Μητροπολίτης Ξάνθης: «Εμπιστοσύνη στον Θεό και επικοινωνία με τους πνευματικούς…»
Μπ. Μπουρχάν: «Σημαντικός ο ρόλος του υποστηρικτικού περιβάλλοντος…»
Στο… «κόκκινο« βρίσκονται η μελαγχολία, η θλίψη αλλά και η κατάθλιψη στην Ξάνθη, όπως επιβεβαιώνουν τα… στατιστικά τόσο από ιατρικής όσο και από πνευματικής πλευράς.
Ένα συμπέρασμα που ανακύπτει για άλλη μια φορά, με αφορμή το τραγικό τέλος της 55χρονης που βρέθηκε στην περιοχή του Αη – Γιάννη Αβδήρων, η οποία σύμφωνα με το οικείο και εργασιακό της περιβάλλον, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας που την οδήγησαν (όπως όλα δείχνουν) στην αυτοχειρία.
Δυστυχώς όμως, το παραπάνω περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, καθώς κατά καιρούς στην Ξάνθη υπήρξαν αρκετά, με απόπειρες ή και ολοκληρωμένες αυτοκτονίες στις οποίες οδήγησαν οι ψυχικές διαταραχές που υπήρχαν, άλλες εμφανείς (αφού κάποιοι από τους αυτόχειρες, παρακολουθούνταν από τους ψυχιάτρους) και άλλες όχι.
Η «Θ» ζήτησε την άποψη τόσο του Μητροπολίτη Ξάνθης, όσο και του γνωστού ψυχιάτρου Μπαράν Μπουρχάν, οι οποίοι συγκλίνουν στο οτι, (πέραν της φαρμακευτικής αγωγής φυσικά) βασικός παράγοντας για την υποστήριξη ενός μελαγχολικού ή καταθλιπτικού ατόμου είναι η επικοινωνία και η συζήτηση.
«ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ…»
Από πνευματικής πλευράς, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.κ. Παντελεήμων αναφέρει ότι «η κατάσταση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και το άγχος είναι που δημιουργούν τέτοιου είδους προβλήματα. Πρώτα είναι η εμπιστοσύνη μας στον Θεό. Να τα αφήσουμε και να απευθυνόμαστε σε Εκείνον. Το δεύτερο είναι, όταν κανείς αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα να μην το κρατά για τον εαυτό του. Ας πάει να το κουβεντιάσει με έναν πνευματικό σε μια ενορία. Οι πατέρες μας είναι διατεθειμένοι να δεχθούν, να ακούσουν, να συμβουλεύσουν, να στηρίξουν. Εξάλλου αυτή είναι και η αποστολή μας. Άρα λοιπόν το ένα είναι η εμπιστοσύνη προς τον Θεό και το άλλο να μην τα κρατούμε μέσα μας, ας απευθυνθούμε σε έναν πνευματικό».
«Η ΧΑΡΑ ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕΝΕΙ ΜΙΣΟ ΟΤΑΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ…»
«Δεν πρέπει να νιώθουν κανέναν δισταγμό και να πηγαίνουν με άνεση, γιατί ο πνευματικός είναι εκείνος που θα ακούσει, ό,τι δεχθεί θα το φυλάξει μέσα του και είναι αυτός ο οποίος θα συμβουλεύσει. Ο λαός μας, μέσα στην απλότητά του και στην σοφία του λέει ότι «όταν μοιράζεται η χαρά διπλασιάζεται και το πρόβλημα όταν μοιράζεται, μένει μισό» συνεχίζει ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ξάνθης, σημειώνοντας ότι «τον τελευταίο καιρό, πολύ συχνά και βέβαια τώρα την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ο κάθε πνευματικός (εκτός βέβαια από τους Ιερείς της πόλεως που δέχονται τους Χριστιανούς της πόλης της Ξάνθης) έχει «χρεωθεί» και τρία – τέσσερα χωριά στην επαρχία και έχουμε κάνει ένα πρόγραμμα για να επισκεφθεί τις ενορίες που έχει αναθέσει η Μητρόπολη, σε μια μέρα η οποία ανακοινώνεται από την προηγούμενη Κυριακή στο εκκλησίασμα για να γνωρίζουν οι άνθρωποι, ότι την «τάδε» ημέρα έρχεται ο πνευματικός. Μπορούν λοιπόν και οι άνθρωποι στα χωριά να πάνε και να κουβεντιάσουν μαζί του. Για αυτό λέμε να μην τα κρατάει κανείς μέσα του τα προβλήματά του».
«ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ…»
Ειδικότερα, ο γνωστός ψυχίατρος ανέφερε στην «Θ» ότι «οι απόπειρες και οι αυτοκτονίες υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στο μέλλον. Αυτό δεν μπορούμε να το εμποδίσουμε, καθώς τα προβλήματα της καθημερινότητας και η δύσκολη πρόσβαση στο σύστημα υγείας (μιλώ για τον ψυχιατρικό κλάδο) και στις ψυχιατρικες υπηρεσίες ειδικά στην Ξάνθη. Οι υπηρεσίες αυτές, αυτό το διάστημα αλλά και ανέκαθεν θα έλεγα, περνούν μια δύσκολη περίοδο. Υπάρχει το νοσοκομείο και η ψυχιατρική κλινική, με καλούς μάλιστα ψυχιάτρους αλλά δεν προλαβαίνουν. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά. Αν θέλετε δοκιμάστε να δείτε πότε υπάρχουν διαθέσιμα ραντεβού στα νοσοκομεία. Θα διαπιστώσετε ότι διαθεσιμότητα υπάρχει μετά από…τρεις μήνες και αν, ενώ η ψυχιατρική θέλει πιο έντονη επαφή με τους ασθενείς. Εγώ για παράδειγμα που ιδιωτεύω, έχω συνέχεα ανοικτά τηλέφωνα και αν βρίσκομαι στο εξωτερικό, υπάρχει μια γραμμή για επίγουσες καταστάσεις, ώστε να προλάβουμε το κακό και τις δυσάρεστες εξελίξεις. Άρα οι καταθλίψεις υπάρχουν. Την μελαγχολία που είναι ένα είδος κατάθλιψης δεν την παρατηρούμε σε πολλούς ασθενείς, αλλά έχει μια δύσκολη θεραπεία και έχει εποχιακό χαρακτήρα. Την παρατηρούμε το Φθινόπωρο και την Άνοιξη, αλλά υπάρχει. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Τα περιστατικά ολοένα και αυξάνονται».
«ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ…»
«Στην κατάθλιψη υπάρχει η «αντιδραστική κατάθλιψη» έναντι των δυσάρεστων γεγονότων της ζωής (όπως οι απώλειες, οι θάνατοι, οι χρόνιες αρρώστιες κλπ) αλλά υπάρχει και η κατάθλιψη κατά την οποία όλες οι συνθήκες μπορεί να είναι ευνοϊκές και ιδανικές, αλλά οι άνθρωποι πάλι παθαίνουν κατάθλιψη. Ο καθένας από εμάς, είμαστε υποψήφιοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας να πάθουμε κατάθλιψη» συνεχίζει ο ίδιος, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι «οι δομές υγείας και το σύστημα δεν μας βοηθά και στο κενό που δημιουργείται στον χώρο αυτό «εισβάλλουν» άλλες ειδικότητες (νευρολόγοι, παθολόγοι) και γράφουν φάρμακα ηρεμιστικά τύπου Xanax και stedon τα οποία δεν θέλουμε να τα συνηθίσει ο κόσμος και δεν βγαίνουν από τις δικές μας συνταγές. Βγαίνουν χωρίς να έχουν μελετηθεί ή ως προσωρινές λύσεις από άλλες ειδικότητες και παραμένουν. Αν μελετήσετε τις καταθλίψεις και τις αυτοκτονίες στην κατάθλιψη, το υποστηρικτικό περιβάλλον παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Δηλαδή η υποστήριξη και για την αντίληψη της ψυχικής υγείας (γιατί ο καταθλιπτικός είναι αποσυρμένος ή εκφράζει την επιθυμία να γίνει αυτόχειρας. Αυτά είναι τα πρώτα σημάδια). Αν δούμε ποιοι αυτοκτονούν, κατά σειρά οι άνδρες είναι πρώτοι και δεύτεροι αυτοί που ζουν μόνοι τους και μετά ερχονται αυτοί που παίρνουν ουσίες. Άρα το υποστηρικτικό περιβάλλον για εμάς παίζει ρόλο από δύο πλευρές. Πρώτον το να αντιληφθεί νωρίς την πάθηση και δεύτερον να υποστηρίξει τον ασθενή».
«ΔΕΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ…»
Τέλος ο κ. Μπαράν Μπουρχάν σημείωσε ότι «οι καταθλίψεις αυξήθηκαν γιατί αλλάξαμε τους νόμους της φύσης. Οι άνθρωποι δεν παντρεύονται, δεν κάνουν παιδιά, χωρίζουν, βρίσκονται σε διάσταση, σε απόσταση κλπ. Η έννοια της οικογένειας έχει διαλυθεί. Δεν επικοινωνούμε πια. Θυμηθείτε παλαιότερα τις γιορτές. Όταν δεν υπάρχει η ζεστή χειραψία, όταν δεν υπάρχει βλεμματική επαφή, τα «στολισμένα» μηνύματα για χρόνια πολλά, δεν έχουν νόημα. Έχουν αποξενωθεί ακόμη και οι σχέσεις μας με το άλλο φύλο. Όλα αυτά οδηγούν προς την μοναξιά ενώ ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Είμαστε μεν κοινωνικοί (υποτίθεται) με τα τηλέφωνα κλπ, αλλά είμαστε μόνοι μας. Δεν μοιραζόμαστε πια. Οι νόμοι της φύσης ή του Θεού, έχουν καθορίσει πως πρέπει να ζήσει ο άνθρωπος και από ποια στάδια της ζωής πρέπει να περάσει. Τα περισσότερα από αυτά τα έχουμε παρακάμψει και αυτός είναι ένας λόγος που παθαίνουμε αυτές τις ψυχικές παθήσεις».
