Το πιλοτικό πρόγραμμα του ΙΕΠ που αφορά στη χρήση της μητρικής γλώσσας σε 3 Νηπιαγωγεία, περιοχών με αμιγώς μειονοτικό πληθυσμό, έγινε κόκκινο πανί για το κόμμα του ΚΚΕ και την συνδικαλιστική του παράταξη, ΠΑΜΕ.
Στη Βουλή το ΚΚΕ δεν ψήφισε το άρθρο 33, με το οποίο θεσμοθετήθηκε η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και εκπαίδευση στο δημόσιο νηπιαγωγείο, μια ιστορικής σημασίας κατάκτηση για τον κλάδο, που χαιρέτησε όλο το εκπαιδευτικό κίνημα. Με τη στάση του ουσιαστικά δεν στάθηκε απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία, ΔΗ.ΣΥ., Κ.Ε.Δ.Ε, που επιθυμούν τον ακρωτηριασμό του νηπιαγωγείου, την απόσπασή του από τη Δημόσια Εκπαίδευση και την σταδιακή ιδιωτικοποίησή του.
Το ΚΚΕ και o συνδικαλιστικός του φορέας, το ΠΑΜΕ, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις από την τοποθέτησή του απέναντι στην εκπαιδευτική κοινότητα και στο χρόνιο αίτημά της για το δίχρονο νηπιαγωγείο αναγορεύει το ζήτημα του πιλοτικού προγράμματος του ΙΕΠ σε μείζον.
Είναι εντυπωσιακή μάλιστα η ετερόκλητη συμμαχία που έχει συνάψει για το ζήτημα με την παράταξη της ΔΑΚΕ.
Απομακρύνοντας τη συζήτηση από το πραγματικό της περιεχόμενο και την καθαρή ή όχι παιδαγωγική αξία του εγχειρήματος, επιδόθηκε μαζί με τη ΔΑΚΕ σε μια διασπορά υποτιθέμενων κινδύνων στοχεύοντας στο θυμικό των Νηπιαγωγών και στην καλλιέργεια φοβικών αντανακλαστικών. Εσκεμμένα δημιούργησαν ομιχλώδη κατάσταση σε σχέση με τη μητρική γλώσσα, έκαναν λόγο για δίγλωσσα νηπιαγωγεία, ενώ πουθενά αυτό δεν αναφέρεται. Επιχείρησαν, ακόμη, να στοχεύσουν στο αυτοσυναίσθημα των νηπιαγωγών, επειδή κατά την ερμηνεία του ΠΑΜΕ, η παρουσία συνεργάτιδας της μειονότητας ακυρώνει τη νηπιαγωγό και παρεμβαίνει στην παιδαγωγική της σχέση με τα παιδιά.
Εδώ και δύο χρόνια που επιχειρείται να εφαρμοστεί το πρόγραμμα η συζήτηση δεν γίνεται επί παιδαγωγικών επιχειρημάτων αλλά στη βάση υποτιθέμενων κινδύνων και προσπάθειας εκφοβισμού. Άλλωστε μέχρι πρότινος η επικοινωνιακή τακτική του ΠΑΜΕ είχε μετατραπεί σε αυτό της Κασσάνδρας, καθώς κάθε χρόνο τα νηπιαγωγεία της περιοχής απειλούνταν από κλείσιμο, που ευτυχώς δεν ήρθε!!!
Μιλώντας με όρους παιδαγωγικής, οι σύγχρονες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις προωθούνται με τις ίσες ευκαιρίες μάθησης και συμμετοχής για όλους τους μαθητές. Στο πλαίσιο αυτό, τα εκπαιδευτικά συστήματα σχεδιάζουν και αναπτύσσουν πολιτικές και πρακτικές, που επιτρέπουν στον κάθε μαθητή να χρησιμοποιεί τα δικά του μαθησιακά μονοπάτια, τρόπους και στρατηγικές για την κατάκτηση της γνώσης. Αναγνωρίζει έτσι το σχολείο τις ατομικές ανάγκες, την διαφορετικότητα και δίνει νέες προοπτικές μάθησης.
Στην περίπτωση των παιδιών της μειονότητας υιοθετώντας και λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά μιας ομάδας (γλωσσικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, κοινωνικά κτλ) η ύπαρξη εκπαιδευτικού στην τάξη, που γνωρίζει το γλωσσικό ιδίωμα θα ομαλοποιήσει την προσαρμογή και θα περιορίσει τις όποιες πρακτικές, οδηγούν σε αποκλεισμό. Καθώς θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες επικοινωνίας, κατανόησης της συγκεκριμένης μαθητικής ομάδας για πλήρη συμμετοχή και πρόσβαση στο πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, εκλαμβάνεται ως ευκαιρία για μάθηση και όχι ως πρόβλημα! Όσο για την υποβάθμιση της νηπιαγωγού… ο ρόλος της συνεργάτιδας είναι συνεπικουρούμενος στο έργο της. Λειτουργεί ως διαμεσολαβητής. Η δε συνεργασία εκπαιδευτικών εντός σχολικής τάξης, προκύπτει πλέον ως αναγκαιότητα από τη σχολική πραγματικότητα (ετερογενή σύνθεση μαθητών σε πολιτισμικό, γλωσσικό, ακαδημαϊκό επίπεδο κ.ά.), αλλά και την πολυπλοκότητα των καταστάσεων που οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν στο σχολείο. Τέλος είναι γνωστό, ότι αν δεν καταχτήσεις καλά την μητρική σου γλώσσα, δεν μπορείς να μεταπηδήσεις σε μια άλλη.
Άλλωστε δεν έχει αμφισβητηθεί από κανένα η θετική συμβολή και του προγράμματος Μουσουλμανοπαίδων και η λειτουργία του Δημόσιου Νηπιαγωγείου στην εκπαίδευση των παιδιών της μειονότητας. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι τα προβλήματα έπαψαν να υπάρχουν. Αυτό δε σημαίνει ότι η οικονομική και κατά συνέπεια η κοινωνική καθήλωση της μειονότητας δεν υφίσταται! Αυτό δε σημαίνει ότι η εκπαίδευση δεν μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για την άρση των περιορισμών που τοποθετούν την πλειοψηφία της μειονότητας στη θέση του αποκλεισμένου. Ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελεί συνήθη συνθήκη για τις μειονότητες. Ο κοινωνικός αποκλεισμός πέρα από τη διάσταση της οικονομικής φτώχειας, εμπεριέχει και τη στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη, επίσης, την αναφορά του ΠΕΜ (Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων) ότι παρά την αδιαμφισβήτητη βελτίωση, το εκπαιδευτικό επίπεδο των μελών της μειονότητας, όπως επίσης και το ποσοστό της μαθητικής διαρροής, έχει σημαντική απόκλιση από το μέσο όρο σε εθνικό επίπεδο.
Επιστρέφοντας στην τακτική του ΠΑΜΕ και την προσπάθεια υπόταξης του συνδικαλισμού στις επιδιώξεις του κομματικού του φορέα θα θέλαμε να επισημάνουμε τα εξής:
Το ύφος της αντιπαράθεσης που έχει υιοθετήσει ο συγκεκριμένος κομματικός και συνδικαλιστικός φορέας ξεφεύγει από τους όρους της πολιτικής και φτάνει σε επιθέσεις που στοχοποιούν πρόσωπα. Κάνοντας χρήση αντιδεοντολογικών μεθόδων επιλέγει συγκεκριμένα σημεία του ρέοντος λόγου μιας ζωντανής συνέντευξης για να διασύρει άτομα. Πέραν των επιλεγμένων σημείων του προφορικού λόγου επιλέγει να παρουσιάσει μια στρεβλή εικόνα της εκπ/σης. Τεχνηέντως αναφέρονται στον περσινό αριθμό των νηπίων σε συγκεκριμένο νηπιαγωγείο που υπερβαίνει τα 15 ξεχνώντας να αναφέρουν ότι στην μειονοτική περιοχή η συντριπτική πλειοψηφία των νηπιαγωγείων λειτουργεί με τμήματα γύρω στα 10 νήπια ακόμη και 3.
Το πάγιο αίτημα της εκπ/κής κοινότητας για το δίχρονο νηπιαγωγείο, αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να το κάνει πράξη, όχι κάπου αόριστα, αλλά σήμερα, τώρα. Σε αυτό προστίθεται και το αίτημα για μόνιμους διορισμούς εκπ/κών, για άρση των ανισοτήτων στα δικαιώματα μονίμων και αναπληρωτών και αντιμετώπιση του επί δεκαετίες παγωμένου ζητήματος της σχολικής στέγης. Όσο για τον αυταρχισμό στις κινητοποιήσεις των εκπ/κών πρώτο το κόμμα μας τις έχει καταδικάσει, ελέγχοντας την κυβέρνηση.
Θα θέλαμε πάντως να πούμε στο ΚΚΕ ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σκοινί. Από τις συντεταγμένες πορείες του ΚΚΕ των χρόνων του πάλαι ποτέ δικομματισμού, από τις ανώδυνες διαμαρτυρίες για το σύστημα της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ φτάσαμε στους συνδικαλιστικούς εξτρεμισμούς του σήμερα. Αλυσοπρίονα, βαριοπούλες τροχοί, σπασμένα τζάμια και πόρτες, βίαιες εισβολές σε δημόσιους χώρους πάντα υπό τα αδηφάγα βλέμματα των ΜΜΕ που ποντάρουν σε τέτοιου είδους ακτιβισμούς για να στήσουν τη δική τους προπαγάνδα απέναντι στην κυβέρνηση.
Και τους προσφέρετε άφθονο θέαμα! Το μοντέλο του κομματικού συνδικαλισμού που υπηρετείτε δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών. Χρειάζεται να διαπραγματευτείτε τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις σας χωρίς να εγκλωβίζετε το σωματείο σε αδιέξοδες τακτικές που το φέρνουν απέναντι στη μειονότητα, απέναντι στην προσπάθεια για βελτίωση της εκπ/σής της, απέναντι στο δικαίωμά της στην εργασία.
Πιστό πάντα στις «αρχές» του το ΚΚΕ, συνεχίζει να είναι το αριστερό δεκανίκι της δεξιάς.
