Ευκαιρία να μπει μια «τάξη»…
Οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που κατατέθηκαν χθες στην Βουλή αναφορικά με τις αρμοδιότητες των μουφτήδων της Θράκης, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά θα πρέπει προηγουμένως να οριστικοποιηθούν και οι διερευνηθούν οι εφαρμογές τους στην πράξη. Είναι ευκαιρία λοιπόν να τελειώνουμε μια και καλή μ’ αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που υπάρχει, ιδιαίτερα στην Ξάνθη και την Κομοτηνή, με τους μουφτήδες και τους ψευτομουφτήδες και να γνωρίζουν όλοι τον έναν, μοναδικό και νόμιμο μουφτή, ο οποίος θα επιλέγεται σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις… Σε ότι αφορά την διαδοχή του Μετέ στην ψευδομουφτεία, οι πληροφορίες μου λένε ότι υπάρχει πληθώρα υποψηφιοτήτων και είναι ευκαιρία σ’ αυτή την φάση η πολιτεία να δει σοβαρά το θέμα, εφαρμόζοντας όμως επ’ ακριβώς τα προβλεπόμενα εκ του νόμου και από τις συνθήκες, αφουγκραζόμενη παράλληλα και τις ανάγκες της εποχής. Και θεωρώ προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε σωστά το σκεπτικό των νομοθετικών ρυθμίσεων και δεν απομένει να τα δούμε όλα αυτά στην πράξη…
Το νερό είναι υπόθεση όλων…
Η διακοπή πόσιμου νερού τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο στην πιο παραθεριστική περιοχή ενός Δήμου σίγουρα αποτελεί αφορμή για (εύλογα) παράπονα, για γκρίνιες, αλλά και για… αντιπολίτευση! Όταν όμως οι διακοπές γίνονται με προηγούμενη ενημέρωση των πολιτών, με ανακοινώσεις και είναι σε γνώση τους οι ημέρες και ώρες της διακοπής και όταν αυτές γίνονται για να επιδιορθωθούν ζημιές και να βελτιωθεί το δίκτυο, τότε «δικαιολογούνται» μόνο οι αντιπολιτευόμενες φωνές, οι οποίες έτσι κι αλλιώς πρέπει να υπάρχουν και να λένε κάτι! Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ο Δήμος Αβδήρων ενημερώνει με ανακοινώσεις το πότε θα διακοπεί το νερό και άρα θα πρέπει οι πολίτες από πλευράς τους να ετοιμαστούν εγκαίρως για να μην αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα. Εκτός από έργα υποδομής, που καλά κάνει και τα δρομολογεί ο Δήμος και η ΔΕΥΑΑ, χρειάζεται και η λογική χρήση του νερού από τους καταναλωτές, γιατί αν ο καθένας αφήνει το νερό μεσημεριάτικα και ρέει άφθονο στον μπαξέ του, τότε σίγουρα η πίεση θα πέφτει στο ναδίρ ή και θα υπάρχουν διακοπές σε άλλες περιπτώσεις που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για νερό.
Έξω από τον χορό…
Από το ρεπορτάζ που δημοσιεύει σήμερα η «Θ» αναφορικά με τις καμένες καπναποθήκες της οδού Αναξάρχου και από τα συμφραζόμενα των δηλώσεων Γιαλάογλου, ο οποίος εκπροσωπεί το 1/3 της ιδιοκτησίας του ακινήτου, καταλαβαίνουμε ότι η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει το συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και η περιοχή γενικότερα θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμα ως έχει. Για εκείνους που δεν γνωρίζουν και βγάζουν εύκολα συμπεράσματα από τα… καφενεία, τα πάντα είναι εύκολα! Το να ξαναγίνουν δηλαδή τα κτίρια όπως ήταν πριν την φωτιά, να χρηματοδοτηθούν από τον Δήμο ή από το δημόσιο, να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες να τα επαναφέρουν στην πρότερη κατάσταση κλπ… Προφανώς λησμονούν ότι υπάρχουν ατέρμονες διαδικασίες και γραφειοκρατία, λησμονούν ότι στο ιδιοκτησιακό υπάρχει ένα μπάχαλο, αφού ένα κομμάτι ανήκει στο δημόσιο και άρα θα πρέπει να συνεννοηθούν οι ιδιώτες συνιδιοκτήτες με τον… άγνωστο «Χ». Και το κυριότερο ότι για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται να πέσει πολύ ιδιωτικό, αλλά και δημόσιο χρήμα που δεν υπάρχει… Όλοι θέλουμε να δούμε ένα σύγχρονο κτιριακό συγκρότημα στα πρότυπα του νεοκλασικού κτιρίου που υπήρχε προγενέστερα, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να μεσολαβήσουν… «σαράντα κύματα» και στην συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως μάλλον πρέπει να μεσολαβήσει ένας ολόκληρος… ωκεανός!
Καταστροφικότερη των καταστροφικών…
Όλες οι φωτιές που κατακαίουν την Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες είναι το ίδιο καταστροφικές, αλλά η φωτιά στο δάσος της Δαδιάς στον Έβρο θεωρώ ότι έχει ένα ξεχωριστό οικολογικό στίγμα, αφού εκτός του δασικού πλούτου που καταστρέφεται, χάνεται και ένα σημαντικότατο μέρος της ιδιαίτερης πανίδας με τα πιο σπάνια είδη αρπακτικών πουλιών που ενδημούσαν εκεί. Θα μου πείτε πως εδώ κάποιοι χάνουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, τις καλλιέργειές τους και θα συμφωνήσω… Όταν όμως δεν υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες όλα τα υπόλοιπα μπορούν να διορθωθούν και να επανέλθουν σε ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση ενός δάσους όμως και ιδιαίτερα στο δάσος της Δαδιάς, ο χρονικός ορίζοντας επανάκαμψης και επανεκκίνησης όλου αυτού του βιο-πλούτου θα πάρει πολλά χρόνια (δεκαετίες) μέχρι που να επιτευχθεί. Και η ειρωνεία ότι όλα αυτά (πυρκαγιές) συμβαίνουν από την επομένη του πρωτοσέλιδου ρεπορτάζ της «Θ» όπου χτυπούσαμε «καμπανάκι» για την διαφύλαξη του δασικού μας πλούτου επικεντρώνοντας στο περιαστικό άλσος και όχι μόνον… Μετά απ’ όλα αυτά θα πρέπει να είμαστε ακόμη πιο προσεκτικοί και να προστατεύσουμε με κάθε τρόπο αυτόν τον πλούτο γιατί είναι πολύ εύκολο να τον χάσουμε μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας…
