Πρὸς τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί ἀδελφοί «Χριστός Ἀνέστη»
Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ περατώσαντες τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή φθάσαμε στό Ἅγιο Πάσχα γενόμενοι κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως καί δοξάζουμε τόν Ἀναστάντα Κύριο τῆς δόξης, τόν ἀνοίξαντα παραδείσου τάς Πύλας
Ἡ λαμπροφόρος ἔγερση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαβεβαίωση ὅτι κυρίαρχος τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ὁ καταργήσας τό κράτος τοῦ θανάτου Κύριος.
Οἱ Ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας προαναγγέλουν τήν Ἀνάσταση. Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου ψάλλουμε τήν «κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ πάθους πιστούμενος». Στήν ἀκολουθία τῶν Παθῶν ἀκοῦμε «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» καί κορυφώνεται ὁ ὕμνος μέ τήν ἐπίκληση «Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν». Στήν ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλουμε «Μεγαλύνω τὰ Πάθη Σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφὴν Σου σύν τῇ Ἀναστάσει Σου». Στήν Πασχάλια ἀκολουθία ἀκοῦμε νά ψάλλει ἡ Ἐκκλησία «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον».
Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἀρνεῖται τήν ἐπώδυνη παρουσία τοῦ θανάτου, τοῦ πόνου καί τοῦ σταυροῦ στήν ζωή τοῦ κόσμου, πού τήν ζοῦμε καί τήν βλέπουμε σήμερα. Ἡ πίστη στόν ἀναστάντα Χριστό δίνει δύναμη, καρτερία καί ὑπομονή γιά νά ἀντέχουμε στίς δοκιμασίες. Αὐτή τήν ἀλήθεια ἐκφράζει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Τό «θάρσει τέκνον» στόν παραλυτικό, τό «θάρσει θυγάτερ» στήν αἱμοροοῦσα, τό «μή κλαῖε» στήν χήρα τῆς Ναΐν, τό «θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» στούς μαθητές Του.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ κορυφή ἀπ΄ ὅπου ἀγναντεύει κανείς τόν ἄγνωστο χῶρο, τήν αἰώνια ζωή. Χρειάζονται γερά πνευμόνια, θέλει δυνατή πίστη καί γερή καρδιά γιά νά ἀνέβει κανείς.
Ὄταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλοῦσε στήν Ἀθήνα στόν Ἄρειο Πάγο γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν οἱ Ἀθηναῖοι τόν εἰρωνεύτηκαν καί τοῦ εἶπαν «ἀκουσώμεθα σου καί πάλιν».
Τό νά μιλᾶς γιά τήν Ἀνάσταση μέσα στήν σύγχρονη ἐποχή μεσ’ τούς σύγχρονους ρυθμούς, μεσ’ τούς κρότους καί στίς ἀπειλές τῶν πολέμων, μέσ’ τήν ἀναταραχή τῆς κοινωνίας, μέσα στόν αἰσθησιασμό μιᾶς ξέφρενης ζωῆς μοιάζει σάν νά παίζει κανείς Μπετόβεν ἀνάμεσα σέ δύο κομπρεσέρ πού δουλεύουν στήν διαπασῶν.
Τό νά μιλᾶς γιά τήν Ἀνάσταση στήν ὑλιστική ἐποχή μας εἶναι σάν νά λέμε σέ ἄνθρωπο πού ἔχει δύσπνοια νά ἀνέβει στά Ἰμαλάϊα.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁ ἀκρογωνιαίος λίθος, ὁ βράχος ὅπου εἶναι θεμελιωμένη ἡ Ἐκκλησία, στήν ὁποία δέν χωράει ἕνας μόνο, ὁ ἱός τοῦ θανάτου.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀσφαλής γέφυρα πού μᾶς μεταφέρει στήν αἰώνια ζωή. «Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντας».
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ μεταμόσχευση νέας καρδιᾶς πού οἱ χτύποι της δέν παύουν ποτέ.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι χαρά καί εἰρήνη. «Χαίρετε» καί «εἰρήνη ὑμῖν» ἦταν τά πρῶτα λόγια τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στούς μαθητάς Του.
Αὐτή τήν Ἀναστάσιμη χαρά καί εἰρήνη τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εὔχομαι εἰς ὅλους σας ἀδελφοί καί σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο μας.
Ὁ τάφος φωνάζει «Χριστός Ἀνέστη», καί ἡ ζωή ἀπαντᾶ «Ἀληθῶς Ἀνέστη».
Μέσα στήν Ἀναστάσιμη αὐτή ἀτμόσφαιρα, ὁ νοῦς μας στρέφεται στούς δοκιμαζομένους ἀδελφούς ὁμογενεῖς καί μή στήν Οὐκρανία πού ζοῦν τήν Μεγάλη τους Παρασκευή μέ τούς πολλούς νεκρούς, μέ τά ἑκατομμύρια τῶν προσφύγων, μέ τά ὀρφανά παιδιά, μέ τίς κατεστραμμένες πόλεις καί προσευχόμαστε στόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τόν Ἀναστάντα Κύριο νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους καί νά εἰρηνεύσει τή ζωή τους.
Διάπυρος πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
