Γράφει ο Αντώνης Κ. Πουγαρίδης
Για όσους γνωρίζουν τα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας, είναι σαφής ο ευνουχισμός που έχει υποστεί η γαλάζια κομματική οργάνωση από το 2004 μέχρι και σήμερα. Σταδιακά, είδαμε τα όργανα να χάνουν κάθε πολιτική και διαχειριστική εξουσία, κάθε δικαίωμα παρέμβασης σε κεντρικές αποφάσεις, κάθε δικαίωμα να παράγουν πολιτική σε τοπικό επίπεδο. Έγινε μεγάλη προσπάθεια από το κέντρο, τα όργανα αυτά, να χρισθούν διακοσμητικά.
Αυτό δεν πτόησε τους διαχρονικά λεγόμενους παλαιοκομματικούς ανά την Ελλάδα. Οι παλαιοκομματικοί θεώρησαν την τεχνητή απαξίωση των οργάνων, σαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να «ελέγξουν» ανθρώπους, όργανα και καταστάσεις και να δημιουργήσουν βιλαέτια, στρατόπεδα, συστήματα και παρασυστήματα. Με όπλο την αναξιοκρατία και τις συνδικαλιστικές πρακτικές, και μόνο σκοπό τον «έλεγχο» του συστήματος για λόγους στρατηγικής, κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να αποδομήσουν κάθε σοβαρή προσπάθεια πολιτικής έκφρασης και απαξίωσαν σε μεγάλο βαθμό τοπικές και νομαρχιακές οργανώσεις, στις οποίες η κοινωνία γύρισε την πλάτη μειώνοντας κατακόρυφα τους αριθμούς των μελών τους. Έτσι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Η μνημονιακή περίοδος δε, ενέτεινε ακόμα περισσότερο το φαινόμενο. Οι μετέχοντες στις διοικήσεις των οργάνων τα τελευταία χρόνια, πλήρωσαν χωρίς να φταίνε το «μάρμαρο» για τα κακώς κείμενα των κυβερνήσεων και των αντιπολιτεύσεων. Πλήρωσαν ενώ ήταν ευνουχισμένοι, και ενώ δεν είχαν καμία δικαιοδοσία να συνδιαμορφώνουν την χαρασσόμενη πολιτική. Σαν αποτέλεσμα, είδαμε μια σημαντική περαιτέρω συρρίκνωση.
Τους τελευταίους μήνες, το σενάριο που «παίζει», είναι το ότι αυτός που ελέγχει τις ΔΗΜΤΟ και τις ΝΟΔΕ, μαζεύει πόντους να γίνει Βουλευτής, ή να γίνει Δήμαρχος, ή να διοριστεί κι εγώ δεν ξέρω που. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σε ένα αυτοαποκαλούμενο σύγχρονο κόμμα, που διακατέχονται από τέτοιες λογικές. Λογικές τελείως ασύμβατες με το σχέδιο ανανέωσης του Προέδρου του Κόμματος.
Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τις μανιώδεις κόντρες και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του κόμματος για τις θέσεις αυτές. Κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει τη σκοπιμότητα τους. Και κυρίως δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο δαπανάται τόση ενέργεια για λόγους εσωστρέφειας, και όχι για άσκηση αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να μη βλέπουν κάποιοι, πως ακόμα και μετά από τρία χρόνια φθοράς και ανακολουθίας, ο ΣΥΡΙΖΑ τοπικά και κεντρικά κερδίζει καθημερινά «πόντους», κυρίως στην επικοινωνία αλλά ενίοτε και στην ουσία. Και ότι την ίδια στιγμή τα γαλάζια όργανα τηρούν σιγή ιχθύος σε μείζονα θέματα όπως αυτό της ΔΕΗ!
Σε πηγαδάκια γαλάζιων στελεχών τους τελευταίους μήνες, τέθηκε πολλές φορές το ζήτημα του αν θα έπρεπε να διατηρηθούν οι οργανώσεις με την παλιά τους μορφή. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έλεγαν πως πρέπει να καταργηθούν. Άλλοι έλεγαν πως οι διοικούντες πρέπει να διορίζονται από την Αθήνα, αφού ούτως ή άλλως η Αθήνα παρεμβαίνει. Υπήρχε βέβαια και η ισχυρή άποψη, πως οι οργανώσεις πρέπει να παραμείνουν με την σημερινή τους διάσταση για να εκφράζουν τα μέλη και τους φίλους της ΝΔ.
Προσωπικά δεν βλέπω κανένα λόγο να φρενάρει η εξέλιξη του οργανωτικού βραχίονα ενός σύγχρονου πολιτικού οργανισμού που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη Χώρα την επόμενη μέρα. Τουτέστιν, ή τα αλλάζεις όλα ή τα αφήνεις ως έχουν. Ένα μόνο πρόβλημα έχεις: Δεν ξέρεις αν τα μέλη είναι αρκετά ώριμα ώστε να δεχθούν δομικές αλλαγές.
Το μεγάλο θετικό από την όλη διαδικασία είναι ένα: Οι εκατοντάδες χιλιάδες μελών επιβεβαίωσαν ότι είναι βαθιά ριζωμένοι στη φιλελεύθερη παράταξη, και με τις κάρτες (συνδρομές) των 12 ευρώ συνεισέφεραν με ένα πολύ μεγάλο ποσό στην οικονομική αυτοτέλεια του κόμματος, την απαλλαγή από τα παλιά οικονομικά βαρίδια και την εξυγίανση του. Ζήτημα που αποτελούσε εξ αρχής στοίχημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πηγή: e-ptolemeos.gr
