Με αφορμή το δημόσιο ερώτημα του Τένη Καμαρίδη, μετά από βιωματική εμπειρία του ίδιου…
«Πρέπει να ενθαρρύνουμε τους ποδηλάτες», λέει ο ίδιος στην «Θ»
Μετά από το δημόσιο ερώτημα που απεύθυνε ο εκδότης της «Θ» Τένης Καμαρίδης αναφορικά με το αν «έχουν το δικαίωμα οι ποδηλάτες να χρησιμοποιούν τους εθνικούς δρόμους και μάλιστα δίπλα ο ένας στον άλλον σε σχηματισμούς δύο και τριών ποδηλάτων» και ύστερα από μια άσχημη βιωματική εμπειρία του ίδιου, ο πρόεδρος του Ποδηλατικού Συλλόγου Ξάνθης «Ο Πήγασος» κ.Αφεντούλης Τσακιρίδης, απαντά μέσα από την «Θ».
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ
Υπενθυμίζεται ότι ο εκδότης της «Θ», είχε αναφέρει μέσα από την στήλη του, τα εξής:
«Πριν λίγες ημέρες και ενώ οδηγούσα από τα Άβδηρα προς την Ξάνθη, τις πρώτες βραδινές ώρες, παραλίγο να… σκότωνα (έτσι ακριβώς όπως το αναφέρω) δύο ποδηλάτες, οι οποίοι ποδηλατούσαν στην Εθνική οδό ο ένας δίπλα από τον άλλο καταλαμβάνοντας χώρο περισσότερο απ’ ότι ένα Ι.Χ επί του οδοστρώματος! Δυστυχώς κάποιοι έχουν παρανοήσει κάποια πράγματα… Κι εμένα μου αρέσει το ποδήλατο κι εμένα μου αρέσει το πατίνι κι εμένα μου αρέσει το μοτοποδήλατο, αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να τηρούνται πρωτίστως για την ασφάλεια των χειριστών τους και δευτερευόντως για την ασφάλεια όλων των υπολοίπων. Και απευθύνομαι ευθέως στον Ποδηλατικό Σύλλογο Ξάνθης με το εξής ερώτημα: Έχουν το δικαίωμα οι ποδηλάτες να χρησιμοποιούν τους εθνικούς δρόμους και μάλιστα δίπλα ο ένας στον άλλον σε σχηματισμούς δύο και τριών ποδηλάτων θεωρώντας τσιφλίκι τους τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας; Στην περίπτωση που προανέφερα, αν έπεφτα επάνω τους με το αυτοκίνητό μου (αφού τους διέκρινα την τελευταία στιγμή) και συνέβαινε… ότι συνέβαινε θα ήμουν εγώ υπαίτιος και θα «τραβιόμουν» για μια ολόκληρη ζωή μαζί με την συνείδησή μου; Μια απάντηση παρακαλώ…»
«ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ Κ.Ο.Κ, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ…»
Απαντώντας, από την πλευρά του ο κ. Τσακιρίδης, επισήμανε αρχικά ότι «ένας ποδηλατικός σύλλογος δεν είναι υπεύθυνος. Είδα να απευθύνεται ένα ερώτημα, ευθέως στον ποδηλατικό σύλλογο – όπως το εκλαμβάνω εγώ, γιατί μπορεί να μην είναι έτσι – σαν να είναι υπεύθυνος ο ποδηλατικός σύλλογος Ξάνθης. Ο ποδηλατικός σύλλογος Ξάνθης υπάρχει, κάνει τις ημερίδες του, πηγαίνει σε σχολεία, ενημερώνει και όλοι οι αθλητές του είναι ένας και ένας. Και ακολουθούν πάντα τον ΚΟΚ. Οπότε ας πούμε ότι δεν υπάρχει ευθύνη προς τα εκεί. Ναι, τα ποδήλατα οφείλουν να σέβονται τον Κώδικά Οδικής Κυκλοφορίας. Σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, όπως είναι η Εγνατία, δεν επιτρέπονται τα ποδήλατα.
Επιτρέπονται μόνο σε επαρχιακούς δρόμους και – εννοείται – μες στην πόλη. Αυτό γίνεται με την προϋπόθεση να κινούνται πάντα δεξιά (όσο γίνεται δεξιότερα του δρόμου) και πηγαίνοντας ένας ένας.
Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που κάποιο ποδήλατο μπορεί να προσπεράσει ένα άλλο ποδήλατο. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις κατά τις οποίες εάν ο ποδηλάτης εντοπίσει ένα σημείο με λακκούβα, δεν θα πέσει μέσα στη λακκούβα. Εάν δεξιά δεν έχει άλλο χώρο θα πάει πιο αριστερά. Του το δίνει το δικαίωμα αυτό ο νόμος. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι η κυκλοφορία του ποδηλάτη είναι ανάλογη με αυτή του μοτοσικλετιστή. Δεν μπορούν να είναι 2 ή 3 ποδηλάτες ο ένας δίπλα στον άλλο, όμως, ας μην δαιμονοποιούμε και την τακτική του να βρίσκεται ένας ποδηλάτης δίπλα σε έναν άλλο και να κινούνται σε μία μικρή απόσταση ή για να προσπεράσει ο ένας τον άλλο. Γιατί όταν αυτό το κάνουν 2 μηχανές, δεν λέμε τίποτα. Με το να πάρει κάποιος το ποδήλατό του και να βγει, υπενθυμίζω ότι κάνει 1000 καλά και δεν κάνει κανένα κακό (αποσυμφόρηση κυκλοφοριακού, περιβαλλοντολογική συνείδηση, ασφάλεια κ.α). Έχει πάρα πολλά θετικά και για αυτό και όλη η Ευρώπη, κινείται με ποδήλατα. Και δεν κυνηγάμε εμείς τους ποδηλάτες, αλλά κοιτάμε να κάνουμε όσο περισσότερους ποδηλάτες γίνεται.
Βέβαια το σχόλιο αναφέρεται σε αυτούς που κινούνταν 2 μαζί σε ένα συγκεκριμένο δρόμο. Θα πρέπει να κοιτάξουμε αν είχαν τα ανακλαστικά ή και φώτα επάνω στο ποδήλατο ή στο κράνος. Όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία καλό θα είναι να τα έχει ένας ποδηλάτης, ειδικά αν κινείται σε βραδινές ώρες και εκτός της πόλης. Για την δική του ασφάλεια – αν και δεν είναι υποχρεωτικό – πρέπει να τα έχει. Επίσης ξεχνάμε ότι ο οδηγός πρέπει να προσέχει περισσότερο τους ποδηλάτες, παρά οι ποδηλάτες στον οδηγό; Θα πρέπει και ο οδηγός να προσέξει. Αν ήταν ένας πεζός, θα του λέγαμε «φύγε»; Και ας ήταν στην άκρη. Ή αν ήταν ένας άλλος με μηχανή και δεν το βλέπαμε, αυτός θα ήταν καλύτερος δηλαδή από τις ποδηλάτες; Ποιος το ορίζει αυτό; Δηλαδή αφήσαμε όλα τα υπόλοιπα και πιάσαμε τους ποδηλάτες. Εν κατακλείδι, είναι λίγο άδικο να μιλάμε για ποδηλάτες. Οι άνθρωποι αυτοί αφήνουν τα αυτοκίνητά τους και παίρνουν τα ποδήλατα για να κινηθούν. Εννοείται ότι οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά και των ποδηλατών μας βρίσκει απέναντι. Οπότε όλα αυτά, νομίζω ότι δικαιολογούν την κατ’ εμέ αδικαιολόγητη επικριτική κριτική ενάντια των ποδηλατών και προπάντων του ποδηλατικού συλλόγου Ξάνθης, που αν μη τι άλλο έχει μιλήσει για αυτά, συνεχίζει και μιλάει με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει και γαλουχεί ποδηλατικές συνειδήσεις».
«ΕΝΑΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ»
Αναφορικά με την κίνηση ενός ποδηλάτη στην πόλη, κ. Τσακιρίδης, σημειώνει τα εξής:
«Μέσα στην πόλη, πρέπει να κινηθεί ένας ποδηλάτης με πάρα πολλή προσοχή και όχι γιατί είναι επικίνδυνος ο ποδηλάτης, αλλά γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για τον ποδηλάτη. Κινείται όπως ορίζει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας, ενώ σε πεζόδρομους, όπως και πάνω σε πλατείες, μπορεί να κινηθεί επάνω στο ποδήλατο, αλλά με την ταχύτητα του πεζού (3-4-5 χλμ την ώρα). Σε ένα πεζοδρόμιο, πρέπει να κατέβει από το ποδήλατο και να περπατάει κρατώντας το. Εννοείται ότι η οδήγηση στην πόλη θα πρέπει να είναι πιο προσεκτική. Είναι και εποχές που δεν προσέχουν καθόλου τους ποδηλάτες και πρέπει πρωτίστως ποδηλάτες να προσέχουν τον εαυτό τους και οι υπόλοιποι τους ποδηλάτες. Κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει από ένα ποδήλατο που κυκλοφορεί μες στην πόλη, αλλά ο ίδιος κινδυνεύει. Επίσης, το ποδήλατο δεν είναι πατίνι. Έχει την ασφάλειά του. Και επαναλαμβάνω ότι σε όλη την Ευρώπη -για να μην πω στον κόσμο σε όλη την Ευρώπη – υπάρχουν δίκτυα ποδηλατόδρομων και όπου δεν υπάρχουν δίκτυα ποδηλατοδρόμων, προσέχουν τον ποδηλάτη σαν τα μάτια τους. Στην Ελλάδα, ο
ο ποδηλάτης είναι ο τελευταίος που προσέχουμε. Δεν τον υπολογίζουν καν και αυτό φαίνεται και από τους ελάχιστους ποδηλατόδρομους που έχουμε».
