Αν δεν εξυπηρετεί… αλλάξτε την!
Και να που συγκροτείται πλέον η νέα Τουριστική Επιτροπή του Δήμου Ξάνθης στο προσεχές συμβούλιο. Μια Τουριστική Επιτροπή που ξεκίνησε από το 2011 και που επί 13 ολόκληρα χρόνια… δεν συνεδρίασε! Θα είναι λέει συμβουλευτικός ο χαρακτήρας της και τι σημαίνει αυτό; Ότι θα συνεδριάζει για να… συνεδριάζει; Ο Τάσος Ταρενίδης φαίνεται πιο αισιόδοξος από τους προηγούμενους, λέγοντας ότι θα είναι τακτικές οι συνεδριάσεις και ότι θα υπάρχουν στόχοι τους οποίους θα προσπαθήσει η επιτροπή να επιτύχει… Όλοι το ευχόμαστε και θα είναι «μαγκιά» του Τάσου να καταφέρει κάποια πράγματα σ αυτή την κατεύθυνση. Όμως, αν πάλι, ο ρόλος της επιτροπής θα είναι απλά συμβουλευτικός και όχι καθαριστικός, γιατί δεν δημιουργείται ένας άλλος πόλος, ένας άλλος φορέας, ένα άλλο γραφείο – αν θέλετε – όπως το γραφείο Τουριστικής Προβολής επί αείμνηστου του Νομάρχη Γιώργου Παυλίδη, που να έχει πιο παρεμβατικό και καθοριστικό ρόλο; Ας μην προδικάζουμε όμως το μέλλον και την αποτελεσματικότητα της νέας Τουριστικής Επιτροπής του Δήμου Ξάνθης και απλά θα είμαστε εδώ για να δούμε και να κρίνουμε προσεχώς. Προς το παρόν ευχόμαστε καλή επιτυχία στις εργασίες της…
«Μυστικό»… μόνο για την Ξάνθη;
Όσες φορές κι αν επιχειρήσαμε ως εφημερίδα, αλλά και εγώ προσωπικά, να βρούμε μία άκρη για το πού υπάρχουν (αν υπάρχουν) καταφύγια στην Ξάνθη και σε τι κατάσταση βρίσκονται, ώστε να ενημερώσουμε τους συμπολίτες μας τι θα πρέπει να κάνουν σε μία περίπτωση ανάγκης, βρήκαμε μπροστά μας τοίχο σιωπής! Στην ερώτησή μας για ποιο λόγο δεν υπάρχει πληροφόρηση σε ένα θέμα για το οποίο όλοι πιστεύουμε ότι θα πρέπει να είναι ενήμεροι οι πολίτες, η απάντηση «γιατί είναι απόρρητο»! Την ίδια στιγμή, όλη η Ευρώπη ετοιμάζει λέει καταφύγια, γιατί όλοι συντείνουν στην άποψη ότι ένα ενδεχόμενο πολέμου με την εμπλοκή των ευρωπαϊκών κρατών είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Αναδημοσιεύουμε σήμερα μάλιστα και ένα ρεπορτάζ, όπου αναφέρονται αναλυτικά τα καταφύγια της Αττικής και άλλων επαρχιακών πόλεων. Και το ερώτημα: μόνο στην Ξάνθη είναι κρατικό μυστικό το που υπάρχουν καταφύγια;
«Λειψανδρία» στο στράτευμα…
Σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Θ» αναφορικά με την μεθαυριανή ορκωμοσία των νέων Αστυνομικών Δοκίμων της σχολής της Ξάνθης, είχε αναφερθεί από τον πρόεδρο της Συνδικαλιστικής Ένωσης ότι κάποια από τα παιδιά παραιτήθηκαν την πρώτη εβδομάδα της εκπαίδευσης. Πρόσφατα η «Θ» δημοσίευσε μία άλλη στατιστική, η οποία έδειχνε ότι ο ένας στους τέσσερις επιτυχόντες στις Σχολές Αξιωματικών και Υπαξιωματικών του Ελληνικού Στρατού παραιτούνται από τις πρώτες ημέρες της εκπαίδευσης. Και μιλάμε για «περίοπτες» σχολές που μέχρι πρότινος απαιτούσαν περισσότερα μόρια από πολλές πανεπιστημιακές σχολές (Νομική, Πολυτεχνείο κλπ). Τι σημαίνουν όλα αυτά; Α) Ότι οι νέοι μας σ’ ένα μεγάλο ποσοστό συγκριτικά με προηγούμενα χρόνια δεν «έρχονται» στα δύσκολα! Β) Ότι τα παιδιά μας, δεν επιλέγουν τις στρατιωτικές σχολές για τα πιστεύω τους, αλλά καθαρά για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης και μόλις βρουν τα σκούρα αποχωρούν ψάχνοντας πιο εύκολες λύσεις για τον βιοπορισμό τους. Κάτι ανάλογο θεωρώ ότι συμβαίνει και με τους κληρωτούς στρατεύσιμους, όπου τα νιάτα μας που ψάχνουν να βρουν τρόπους (μαζί και οι αξιότιμοι γονείς τους) για να την σκαπουλάρουν από το στράτευμα. Αυτή είναι δυστυχώς η «πικρή» αλήθεια…
Είναι το ίδιο «επικίνδυνοι», αλλά…
Πριν λίγες μέρες αναφέρθηκα μέσα από τη στήλη στο ηλικιακό όριο που θα πρέπει να υπάρχει στη χορήγηση άδειας οδήγησης αυτοκινήτων εξαιτίας πολλών δυστυχημάτων που συμβαίνουν με πρωταγωνιστές ηλικιωμένα και υπερήλικα άτομα – οδηγούς… Στον αντίποδα χθες αναφέρθηκε ένα από τα πολλά επίσης τροχαία δυστυχήματα με οδηγό και συνεπιβαίνοντες στο μοιραίο αυτοκίνητο 15χρονα παιδιά! Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι τραγικό και οι δύο περιπτώσεις θεωρούνται ακραίες… Στην μεν πρώτη περίπτωση (ηλικιωμένοι και υπερήλικοι οδηγοί) την ευθύνη τη φέρει η πολιτεία που ανανεώνει την άδεια οδήγησης σε άτομα που προφανώς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες απαιτήσεις. Στη δεύτερη περίπτωση, την ευθύνη φέρουν οι γονείς, οι οποίοι, είτε με την αμέλειά τους, είτε με την υπερβολική εμπιστοσύνη στις ικανότητες των παιδιών τους, εκχωρούν το αυτοκίνητο, ή την μοτοσικλέτα, ή το αγροτικό μηχάνημα, με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις να θρηνούν τα ίδια τους τα παιδιά. Ανάλογο «έγκλημα» διαπράττουν και εκείνοι οι γονείς (συνήθως νεαροί) που βάζουν τα μικρά παιδιά τους στην αγκαλιά τους στη θέση του οδηγού για να δείξουν (σε ποιον άραγε) ότι ο κανακάρης μαθαίνει να οδηγεί από βρεφικής ηλικίας!
