Καμία ανοχή σε περιστατικά κακοποίησης», σημειώνει η ίδια στην «Θ»
Συγκλονισμένο παρακολουθεί το πανελλήνιο την ομολογία του δράστη, του πολύκροτου και ειδεχθούς εγκλήματος στα Γλυκά Νερά που στοίχησε την ζωή της 20χρονης Καρολάιν που στέρησε ο ίδιος ο σύζυγός της. Ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημα που καταδεικνύει την λάθος εκτίμηση των ανθρώπων απέναντι στους ανθρώπους. Ένας ακόμη στυγνός δολοφόνος, που φαινομενικά η επαγγελματική του ιδιότητα, η κοινωνική του θέση, η εξωτερική εμφάνισή του, παρέπεμπαν σε ένα «καλό παιδί» που δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια και ζούσαν ευτυχισμένοι, αποδεικνύεται τελικά ένας ψυχρός και αδίστακτος δολοφόνος!
Αρκεί μια ιδιότητα να εκτιμήσει και να κρίνει και ιδίως μια σχέση ζωής; Τι πρότυπα πρέπει να περάσουμε στα παιδιά μας; Γιατί αυξάνονται και γίνονται ολοένα και πιο «ειδεχθή», τα εγκλήματα στην χώρα μας;
Σε όλα τα παραπάνω κλήθηκε να απαντήσει μέσω της «Θ» η Ψυχολόγος και Επιστημονικά Υπεύθυνη Κέντρου Πρόληψης «Έκφραση» Ν. Ξάνθης κ. Παγώνα Διούδη.
ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΟΣΗΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΑΛΛΟ Η ΙΔΙΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΟ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αναλυτικότερα η κ. Διούδη εξήγησε στην «Θ» ότι:
Αδιαμφισβήτητα με αφορμή όλο αυτό το τραγικό συμβάν που ζήσαμε όλοι ως μάρτυρες – καθώς από την πρώτη στιγμή πήρε μεγάλη δημοσιότητα και επομένως όλοι μπήκαμε στην διαδικασία να παρατηρήσουμε ή να κάνουμε υποθέσεις και σενάρια για το τι μπορεί να κρύβεται από πίσω – διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά ότι η κοινωνία μας, ολοένα και περισσότερο καλείται να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις και εγκλήματα. Αυτό δείχνει ότι σαν κοινωνία έχουμε πάρα πολλά νοσηρά σημεία.
Ορμώμενη λοιπόν από αυτό το συμβάν, θα ήθελα να θέσω κάποιους προβληματισμούς σε όλους εμάς που είμαστε γονείς και μεγαλώνουμε παιδιά, για το πώς είναι καλό να προσεγγίζουμε το θέμα των σχέσεων.
Θεωρώ ότι και από αυτήν την περίπτωση, φάνηκε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να μεγαλώνουμε παιδιά που θα έχουν αυτοεκτίμηση, που θα μπορούν να σέβονται τον εαυτό τους, να κάνουν υγιείς επιλογές συντρόφων, φίλων, σχέσεων, να μπορούν να πουν «όχι» σε πράγματα που τους προσβάλλουν, που τους απαξιώνουν ή που τους κάνουν να κινδυνεύουν. Και εδώ η ευθύνη από την πλευρά όλων των γονέων – δεν θα μπω στην διαδικασία να σχολιάσω τους γονείς των συγκεκριμένων ανθρώπων – είναι να διαχωρίσουν την ιδιότητα ενός ανθρώπου, από τον χαρακτήρα και την ποιότητα της προσωπικότητάς του.
ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΣΧΕΣΗ Ή ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ, ΦΙΛΟΥ Ή ΠΑΡΕΑΣ
Επιπλέον η ίδια επισήμανε ότι:
Βλέπουμε ότι υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου μπαίνουμε στην διαδικασία να αποδεχθούμε πιο εύκολα σαν σύντροφο των παιδιών μας, έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ή οικονομικό status. Αυτή είναι μια παράμετρος που μπορεί να λαμβάνεται υπόψη από αρκετούς γονείς. Δεν είναι απαραίτητα μεμπτό, αλλά δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει να διαπαιδαγωγούμε ένα παιδί για να επιλέγει σύντροφο. Επομένως τα κριτήρια για να κρίνουμε μια σχέση ή μια επιλογή συντρόφου ή φίλου ή παρέας ως «καλή», είναι πολλά περισσότερα τα κριτήρια από την κοινωνική και οικονομική θέση ή η επαγγελματική ιδιότητα ενός ανθρώπου. Θα πρέπει να μεγαλώνουμε παιδιά που να μπορέσουμε να εκπαιδεύσουμε και μέσα από τις συζητήσεις μας αλλά και κυρίως μέσα από το πρότυπο της σχέσης που έχουμε εμείς με τον σύντροφό μας και τον πατέρα ή τη μητέρα των παιδιών μας, για το ποιες προϋποθέσεις και ποια στοιχεία κάνουν μια σχέση πραγματικά καλή και αυτά είναι ο αλληλοσεβασμός, η σωστή επικοινωνία, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα του άλλου, πράγματα που δεν εξασφαλίζει μια ιδιότητα κοινωνική ή επαγγελματική. Χρειάζονται και άλλα στοιχεία προσωπικότητας για να μπορέσουν να διασφαλίσουν μια καλή και επιτυχημένη σχέση.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ – ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Επίσης η κ. Διούδη υπογράμμισε ότι:
Γενικά θα έλεγα ότι είμαστε μια κοινωνία που τα τελευταία χρόνια – για διαφορετικούς λόγους – περνά από την μια κρίση στην άλλη. Είχαμε οικονομική κρίση, έρχεται μετά και μια πανδημία που πέρα από ένα ιατρικό φαινόμενο είναι και κοινωνική κρίση και οι σχέσεις των ανθρώπων γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκες. Τα σημεία αναφοράς, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, είναι πλέον σχετικά και διαφορετικά από οικογένεια σε οικογένεια και από άνθρωπο σε άνθρωπο και επομένως όλοι αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει και αρκετές ψυχικές ασθένειες, έχουν συμβάλει στην αύξηση ίσως του αριθμού των εγκλημάτων. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όχι μόνο γινόμαστε αποδέκτες πληροφοριών για εγκλήματα που συμβαίνουν γύρω μας – στο άμεσο ή στο έμμεσο περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε – αλλά παρατηρούμε ότι στα εγκλήματα αυτά είναι πολύ πιο έντονη και η βία (υπάρχει μεγαλύτερη βιαιότητα στον τρόπο με τον οποίο γίνεται το έγκλημα). Αυτό δείχνει ότι σαν κοινωνία έχουμε – όπως προανέφερα – έχουμε πολλά νοσηρά σημεία, έχουμε πολλά ελλείμματα, έχουμε πολύ θυμό, έχουμε πολλά στοιχεία ναρκισσισμού. Ίσως μεγαλώνουμε – όχι όλοι – πολλά παιδιά με την αίσθηση ότι είναι αυτά το κέντρο του κόσμου, έχουν πολλά περισσότερα ναρκισσιστικά στοιχεία, έχουν πολλά ελλείμματα, υπάρχει ενδοοικογενειακή κακοποίηση κλπ. Πράγματα που αν δεν γίνουν διαχωρίσιμα με τον σωστό τρόπο, αποτελούν αλυσίδα για την εξάπλωση επιθετικών και βίαιων συμπεριφορών.
ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΧΕΣΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ – ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
Κλείνοντας η κ. Διούδη σημείωσε ότι:
Ως γονείς, είναι καλό να έχουμε στο νου μας και το πρότυπο της σχέσης ως ζευγάρι που παρουσιάζουμε στα παιδιά μας. Μπορεί να πεις πολλά σε ένα παιδί για μια ιδανική σχέση, αλλά όταν στο σπίτι του βιώνει συμπεριφορές από τον έναν σύντροφο προς τον άλλον, που είναι απαξιωτικές, κακοποιητικές, εγωκεντρικές, που δεν εμπεριέχουν στοιχεία αλληλοσεβασμού, κατανόησης, συναισθηματικής αυτονομίας με όρους υγείας, τότε αυτό το παιδί θα έχει πολλές πιθανότητες να αναπαράγει αυτά τα «μοντέλα» σχέσης.
Επίσης καλό είναι να υπάρχει και η προτροπή να μην ανεχόμαστε κανένα είδος κακοποίησης, να μάθουμε να μιλάμε, να μην δικαιολογούμε, να μην φοβόμαστε, να μην θεωρούμε ότι το αξίζουμε, να αντιδρούμε σε ο,τιδήποτε μας υποβιβάζει, μας απαξιώνει, μας πληγώνει είτε είναι συναισθηματική, είτε λεκτική είτε σωματική κακοποίηση και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μιας από πολύ μικρή ηλικία να αντιδρούν και να διεκδικούν την απελευθέρωση τους από ανθρώπους και συμπεριφορές που δεν σέβονται τον άνθρωπο.
