«Αφιλόξενη» η Ξάνθη για τα Άτομα με Αναπηρία
Κάθε χρόνο τα ίδια προβλήματα και στην Ειδική Εκπαίδευση
Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Άτομα με Αναπηρία στην Ξάνθη, μίλησαν στα τοπικά ΜΜΕ η πρόεδρος του Σωματείου ΑμεΑ Ξάνθης κ. Δήμητρα Κωτσάκη και ο Γραμματέας κ. Γιάννης Κουρπαλίδης, ενόψει και της «Παγκόσμιας Ημέρας ΑμεΑ», της 3ης Δεκεμβρίου αλλά και της διοργάνωσης του Παναναπηρικού Συλλαλητηρίου που θα πραγματοποιηθεί στις 2 Δεκεμβρίου στην Θεσσαλονίκη, στις 11 π.μ. προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την προσπάθεια επιβολής μέτρων αποδόμησης των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρονίως πασχόντων και των οικογενειών τους.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑμεΑ
Ειδικότερα η κ. Κωτσάκη ανέφερε ότι «για πρώτη φορά φέτος το σωματείο μας έχει και έδρα (βρίσκεται στην οδό Χατζησταύρου 1). Ο Σύλλογός μας είναι νεοσύστατος. Προσπαθούμε για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και η υποστήριξή μας φτάνει έως τα κεντρικά της ΕΣΑμεΑ. Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, όλα τα σωματεία ΑμεΑ της Β. Ελλάδας θα βρεθούμε στην πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη προκειμένου να διαμαρτυρηθούμε και να απαιτήσουμε ο,τι μας ανήκει. Τα δικαιώματα των ΑμεΑ, την αξιοπρέπεια που θέλουν να έχουν και τον σεβασμό από όλους τους πολίτες. Στις 3 Δεκεμβρίου, στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Ξάνθης θα κάνουμε μια μεγάλη ανοικτή εκδήλωση για πρώτη φορά και θα λάβουν μέρος τα Άτομα με Αναπηρία, τα Ειδικά Σχολεία, Μουσικά και Θεατρικά Εργαστήρια, άλλα σχολεία αλλά και το ΚΔΑΠ Ξάνθης. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 10.00 π.μ ενώ θα προηγηθεί αρτοκλασία στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας Ξάνθης στις 9.00 πμ.
«150 ΤΑ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ»
«Τα εγγεγραμμένα μέλη του Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία στην Ξάνθη (σ.σ σε όλη την Περιφερειακή Ενότητα) είναι περίπου 150. Βέβαια πολλές φορές το να έρθουν είτε από τα χωριά του κάμπου ή του βουνού (λόγω και της έλλειψης συγκοινωνίας και μεταφορικών μέσων με ράμπες) κάνει ακόμη πιο δύσκολο το έργο μας, καθώς ούτε και οι ίδιοι μπορούν να λαμβάνουν μέρος σε κάποιες εκδηλώσεις ή συζητήσεις που κάνουμε. Ελπίζουμε να αρχίσει να λύνεται και αυτό» συνέχισε η κ. Κωτσάκη.
«ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κ. Δήμητρα Κωτσάκη είναι μητέρα ΑμεΑ, καθώς το Σωματείο ΑμεΑ της Περιφερειακής Ενότητας Ξάνθης, καταρτίζεται και από γονείς ατόμων με αναπηρία, εκτός από τα ίδια τα άτομα.
Ως μητέρα λοιπόν, δεν θα μπορούσε παρά να επισημάνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα από τα παιδιά που φοιτούν στο Ειδικό Σχολείο.
Ειδικότερα όπως τονίζει η ίδια «κάθε χρόνο τα Ειδικά Σχολεία είναι άδεια από εκπαιδευτικό προσωπικό. Μας φέρνουν ωρομίσθιους ή αναπληρωτές και ξεκινάμε κάθε χρόνο με τα…μισά παιδιά να πηγαίνουν σχολείο. Ειδικά αυτά που είναι σε αμαξίδιο ή έχουν άλλα κινητικά προβλήματα και δεν μπορούν να περπατήσουν, επειδή δεν υπάρχει βοηθητικό προσωπικό μπορεί να μην πηγαίνουν στο σχολείο και για ένα μήνα, κάθε χρόνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι γονείς και ιδίως η μητέρα, να μην μπορεί να δουλέψει σχεδόν ποτέ, γιατί θα πρέπει να είναι εκεί με το παιδί της. Τα παιδιά θα πρέπει να μένουν στο σπίτι και φτάνουμε για παράδειγμα στο τέλος του Νοεμβρίου και δεν κάνουμε ακόμη εξάωρα. Μιλούμε για παιδιά από 13 έως 20 ετών που φοιτούν εκεί. Πρέπει κάτι να γίνει και οι εκπαιδευτικοί, τουλάχιστον στα Ειδικά Σχολεία να νομιμοποιηθούν. Επίσης θα πρέπει να υπάρχουν και κέντρα διημέρευσης. Πολλές φορές υπάρχουν γονείς που δουλεύουν ή δεν έχουν συγγενείς εδώ ή αν τύχει και αρρωστήσει ο ένας από τους δυο γονείς, δεν υπάρχουν κέντρα για να μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους. Δεν υπάρχουν δομές για να μείνει ένα παιδί προκειμένου να μπορέσουν οι γονείς είτε να κοιτάξουν την υγεία τους είτε να πάνε κάπου ένα Σαββατοκύριακο για παράδειγμα. Το να γίνεις γονέας ενός ΑμεΑ δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είσαι πάντα στο παιδί σου. Και αυτός ο γονέας θέλει να ζήσει λίγο όπως όλοι οι υπόλοιποι γονείς».
«ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΗ ΠΟΛΗ ΓΙΑ ΑμεΑ Η ΞΑΝΘΗ»
Σε ο,τι αφορά τις δυσκολίες της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αναπηρικά προβλήματα, ο κ. Κουρπαλίδης, επισήμανε από την πλευρά του ότι «στην Ξάνθη, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε κερδίσει κάποια πράγματα σαν αναπηρικό κίνημα, όπως η κατάργηση των δημοτικών τελών και πρόσφατα μια μείωση του κόστους του νερού στην ΔΕΥΑΞ. Βέβαια αυτό δεν μας δίνει την χαρά να το επικαλεστούμε γιατί τα προβλήματα αρχίζουν από εδώ και έπειτα. Η Ξάνθη είναι μια πόλη απροσπέλαστη για τα Άτομα με Αναπηρία. Σε κεντρικά σημεία υπάρχει κάποια υποδομή που έγινε λόγω του νόμου από το 1996 αλλά δυστυχώς αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, όχι επειδή φταίνε αποκλειστικά η κάθε δημοτική αρχή. Μέσα σε όλο αυτό φταίει και η νοοτροπία του κάθε πολίτη της Ξάνθης. Όταν εγώ, ο αρτιμελής πηγαίνω να παρκάρω σε έναν χώρο που είναι για ΑμεΑ, υποχρεώνω το άτομο με αναπηρία να αντιδράσει (ίσως και επιθετικά) έναντί μου…Οι πολίτες της Ξάνθης (όχι όλοι) δεν έχουν παιδεία. Αυτό βέβαια αφορά όλο τον λαό της χώρας και όχι τον πολίτη της Ξάνθης και μόνον. Από την άλλη, ενώ υπάρχει μια υποτυπώδης προσβασιμότητα στις δημόσιες υπηρεσίες, μπορώ να πω ότι και μέσα σε αυτήν υπάρχουν προβλήματα. Για παράδειγμα οι ανελκυστήρες σε διάφορα κτίρια (παλιά και καινούρια) είναι αδύνατον να χωρέσουν ένα ΑμεΑ. Θα κλείσει η πόρτα και μπορεί να προκληθεί κάποιο ατύχημα. Αυτό το βλέπουμε και σε πολλά κτίρια δημόσιων υπηρεσιών…Νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να το δουν συνολικά οι φορείς γιατί τα Άτομα με Αναπηρία έχουν το δικαίωμα να ζήσουν. Φωνάζω εδώ και πολλά χρόνια να μας δώσουν το δικαίωμα να ζήσουμε. Προσωπικά με το θάρρος ή το θράσος εγώ αυτό το κατέκτησα. Ας δώσουν όμως και στα υπόλοιπα παιδιά την δυνατότητα να το αποκτήσουν».
«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ»
Αναφορικά με την ενημέρωση και την παιδεία, αλλά και τον σεβασμό προς τα άτομα με αναπηρία που θα πρέπει να ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, ο κ. Κουρπαλίδης υπογράμμισε ότι «στην πορεία μου σαν πρόεδρος είχα την τύχη να επισκεφθώ κάποια σχολεία και να μιλήσω στα παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι έφυγα ενθουσιασμένος. Έφυγα όμως ικανοποιημένος γιατί οι περισσότεροι κάθισαν και με άκουσαν. Τα παιδιά έχουν ευαισθησίες και αυτό το συνάντησα κυρίως στα παιδιά του δημοτικού. Με άκουγαν με μια απρόσμενη ευαισθησία. Μου έλεγαν τι κάνουν οι γονείς τους κλπ. Ως παράδειγμα θα φέρω μια προσωπική ιστορία ενός γιατρού, που πάρκαρε (απρόσεκτα) σε έναν χώρο για ΑμεΑ. Η 7χρονη κόρη του του είπε να φύγει γιατί ο χώρος είναι για ΑμεΑ και ο συνάδελφος για να «διδάξει» την κόρη του πήγε να παρκάρει αλλού το όχημά του και ξαναγύρισε να κάνει την δουλειά του. Στην Ελλάδα δεν έχουμε παιδεία και νομίζω ότι είναι βασικό να γίνουν καλύτερα τα νέα παιδιά στο μέλλον».
