Κ. Ζαγναφέρης: «Όλα τα κτήρια στην πλατεία διοικητηρίου δεν έχουν άδεια!»
Αργ. Πλέσιας: «Ο νόμος έφερε τον παραλογισμό»
[box type=”info” align=”” class=”” width=””]Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την έλλειψη οικοδομικών αδειών δημοσίων κτηρίων στην Ξάνθη, προκαλώντας προβλήματα τόσο στις αρχές που διαχειρίζονται τα ακίνητα όσο και στους πολίτες που θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν και δεν μπορούν. Αναζητώντας απαντήσεις πάντως για τα κτήρια που όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν πρόβλημα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι… δεν είναι μόνο αυτά που γνωρίζουμε. Σχεδόν κάθε κτήριο στην προ ενοποιήσεως πλατεία Διοικητηρίου πρακτικά στερείται οικοδομικής άδειας…! Τόσο το κτήριο δηλαδή που στεγάζεται η Στέγη πολιτισμού και το δημοτικό αμφιθέατρο του δήμου Ξάνθης, όσο και το δικαστικό μέγαρο Ξάνθης μέχρι και ο Ιερός Ναός Της Του Θεού Σοφίας στερούνται οικοδομικής άδειας κάτι που πιθανόν να συμβαίνει ακόμη και με το ίδιο το διοικητήριο στο οποίο στεγάζονται οι υπηρεσίες της αντιπεριφέρειας. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα χωρίς οικοδομική άδεια κτήρια του δημοσίου είναι μόνο αυτά…[/box] [box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]Το πρόβλημα φαίνεται να έχει διπλή διάσταση. Η μία είναι τοπική και η άλλη εθνικής εμβέλειας. Αναφερόμενος στο τοπικό πρόβλημα ο αντιπεριφερειάρχης Ξάνθης, κ. Κωνσταντίνος Ζαγναφέρης τόνισε ότι: «Το πρόβλημα με τα κτήρια που είναι γύρω από την πρώην πλατεία διοικητηρίου βρίσκεται στο ότι αυτά, τόσο τα δικαστήρια και η εκκλησία, όσο και το κέντρο πολιτισμού του δήμου αλλά ίσως ακόμη και το κτήριο της νομαρχίας, χτίστηκαν πάνω σε έναν χώρο όπου προβλεπόταν να γίνει πλατεία…! Αυτό σημαίνει ότι ούτε και εκ των υστέρων μπορούν να αποκτήσουν οικοδομική άδεια..!» Από την πλευρά του ο πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ Θράκης και γνωστός μηχανικός της πόλης, κ. Αργύρης Πλέσιας, εξηγεί ότι: «Το να μην έχουν τα δημόσια κτήρια οικοδομική άδεια αποτελεί έναν παραλογισμό ο οποίος προήλθε από την αλλαγή που έγινε στον σχετικό νόμο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε και έπαψε να θεωρείται ότι ένα κτήριο έχει αυτοδίκαια άδεια αν το κατασκευάσει το ίδιο το δημόσιο μέσα από τις τεχνικές του υπηρεσίες και τις υπηρεσίες πολεοδομίας. Το πρόβλημα είναι ότι με τους νέους κανόνες που τέθηκαν δεν υπήρξε πρόβλεψη για τα κτήρια που κτίστηκαν πριν από την θέσπιση του νόμου τα οποία εν μία νυκτί βρέθηκαν χωρίς άδεια! Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είναι παράνομα ή επικίνδυνα αλλά ότι κτίστηκαν σε διαφορετική περίοδο με διαφορετικές προβλέψεις για την κατασκευή τους»[/box]
Κ. ΖΑΓΝΑΦΕΡΗΣ: «ΟΛΑ ΤΑ ΚΤΗΡΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΣΤΗΝ ΠΛ. ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΔΕΙΑ!»
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]Πιο συγκεκριμένα ο κ. Ζαγναφέρης τόνισε ότι: «Πρέπει πρώτα από όλα να πω ότι δεν γνωρίζω τι ακριβώς προβλέπει το πολεοδομικό σχέδιο του 1939 (!) που ακόμη ισχύει μέχρι και σήμερα, αν και τροποποιημένο, για το κτήριο που στεγάζονται οι υπηρεσίες της περιφέρειας στην Ξάνθη. Τόσο το δικαστικό μέγαρο όσο και ο ιερός ναός κατασκευάστηκαν αυθαίρετα σε εκτάσεις που έπρεπε να είναι πλατεία. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μπορούσε να εκδοθεί κάποια οικοδομική άδεια…! Με το “έτσι θέλω” πολιτεία, που έκανε το κτήριο που στεγάζεται σήμερα το κέντρο πολιτισμού και το δημοτικό αμφιθέατρο Ξάνθης, και εκκλησία, που έκανε τον ιερό ναό Της Του Θεού Σοφίας, έκαναν τα κτήρια αυτά. Μαζί με τα δικαστήρια τα τρία αυτά κτήρια γίνανε σε έκταση που ήταν χαρακτηρισμένη να γίνει πλατεία και δεν υπήρχε περίπτωση να βγει άδεια. Αμφιβολία έχω μόνο για το κτήριο της νομαρχίας. Μάλιστα για το δικαστικό μέγαρο, επειδή τότε που χτιζόταν επί χούντας ήμουν ήδη στην Ξάνθη, πρέπει να πω ότι καθυστέρησε περίπου 10 χρόνια να ολοκληρωθεί γιατί υπήρξαν πολίτες που προσέφυγαν δικαστικά κατά της ανέγερσής του όμως σε τέτοια ζητήματα το κράτος είναι εύκολο να περάσει το δικό του κι έτσι κέρδισε τις δίκες και ολοκληρώθηκε το κτήριο. Επίσης αυτά τα κτήρια δεν έχουν ούτε τίτλους ιδιοκτησίας. Τα δημόσια κτήρια τις περισσότερες φορές χτιζόταν σε εκτάσεις που ανήκαν στα τότε νομαρχιακά ταμεία. Γι’ αυτά τα κτήρια οι άδειες εκδίδονταν με μία βεβαίωση που έπαιρναν οι τεχνικές υπηρεσίες από το αντίστοιχο τμήμα της πολεοδομίας που βεβαίωνε ότι δεν απαιτούνται οι οικοδομικές άδειες που έβγαζαν οι ιδιώτες και νομιμοποιούσε αυτοδίκαια το κτήριο. Αυτή είναι μία πρακτική που ίσχυε μέχρι και την δεκαετία του 1990 και είχε νομιμότητα γιατί έτσι η βεβαίωση δινόταν για λόγους ταχύτητας με την προϋπόθεση ότι το Δημόσιο θα έκανε τις σχετικές μελέτες από τις υπηρεσίες του αργότερα. Αυτά ίσχυαν βέβαια για τα ακίνητα του νομαρχιακού ταμείου. Ο ναός, τα δικαστήρια, η στέγη πολιτισμού, το δημοτικό αμφιθέατρο και ίσως και η νομαρχία είναι αυθαίρετα σε οικόπεδα που δεν τους ανήκουν, οπότε δεν μπορούσαν να βγάλουν οι φορείς που ανέγειραν τα κτήρια μια τέτοια βεβαίωση».[/box]
ΑΡΓ. ΠΛΕΣΙΑΣ: «Ο ΝΟΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ»
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]Από την πλευρά του ο κ. Πλέσιας εξήγησε πως: «Έχουμε να κάνουμε με τον παραλογισμό του ελληνικού κράτους σε αυτό το θέμα. Εδώ και χρόνια φωνάζω για το θέμα αυτό γιατί η πολιτεία έκανε νόμους οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την υφιστάμενη κατάσταση. Πιο συγκεκριμένα κι πριν από το 1985 υπήρχε η αντίληψη ότι δεν απαιτείται οικοδομική άδεια για τα δημόσιου χαρακτήρα κτήρια. Αυτό είχε μία λογική. Διότι η άδεια μας διασφαλίζει κατ’ αρχήν ότι υπάρχει μία μελέτη και ένα σύστημα επίβλεψης στην ανέγερση ενός κτηρίου, ένα σύστημα ποιότητας στην παραγωγή του έργου. Αυτό το πράγμα και αφού το κτήριο ήταν δημόσιο αλλά και τις μελέτες τις αναλάμβαναν, ενέκριναν, υπέβαλλαν κλπ. δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και την επίβλεψη την έκανε δημόσιο φορέας πιστοποιώντας έτσι όλο το σύστημα κατασκευής ότι όλο το έργο ήταν ποιοτικά επαρκές. Δεν υπήρχε λοιπόν λόγος να βγει και οικοδομική άδεια. Αυτό που δεν διασφαλιζόταν έτσι ήταν το πολεοδομικό καθεστώς, οι όροι δόμησης. Το να μην καταλήξεις δηλαδή να κάνεις ένα θηριώδες κτήριο π.χ. πάνω στον αιγιαλό. Επίσης κατά γενική ομολογία θεωρούνταν ότι και να γινόταν κάποιες παραβάσεις αυτές ήταν προς όφελος ενός κοινού σκοπού κι όχι για να επωφεληθεί κάποιος ιδιώτης. Όλο το σύστημα στηριζόταν ότι ο δημόσιος χαρακτήρα και έλεγχος εξασφαλιζόταν μέσα από το σύστημα παραγωγής του κάθε έργου. Κάποια στιγμή όμως αλλάζει αυτός ο νόμος χωρίς όμως να υφίσταται κάποια πρόβλεψη για τα υφιστάμενα κτήρια. Σε τελική ανάλυση αν δεν πειράξεις ένα κτήριο, αν δεν κάνεις κάποια τροποποίηση, δεν πρόκειται κανείς να σου πει τίποτε. Αν όμως χρειαστεί να κάνεις κάποια παρέμβαση τότε αυτή και το κτήριο κρίνονται με βάση τα σημερινά δεδομένα. Έτσι και με δεδομένο ότι χρήματα για παρεμβάσεις δεν υπάρχουν, όταν χρειαστεί λοιπόν να ενταχθεί, π.χ. στο ΕΣΠΑ, ένα κτήριο για να γίνουν κάποιες εργασίες αναβάθμισής του τότε θα πρέπει να προσκομιστούν οικοδομικές άδειες κλπ και στην ουσία να αποδείξεις ότι υπάρχει το κτήριο! Κατά διαστήματα διάφοροι φορείς όπως η γενική γραμματεία αθλητισμού έδωσε κάποιες μικρές λύσεις για να εκδοθούν βεβαιώσεις νομιμότητας κυρίως για αθλητικά κέντρα. Κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία άλλοι όχι. Δεν ξέρω αν έκανε κάτι αντίστοιχο και με το υπουργείο Παιδείας για τα σχολεία. Βέβαια άλλοι είναι οι κανονισμοί των δεκαετιών του 1970 και 1980 κι άλλοι αυτοί που ισχύουν σήμερα, καταλήγοντας να πρέπει να πάρεις μια πολιτική απόφαση για το αν συμφέρει να κάνεις τις προσαρμογές ή να κάνεις ένα εντελώς καινούριο κτήριο, με την δεύτερη λύση συνήθως να είναι και η φτηνότερη…! Πάντως δεν γίνεται κάθε 10 ή 20 χρόνια που αλλάζουν οι κανονισμοί να αλλάζουμε και τα κτήρια…! Το κόστος για κάτι τέτοιο είναι τρομακτικό. Φανταστείτε ότι ο δομικός πλούτος της χώρας αλλάζει κατά 10% κάθε 10 περίπου χρόνια. Για να αλλάξεις λοιπόν όλα τα κτήρια της χώρας θέλεις περίπου 100 χρόνια! Δεν γίνεται λοιπόν να αλλάζουν αυτά τα πράγματα όποτε αλλάζουν οι προδιαγραφές. Στο μεταξύ όλα αυτά τα κτήρια, για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι παράνομα αλλά είναι θύματα της αλλαγής του συστήματος εξασφάλισης της ποιότητας των κατασκευών χωρίς να δούμε τι θα γίνει στην μεταβατικότητα του κτηρίου. Διότι δεν γίνεται να είναι όλα τα κτήρια… παράνομα! Απλά ήταν ένα άλλο σύστημα παραγωγής δημοσίων έργων όπου η αλλαγή δεν προέβλεψε τίποτε για τα κτήρια που είχαν ήδη κατασκευαστεί…»[/box]
