Πρωτοφανής ηρεμία…
Είναι πράγματι ήρεμο το κλίμα που υπάρχει αυτή την στιγμή στο Δημοτικό Συμβούλιο Ξάνθης και γενικότερα στον Δήμο μας, σε ότι αφορά τις σχέσεις διοίκησης και αντιπολίτευσης. Η αιτιολογία ότι είναι ακόμη νωρίς δεν στέκει, καθόσον σε προηγούμενες περιπτώσεις (βλέπε διοίκηση Δημαρχόπουλου και διοίκηση Τσέπελη) το κλίμα είχε φουντώσει από την πρώτη εβδομάδα! Θα δεχθώ λοιπόν αυτό που λέει σήμερα τόσο ο Σάββας Μελισσόπουλος, όσο και ο Παναγιώτης Σταυρακάρας στη «Θ», ότι δηλαδή μέχρι στιγμή η νέα δημοτική αρχή του Στράτου Κοντού τα πάει αρκετά καλά και το κλίμα δεν ενδείκνυται για έντονες αντιπαραθέσεις και σκληρή αντιπολίτευση. Είναι αλήθεια ότι και ο Μανώλης Τσέπελης εκτός από κάποια «άσφαιρα» δεν ασκεί αντιπολίτευση μέσα και έξω από τα όργανα, απλά περιμένει την στιγμή πότε… θα ξαναγίνει Δήμαρχος Ξάνθης! Βέβαια είναι και η άλλη δήλωση του Παναγιώτη Σταυρακάρα, δηλαδή αν όλα πάνε καλά με την σημερινή δημοτική αρχή στο τιμόνι δεν υπάρχει και λόγος ασυμφωνίας και άρα αλλαγής του σημερινού στάτους στον Δήμο! Γι’ αυτό αναφέρομαι σε ΝΕΑ ΗΘΗ στον σημερινό Δήμο Ξάνθης, γιατί τέτοια εικόνα –είναι αλήθεια- ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε καταγράψει. Για να δούμε πως θα συνεχίσει…
Θα τα «βρει» το ΠΑΣΟΚ με το… ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον… ΣΥΡΙΖΑ;
Διανύουμε ίσως την πιο «περίεργη» πολιτική περίοδο τα τελευταία 50 χρόνια (μετά την μεταπολίτευση), με τα κυρίαρχα κόμματα της αντιπολίτευσης να βρίσκονται εν μέσω τρικυμίας και αναζήτησης, όχι μόνο νέων ηγετών, αλλά και νέας ιδεολογικής ταυτότητας και από την άλλη πλευρά με το κυβερνόν κόμμα να παίρνει αρνητικά μηνύματα από την βάση του, είτε με την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, είτε με την δυσφορία που εκφράζει στις δημοσκοπικές έρευνες. Τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ, κανένας από τους υποψηφίους αρχηγούς δεν διαθέτει το ανάλογο ειδικό βάρος και το πολιτικό εκτόπισμα που πρέπει να διαθέτει ένας ηγέτης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποιος κι αν εκλεγεί και στους δύο πολιτικούς χώρους, πολύ δύσκολα θα επανεκκινήσει το κόμμα του και πόσο μάλλον θα το κατατάξει στη θέση του άξιου αντιπάλου της Ν.Δ και του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις επόμενες εκλογές. Το απαιτούμενο στην περίπτωση αυτή είναι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για να υπάρχει έστω μία πιθανότητα μελλοντικά, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα απ’ όλα να συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που προς το παρόν δεν διαφαίνεται. Πόσο μάλλον μετά τις εσωκομματικές εκλογές όπου θα έχουν φάει και τα μουστάκια που τους απέμειναν!
Να τα παίρνουν, αλλά να ελέγχονται…
Τις τελευταίες ημέρες της περασμένης εβδομάδας δεν μπορούσε κανείς να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες του Δήμου για τον απλούστατο λόγο ότι εκατοντάδες κάτοικοι του Δροσερού πλημμύρισαν τις εισόδους και τις προσβάσεις για το επίδομα ορεινών και μειονεκτικών περιοχών. Αυτό μου επιβεβαίωσε και γνωστή Ξανθιώτισσα η οποία προσπαθούσε επί μέρες να μπει μέσα στο Δημοτικό Μέγαρο για να καταθέσει δικαιολογητικά πολιτικού γάμου, αλλά ωστόσο δεν το κατάφερε! Για ακόμη μια φορά λοιπόν βλέπουμε ότι οι μόνιμοι συνήθεις δικαιούχοι όλων αυτών των επιδομάτων (τα οποία αύξησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης), είναι οι κάτοικοι του γνωστού οικισμού και μέχρις εδώ θεωρείται δίκαιο καθόσον αυτοί πληρούν τις προϋποθέσεις… Το θέμα είναι ποιοι βάζουν τις προϋποθέσεις για να είναι κατά 80% (τουλάχιστον) οι ίδιοι και οι ίδιοι δικαιούχοι. Κατά δεύτερο λόγο είναι κατά πόσον ελέγχονται όλα αυτά τα εκατομμύρια που δίνονται στους ίδιους και στους ίδιους δικαιούχους από όλα τα επιδόματα που δίνει η εκάστοτε κυβέρνηση στις ευπαθείς ομάδες.
Υπάρχει λύση για την παραβατικότητα, αλλά…
Πληροφορούμαι ότι υπάρχουν οικογένειες που μόνο από επιδόματα συγκεντρώνουν 1.000-1.500 ευρώ τον μήνα (μέσον όρο) χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα και το χειρότερο ότι τέτοιες οικογένειες δεν ξέρουν κατά που βρίσκονται τα παιδιά τους ή σε κάποιες περιπτώσεις είναι μονίμως παραβατικοί οι ίδιοι και οι γόνοι τους. Η διαρκής ένστασή μου είναι γιατί δεν ελέγχονται αυτά τα χρήματα, που πηγαίνουν δηλαδή, ποιοι είναι οι δικαιούχοι και πως δαπανούνται; Ένα επίδομα παιδιού ή ελάχιστου εισοδήματος ή μειονεκτικών περιοχών, όταν γίνονται «ούζα» και καλοπέραση για τους αρχηγούς της οικογένειας και τα παιδιά περπατάνε ξυπόλητα στις λάσπες αδικεί βάναυσα την υπόλοιπη κοινωνία που ελέγχεται ανά πάσα στιγμή. Αδικεί και τους πραγματικούς δικαιούχους των επιδομάτων, που είναι συνήθως τα παιδιά, τα οποία συνεχίζουν να επαιτούν ή να γυρνοβολάνε με ένα μπουκάλι βενζίνη στο χέρι και να κάνουν τα ίδια και τα ίδια αδικήματα… Και επιμένω πως αν συνδεθεί το ένα με το άλλο, η καταβολή δηλαδή των επιδομάτων με την συνεχιζόμενη παραβατικότητα ή με την απουσία από το σχολείο των παιδιών, τότε δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ το μείζον κοινωνικο-οικονομικό πρόβλημα που δημιουργείται από τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Τελεία και παύλα…
