[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]Σπάνια προσωποποιώ την στήλη, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει να αναφέρομαι στον «πρώτο ενικό»! Εκτός όμως από την ιδιότητα του δημοσιογράφου και εκδότη, τυγχάνω συγχρόνως και ένας απλός πολίτης- επαγγελματίας που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει «Θερμοπύλες» σε ένα δύσκολο και… ζουγκλώδες περιβάλλον (όπου «Θερμοπύλες» βλέπε επιχειρηματικότητα)! Μεταφέροντας λοιπόν δημόσια δικές μου εμπειρίες, παρατηρήσεις, πικρίες, προβληματισμούς, έχω την αίσθηση ότι διερμηνεύω και ανάλογες απόψεις των περισσοτέρων συναδέλφων μου, εννοώντας τους ιδιώτες- επαγγελματίες- επιχειρηματίες που προφανώς αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμένα… Επιτρέψτε μου απλά σήμερα να σας διηγηθώ ένα περιστατικό και στη συνέχεια να θέσω κάποιες ερωτήσεις προς τους ιθύνοντες… Η υπόθεση ξεκινάει στις 19/2/2010, με έναν «συμπτωματικό» έλεγχο στις εγκαταστάσεις του υποκαταστήματος που διατηρεί η εταιρεία μου στην Χρυσούπολη (όπου εκδίδεται η εφημερίδα «ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΥ»)… Και αναφέρομαι σε «συμπτωματικό» έλεγχο από υπαλλήλους του τοπικού ΙΚΑ, γιατί υποτίθεται πήγαν στα γραφεία μας για να… πληρώσουν ένα τιμολόγιο για μια δημοσίευση του ΙΚΑ! Προσπερνώντας όμως την «σύμπτωση», φτάνω στο αποτέλεσμα που ήταν η βεβαίωση μίας παράβασης για την οποία προβλέπονταν πρόστιμο 500 ευρώ! Όχι, μη φανταστείτε πως απασχολούσα κάποιους εργαζόμενους χωρίς την προβλεπόμενη ασφαλιστική κάλυψη, όλα ήταν στην «τρίχα» και εύλογο το ερώτημα: «Προς τι το πρόστιμο»; Το έγκλημά μου ως εργοδότης, ήταν να διατηρώ το περίφημο «ροζ βιβλίο» του προσωπικού (σήμερα δεν υφίσταται γιατί είναι ενταγμένα όλα στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ) στο κεντρικό κατάστημα της επιχείρησης στην Ξάνθη, ενώ θα έπρεπε να είχα κι ένα στο υποκατάστημα… Μιλάμε για ένα απλό τετράδιο που το αγοράζεις από το βιβλιοπωλείο και σημειώνεις (τότε) τα ονόματα των υπαλλήλων, μια καθαρά διαδικαστική υπόθεση… Ωστόσο οι ελεγκτές με καθησύχασαν, λέγοντας πως είναι τυπικό το θέμα και πως υποβάλλοντας μία ένσταση επρόκειτο δικαιωθώ. Ξέχασα να αναφέρω πως τα ονόματα των υπαλλήλων του υποκαταστήματος στην Χρυσούπολη ήταν κανονικά περασμένα στο τετράδιο- μητρώο του κεντρικού καταστήματος και οι οικονομικές υποχρεώσεις μου απέναντι στο ΙΚΑ και απέναντι στους ίδιους πληρωμένες στο ΑΚΕΡΑΙΟ! Πληρώνοντας λοιπόν προκαταβολικά το 50% του προστίμου προσέφυγα με ένσταση στο κεντρικό κατάστημα του ΙΚΑ, όπου κλήθηκα μετά από δύο μήνες δια της φυσικής μου παρουσίας, πράγμα που μου κόστισε μία ολόκληρη ημέρα από τις 8 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι περιμένοντας στην ουρά να «δικαστώ» και μάλιστα από μία… 9μελη επιτροπή! Μετά την «ιερή εξέταση» που υπέστην, οι επιτροπή απεφάνθει ότι ήμουν… ΑΘΩΟΣ και πως θα έπρεπε να μου επιστραφεί μάλιστα το προκαταβληθέν πρόστιμο… Η απόφαση της επιτροπής ήταν 8-1 με μόνη διαφωνήσασα την διευθύντρια του ΙΚΑ… Παρόλο το γεγονός της απόλυτης πλειοψηφίας στην απόφαση, ο νόμος δίνει το δικαίωμα στην διευθύντρια του ΙΚΑ να προσβάλει την απόφαση και να παραπέμψει την υπόθεση στα διοικητικά δικαστήρια, κάτι που η εν λόγω κυρία το έκανε (όπως έμαθα ότι έκανε και στις περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις)! Επτά χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2017, η υπόθεση εκδικάστηκε στα Δικαστήρια της Καβάλας, όπου κρίθηκε… άκυρη η απόφαση της επιτροπής (επαναλαμβάνω κρίθηκε με 8-1 υπέρ μου) και συγχρόνως δεκτή η παραπομπή της διευθύντριας και άρα θα πρέπει τώρα εγώ, όχι μόνο να μην εισπράξω την προκαταβολή, αλλά να πληρώσω και «τα ρέστα» μετά από… οκτώ χρόνια, καθόσον για να μου κοινοποιηθεί η απόφαση του Δικαστηρίου απαιτήθηκε ακριβώς… ένας χρόνος (25 Ιανουαρίου 2018)! Αντί λοιπόν να εισπράξω χρήματα από την δημοσίευση του ΙΚΑ Χρυσούπολης (τότε), να πληρώσω από πάνω και «καπέλο» πρόστιμο για μία παράβαση για την οποία θα έπρεπε κάποιοι να ντρέπονται που την βεβαίωσαν! Δεν είναι μόνο τα οκτώ χρόνια καθυστέρησης για να τελεσφορήσει η όλη διαδικασία, δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία στις αίθουσες των επιτροπών και των Δικαστηρίων, το χάσιμο χρόνου και φυσικά χρημάτων, δεν είναι το τσουχτερό πρόστιμο που κατέβαλα (και καλούμαι να καταβάλω και το υπόλοιπο) και που για να «βγει» σήμερα χρειάζεται ένας ολόκληρος αγώνας… Είναι το συμπέρασμα που εξάγεται απ’ όλη αυτή την ιστορία, ότι δηλαδή το επιχειρείν αντιμετωπίζεται από το αγκυλωμένο δημόσιο και τους αγκυλωμένους υπαλλήλους, ως… έγκλημα και οι ιδιώτες απριόρι ως παραβάτες! Αν θέλει ένας υπάλληλος- ελεγκτής σήμερα να «ψειρίσει την μαϊμού», μπορεί ανά πάσα στιγμή να μπει στο μαγαζί σου, στο περίπτερό σου, στο γραφείο σου, στην επιχείρησή σου και… να σε ξετινάξει κυριολεκτικά! Άσχετα αν αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να του… παραδώσεις τα «κλειδιά» και να κατεβάσεις «ρολά»! Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις, ποιος τρελός σήμερα θα τολμήσει να επιχειρήσει, να ρισκάρει δηλαδή προσωπικό κεφάλαιο, προσωπικό κόπο και να βγάλει κυριολεκτικά… καρκίνο για να συνεχίζει να τσοντάρει στον εθνικό κορβανά;[/box]
