Διαφωνώ κάθετα με την αναφορά του Στράτου Κοντού στην προχθεσινή έκτακτη οργανωτική επιτροπή του Ξανθιώτικου Καρναβαλιού. Ο Δήμαρχος Ξάνθης είπε πως «ο Ξανθιώτης σταμάτησε να αγαπά τον θεσμό», αιτιολογώντας την άποψη αυτή στο γεγονός ότι ένας νομός των 110.000 κατοίκων δεν μπορεί να αγοράσει 7.500 στολές! Δηλαδή με το ίδιο σκεπτικό αν γινόταν καρναβάλι στην Αθήνα θα έπρεπε οι Αθηναίοι να αγόραζαν 400.000 στολές για το δικό τους καρναβάλι! Φίλε Στράτο, θεωρώ ότι βιάζεσαι να πετάξεις την μπάλα στην εξέδρα και να επιρρίψεις ευθύνες αλλού… Σωστό θα ήταν να αναλάμβανες πρώτα εσύ ο ίδιος τις δικές σου ευθύνες και τις ευθύνες που αναλογούν στην διοίκηση του Δήμου και που μπορεί να αιτιολογηθούν πιο εύκολα και λόγω του μικρού χρονικού διαστήματος που είχατε μπροστά σας για να διοργανώσετε το φετινό καρναβάλι. Αν πράγματι το Ξανθιώτικο Καρναβάλι ανανεωνόταν και έδινε καινούργια πράγματα στον κόσμο δεν θα είχαμε απώλειες προς τις γειτονικές πόλεις και προς την συμπρωτεύουσα… Για σκέψου το πάλι…
Τουλάχιστον να αξίζουν τα «λεφτά» τους…
Στα θετικά της φετινής διοργάνωσης και είναι γεγονός ότι στην πρώτη μαθητική παρέλαση η μουσική που έπαιξαν οι Djs ήταν πιο καλή από άλλες χρονιές και ήταν από τους βασικούς λόγους που ξεσήκωσε το κέφι και τους μικρούς μας φίλους (αλλά και τους μεγαλύτερους-γονείς) να δώσουν ζωντάνια στην εκδήλωση. Και επειδή ακούστηκαν κάποιες μεμψιμοιρίες, καλά θα κάνουν κάποιοι που έπαψαν να έχουν την «κουτάλα» να αναλογιστούν τα δικά τους προηγούμενα και να είναι πιο επιεικείς για τα σημερινά και τα μελλούμενα! Τέσσερα χρόνια Ασκαρίδης και Αμβροσιάδης έχωναν χρήμα με ουρά με απευθείας αναθέσεις αποκλειστικά στους ημέτερους (εμείς ήμασταν έξω από το παιχνίδι και τότε και τώρα). Τώρα πλέον τον λόγο (την κουτάλα όπως την εννοούν) την έχει ο Μιχάλης Τσέπελης… Το θέμα είναι να αποδίδουν οι επιλογές τους και στην προκειμένη περίπτωση, σε ότι αφορά δηλαδή τους Djs της παιδικής παρέλασης, απέδωσαν τα μέγιστα. Το ίδιο αναμένουμε φυσικά και στις επόμενες δύο παρελάσεις…
Μην «καβαλάτε» όταν έχετε εξουσία…
Είχα πει κάποτε πριν χρόνια σε έναν αυτοδιοικητικό που ήμασταν σε «κόντρα», ότι εκείνος κάποια στιγμή θα «παρέρχονταν» και θα τον ξεχνούσαν ακόμη και οι πιο στενοί «ιπποκόμοι» του, όταν δεν θα είχε πια εξουσία να διαχειριστεί, όταν δεν θα τον ξαναψήφιζαν οι πολίτες και θα τον έστελναν στο σπίτι του, αλλά εγώ θα έμενα εκεί που ήμουν και τότε, όσο φυσικά αντέχουν τα πνευμόνια μου και η «τσέπη» μου, καθόσον τυγχάνω και επιχειρηματίας του τύπου εκτός από δημοσιογράφος. Πέρασαν τα χρόνια και εκείνος παρήλθε και ξεχάστηκε και είναι ζήτημα αν από τους χιλιάδες ψηφοφόρους του έμειναν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κάποιοι να του λένε ακόμη καλημέρα… Και το αναφέρω αυτό για τους καλαμοκαβαλητές που τους τρελαίνει η εξουσία, αποκτούν ύφος καρδιναλίων και θεωρούν ότι εσαεί θα είναι καβάλα στο άτι και θα διατάζουν! Όπως έχει αποδειχθεί όμως το πιο ατίθασο άλογο είναι τελικά το… καλάμι και η πιο ανώμαλη προσγείωση είναι όταν κάποιος πέφτει από αυτό και επιστρέφει πίσω στην καθημερινότητα του. Ας το έχουν απλά υπόψη τους όσοι ασχολούνται με τα λεγόμενα κοινά…
Θρήνος στην Ξάνθη- Δύο νέα παιδιά «έφυγαν» την ίδια ημέρα
Το «θανατικό» φαίνεται πως ξαναχτύπησε τις τελευταίες ημέρες την Ξάνθη με την απώλεια δύο νεαρών συμπολιτών μας και πιο συγκεκριμένα της 27χρονης Μαρίας Χαλβατζή και του 26χρονου Γιώργου Κακουλιάδη. Δύο νέα παιδιά με πολλά όνειρα για την ζωή… Πιο συγκεκριμένα, η 27χρονη συμπολίτισσά μας που διέμενε τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα, άφησε την τελευταία πνοή της αιφνίδια στην πρωτεύουσα και κηδεύεται αύριο από τον Ιερό Ναό Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Σε ότι αφορά το 26χρονο παλικάρι, νοσηλευόταν στην εντατική του Νοσοκομείου Καβάλας μετά από τροχαίο ατύχημα που είχε πρόσφατα στο ύψος της Χρυσούπολης, αλλά δυστυχώς έχασε την «μάχη» χθες και κηδεύεται σήμερα το μεσημέρι στο Δημοτικό Κοιμητήριο της Ξάνθης. Ότι και να πει κανείς σ’ αυτές τις στιγμές είναι λίγο και «φτωχό». Απλά μία προσευχή στον Πανάγαθο για την ανάπαυση των ψυχών των παιδιών και κουράγιο στους τραγικούς γονείς, συγγενείς και φίλους που μένουν πίσω… Ότι πιο τραγικό για έναν γονιό να αποχαιρετά το παιδί του…
Του Τένη Καμαρίδη
