Με αφορμή ακόμη ένα τραγικό περιστατικό στην Βρετανία με «δολοφονική» επίθεση σκύλου και θύμα 3χρονο παιδάκι
«Ο σκύλος προειδοποιεί και δίνει δείγματα πως κάτι δεν του αρέσει – Όταν αλλάζεις, αλλάζει και αυτός», εξηγεί στην «Θ» ο Ξανθιώτης, Θετικός Εκπαιδευτής Σκύλων
Ένα ακόμη τραγικό περιστατικό «δολοφονικής» επίθεσης σκύλου (cane corso) και θύμα ένα 3χρονο παιδάκι, σημειώθηκε προχθές στην Αγγλία. Ο μικρός Daniel Twigg βρήκε φρικτό θάνατο στα σαγόνια του σκύλου της οικογένειας, με τον οποίο το παιδί είχε μεγαλώσει μαζί και μάλιστα κοιμόντουσαν και μαζί – σύμφωνα με τον βρετανικό τύπο – χωρίς το ζώο να έχει δείξει στο παρελθόν σημάδια επιθετικότητας.
Δυστυχώς, το εν λόγω περιστατικό, δεν είναι το πρώτο, καθώς υπάρχουν αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, με άλλα δεσποζόμενα ζώα, που γίνονται θύτες των ίδιων των κηδεμόνων τους ή των μελών της οικογένειας.
Τι συμβαίνει με την ψυχολογία ενός σκύλου; Πως αλλάζει αυτή, εάν αλλάξει η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί του; Υπάρχουν δικλείδες «ασφαλείας» ώστε να συνυπάρχουν τα ζώα, ιδιαίτερα με τα νέα μέλη μιας οικογένειας; Πως μπορεί να παρέμβει σε αυτό ένας ειδικός;
Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, απαντά μέσα από την «Θ» ο Ξανθιώτης – Θετικός Εκπαιδευτής Σκύλων κ. Γιώργος Τζεμπραηλίδης.
Ο ΣΚΥΛΟΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ – ΟΤΑΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ, ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ
Αναλυτικότερα, ο ίδιος εξηγεί αρχικά ότι:
Όταν – για παράδειγμα – έχουμε στην οικογένεια ένα σκύλο αλλά έρχεται και ένα μωρό και αδιαφορούμε για το σκυλί για να ασχοληθούμε με το μωρό, το σκυλί που επί κάποια χρόνια ήταν στην οικογένεια το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, έρχεται δεύτερο ή ακόμη χειρότερα απαξιώνεται τελείως, τότε αντιδρά. Αυτό σημαίνει ότι δίνει δείγματα ότι «δεν του αρέσει αυτό». Προφανώς και προειδοποιεί και δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Εμείς, οι άνθρωποι, δεν το αντιλαμβανόμαστε εύκολα και αυτό «μεγαλώνει». Έχει να κάνει κυρίως με την ψυχολογία του σκύλου. Θα αντιδράσει. Διότι μέχρι εκείνη την στιγμή, το προνόμιο και η χαρά του σκύλου είμαστε εμείς, οι κηδεμόνες. Όταν αρχίσουμε να του μειώνουμε αυτά που του έχουμε μάθει τόσα χρόνια και του συμπεριφερόμασταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο σκύλος στρεσάρεται και κάνει πράγματα για να τον προσέξουμε. Εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε, οπότε φτάνει σε σημείο να κάνει κάτι ακραίο…
Σαφώς και δεν κατανοεί το μέγεθος της πράξης του. Το ποσό κακό είναι αυτό που κάνει. Δεν έχει την λογική να αντιληφθεί. Αντιδρά. Αντιδρά όπως θα έκανε στην φύση, ελπίζοντας είτε να τον προσέξουμε είτε να απομακρύνει με τον δικό του τρόπο, αυτό που του «έκλεψε τα προνόμια».
Κατ΄ εμέ λοιπόν δεν έχει να κάνει με την επιθετικότητα ενός σκύλου. Γιατί ένας επιθετικός σκύλος, θα σου ορμήξει μόλις σε αντικρύσει πρώτη φορά. Ένας σκύλος με τον οποίο ζεις μαζί του, δεν σου ορμά, αφού είσαι η οικογένειά του. Όταν όμως αλλάζεις, αλλάζει και αυτός. Και μιλάμε για έναν φυσιολογικό σκύλο και όχι για ένα ζώο που είναι παρατημένο σε ένα μαντρί και επί 7 χρόνια δεν έχει δει άνθρωπο και ξαφνικά θα μπουν 10 παιδιά μέσα.
Σαφώς και υπάρχουν πολλά στάδια (σ.σ. ψυχολογικά) και ένας σκύλος μας δίνει χρόνο, δείγματα, συμπεριφορές που θα έπρεπε να μας ανησυχήσουν. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές είτε δεν έχουμε αντιληφθεί το παραμικρό, είτε δεν δώσαμε την απαραίτητη βαρύτητα, είτε έχουμε αδιαφορήσει.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΡΙΑ – ΑΛΛΙΩΣ ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΚΥΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ
Σε ότι αφορά τους τρόπους συμπεριφοράς των ανθρώπων-κηδεμόνων έναντι των δεσποζόμενων ζώων και ιδιαίτερα έναντι εκείνων που ζούνε μέσα στο σπίτι μαζί με τον υπόλοιπη οικογένεια, ο κ. Τζεμπραηλίδης συνιστά τα εξής:
Πρέπει να μπαίνουν όρια, όπως και αν έχει. Ναι, μεγαλώνουν σαν αδέρφια, αλλά αλλιώς φερόμαστε σε έναν σκύλο και αλλιώς σε ένα παιδί. Δεν μπορούν να είναι αδέρφια. Οι απαντήσεις είναι μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Ουσιαστικά ο σκύλος προειδοποιεί, δεν το αντιλαμβανόμαστε και προχωρά στα «δικά» του. Είναι σφάλμα και των δυο πλευρών. Εμείς, σαν κηδεμόνες έχουμε την υποχρέωση να ξέρουμε να «διαβάζουμε» τον σκύλο μας, να του μάθουμε κάποια πράγματα, να βάλουμε τα όρια, να μην ξεχωρίσουμε το σκυλί επειδή κάναμε ένα παιδί. Αν έχεις δηλαδή ένα παιδί και κάνεις και ένα δεύτερο, το πρώτο το εγκαταλείπεις; Σαφώς και όχι. Τα φροντίζεις και τα δυο. Απλώς, τα σκυλάκια τα κάνουμε πιο εύκολα στην «άκρη» αλλά αυτά δεν έχουν ούτε την λογική ούτε τον τρόπο σκέψης που έχει ένας άνθρωπος. Είναι λίγο πιο απλά. «Αν δεν μου δίνεις σημασία, θα κάνω κάτι για να το δεις» και έτσι φτάνουμε σε σημείο κάποιες φορές να γίνει το χειρότερο.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΟΜΑΛΑ Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Πώς μπορεί να συμβάλει σε αυτήν την συνύπαρξη ενός σκύλου με ένα νέο μέλος της οικογένειας, ένας θετικός εκπαιδευτής σκύλων; Υπάρχει τρόπος;
Όπως απαντά ο κ. Τζεμπραηλίδης:
Φυσικά και υπάρχει τρόπος. Αυτή είναι η δουλειά του. Σκεφτείτε πως είναι ο γιατρός συμπεριφοράς των σκύλων. Εγώ δεν είμαι μόνον ένας εκπαιδευτής σκύλων αλλά και σύμβουλος συμπεριφοράς. Θα δω τον σκύλο, θα «διαβάσω» τι κάνει, θα δω τον κηδεμόνα και θα δείξω κάποια πράγματα που πρέπει να αλλάξουν. Από εκεί και έπειτα, αν θέλει κάποιος να εκπαιδεύσει έναν σκύλο να κάθεται, να έρχεται κλπ, είναι άλλο, από το να συμβιώνει μέσα στο σπίτι και να υπάρχει σωστή συμπεριφορά τόσο του σκυλιού όσο και του κηδεμόνα. Το ιδανικό θα ήταν, αν έχω ένα σκύλο και έρθει μια εγκυμοσύνη, να πάρω τις δέουσες συμβουλές από έναν ειδικό, έτσι ώστε τα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά και ο σκύλος να το δεχθεί χωρίς να νιώσει «παραγκωνισμένος». Βέβαια, το ιδανικότερο θα είναι να ξεκινήσουμε – από την αρχή που θα γίνουμε κηδεμόνες – να δουλεύουμε και να μάθουμε κάποια πράγματα για τον σκύλο, αλλά αυτό στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο. Στο εξωτερικό, συμβαίνει κατά κόρον. Εννοείται πως όταν θα πάρεις ένα σκύλο θα τον εκπαιδεύσεις και θα εκπαιδευτείς και ο ίδιος.
