Νωρίτερα από κάθε άλλη προηγούμενη χρονιά ξεκινάει φέτος το πρόγραμμα καταπολέμησης των κουνουπιών και θεωρώ ότι αυτή η εφημερίδα και ο εκδότης της παίξαμε ένα σημαντικό ρόλο καθόσον ξεκινήσαμε από τον περασμένο Φεβρουάριο ακόμη την «γκρίνια» και τις οχλήσεις με συνεχείς παρεμβάσεις και τηλεφωνήματα σε κάθε αρμόδιο, οι οποίοι πρέπει να πω, ότι μας «βυσμάτωναν» τις περισσότερες φορές γιατί δεν είχανε τι άλλο να μας πούνε! Η επιμονή μας και η αρθρογραφία μας όμως θεωρώ ότι έφερε αποτέλεσμα και ότι συνέβαλε αρκετά σ’ αυτή την εξέλιξη, ελπίζοντας ότι η Περιφέρεια δε θα μείνει μόνο στα λόγια, αλλά θα προχωρήσει στο δια ταύτα… Και εκείνο που θα επισημάνω για ακόμη μια φορά είναι η εποπτεία που θα πρέπει να υπάρχει στα συνεργεία εφαρμογής του προγράμματος τόσο από ξηράς, όσο και από αέρος, καθώς επίσης και στην εποπτεία των σκευασμάτων που θα χρησιμοποιηθούν, αλλά και στις αναλογίες που απαιτούνται για την αποτελεσματική καταπολέμηση των εντόμων. Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Ότι δεν αρκεί η έναρξη του προγράμματος σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά πρέπει να γίνει στην πράξη και πρέπει να γίνει σωστά. Κι αυτό θα επιτευχθεί μόνον όταν υπάρχει και η κατάλληλη εποπτεία του δημοσίου φορέα για τους ευνόητους λόγους, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε δημόσιο έργο και εργολαβία…
Οι παρελάσεις τότε και τώρα…
Επιτρέψτε μου μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν σε ότι αφορά την παρουσίαση των παρελάσεων στην Ξάνθη. Από τους καλύτερους παρουσιαστές την δεκαετία του ’70 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο αείμνηστος Βύρων Βαλσάμης, διευθυντής τότε του Δήμου Ξάνθης και έφορος του προσκοπισμού. Την σκυτάλη στη συνέχεια ανέλαβα εγώ με κοινή πρόταση του τότε Δημάρχου αείμνηστου Κώστα Μπένη και του τότε προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου (και μετέπειτα Δημάρχου Ξάνθης) επίσης αείμνηστου Φίλιππου Αμοιρίδη… Χωρίς γραπτά κείμενα, χωρίς τίποτα. Ανεβαίναμε, θυμάμαι τότε, στην ταράτσα της δημοτικής αγοράς μπροστά από τον χώρο όπου στεγάζονταν η Φιλαρμονική του Δήμου και παρακολουθώντας «αφ’ υψηλού» την παρέλαση βγάζαμε την ψυχή μας κυριολεκτικά στην παρουσίαση, γιατί απλά ζούσαμε την παρέλαση. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί σήμερα η παρέλαση τίποτα δεν θυμίζει… παρέλαση εθνικής επετείου, αλλά και οι παρουσιάσεις έγιναν κλισέ. Τα νέα παιδιά προσπαθούν να αποδώσουν και να εκφραστούν σωστά, αλλά ωστόσο η ελλιπής παιδεία σε ότι αφορά τις ιστορικές μας παρακαταθήκες στερεί και τον παλμό από την νεότερη γενιά σε τέτοιες περιπτώσεις. Και καταλήξαμε να βλέπουμε μία «πασαρέλα» χωρίς ζωντάνια. Δυστυχώς…
Τρομοκρατία… παντού
Δεν είναι μόνο η διεθνής τρομοκρατία που ανά πάσα στιγμή… «όλους τους σφάζει και όλους τους μαχαιρώνει» και που σίγουρα επηρεάζει τις ζωές μας και την καθημερινότητα… Δεν είναι η τρομοκρατία του κοινού ποινικού εγκλήματος –όπως λέγεται- με τους λογής- λογής κλέφτες, εκβιαστές, βιαστές και δολοφόνους που δυστυχώς αποτελούν και αυτοί μέρος της καθημερινότητάς μας πλέον… Είναι και η τρομοκρατία μέσα στα σχολεία από παιδιά εναντίον παιδιών, ένα φρούτο που δυστυχώς ευδοκιμεί και προσλαμβάνει διαστάσεις λερναίας ύδρας τα τελευταία χρόνια και μέσα στα ελληνικά σχολεία, με αποκορύφωμα το χθεσινό περιστατικό όπου ένας αλλοδαπός μαθητής μπούκαρε στην τάξη και αφού τραυμάτισε έναν άλλο αλλοδαπό μαθητή στη συνέχεια μαχαίρωσε και τον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος παρενέβη! Και όσο μιλάμε και καταδικάζουμε την σχολική τρομοκρατία, τόσο αυτή ανθεί και μάλιστα σε ακραίες εκφάνσεις, απειλώντας πολλές φορές και αυτή την ίδια την ζωή των μαθητών! Τρομοκρατία στους δρόμους, τρομοκρατία στα κέντρα ψυχαγωγίας, τρομοκρατία στα σχολεία, τρομοκρατία… μέσα στο σπίτι μας, τρομοκρατία ΠΑΝΤΟΥ!
Με τις… «ευλογίες» μας!
Σίγουρα η αστυνομία και η δικαιοσύνη έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλην όμως δεν αποτελούν την λύση στο πρόβλημα που διογκώνεται και μάλιστα με τις «ευλογίες» όλων μας! Και το εννοώ, καθόσον όχι μόνο απορρίπτουμε, αλλά «ευλογούμε» τα μέσα και τους… ενδιάμεσους με τα οποία γίνονται κοινωνοί και μάλιστα με έναν βιωματικό τρόπο τα ίδια τα παιδιά μας, αρχής γενομένης και κατ’ επέκταση όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι… Τα socials, γενικότερα το διαδίκτυο, τα κινητά και τα τάμπλετς, η παρεξηγημένη έννοια της τέχνης, οι μουσικές τύπου «τραπ» και όλα αυτά τα μοντερνίστικα κακέκτυπα που κατακυρίευσαν την ζωή μας, βρίσκονται πίσω από τις περισσότερες περιπτώσεις βίας και τρομοκρατίας, ενώ πίσω από την διεθνή τρομοκρατία θεωρώ ότι δεν βρίσκεται στην ουσία ο θρησκευτικός φανατισμός και ο ακραίος φονταμενταλισμός, αλλά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που κατευθύνουν και οπλίζουν τα χέρια των κακοποιών στοιχείων. Που θα φτάσει όλη αυτή η ιστορία; Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε να δούμε πολλά περισσότερα ακόμη μπροστά μας και το χειρότερο όλων ότι θα φτάσει κάποια στιγμή που θα φοβόμαστε να βγούμε έξω από τα σπίτια μας! Βλέπετε, αυτού του «είδους» η πρόοδος (λέμε τώρα) έχει και το αντίτιμό της…
Του Τένη Καμαρίδη
