Ευγ. Μαυροπούλου: Κατάχρηση στην επισκεψιμότητα του Νέστου στη Γαλάνη
«Κίνδυνος ατυχημάτων και φωτιάς – Χρήζει φύλαξης η περιοχή», σημειώνει στην «Θ», η πρόεδρος της Τ.Κ. Γαλάνης
Πλήθος κόσμου, επισκέφθηκε το διήμερο της Πρωτομαγιάς (1-2 Μαΐου) τον ορεινό όγκο της Σταυρούπολης, αλλά ιδιαίτερα την Γαλάνη και πιο συγκεκριμένα την παραποτάμια περιοχή του Νέστου, προκειμένου να ανάψει μαγκάλια, να ψήσει και να διασκεδάσει καλωσορίζοντας τον Μάιο!
Και ενώ η περιοχή αποκτά ολοένα και περισσότερους επισκέπτες – γεγονός που σε διαφορετική περίπτωση θα χαροποιούσε ιδιαίτερα – οι λιγοστές ή και υποτυπώδεις βασικές υποδομές, καταστούν επικίνδυνη την επίσκεψη των πολιτών, με το άναρχο παρκάρισμα που δυσκολεύει την διέλευση οχημάτων άμεσης ανάγκης (ω μη γένοιτο), τις λιγοστές χημικές τουαλέτες που δεν μπορούν να «σηκώσουν» ειδικά τους… κατασκηνωτές της θερινής περιόδου και την έλλειψη φύλαξης του αισθητικού δάσους.
Αυτά, είναι τουλάχιστον τα τρία σημαντικότερα σημεία, στα οποία στέκεται – μιλώντας στην «Θ» – η πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Γαλάνης κ. Ευγενία Μαυροπούλου, η οποία εκφράζει την αγωνία της (εκ μέρους όλων των κατοίκων της περιοχής) για την «εξαφάνιση» του φυσικού κάλλους της προστατευόμενης περιοχής, με την «κατάχρηση της επισκεψιμότητας του Ποταμού» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά).
Η ίδια, αναφέρεται και στις παρεμβάσεις, με την δημιουργία χώρων αναψυχής σε γύρω περιοχές του οικισμού, προκειμένου να «σηκώσουν» επισκέπτες και να «σωθεί» η προαναφερόμενη περιοχή.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑΣ– ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΔΑΣΟΣ
Αναλυτικότερα η κ. Μαυροπούλου, εξήγησε στην «Θ» ότι:
Υπάρχει μια επικινδυνότητα (σε ο,τι αφορά και σε κάποια ατυχήματα που μπορεί να συμβούν αλλά και σε φωτιές), διότι ο χώρος είναι συγκεκριμένος. Η περιοχή δεν φυλάσσεται και δεν προστατεύεται με την έννοια του να υπάρχουν κάποιοι φύλακες από το Δασαρχείο ώστε να μην αφήνουν τον κόσμο να θέτει σε κίνδυνο το αισθητικό δάσος. Θα πρέπει να υπάρχει πάντοτε εκεί ένας υπάλληλος του Δασαρχείου για να προστατεύει την περιοχή αλλά και τους ίδιους τους επισκέπτες. Έπειτα, υπάρχουν πάρα πολλά αυτοκίνητα, που κάνουν πολύ δύσκολη την κυκλοφορία και στην περίπτωση που χρειαστεί να φτάσει ένα ασθενοφόρο ή ένα πυροσβεστικό όχημα, είναι πάρα πολύ δύσκολο, διότι τα αυτοκίνητα παρκάρουν σε έναν μικρό χώρο (ένα υποτυπώδες πάρκινγκ), ενώ οι τουαλέτες που έχουν δημιουργηθεί τελευταία (και τα πράγματα έχουν βελτιωθεί λίγο) δεν μπορούν να «σηκώσουν» τόσο πολύ κόσμο. Όλα αυτά, τα λέμε πολλές φορές, αλλά δεν ακούγονται. Η περιοχή ανήκει στο Δασαρχείο. Είναι ένα αισθητικό δάσος. Πρόκειται για προστατευόμενη περιοχή και είναι υπεύθυνη η Διεύθυνση Δασών και το Δασαρχείο Σταυρούπολης. Όπως γνωρίζετε, τα Δασαρχεία δεν έχουν προσωπικό, δεν έχουν χρήματα και δεν μπορούν να «σηκώσουν» όλο αυτό το «βάρος». Κάνουν τα τελείως απαραίτητα και…αν!
Πρέπει κατά αρχήν να υπάρχει ένα μέσο που να μεταφέρει τον κόσμο (λεωφορείο ή τρενάκι) για να μην μένουν εκεί τα αυτοκίνητα, τα μεγάλα λεωφορεία να πηγαίνουν στους Τοξότες περισσότερο, να αφήνουν τον κόσμο και να φεύγουν (όπως πηγαίνουμε σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους). Θα πρέπει να προστατεύεται και το μονοπάτι. Επίσης, υπάρχει και το άλλο: Αυτό είναι ένα φράγμα. Το Ποτάμι, δεν είναι όπως το παλιό ποτάμι και κατά καιρούς το αφήνουν ελεύθερο. Δεν πρέπει να κολυμπούν μέσα. Υπάρχει και αυτός ο κίνδυνος καθώς δημιουργείται ρεύμα (πέρυσι, χάσαμε ένα νέο παιδί). Γενικότερα πρέπει να υπάρχει μια φύλαξη εκεί. Αν ένας χώρος είναι για 100 άτομα, δεν μπορούν να πάνε 1000 άτομα. Αμέσως, αυτό γίνεται άκρως επικίνδυνο για τους ίδιους.
Η έκταση δεν είναι δημοτική. Φανταστείτε ότι ο Δήμαρχος, έστειλε μια φορά να καθαρίσουν το δάσος και παραλίγο να πάει αυτόφωρο. Το ότι πηγαίνει η καθαριότητα εκεί και καθαρίζει κλπ, είναι… άτυπα.
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ «ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ» ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ – ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΟΒΑΡΑ
Επιπλέον, η ίδια τόνισε ότι:
Στην περιοχή υπάρχει η καντίνα, το εστιατόριο, τα καγιάκ. Ακόμη και τα καγιάκ, ενώ υπήρχε μια εταιρεία, τώρα υπάρχουν και άλλες. Δεν μπορεί επειδή υπάρχει το Ποτάμι, να κατεβαίνουν 50 καγιάκ. Όλα αυτά έχουν προδιαγραφές και πρωτόκολλα, με την έννοια του τι πρέπει και πόσο κόσμο «αντέχει» το Ποτάμι. Αυτό θα γίνει σε λίγο «κρανίου τόπος» και είναι μουσειακό. Με αυτήν την κατάχρηση της επισκεψιμότητας του Ποταμού, σκεφτείτε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Δεν θα υπάρχει αυτό. Όλα αυτά, οφείλει το Δασαρχείο και η Περιφέρεια να τα προστατεύσει. Και μετά, δεν γίνονται και υποδομές για να μπορούμε να μιλάμε σοβαρά. Έτσι ήταν η περιοχή και πριν από 50 χρόνια. Είναι δυνατόν να κάνεις κάμπινγκ εκεί; Να μένουν τόσοι άνθρωποι εκεί τα Σαββατοκύριακα; Που αφοδεύουν όλοι αυτοί; Ανοίγουν ο καθένας από μια «γούβα» εκεί κοντά και όταν πλημμυρίζει το Ποτάμι, κατεβαίνουν στον νέο οικισμό της Γαλάνης όλα αυτά τα λύματα. Υπάρχουν 2-3-4 τουαλέτες αλλά δεν μπορούν να σηκώσουν όλο αυτό το πράγμα.
Πρέπει να ελέγχεται ο κόσμος. Δεν μπορεί να έρχεται τόσος κόσμος έτσι και να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Και ο κόσμος να έρθει, θα πρέπει να περιοριστούν τα αυτοκίνητα, για να μπορέσουν τα οχήματα άμεσης δράσης να φτάσουν γρήγορα. Και όλοι να κινούνται με έναν κανονισμό εκεί μέσα (ότι δεν μπορούν να έρχονται και να ψήνουν στα μαγκάλια κλπ, γιατί υπάρχει κίνδυνος ή ότι δεν μπορούν να βάζουν στην διαπασών τα κασετόφωνα, τα ραδιόφωνα κλπ). Είναι ένα αισθητικό δάσος, έχει ένα ειδικό καθεστώς και πρέπει να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά. Από την άλλη, όλος αυτός ο κόσμος έρχεται και κουβαλά, όχι μια συνείδηση με αγάπη προς την φύση. Έρχονται και – επιστρέψτε μου την έκφραση – σχεδόν «βιάζουν» την φύση, φεύγουν και αφήνουν όλον τον βρώμικο πολιτισμό τους εκεί.
Είναι η αγωνία του πολίτη (εκτός της προέδρου) και η αγωνία όλων εδώ των κατοίκων, το πώς μπορεί να σωθεί το Ποτάμι και να υπάρξει και μετά από εμάς.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΧΩΡΟΥΣ ΑΝΑΨΥΧΗΣ…ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΣΩΣΟΥΜΕ» ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ
Τέλος, η κ. Μαυροπούλου σημείωσε ότι:
Εμείς – σαν Δήμος Τοπείρου και σαν Τοπική Κοινότητα Γαλάνης – κάνουμε μια προσπάθεια. Βάλαμε πινακίδες, παγκάκια, κουρέψαμε και καθαρίσαμε και δημιουργήσαμε χώρους αναψυχής για να μπορέσει να «σηκώσει» και κάποιον κόσμο στην πλευρά απέναντι από την Γαλάνη (σε μια αλάνα με κάποια πλατάνια) για να «σώσουμε» εκείνο το μέρος, ενώ απέναντι από το Ποτάμι, φτιάξαμε και τρία τραπεζοπαγκάκια και πιο κάτω – απέναντι από τον νέο οικοσμό της Γαλάνης – δημιουργούμε και εκεί έναν χώρο αναψυχής, για να «μοιραστεί» ο κόσμος. Δεν γνωρίζω αν το καταφέραμε αυτό. Πάντως, από όσο γνωρίζω, το κομμάτι εκείνο είναι στην ευθύνη του Δασαρχείου και – φανταστείτε ότι – για να σηκώσω έναν κορμό που είναι επικίνδυνος και θα πέσει, κινώ ολόκληρες διαδικασίες για να έρθει το Δασαρχείο και να επιβλέψει για να μπορέσουμε να πάρουμε αυτόν τον κορμό. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε εκεί μέσα αν δεν θέλει το Δασαρχείο. Τα πράγματα εκεί, τα ορίζει η Διεύθυνση Δασών.
