Επιμένουν σε αποτυχημένα «μοντέλα»…
Αν εξαιρέσουμε τις αριστερές οργανώσεις και τους εκπαιδευτικούς που είναι συγκεκριμένοι και «μετρημένοι», η συμμετοχή των εργαζόμενων στην χθεσινή 24ωρη πανελλαδική απεργία ήταν για ακόμη μια φορά από ελάχιστη έως… ελαχιστότατη! Σε επίπεδο Ξάνθης η συμμετοχή των δημοσίων υπαλλήλων στην απεργία κυμάνθηκε και πάλι σε χαμηλά μονοψήφια νούμερα, ενώ λίγο καλύτερα ήταν τα πράγματα στον ιδιωτικό τομέα, όμως χωρίς μεγάλη απόκλιση από το δημόσιο… Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι 24ωρες απεργίες και γενικότερα οι απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται για τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου και εκεί αναλογικά με τον πληθυσμό τα ποσοστά συμμετοχής είναι επίσης μικρά. Είναι αυτό που έχω πει και άλλες φορές, ότι αν δεν γίνουν κτήμα του κάθε εργαζόμενου τα αιτήματα της απεργίας και αν το «ύστατο όπλο» των εργαζόμενων (η απεργία) εκφυλίζεται κατά τον ίδιο τρόπο χάνοντας ουσιαστικά την αξία του, τότε απλά βλέπουμε τις απεργίες να αποφασίζονται και να γίνονται απλά και μόνο για… να γίνονται, εν γνώση των συμμετεχόντων ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ανταπόκριση στα αιτήματά τους. Ιδιαίτερα οι 24ωρες απεργίες (εννοώντας συνολικά τις μικρές σε διάρκεια), δεν έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής κανένα αποτέλεσμα (με εξαίρεση την 24ωρη για τα Τέμπη), οπότε όσες και να γίνουν στο μέλλον, η συμμετοχή θα κυμαίνεται στα ίδια ποσοστά…
Κάτι ξέρω κι εγώ από αυτά…
Για να μην πει κανείς ότι τα λέει αυτά ένας «ατσαλάκωτος» επαγγελματίας δημοσιογράφος, υπενθυμίζω ότι έχω στο ενεργητικό μου πολλές δεκάδες ημέρες απεργίας ως τραπεζοϋπάλληλος τη δεκαετία του ‘80, όταν κατεβάζαμε τα στυλό μας (τότε με στυλό και καρτέλες δουλεύαμε στις τράπεζες), για 15 και 20 ημέρες και καταφέρναμε πράγματα σε κλαδικό, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο… Οι 24ωρες απεργίες ήταν για να είχαμε να λέγαμε και αυτό ήταν σε γνώση συνδικαλιστών και όλων ημών των εργαζομένων. Το γιατί επιμένουν κάποιοι σε αυτό το μοντέλο, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που μας παραπέμπει περισσότερο σε επικοινωνιακά, παρά σε ουσιαστικά ζητήματα. Και μια υποσημείωση για κάποιους συνδικαλιστές «εξ επαγγέλματος» των οποίων γενικότερα ο τρόπος ζωής δεν συνάδει με την ιδιότητά τους…
Αρμοδιότητες στην αυτοδιοίκηση, αλλά… αποφασίζει το «κέντρο»!
Θα πρέπει να αποφασίσουν τελικά πως θέλουν να λειτουργεί η αυτοδιοίκηση… Ως πρωταγωνιστής των εξελίξεων ή ως κομπάρσος; Έχει απόλυτο δίκιο ο Δήμαρχος Νέστου και πρόεδρος της ΠΕΔ ΑΜ-Θ (βλέπε ρεπορτάζ σελ. 9) Σάββας Μιχαηλίδης με την τοποθέτησή του στο Συνέδριο Πολιτικής Επιστήμης και Διακυβέρνησης, αναφερόμενος στον ουσιαστικό ρόλο που θα πρέπει να διαδραματίσει η αυτοδιοίκηση… Υποτίθεται ότι όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις έδωσαν το αναπτυξιακό βάρος και τις αρμοδιότητες στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, πλην όμως το χρήμα το διαχειρίζεται το κέντρο! Και δεν είναι μόνο το χρήμα που έρχεται με το σταγονόμετρο, όταν, εάν και εφόσον περάσει από 18.000 συμπληγάδες, από γραμματείς και φαρισαίους… Είναι και τα κωλύματα που δημιουργεί το λεγόμενο «κέντρο» στην αυτοδιοίκηση γενικότερα, στην προσπάθεια υλοποίησης απαραίτητων έργων και δράσεων… Οι Δήμοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και οι εγγύς στα μεγάλα κέντρα Δήμοι μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση και να λύνουν πιο εύκολα τα (υπαρξιακά) προβλήματά τους. Η Περιφέρεια ΑΜ-Θ όμως είναι η πιο απόμακρη Περιφέρεια και περιμένει πότε θα «δεήσει» κάποιος υπουργός ή υφυπουργός να ανηφορήσει προς τα εδώ για να ακούσει, να μιλήσει, να υποσχεθεί και στη συνέχεια… βλέποντας και κάνοντας!
Η ευχή που έγινε… «κατάρα»!
Και ενώ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα συζητούσαμε και αγωνιούσαμε για την επάρκεια των αρδεύσιμων υδάτων κατά τη διάρκεια της τρέχουσας καλλιεργητικής περιόδου, κανείς δεν περίμενε ότι μέσα στον Απρίλη θα είχαμε μηδενικές θερμοκρασίες και παγετό τη νύχτα, φαινόμενα δηλαδή που είχαμε να δούμε τέτοια εποχή εδώ και κάποιες δεκαετίες! Και για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται πόσο ρευστό είναι το επάγγελμα του αγρότη και πόσες δικλείδες θα πρέπει ακόμα να προστεθούν στην ασφάλιση του πρωτογενής τομέα. Την ίδια στιγμή όμως, συνεχίζει να υφίσταται και το πρόβλημα της λειψυδρίας, άσχετα με τις τελευταίες βροχοπτώσεις, από τις οποίες παρακρατήθηκαν ελάχιστοι όγκοι νερού λόγω της ραγδαιότητας της βροχής και της σύντομης διάρκειάς της. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις, το νερό που χύνεται εκ των πραγμάτων στη θάλασσα και πάει στα χαμένα… Αν μπορούσαμε να «εγκλωβίσουμε» κάπου και να αποταμιεύσουμε όλους αυτούς τους όγκους των υδάτων που πέφτουν με τις ραγδαίες βροχές, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να τους απορροφήσει σταδιακά η γης και ο υδροφόρος ορίζοντας, πιστεύω θα είχαμε λύσει διαπαντός το πρόβλημα της λειψυδρίας… Δεν είμαι γεωτεχνικός, ούτε γεωλόγος, για να προτείνω κάτι συγκεκριμένο, αλλά ωστόσο το καταθέτω ως άποψη και οι αρμοδιότεροι εμού ας κρίνουν…
