Γι’ αυτό έμεινε στην «ιστορία»…
Σαν χθες θυμάμαι τον αείμνηστο Φίλιππο Αμοιρίδη στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν είχε πρωτοαναλάβει την Δημαρχεία Ξάνθης, να δέχεται πυρά ομαδόν από επαγγελματίες και από την πλειοψηφία των πολιτών, γιατί τόλμησε να διαμορφώσει το κέντρο της Ξάνθης, αλλά και την παλιά πόλη, δημιουργώντας μεγάλα πεζοδρόμια και στενότερους δρόμους, αλλά και πεζόδρομους στον κεντρικό ιστό. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι τότε όλη η πόλη ανασκάπτονταν με τον ίδιο τον Δήμαρχο να επιθεωρεί προσωπικά σε καθημερινή βάση όλα τα έργα, τα οποία είναι αλήθεια ότι ταλαιπώρησαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα τους δημότες, αλλά όταν ολοκληρώθηκαν και παραδόθηκαν έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό! (Γι’ αυτό άλλωστε ο Φίλιππος έμεινε στην ιστορία και τον στήσαμε και ανδριάντα…) Γιατί κάνω αυτό τον μικρό πρόλογο; Γιατί έκτοτε δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική παρέμβαση στο κέντρο της πόλης, σε ότι αφορά τις απαραίτητες αναπλάσεις των δρόμων και πεζοδρομίων, την δημιουργία ποδηλατοδρόμων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων επί Λάκη Στυλιανίδη που είναι ελάχιστες μπροστά σε όλα αυτά που θα έπρεπε να είχαν γίνει.
Ξεκίνα τα άμεσα Στράτο…
Στην δικαιολογία ότι η πόλη μας είναι χτισμένη και δομημένη κατά τέτοιο τρόπο που δεν επιδέχεται τέτοιου είδους παρεμβάσεις, η απάντηση έρχεται από άλλες πόλεις, που ενώ υπολείπονταν σε υποδομές, σήμερα τις ατενίζουμε από μακριά! Και δεν αναφέρομαι μόνο στα Τρίκαλα ως μοντέλο ανάπτυξης, αλλά και σε γειτονικές πόλεις όπως η Αλεξανδρούπολη, στην οποία κανείς χαίρεται να περπατά και να ποδηλατεί, αλλά και σε άλλες πόλεις, οι Δήμαρχοι των οποίων αποφάσισαν να κάνουν πραγματικές τομές, άσχετα αν αυτές είχαν πολιτικά κόστη. Στο τέλος όμως κέρδισαν τις εντυπώσεις. Στην περίπτωση της Ξάνθης για παράδειγμα αν προσπαθήσει μια μητέρα με το καροτσάκι, πόσο μάλλον ένας συμπολίτης μας ΑΜΕΑ, να προσεγγίσει το κέντρο από την είσοδο της πόλης (Φόρος Καβάλας), στα πρώτα 300 μέτρα θα αναθεματίσει την ώρα και την στιγμή! Εδώ καλείται λοιπόν σήμερα ο Στράτος Κοντός να αναλάβει ανάλογες πρωτοβουλίες και ως νέος άνθρωπος να καταθέσει καινοτόμες και σύγχρονες ιδέες, αρκεί αυτές να μην μείνουν στο στάδιο των ιδεών, αλλά να υλοποιηθούν και σε «ορατό» βάθος χρόνου φυσικά… Αν δεν γίνει όμως η αρχή δε θα φτάσουμε ποτέ στο ποθητό τέλος…
Αφήνονται στην… «τύχη» τους!
Με αφορμή την σημερινή «επέτειο» από την μεγάλη πυρκαγιά στις καπναποθήκες της οδού Αναξάρχου, ανέθεσα σε συνεργάτη μου να ερευνήσει δημοσιογραφικά το όλο θέμα, για το που βρίσκεται δηλαδή σήμερα η όλη ιστορία που συνεχίζει να ταλαιπωρεί όχι μόνο τους οδηγούς των λεωφορείων του ΚΤΕΛ, αλλά και όλους όσους έχουν σχέση με την ευρύτερη περιοχή της οδού Δημοκρίτου και του κόμβου της ανατολικής εξόδου της Ξάνθης. Ο Δήμος σηκώνει ψηλά τα χέρια εφόσον ξεφεύγει από τις δικές του αρμοδιότητες, ενώ η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων πετάει το μπαλάκι στους ιδιοκτήτες του ακινήτου, οι οποίοι όμως είναι πολλοί και… τρέξε γύρευέ τους! Δηλαδή αν δεν αναλάβουν πρωτοβουλία οι ιδιοκτήτες, να συνεννοηθούν μεταξύ τους σε πρώτη φάση και να βάλουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη (που το βλέπω πολύ σκούρο), θα συνεχίσει μια ολόκληρη γειτονιά να είναι κομμένη στα δύο, ένας κομβικός δρόμος να παραμένει άχρηστος και γενικότερα μια ολόκληρη πόλη να ταλαιπωρείται κυκλοφοριακά! Αν αυτό το πράγμα θεωρείται λογικό και ότι έτσι πρέπει να λειτουργεί μια ευνομούμενη πολιτεία, τότε επιτρέψτε μου να διαφωνώ… Ο Δήμος πετάει το μπαλάκι στην δημόσια υπηρεσία, η δημόσια υπηρεσία στον ιδιώτη, ο ιδιώτης δεν πιέζεται από κανέναν για να κάνει κάποιες κινήσεις και η ζωή συνεχίζεται! Αν δηλαδή συμβεί κάτι ανάλογο και σε άλλες καπναποθήκες (που δόξα τον Θεό έχουμε μπόλικες από δαύτες) ή σε κάποια άλλα νεοκλασικά κτίρια -ο μη γένοιτο- θα πρέπει δηλαδή να κοπεί όλη η Ξάνθη στα δύο;
Είμαστε μόνο για τα… πανηγύρια!
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι «στην Ελλάδα αν ρίξεις μία πέτρα είτε θα χτυπήσεις αδέσποτο σκύλο ή θα χτυπήσεις… πρόεδρο»! Αυτό σημαίνει ότι έχουν συσταθεί δεκάδες χιλιάδες σύλλογοι, μέχρι και για το… πως πηδάει ο ψύλλος! Σύλλογοι χωρίς ουσία, πλην όμως με διοικήσεις και μέλη που αναζητούν μάλιστα και μία θέση στο πρωτόκολλο και τις περισσότερες φορές και την σχετική οικονομική ενίσχυση από την πολιτεία! Εκεί όπου ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να συγκροτηθούν, να συνασπιστούν και να μπουν κάτω από μία ομπρέλα οι πολίτες που δοκιμάζονται και αδικούνται κατάφορα, δεν υπάρχει κανείς για να αναλάβει μία τέτοια πρωτοβουλία… Αναφέρομαι στους δανειολήπτες που έγιναν πάσα από τις τράπεζες στα γνωστά αρπακτικά κοράκια (funds), στα οποία η προηγούμενη κυβέρνηση της προοδευτικής αριστεράς έδωσε το δικαίωμα να κατασπαράξουν τις όποιες περιουσίες των πολιτών εκτινάσσοντας τα δάνεια που αγόρασαν «μπιρ παρά» από τις τράπεζες μέχρι και στο… πολύ πολλαπλάσιο! Εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να υπάρχει όχι ένας, αλλά πολλοί περισσότεροι σύλλογοι πληττόμενων από τα εν λόγω κοράκια, δεν υπάρχει κανείς ή τουλάχιστον κανείς ενεργός, όπερ σημαίνει ότι είμαστε μόνο για τα πανηγύρια! Βλέπετε ένας τέτοιος σύλλογος δεν έχει γιορτές και πανηγύρια, δεν έχει βασιλόπιτες και χορούς, παρά μόνο θέσεις ευθύνης και αγώνα…
