Μπράβο Στέλιο…

Μπράβο Στέλιο…

Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για τον αναπληρωτή Υπουργό Εσωτερικών Στέλιο Πέτσα, αλλά η δική μου άποψη μετά την παρουσία του ως εκπροσώπου της κυβέρνησης στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Ξάνθη είναι λίαν… θετική! Θαρρώ ότι ήταν από τους λίγους (αν όχι ο μοναδικός) κυβερνητικούς εκπροσώπους στην Θράκη, που στο πέρασμα κάθε σημαιοφόρου, είτε στην μαθητική, είτε στην στρατιωτική παρέλαση, έκανε εμφανώς υπόκλιση στο εθνικό μας σύμβολο αποτίοντας κατ’ αυτό τον τρόπο εμφανέστατα τον προσήκοντα σεβασμό και «φόρο τιμής» συναισθανόμενος τον συμβολισμό του λαβάρου! Κάτι που δεν βλέπουμε τακτικά σε άλλα πολιτικά –και όχι μόνο- πρόσωπα, τα οποία αρκούνται στην… φιλαρέσκειά τους, στο να εποπτεύουν δηλαδή την παρέλαση και εν συνεχεία να κάνουν τις -κουραστικές συνήθως- δηλώσεις τους στα μικρόφωνα! Μπράβο Στέλιο Πέτσα και να ξέρεις ότι κάτι τέτοιο μπορεί για άλλους να φαντάζει «λεπτομέρεια», για εμάς τους Θρακιώτες είναι μια σημαντική κίνηση που δεν ξεχνάμε…

Το τερμάτισαν…

Άναψαν τα «αίματα» στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της περασμένης Πέμπτης, σε σημείο μάλιστα που παραλίγο να είχαμε και «επεισόδιο» μεταξύ του Πασχάλη Λύρατζη και του Ηλία Ασκαρίδη. Ήταν που ήταν χαμηλό το επίπεδο, το χαμήλωσαν ακόμη περισσότερο με ύβρεις και συμπεριφορές που παραπέμπουν στο… «πεζοδρόμιο»! Και να φανταστεί κανείς, πως αφορμή για όλο αυτό δεν ήταν κάποιο σπουδαίο θέμα που αφορούσε τους πολίτες, αλλά μία διαφορά που αφορούσε την Φιλαρμονική του Δήμου Ξάνθης και για το αν θα έπρεπε να έρθει το αίτημα μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ή αν θα έπρεπε να πάει μέσω της ιεραρχίας ως δημοτικό όργανο… Από την μία η επιθετική και υποτιμητική συμπεριφορά του Λύρατζη και από την άλλη η «ευθιξία» του αμυνόμενου Ασκαρίδη, δημιούργησαν την σπίθα που παραλίγο να γίνει… πυρκαγιά, αφού λίγο έλειψαν να έρθουν στα χέρια οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι!  Άντε να το δούμε κι αυτό και μετά τι άλλο;

Χαίρεσαι να ξεναγείς και να ξεναγείσαι…

Η αλήθεια είναι ότι δόθηκε πολύ δημοσιότητα πριν και κατά την διάρκεια της πρωτοβουλίας, αλλά δεν αναφέρθηκε κανείς στο αποτέλεσμα… Ο λόγος για τον εθελοντικό καθαρισμό του αλσυλλίου στο Π. Λάγος και στο κατά πόσο άλλαξε η εικόνα όλης της περιοχής μετά την συγκεκριμένη παρέμβαση… Ο γνωστός ξεναγός- εκπαιδευτικός αρμόδιος για θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος-  Ν. Γιερμαντζίδης μου τηλεφώνησε για να εκφράσει την ευαρέσκειά του, τονίζοντας πως στα πλαίσια ξενάγησης επισκεπτών της περιοχής αντίκρισε ένα… άλλο δάσος με καθαριότητα και ευπρέπεια και που -όπως είπε χαρακτηριστικά- χαίρεται κανείς να περπατά και να ξεναγείται στον χώρο! Αυτό που «λείπει» πλέον είναι η δική μας ευαισθησία ώστε να μην ξανακάνουμε αγνώριστο το τοπίο πετάγοντας σκουπίδια ή οτιδήποτε άλλο! Τα συγχαρητήρια ανήκουν στους εθελοντές και σε όσους βοήθησαν στην καθαριότητα του χώρου και θεωρώ πως η επόμενη πρωτοβουλία θα πρέπει να αναπτυχθεί στο έτερο αλσύλλιο που βρίσκεται στην είσοδο του Πόρτο Λάγους δίπλα στην θάλασσα…

«S.O.S» από την οδ. Έβρου

Από τα πλέον επικίνδυνα σημεία μέσα στην πόλη της Ξάνθης για να συμβεί τροχαίο με παράσυρση πεζού και όχι μόνο, είναι η έξοδος της πόλης προς τα Κιμμέρια και πιο συγκεκριμένα η οδός Έβρου, ο δρόμος δηλαδή που διέρχεται από την εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι και την διασταύρωση με τον δρόμο της Παναγίας. Εκεί λοιπόν αναπτύσσονται ιλιγγιώδεις ταχύτητες από βιαστικούς (και ενίοτε βιαστικές) που θέλουν να φτάσουν προφανώς πιο γρήγορα στα χωριά τους, αγνοώντας ότι στις παρακείμενες κατοικίες ζουν και παίζουν παιδάκια (καθόσον γειτονιά ακόμη το «γυμναστήριο») και που ανά πάσα στιγμή μπορούν να βρεθούν τον δρόμο για οποιονδήποτε λόγο. Και όχι μόνο τα παιδάκια, αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι που γνωρίζουν ότι η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να αναπτυχθεί εκεί είναι 30-35 χλμ το πολύ και όχι 70 και 80 χλμ που φτάνουν κάποιοι! Γιατί όχι, να υπάρξει κατά διαστήματα και μία αστυνομική επόπτευση πριν γίνει κάποιο «κακό» και… κλαίμε στη συνέχεια όλοι μαζί! Εγώ το επισημαίνω από την στήλη μετά από την παρότρυνση πολλών κατοίκων της περιοχής και η αστυνομία ας λάβει τα μέτρα της πριν είναι αργά…

Του Τένη Καμαρίδη