Άλλη μία ήττα (πανωλεθρία θα έλεγα γιατί είχαν επενδύσει πολλά σε πολιτικό επίπεδο) για το τρίδυμο Δημαρχόπουλος-Μελισσόπουλος-Χατζηθεοδώρου… Ο λόγος για την πανηγυρική αθώωση του Μανώλη Φανουράκη χθες στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ξάνθης για την γνωστή υπόθεση με το πέταγμα της μάσκας αντι-covid στον οικισμό Δροσερού την επίμαχη περίοδο. Οι μηνυτές- επικεφαλής των παρατάξεων της αντιπολίτευσης παραδέχθηκαν ότι ήταν απόντες από το συμβάν, αλλά ωστόσο άκουσαν, διάβασαν, πληροφορήθηκαν και θεώρησαν αυτό αρκετό στο να προσφύγουν στην δικαιοσύνη εγκαλώντας τον Μανώλη Φανουράκη, τον οποίο φυσικά θεωρούν πολιτικό αντίπαλο (για να μην πω εχθρό)! Και δεν είναι η πρώτη φορά που «παρασύρονται» από «πληροφορίες» και διαρροές και σέρνονται πίσω από λογικές που έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση των Ξανθιωτών, με αποτέλεσμα να γίνονται διαρκώς ρόμπα! Ας πρόσεχαν…
Μάλλον σωστή πολιτική εκτίμηση…
Την περασμένη Παρασκευή είχα αναφερθεί μέσα από την στήλη στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το πολύ εντός διμήνου- τριμήνου, ολοκληρώνοντας μάλιστα το άρθρο μου ως εξής: «Αυτή είναι η πολιτική εκτίμησή μου και απομένει πολύ λίγο χρονικό διάστημα για να αποδειχθεί αν είναι σωστή ή όχι»… Τίτλος του σχετικού άρθρου: «ΒΛΕΠΩ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ… ΜΑΙΟ»! Πριν αλέκτωρ λαλήσει διαβάσαμε χθες στον Αθηναϊκό τύπο ότι ο Μητσοτάκης δέχθηκε προτάσεις από στενούς του συνεργάτες για την προσφυγή στην κάλπη εντός του Μαΐου, ενώ η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα δώσει και περισσότερα στοιχεία (για να μην πω με σιγουριά) που θα τεκμηριώνουν την άποψη που εξέφρασα την περασμένη εβδομάδα. Επαναλαμβάνω, όχι ότι είναι αυτό που χρειάζεται τούτη την στιγμή η χώρα, αλλά πιστεύω ότι πολιτικά αυτό συμφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη και απ’ ότι φαίνεται αυτό θα επιλέξει… Εκτός κι αν αποδειχθεί αρκετά «ρομαντικός»!
«Βουβή» πολιτεία…
Το αποτρόπαιο έγκλημα στο Χρυσοχώρι αναδεικνύει για ακόμη μια φορά το έλλειμμα μέριμνας σε ανάλογες περιπτώσεις με «προβληματικά» άτομα, τα οποία κρίνονται επικίνδυνα και ενώ θα έπρεπε να ήταν εγκλεισμένα σε ψυχιατρικές κλινικές ή τουλάχιστον υπό την επήρεια ανάλογων φαρμάκων και την αυστηρή επίβλεψη γιατρών, συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας σαν να μην τρέχει τίποτα… Κάποιοι κάνουν λόγο για «βουβή κοινωνία» που ενώ γνωρίζει το πρόβλημα δεν μιλάει (στην Ιταλία το λένε «ομερτά»). Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχουμε να κάνουμε με ΒΟΥΒΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, αφού υπήρξαν κατά διαστήματα καταγγελίες από συγχωριανούς για την παραβατική και επικίνδυνη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ατόμου (αυτό άλλωστε ισχυρίσθηκε και ο δικηγόρος του κατά την χθεσινή προσαγωγή του δράστη στον ανακριτή) κι όμως δεν έγινε απολύτως τίποτα! Και επειδή δεν είναι το πρώτο περιστατικό (και πολύ φοβάμαι δεν είναι και το τελευταίο) με δράστες άτομα που χρίζουν ψυχιατρικής προσέγγισης και θεραπείας, θα πρέπει επιτέλους να ευαισθητοποιηθεί η πολιτεία (οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι φορείς της), ώστε να υπάρξει αφενός η ανάλογη φροντίδα σ’ αυτά τα άτομα που πράγματι την έχουν ανάγκη και αφετέρου να προστατευτεί το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι εν δυνάμει θύμα τους…
Από μπροστά το χέρι κι από πίσω το… μαχαίρι!
Κάθε προσπάθεια σύγκλισης των δύο πλευρών και οι κάθε είδους συναντήσεις που επιχειρούνται εκατέρωθεν έχουν θετικό πρόσημο στα πλαίσια οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στο παλάτι του σουλτάνου όμως, θεωρώ ότι είχε περισσότερο επικοινωνιακό χαρακτήρα, με στόχο να το χρησιμοποιήσει δηλαδή ο τούρκος πρόεδρος στην παρούσα φάση για την ωραιοποίηση του προφίλ του προς τα έξω, ενώ στην ουσία τίποτα δεν άλλαξε με αυτή την επίσκεψη στην πολιτική των προκλήσεων και των εντάσεων που επιχειρείται από την Τουρκία απέναντι στην χώρα μας… Ο οποίος Ερντογάν έμαθε να το παίζει με όλους και με όλα, να λέει άλλα στον έναν και άλλα στον άλλον, να συμφωνεί και την άλλη στιγμή να καταγγέλλει αυτούς με τους οποίους προηγουμένως συμφώνησε κλπ. Η υποκριτική και ο θεατρινισμός παίρνουν σάρκα και οστά στην πολιτική στο πρόσωπο του τούρκου προέδρου, ο οποίος από μπροστά σου δίνει το χέρι και από πίσω το… μαχαίρι! Σαφώς και τα έχει υπόψη του όλα αυτά ο Μητσοτάκης, αλλά δε θεωρώ πως αυτή η πρόσφατη συνάντηση άλλαξε κάτι ουσιαστικό στα προβλήματα που χωρίζουν τις δύο χώρες. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση δεν πρέπει να «τρέφουμε» πολλές ελπίδες…
Είναι ακόμη εδώ… δυστυχώς!
Είναι γεγονός ότι εδώ και είκοσι ημέρες περίπου με την τραγική αφορμή του πολέμου στην Ουκρανία «ξεχάσαμε» τον κορωνοϊό και τις επιπτώσεις του. Δυστυχώς όμως αυτός (ο κορωνοϊός) κάθε άλλο παρά μας «ξέχασε», αφού οι αριθμοί βαίνουν αμείωτοι και συνεχίζουν να είναι ανησυχητικοί και μάλιστα με αρνητικές προβλέψεις για το μέλλον! Τι σημαίνει αυτό; Ότι συνεχίζουμε να παίρνουμε τα μέτρα προστασίας και ότι η χαλάρωση των μέτρων από πλευράς πολιτείας δεν είχε να κάνει με την μείωση του προβλήματος, αλλά με την γενικότερη πολιτική αντιμετώπισης των συνεπειών του σε επίπεδο Ευρώπης και σε διεθνές επίπεδο! Εύλογη η ερώτηση, αν δηλαδή στην Ουκρανία όπου συνωστίζονται οι άμαχοι σε καταφύγια και σε ροές μεταναστών δεν υπάρχουν κρούσματα κορωνοϊού… Μπροστά στον πόλεμο και την προσφυγιά όμως, μπροστά στον θάνατο από οβίδες και φωτιά, όλα τα άλλα μοιάζουν απλώς οδοντόκρεμες, που έλεγε και η διαφήμιση…
Μέσα στην καρδιά μας…
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους μας ευχήθηκαν τα «καλορίζικα» για τις νέες μας εγκαταστάσεις, που υπενθυμίζω ότι βρίσκονται επί της οδού 28ης Οκτωβρίου 250, στο χώρο όπου ήταν το πατρικό μου σπίτι. Δεχθήκαμε πολλά τηλεφωνήματα και ευχετήριες κάρτες, πολλά λουλούδια και θερμές ευχές, αλλά και αρκετά δώρα (αγιογραφίες, ντεκόρ κλπ) για τον νέο μας χώρο. Να είστε σίγουροι ότι όλα πήραν την θέση που τους αξίζει και φυσικά η καλύτερη θέση είναι μέσα στην καρδιά μας ανταποδίδοντας την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση σε όλους εσάς. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο και τυχερό γιατί με αξιώνει ο Θεός να απευθύνομαι ως εκδότης αυτής της εφημερίδας (εγώ και οι συνεργάτες μου) σε ένα σοβαρό και ευαίσθητο αναγνωστικό κοινό που ξέρει να «ξεχωρίζει» και συγχρόνως έχει την αισθητική που απαιτείται να έχουν οι αναγνώστες μιας έγκριτης επαρχιακής εφημερίδας. Και πάλι ευχαριστώ…
Του Τένη Καμαρίδη
