(Από το κρεββάτι του ασθενούς. Ως αποχαιρετιστήριο προς την Ξάνθη και τους συμπατριώτες μου. Ίσως να είναι το τελευταίο μου κείμενο)
Σάν Σήμερα. 4 Οκτωβρίου του 1919 αγαπητοί μου συμπατριώτες Ξανθιώτες καί Θράκες συλλήβδην, εισηλθε ο ελληνικός στρατός της 9ης Μεραρχίας του υποστράτηγου Γεωργίου Λεοναρδόπουλου καί υπό τόν ήχο σαλπίγγων καί τυμπάνων εψάλη ο ελληνικός εθνικός ύμνος καί υψώθηκε η ελληνική σημαία στην κεντρική πλατεία της πόλης με τά μάτια όλων βουρκωμένα και πνιγμένα μέσα στα δάκρυα χαράς και περηφάνειας, καίτοι δέν εψάλη δυστυχώς δοξολογία στήν πόλη, ελλείψει Ελληνος ιερέως, διότι οι Βούλγαροι φρόντισαν νά τούς εξολοθρεύσουν η νά τούς διώξουν.
Σαν Σήμερα, κάθε χρόνο της σωτηρίας ημών τό κεφάλαιο, όπως ψάλλει η Εκκλησία.
Σήμερα η πόλη καί ο νομός της Ξάνθης γιορτάζουν τά ελευθέρια τους.
Σαν Σήμερα, επί τέλους τό δένδρο της ελευθερίας καρποφόρησε και σ αυτή τη γη, αφου καταρδεύθηκε και ποτίσθηκε επί 540 χρόνια μέ αιματα, ιδρώτες δάκρυα, πόνους στερήσεις, βιασμούς, εξορίες καί λοιπές κακουχίες « ων ουκ ην άξιος ο κόσμος» γενεές γενεών σκλαβωμένων προγόνων μας.
Σαν Σήμερα, αγαπητοί μου νέοι, τό όνειρο παππούδων καί εγγονών, της τλήμονος αλλά καί αγαθής αυτης γής, του Ορφέα, του Δημόκριτου, του Πρωταγόρα και τόσων άλλων επιφανών αλλά και αφανών προγόνων μας λαμβάνει σάρκα καί οστά.
Σαν Σήμερα, μέσα στό φθινόπωρο της φύσης, ανέτειλε τό έαρ της ελεύθερης ζωής στή γη των Ξανθίων, πού προτίμησαν νά αυτοεξορισθούν, νά πεινάσουν νά στερηθούν τό βιός καί τίς εστίες του αλλά καί νά πεθάνουν στά ξένα, όσο φιλόξενα καί νά ήταν, παρά νά αποκηρύξουν τήν εθνολογική τους ταυτότητα ή έστω νά υπογράψουν ότι δέχονται τή βουλγαρική υπηκοότητα.
Σαν Σήμερα διακηρύσσεται γιά μιά ακόμη φορά ότι η ζωή χωρίς τήν ελευθερία είναι άνευ ουσίας καί αξίας, καθαρή φενάκη.
Σαν Σήμερα εδώ επαληθεύθηκε η ρήση του Θρακιώτη, στήν καταγωγή Θουκυδίδη, « Εύδαιμον τό ελεύθερον ελεύθερον δέ τό εύψυχον».
Σαν Σήμερα οι Ξανθιώτες φέρουν τό ευαγγέλιο των ελευθερίων καί στούς υπόλοιπους Θρακες.
Σαν Σήμερα αρχίζει η πραγμάτωση του ονείρου της ενσωματώσεως της Θράκης στήν Ελλάδα, πού, αφου περάσει μέσα από τή 14η Μαϊου 1920 γιά τίς υπόλοιπες περιοχές μέχρι τόν Εβρο, θά φθάσει στό αποκορύφωμά της καί στήν τυπική της κατοχύρωση μέ τή συνθήκη των Σεβρών, στίς 28 Ιουλίου 1920.
Σαν Σήμερα εισήλθε ο ελληνικός στρατός στό τρίγωνο της Ξάνθης και ταυτόχρονα κατατέθηκε ως θεμέλιος λίθος καί ανέκκλητη υποθήκη, γιά τήν προώθηση των ελληνικών δυνάμεων καί στίς περιοχές της Ροδόπης καί του Εβρου στίς 14 Μαϊου. Εάν δέν προηγειτο η 4η Οκτωβρίου 1919, είναι αμφίβολο εάν θά υπήρχε η 14η Μαίου 1920 γιά τίς υπόλοιπες περιοχές καί πολύ πιό αμφίβολο ειναι εάν θά υπήρχε η αλήστου μνήμης, στίς 28 Ιουλίου 1920, συνθήκη των Σεβρών, μέ τήν οποία επι τέλους κατοχυρώθηκε η ενσωμάτωση της Δυτ. Θράκης στην Ελλάδα
Σαν Σήμερα γιά ολη τή Δυτική Θράκη ειναι ό,τι η 25η Μαρτίου 1821 γιά τήν Ελλάδα
Σαν Σήμερα οι ψυχές των αξιωματικών καί στρατιωτων της πρώτης απελευθερώ-σεως της πόλης, από τήν πρώτη κατοχή τους από τούς Βουλγάρους, στίς 13 Ιουλίου του 1913, μέ πρωτοπόρα του αειμνήστου Μεράρχου Ματθαιόπουλου, αναπαύονται καί αγάλλονται, καθώς βλέπουν οτι οι κόποι καί θυσίες τους, τελικά δέν πήγαν χαμένοι, παρά τήν επαίσχυντη, γιά τή Θράκη, συνθήκη του Βουκουρεστίου, μέ τήν οποία στίς 28 Ιουλίου 1913 αναγκάσθηκε η νικήτρια Ελλάδα, νά εκχωρήσει στήν ηττημένη Βουλγαρία, ως βραβείο της ήττας της, τή Θράκη!!
Σαν Σήμερα αγάλλονται καί οι ψυχές ολων εκείνων των Ξανθίων καί γενικώτερα των Θρακών καί ΑνατολικοΜακεδόνων πού συγκεντρώθηκαν καί οδηγήθηκαν ως ντουρ-ντουβάκια στά διάφορα στρατόπεδα εργασίας της Βουλγαρίας καί μάλιστα στό Κάρναμπατ, γιά νά σπάζουν πέτρες « δεκάξι ώρες στή δουλειά μ΄ ενα μικρό ψωμάκι καί τό φαϊ ολο βοντά(=νερό) νά λιώνει τό κορμάκι», μέσα στό ψύχος,τίς ανείπωτες κακουχίες, στερήσεις καί συνεχεῖς ξυλοδαρμούς, ωστε πάνω από 40.000 Ελλήνων της Θράκης και Αν. Μακεδονίας νά αφήσουν εκεί τήν τελευταία τους πνοή.
Σήμερα πρέπει νά γίνει καί η απότιση φόρου τιμής πρός ὀλους εκείνους τούς επώνυμους καί ανώνυμους Ελληνες πού πολέμησαν μέχρις εσχάτων καί εχυσαν τό α#ιμα τους στά πεδιά των μαχών του μετώπου της Μακεδονίας ιδιαίτερα κατά τόν α΄ παγκόσμιο πόλεμο, γιά νά καταστεί εφικτή η ήττα των Βουλγάρων ώστε νά αναγκασθούν νά συνθηκολογήσουν τόν Σεπτέμβριο του 1918.
Σήμερα ομως θά πρέπει νά αποδοθεί καί ο δίκαιος επαινος σέ δύο Ελληνίδες κυρίες τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, τίς αείμνηστες Ελλη Αδοσίδου καί Πηνε-λόπη Δέλτα, πού μαζί τόν αξιωματικό Αλέξανδρο Ζάννα, τόν Οκτώβριο καί τό Νοέμβριο του 1818, δηλ. ενα ολόκληρο χρόνο πρό της προωθήσεως των ελληνικων και λοιπών συμμαχικών στρατευμάτων στη Θράκη, τόλμησαν καί ηλθαν στή Ξάνθη, καί στή συνέχεια σ΄ όλη τήν υπόλοιπη Θράκη αλλά καί σ΄ αυτή τή Βουλγαρία μέχρι τή Σόφια γιά νά αναζητήσουν καί εύρουν φυλακισμένους Ελληνες καί νά τούς απελευθερώσουν, παρά τίς ποικίλες απειλές, πονηριές καί αντιδράσεις των Βουλγάρων, οι οποίοι, καίτοι ηττημένοι, δέν εννοούσαν νά συμμορφωθουν πρός τούς ορους της συνθηκολογήσεώς τους, καί νά επιτύχουν νά υποστείλουν τήν ιταμή προπέτεια των Βουλγάρων μέσα σ΄ αυτή τήν πόλη.
Σήμερα είναι καί ημέρα μνήμης των Ξανθίων αγωνιστών-πολεμιστών της ιδίας Μεραρχίας, μεταξύ των οποίων προβάλουν του αειμνήστου Γαβριήλ Λαδά, μετέπειτα Δημάρχου Ξάνθης καί του Ηπειρώτη σαλπιγκτή Αλεξάνδρου Λιάπη.
Σάν Σήμερα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση γιά τήν παλιννόστηση των ὀσων κατόρθωσαν να επιβιώσουν από την επταετή αυτοεξορία Ξανθίων, πού είχαν καταφύγει στήν ελεύθερη Ελλάδα, μή αντέχοντας τή δουλεία τους κάτω από τό ζυγό των γειτόνων.
Σάν Σήμερα μπορουμε νά πούμε, τό 1919 ότι άρχισε μιά νέα εποχή γιά τή Ξάνθη, καί τή Θράκη γενικώτερα, όσο κι΄ αν οι υπόλοιπες περιοχές της Θράκης επιμένουν νά γιορτάζουν τά ελευθέρια τους στίς 14 Μαϊου του 1920. Δηλ 7 ολόκληρους μήνες ΑΡΓΟΤΕ-ΡΑ . Δέν θά τούς κακίσουμε, γι αυτή τους τήν εμμονή, αλλά δέν έχει κανένας τό δικαίωμα νά απαιτήσει από εμάς νά απεμπολήσουμε καί νά παραγράψουμε από τή συνείδηση καί τήν ιστορία μας τό τί σημαίνει η 4η Οκτωβρίου 1919 γιά τή Ξάνθη καί τή Θράκη γενικώτερα γιατί κάθε τόπος έχει καί τά δικά του απαράγραπτα ιστορικά χρονικά καί τοπικά ορόσημα καί μετερίζια. Εκείνοι οφείλουν νά έλθουν στίς 4 Οκτωβρίου καί όχι εμείς νά πάμε στίς 14 Μαϊου.
Σήμερα λοιπόν, ας ειναι αιώνια η τιμή καί η μνήμη όλων εκείνων πού πολυμερως καί πολυτρόπως εργάσθηκαν, πολέμησαν καί θυσιάσθηκαν μέχρις εσχάτων γιά τήν απελευ-θέρωση αυτης της ελληνικής γωνίας στίς 4 Οκτωβρίου του 1919.
Σήμερα πάνω από ολα θά πρέπει νά είναι ημέρα υμνων, αίνων καί δοξολογίας στόν Τριαδικό Θεό καί ευχαριστηρίου δοξολογίας αλλά αναγραφης των νικητηρίων στήν υπέρμαχο στρατηγό Κυρία Θεοτόκο την Αρχαγγελιώτισσα αλλά και στους Παμμέγιστους Ταξιάρχες, τους αείποτε πολιούχους προστάτες και φρουρούς της πόλης οτι μας εχάρισαν τήν εθνική ελευθερίαν.
Σήμερα όμως δέν θά πρέπει νά είναι μόνο ημέρα μνήμης. Δοξολογιών και παρελά-σεων αλλά καί ημέρα περισκέψεως καί ενδοσκόπησης, αυτοελέγχου καί αυτοκριτικης, γιά τό τί μας παρέδωσαν καί τό τί μας αφήκαν ως υποθήκη.
Σήμερα πρέπει νά είναι καί ημέρα διεκδικήσεων.
Είναι τοις πάσι γνωστοί οι εθνικισμοί των άλλων ομόρων κρατών . Από ανατολής μέχρι δυσεως. Όλοι και καποιο κομμάτι της πατρίδας μας διεκδικούν, καίτοι δεν έχουν κανένα δίκαιο ούτε δικαίωμα. Η Τουρκία τη Θράκη, η Βουλγαρία την Θράκη και Αν. Μακεδονία, τα Σκόπια τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Λάρισα, η Αλβανία την Ηπειρο και Δυτ. Μακεδονία. Ενώ εμείς, καιτοι έχουμε απαράγραπτα ιστορικά και φυλετικά δικαιώματα μένουμε στην κλασική ρήση «ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΫΜΕ ΤΙΠΟΤΕ»!! Μόνο οι Έλληνες δεν δικαιούνται να είναι φιλοπάτριδες και πρέπει με σκυμμένο το κεφάλι, για να μη χαρα-κτηριστούν εθνικιστές, να μην ζητούν τίποτα. Ακόμα και εκείνα στα οποία η ιστορία τους έχει αδικήσει. Εμείς τι θέλουμε; ΤΙΠΟΤΑ! Πώς λοιπόν να μην αποθρασύνονται οι κακό-βουλοι γείτονες, όταν το σπίτι μας έχει γίνει ασύδωτο και άφρακτο αμπέλι !!!
Και για να έλθουμε στα καθ ημάς. Αν οχι γιά διεκδίκηση κατεχομένων παμπαλαίων ελληνικών πολιτειών, απαράγραπτα ελληνίδων σέ βορρά καί ανατολή, οι οποίες, ομως πάντα θά καυχώνται ότι «ημείς αμιγώς ρωμαϊδες πόλεις εσμέν καί ουκ έξεστι υπό βαρβάρους είναι», από τις οποίες βίαια καί συστηματικά εκριζώθηκε ο ελληνικός πληθυσμός, αλλά τουλάχιστον γιά αξίωση νά μας επιστραφούν τουλάχιστον όσα μας έκλεψαν ή άρπαξαν από τήν Ξάνθη.
Καί δέν εννοώ τά πιάνα, τά σερβίτσια φαγητού, τά έπιπλα, τά χαλιά καί τίς διάφορες άλλες οικοσκευές, ακόμη καί πόρτες πού φρόντισαν νά αποκομίσουν οι Βούλγαροι από τά σπίτια καθώς έφευγαν ανενόχλητοι, αλλά κύρια καί κατ΄ εξοχή τόν αδαπάνητο καί αδια-πραγμάτευτα ελληνικό ανεκτίμητο πνευματικό θησαυρό των 60 περίπου χειρογράφων κωδίκων πού φυλάσσονταν στά μοναστήρια μας, της Αρχαγγελιώτισσας καί της Καλαμούς.
Επί τέλους θά πρέπει εν ονόματι της ισοτιμίας καί ανταποδοτικότητας κάποιων αγαθων πού παρέχουμε αφειδώς στούς γείτονες καί αυτοί νά προβούν σέ κάποια δίκαιη και ευγενική χειρονομία ανταποδώσεως. Δέν νοείται, νά διεκδικούμε, καί καλά κάμνουμε, τά μάρμαρα του Παρθενώνα, καί νά μή διεκδικούμε τά χειρόγραφα τών μοναστηριών μας. Καί αυτά είναι ισάγια, ισάξια καί ισότιμα μέ τά ελγίνεια μάρμαρα. Οι τοπικοί κ. άρχοντες έχουν χρέος τιμής πρός τόν τόπο αυτό, στούς πεθαμένους, στούς ζωντανούς αλλά καί στούς αγέν-νητους, νά φροντίσουν, γιά νά μή πώ νά αξιώσουν, νά επιστραφούν, άμεσα, όλα τά χειρό-γραφα των μοναστηριών μας καί θά έχουν τήν ευλογία της κυρίας Παναγίας. Καλές οι δεξιώ-σεις και φιλοφρονήσεις αλλά και οι δίκαιες απαιτήσεις να είναι στο τραπέζι των συζητήσεων
Σήμερα τέλος οφείλει νά είναι καί ημέρα εγρήγορσης καί αγρυπνίας γιατί « τό φυλάξαι τό αγαθόν της ελευθερίας χαλεπότερον του κτήσασθαί εστι» αλλά καί έτι μάλλον, οφείλομε περισσότερο από ποτέ αλλοτε νά πορευόμαστε άξια της ελευθερίας που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας γιά νά φανούμε αντάξιοι καί ισάξιοι αυτων. Τότε η 4η Οκτωβρί-ου δέν θά ειναι ένα απλό ιστορικό ορόσημο αλλ΄ ένα διαρκές παρόν καί ενα πολικός αστέρας πού θά καθοδηγεί, ως πυξίδα αλάνθαστη τά βήματα καί τά δικά μας καί των επιγόνων μας.
Τότε μόνο οι σημερινές γιορτές καί παρελάσεις δέν θά είναι μόνο τυπικές εκδη-λώσεις αλλά ουσιαστική μέθεξη καί μεταλαμπάδευση αξιών καί η καύχηση δέν θα περιορίζεται μόνο στά λόγια αλλά εμπρακτα θά αποδεικνύει οτι καί εμείς αλλά καί οι επίγονοί μας θά φανούμε ισάξιοι αν μή καλύτεροι από τούς προγόνους μας.
Εκείνοι στίς 4 Οκτωβρίου 1919 έκαναν τό χρέος τους. Σέ μας απομένει νά αποδεί-ξουμε οτι καί εμεις, στά χνάρια εκείνων βαδίζοντες, θά κάνουμε τό δικό μας χρέος καί τώρα καί αύριο καί πάντα, έτσι ώστε η 4η Οκτωβρίου 1919 θά είναι ένα διαρκές καί ατέλειωτο Σήμερα. Ένα ορόσημο- φάρος που θα σελαγίζει για πάντα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΤΗΝ ΤΛΗΜΟΝΑ ΑΛΛ΄ ΑΕΙΠΟΤΕ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ , ΤΗΝ ΞΑΝΘΗ.!!!
