Μια κατάσταση που σου προκαλεί χαρά και λύπη μαζί.
Είχα την ευκαιρία προχθές να βρεθώ με τον φίλο μου τον Βαγγέλη Λαμπάκη, το Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης.
Στο τακτικό reunion της βατοπεδινής περιόδου.
Και τον άκουσα να μου περιγράφει τι έχει κάνει και τι προγραμματίζει να κάνει στο Δήμο Αλεξανδρούπολης.
Ένα Δήμο που ευτύχισε να τον έχει Δήμαρχο και να αλλάξει το χαρακτήρα του σε όλες του τις εκφάνσεις και δράσεις.
Άκουσα απίστευτα πράγματα, πράγματα μεγάλα, με όραμα, με μεράκι, με ενδιαφέρον για τα μεγάλα και με αδιαφορία για το πολιτικό κόστος.
Η μεταμόρφωση της πόλης από τελευταία γωνιά της Ελλάδας σε γεωπολιτικό κέντρο, με αλλαγή χαρακτήρα, με καθιέρωσή της σε οικονομικό, πολιτιστικό, τουριστικό πόλο.
Με σχέδιο ολοκληρωμένο και υλοποιούμενο μέχρι το 2030.
Που προγραμματίζει συνέδριο για την χάραξη στρατηγικής της ανάπτυξης του Δήμου Αλεξανδρούπολης μετά το 2030.
Και χάρηκα. Γιατί υπάρχει και αυτή η τοπική αυτοδιοίκηση.
Και γύρισα στη Ξάνθη. Και θυμήθηκα το Δήμο Ξάνθης.
Και μια λύπη μεγάλη με κατέβαλε.
Γιατί, και τάχουμε ξαναπεί αυτά, τα ζούμε κάθε μέρα, είδα την πιο μίζερη έκφραση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Την αυτοδιοίκηση της έλλειψης οράματος, προγραμματισμού, νομιμότητας, αποτελεσματικότητας.
Του κορδώματος και της αγωνίας του πολιτικού κόστους.
Χαρμολύπη ή κλαυσίγελως και αγωνία για τη καταστροφή της πόλης των παιδιών μας.
