Από την ευλογημένη ορεινή περιοχή της Ξάνθης…
Δ. Σερεφιάς και Δ. Χατζογλίδου μιλούν στην «Θ»
Ορεινή περιοχή Ξάνθης. Μια περιοχή ευλογημένη η οποία βγάζει ποιοτικά προϊόντα όπως η πατάτα βουνού που καλλιεργεί μερίδα παραγωγών στον Λειβαδίτη Ξάνθης και το μήλο, απαραίτητο φρούτο για να κάνε «πέρα τον γιατρό» που βγαίνει από τρεις οικογένειες στην Σταυρούπολη Ξάνθης.
Η μεν πρώτη καλλιέργεια, που έχει αποσπάσει θετικές κριτικές για την αξεπέραστη ποιότητά της βγαίνει από…ψηλά. Πολύ ψηλά, καθώς το υψόμετρο στο οποίο καλλιεργείται φτάνει τα 1350 μέτρα. Η δε δεύτερη καλλιέργεια, βγαίνει σε μικρότερο υψόμετρο αλλά με έναν νέο και πολλά υποσχόμενο τρόπο, αφού σε…λίγα στρέμματα υπάρχουν πολλές ρίζες, με γραμμικό σύστημα παλμέτας (μια μορφή φύτευσης που στηρίζεται σε μεγάλης ανάπτυξης δένδρα που αρχίζουν να καρποφορούν ικανοποιητικά από τον 4ο χρόνο).
Για όλα τα παραπάνω μίλησαν στην «Θ» ο παραγωγός ορεινής πατάτας στον Λειβαδίτη Ξάνθης κ. Διαμαντής Σερεφιάς αλλά και η παραγωγός μήλων στην Σταυρούπολη κ. Δέσποινα Χατζογλίδου.
«ΜΟΝΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟ 1960 Η ΠΑΤΑΤΑ ΣΤΟΝ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ – ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ»
Ειδικότερα ο κ. Σερεφιάς ανέφερε στην «Θ» ότι «ο Λειβαδίτης από τα χρόνια του 1960-1964 ήταν πατατοχωριό. Ο κόσμος (περίπου 60-70 οικογένειες) καλλιεργούσαν μόνον η ορεινή πατάτα βουνού. Υπήρχε ένα σποροπαραγωγικό κέντρο. Εμείς παίρναμε σπόρο από τον Καναδά και με την συγκομιδή που είχαμε το Φθινόπωρο δίναμε και εμείς τον δικό μας σπόρο. Υπήρχε όμως και από την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Ξάνθης και μια αποθήκη (σύγχρονη για τους τότε καιρούς) την οποία είχε κάνει ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Ο μεγάλος αυτός αγροτικός ηγέτης. Όλα αυτά σταμάτησαν το 1980-1981 για κάποιους λόγους. Λόγω του ότι ο κόσμος άρχισε να κουράζεται και επειδή δεν είχαμε έναν δρόμο να πάμε από το Καρυόφυτο στον Λειβαδίτη και γιατί μας εγκατέλειψε και λίγο η πολιτεία. Το 2011, εγώ ξεκίνησα να βάζω αυτήν την παραγωγή που θυμόμουν από μικρός ότι ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ήθελα να «αναβιώσει» και το χωριό μου αλλά και το συγκεκριμένο προϊόν, που είναι πολύ καλό και για το οποίο μιλούν και η επιστήμονες. Είπαμε λοιπόν να κάνουμε μια προσπάθεια. Το 2012-2013 παρακίνησα και άλλους συγχωριανούς μου από τον Λειβαδίτη, για να έρθουν και να ασχοληθούν με την καλλιέργεια αυτή. Πηγαίνουμε καλά. Είμαστε 4-5 παραγωγοί. Το θέμα είναι όμως θέλουμε και την υποστήριξη της πολιτείας».
«ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ»
«Προσπαθούμε. Βγάζουμε ένα καλό προϊόν. Το προμηθεύουμε στην αγορά (Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη). Ωστόσο το θέμα είναι ότι και η τοπική αυτοδιοίκηση και ο δήμος και η περιφέρεια και το κράτος να μας βοηθήσουμε. Να μας κάνουν πέντε δρόμους. Δεν ζητούμε τίποτε άλλο παρά να συντηρηθούν οι δρόμοι μας για να μπορούμε να έχουμε καλύτερη πρόσβαση στα χωράφια μας. Αυτό δεν το βλέπουμε τώρα τελευταία ούτε από μεριάς δήμου ούτε από μεριάς του κρατικού μηχανισμού και των αρμόδιων υπηρεσιών. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.» τόνισε επίσης ο ίδιος.
«ΤΟ ΥΨΟΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΕΔΑΦΟΣ, ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΑΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ»
Αναφορικά με το συγκριτικό πλεονέκτημα που κάνει ποιοτικότατη την παραγωγή της ορεινής πατάτας του Λειβαδίτη, ο κ. Σερεφιάς υπογραμμίζει ότι «αυτό είναι το υψόμετρο. Το ότι καλλιεργείται σε πολύ μεγάλο υψόμετρο αλλά και σε εδάφη που είναι κατάλληλα, όπως αναφέρουν άλλωστε και οι επιστημονικές αναλύσεις. Στέλνουμε στο Αρσάκειο μέσω της Διεύθυνσης Γεωργίας τα δείγματα και κάθε φορά αναφέρουν στον συμπέρασμά τους «που υπάρχουν αυτά τα εδάφη;». αναρωτιούνται και οι ίδιοι. Τα βγάζουν όλα πεντακάθαρα και χωρίς ασθένειες, αφού συν τοις άλλοις δουλεύουμε και με βιολογικά φάρμακα. Στην ποιότητα δεν ξέρω αν είμαστε μοναδικοί αλλά είμαστε σίγουρα μέσα στους πρώτους. Ποσοτικά δεν βγάζουμε την ποσότητα που βγάζει ο κάμπος. Είμαστε κάπου στην μέση όσον αφορά τα κιλά μας. Όμως επειδή τα διαθέτουμε οι ίδιοι στην αγορά, το κέρδος το επωφελούμαστε οι ίδιοι ως παραγωγοί. Εγώ ξεκινώντας πρώτος το 2011 παρακινώ τους χωριανούς και άλλους από τα γύρω χωριά. Υπάρχουν εκτάσεις και είναι ιδιωτικές. Μας τις δίνουν άνθρωποι που για πολλούς λόγους έχουν σταματήσει την καλλιέργεια, έχουμε και δικές μας εκτάσεις και προσπαθούμε μαζί. Αλλά δεν φτάνουμε μόνον εμείς. Η πολιτεία πρέπει να παρακινήσει όπως έκανε κάποτε ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Να έρθουν να βοηθήσουν με το ανοιχτούν και άλλες εκτάσεις, να δώσουν και σε άλλο κόσμο. Πιστεύω ότι στην περιοχή του Λειβαδίτη, τουλάχιστον τριάντα οικογένειες θα μπορούν να ζήσουν και να ζήσουν και καλά αλλά και να δώσουν «ζωντάνια» στα μέρη μας. Και δεν είναι μόνον η πατάτα που καλλιεργούμε, αλλά ενισχύουμε τα μέρη μας και με το εργατικό δυναμικό που παίρνουμε. Δίνουμε και ένα μεροκάματο στον περιοχή».
«ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΗΛΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ ΞΑΝΘΗΣ – ΠΟΣΕΣ ΡΙΖΕΣ ΧΩΡΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΑ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ;»
Από την πλευρά της, για την καλλιέργεια των μήλων τώρα η κ. Χατζογλίδου αναφέρει στην «Θ» ότι «αυτή είναι μια καινούργια παραγωγή για την περιοχή της Σταυρούπολης σε οπωροφόρα δένδρα, γιατί οι παραδοσιακές καλλιέργειες στην περιοχή ήταν τα καπνά, τα καλαμπόκια, η μηδική, τα αμπέλια, η πατάτα Λειβαδίτη και τα τελευταία οκτώ χρόνια περίπου, τρεις οικογένειες δραστηριοποιηθήκαμε τρεις οικογένειες και κάναμε αυτήν την νέα καλλιέργεια στα μήλα. Οι ποικιλίες που καλλιεργούνται τώρα στην Σταυρούπολη είναι οι «Jonagold», «Jonaprince» , «Granny Smith» (που είναι τα πράσινα) και «Fuji». Πρόκειται για πράσινα και κόκκινα μήλα. Σε σύνολο τα στρέμματα που έχουμε οι τρεις οικογένειες δεν είναι πολλά, γιατί η καλλιέργειά μας είναι Παλμέτα. Ένας νέος τρόπος καλλιέργειας των δέντρων που μπαίνουν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους και σε μικρή στρεμματική έκταση μπορείς να βάλεις περισσότερα δέντρα. Κάθε 1μ και 20 εκατοστά έχει ένα δέντρο. Φυτεύονται στην σειρά (γραμμικές). Τα στρέμματα δεν είναι πολλά. Είναι γύρω στα 50, αλλά μέσα σε αυτά έχουμε γύρω στις 10.000 μηλιές. Με αυτόν τον τρόπο σε λίγα στρέμματα φυτεύεις πολλά δέντρα. Και οι τρεις παραγωγοί έχουμε φυσικά αντιχαλαζικά δίχτυα για να προστατεύσουμε την παραγωγή από τις χαλαζοπτώσεις και να διασφαλίσουμε την ποιότητα και την παραγωγή μας. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την ποιότητα γιατί παρόλο που δεν έχουμε φυτεύσει σε μεγάλο υψόμετρο, το μικροκλίμα της περιοχής μας δίνει μεγάλες αποκλίσεις θερμοκρασίας ημέρας – νύχτας, κάτι που κάνει πολύ καλό στα μήλα. Ειδικά στο χρώμα τους και στην ποιότητά τους. Αυτό το καλό έχει η περιοχή».
«ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ»
«Ποσοτικά ενώ η μέγιστη παραγωγή που μπορεί να δώσει ένα κτήμα γίνεται από τα οκτώ χρόνια και έπειτα, εμείς είμαστε στο όριο. Είμαστε λοιπόν αρκετά ικανοποιημένοι και για την ποσότητα. Τα πουλάμε εμείς και σε μεγάλους εμπόρους και σε μικροεμπόρους αλλά και σε λιανική. Έχουμε δηλαδή το δικαίωμα σαν παραγωγοί να πωλούμε και μέσα από το χωράφι» συνέχισε η ίδια, ενώ αναφορικά με τις ευκαιρίες απασχόλησης που δίνονται επισημαίνει ότι «εμείς χρειαζόμαστε εποχικό προσωπικό κυρίως για συγκεκριμένες περιόδους του χρόνου. Όταν έχουμε το κλάδεμα, την συγκομιδή, το αραίωμα κλπ. Ένα κτήμα σαν το δικό μας για παράδειγμα με 3000 δέντρα, θα μπορούσε να απασχολεί και δύο άτομα όλο τον χρόνο γιατί έχει συνέχεια δουλειές. Αλλά για την συγκομιδή για παράδειγμα εγώ θα χρειαστώ σίγουρα δέκα άτομα για μια εβδομάδα. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ έχει βγάλει τις εργατοώρες που απαιτούνται για κάθε καλλιέργεια και τα μήλα είναι από τις καλλιέργειες που απαιτούν πολλές εργατοώρες για να μπορέσεις να κάνεις σωστά την δουλειά. Βέβαια εμείς κοιτάξαμε να προμηθευθούμε και κάποια μηχανήματα που θα μας διευκολύνουν και θα απαλλάξουν από την χρήση εργατικών χεριών. Βέβαια αυτό δεν ισχύει για όλες τις δουλειές. Υπάρχουν δουλειές για τις οποίες χρειάζονται εργατικά χέρια».
«ΓΕΩΡΓΙΑ Ή ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ»
Κλείνοντας η κ. Χατζογλίδου σημείωσε ότι «προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανούς πρώτα τους εαυτούς μας και μετά την περιοχή. Οι ευκαιρίες απασχόλησης στην ορεινή περιοχή δίνονται αν ασχοληθείς με την γεωργία (και αυτή είναι μια σύγχρονη και πιο εύκολη αγροτική καλλιέργεια και είναι επίσης και πολύ ωραία κατά την άποψή μου) ή με τον τουρισμό. Δεν μπορείς να ασχοληθείς με κάτι άλλο εκεί επάνω. Δεν υπάρχουν άλλες ευκαιρίες απασχόλησης. Ο τουρισμός και ο αγροτικός τομέας υπάρχει και οι κάτοικοι προσπαθούμε να τα συνδυάζουμε όλα».
