Χρ. Στεργίου: Αξίζει η «θυσία» να φύγουμε στο εξωτερικό για δουλειά;
Στον «αέρα» μετά την ολοκλήρωση ερευνητικών προγραμμάτων…
Παραμένει το μεγάλο δίλημμα των νεαρών πτυχιούχων των πανεπιστημίων μας, για το αν θα φύγουν ή θα μείνουν στην πατρίδα τους μετά το πέρας των σπουδών τους. Ένα δίλημμα, το οποίο «φούντωσε» κατά την εποχή των μνημονίων, εντείνοντας το φαινόμενο του brain drain (διαρροής εγκεφάλων) στο εξωτερικό. Και αν τότε, η απάντηση ήταν η ΦΥΓΗ, σήμερα – μετά τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία – η ερώτηση έγκειται στο αν αξίζει τελικά όλη αυτή η «θυσία».
Ζήτημα που θέτει μιλώντας στην «Θ», το μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών Ξάνθης κ. Χριστίνα Στεργίου, η οποία αναφέρεται στην «κινητικότητα» των ερευνητικών προγραμμάτων που όταν λήγουν αφήνουν ανθρώπους στον «αέρα» αλλά και στα κόστη ζωής (κατά περίπτωση) σε σχέση με τους μισθούς που λαμβάνουν οι νέοι στο εξωτερικό.
Η ίδια, μιλά και για τους κλάδους των Πολιτικών Μηχανικών, των Αρχιτεκτόνων αλλά και των Μηχανικών Περιβάλλοντος (που εκκολάπτει η Πολυτεχνική Ξάνθης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης) και για εκείνους τους απόφοιτους που «κρεμούν» τα πτυχία τους στον τοίχο – λόγω αντικειμενικών δυσκολιών – στρεφόμενοι σε άλλες δουλειές.
ΠΡΟΫΠΗΡΧΕ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΕΝΤΑΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ – ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟ ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η «ΘΥΣΙΑ»
Αναλυτικότερα η κ. Στεργίου, εξήγησε στην «Θ» ότι:
Το συγκεκριμένο φαινόμενο, σίγουρα προϋπήρχε και εντάθηκε πολύ περισσότερο με την κρίση και σίγουρα θα συνεχίσει να υπάρχει και τώρα – ακόμη και κατά την περίοδο ανάπτυξης στην οποία υποτίθεται ότι βρισκόμαστε – ακριβώς επειδή έχει να κάνει με τις ανάγκες της εκάστοτε οικονομίας και το κατά πόσο μπορεί να ενσωματώσει την παραγωγή εξειδικευμένου επιστημονικού «δυναμικού» κλπ. Είναι ένα ζήτημα που προβληματίζει πάρα πολλούς νέους το «τι γίνεται μετά το πτυχίο», ειδικά σε ορισμένες σχολές και κλάδους (και της δικής μας Πολυτεχνικής) που εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουν ζήτημα απορρόφησης των πτυχιούχων (π.χ Πολιτικοί Μηχανικοί και Αρχιτέκτονες) που σημειώνουν πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας.
Ως προς το κατά πόσο υπάρχουν αυτές οι ευκαιρίες στο εξωτερικό, είναι επίσης ένα ζήτημα που αφορά πολύ και τους επιστήμονες και τους απόφοιτους των πολυτεχνικών σχολών και έχει να κάνει κυρίως σε κομμάτια της έρευνας. Είναι αυτή η «κινητικότητα» που ονομάζουμε, γιατί και αυτά τα προγράμματα έχουν ημερομηνία λήξης και μετά επικρατεί η δουλειά με το «μπλοκάκι» (και έχει να κάνει και με τον τρόπο που χρηματοδοτείται σήμερα η έρευνα από ιδιώτες κλπ).
Το βλέπουμε και στα πλαίσια της Ελλάδας. Δηλαδή, μόλις τελειώσει το ερευνητικό πρόγραμμα, μένουν στον «αέρα». Αντίστοιχα αυτό, ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό και στο εξωτερικό, με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου.
Επίσης, δεν είναι μικρό ζήτημα να αποφασίσει ένας νέος άνθρωπος, τελειώνοντας τις σπουδές του να μεταναστεύει και επίσης είναι ένα ζήτημα αν όλη αυτή η «θυσία» τελικά αξίζει, λαμβάνοντας υπόψη ότι κάποιος φεύγοντας στο εξωτερικό αφήνει την οικογένειά του (φίλους κλπ), ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ο μισθός (όσο μεγαλύτερος και αν είναι σε σχέση με την Ελλάδα) και ανάλογα με την περιοχή που θα μένει κάποιος, δεν αντισταθμίζεται πάντα σε σχέση με το κόστος ζωής.
Ως προς τις ευκαιρίες στην Ελλάδα, μιλώντας και για τις σχολές της Πολυτεχνικής, οι απόφοιτοι των Πολιτικών Μηχανικών και των Αρχιτεκτόνων – όπως προανέφερα – αντιμετωπίζουν ζητήματα.
ΚΑΤΩ ΤΩΝ…ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ
Επιπλέον, η ίδια, επισήμανε ότι:
Το συμπέρασμα που ανακύπτει, για να μιλήσουμε και για άλλες σχολές της Πολυτεχνικής αλλά και συνολικά, είναι ότι σίγουρα σε σχέση με τις δυνατότητες και τις ανάγκες που υπάρχουν, η κατάσταση που βιώνει ο απόφοιτος, είναι – τις περισσότερες φορές – κάτω των αναγκών.
ΚΑΠΟΙΟΙ «ΚΡΕΜΟΥΝ» ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ…ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ – Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Σε ερώτηση της «Θ» για το αν υπάρχουν απόφοιτοι (π.χ. πολιτικοί μηχανικοί) που φτάνουν σε σημείο να «κρεμάσουν» τα πτυχία τους, στρεφόμενοι σε άλλες δουλειές (κυρίως του μεροκάματου), η κ. Στεργίου απαντά:
Και αυτό συμβαίνει. Πρόκειται για δουλειές που δεν έχουν σχέση με το πτυχίο που έχει πάρει ο απόφοιτος. Και αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται και για αντικειμενικούς λόγους. Για παράδειγμα, για τους Μηχανικούς Περιβάλλοντος στην Ξάνθη (που είναι μια πολύ αναγκαία σχολή αν σκεφτεί κανείς πόσες φυσικές καταστροφές έχει βιώσει η χώρα μόνο από το Καλοκαίρι με τις πυρκαγιές) γίνεται προσπάθεια – και με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, με βάση και τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη που πέρασε πέρυσι για μεγάλη μείωση εισακτέων – να πάει η σχολή για…κλείσιμο. Και μέχρι πρότινος, παρά το ότι είναι μια Σχολή οι απόφοιτοι των οποίων μπορούν να βοηθήσουν, υποβαθμίζονταν. Υπάρχει ζήτημα με τα επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν είναι «καθαρά», δεν αναγνωρίζονται αργότερα, εμπλέκονται με άλλες σχολές κ.ο.κ. Οπότε ακόμη και για τέτοιους λόγους, δυσκολεύεται να βρει δουλειά ένας απόφοιτος.
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
Τέλος, η ίδια, σημείωσε ότι:
Είναι και ο σύλλογός μας μέσα στον «αγώνα» για τέτοια ζητήματα και τελικά για τον προβληματισμό πολλών νέων που έρχονται μπροστά σε αυτό το δίλημμα «να φύγω ή να μείνω;», σίγουρα η απάντηση βρίσκεται μέσα στον αγώνα για σύγχρονους όρους σπουδών και εργασίας (αργότερα) με πτυχίο που να αποτελεί την μοναδική προϋπόθεση για να βρεις δουλειά.
Όχι όπως σήμερα, που ο απόφοιτος αναγκάζεται να μπει μετά και σε έναν «μαραθώνιο» ώστε να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα πτυχία, μεταπτυχιακά και δεξιότητες (ανάλογα με το τι ζητά η κάθε επιχείρηση).
Ο σύλλογός μας, όλο το προηγούμενο διάστημα – και ειδικά με το νομοσχέδιο που είχε περάσει πέρυσι αλλά και με τον νόμο – πλαίσιο που έρχεται και μιλά και για περεταίρω εμπλοκή επιχειρήσεων μέσα στα Πανεπιστήμια (αυτό είναι το περιεχόμενο των σπουδών μας ως προς τον τρόπο που διδάσκονται τα μαθήματα, που σίγουρα φεύγει πολύ μακριά από την παροχή ολοκληρωμένης μόρφωσης γύρω από το αντικείμενο), είναι σε μια αντίστοιχη διαρκή προσπάθεια.
ΟΙ ΕΣΤΙΕΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 10% ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ
Δοθείσης της ευκαιρίας, η κ. Στεργίου, αναφέρθηκε και στις ανάγκες ανέγερσης φοιτητικών εστιών – κατοικιών, αφού – όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε – οι εστίες της Ξάνθης καλύπτουν λιγότερο από το 10% των φοιτητών που σπουδάζουν στην πόλη μας.
