Στο Ναγκόρνο Καραμπάχ η Αρμενία ουσιαστικά πολέμησε μόνη της. Η μόνη βοήθεια που έλαβε ήταν από την Ρωσία, όμως η βοήθεια αυτή δεν ήταν επαρκής, η ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Η Μόσχα έβλεπε από την αρχή της σύρραξης ότι οι Αρμένιοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξαιτίας των πολεμικών drones που χρησιμοποιούσε το Αζερμπαϊτζάν. Παρὀλα αυτά, εξόπλισε τις αρμενικές δυνάμεις με ειδικά οχήματα κατάρριψης πολεμικών drones μόλις πριν από δύο εβδομάδες.
Το Αζερμπαϊτζάν από την άλλη πλευρά, έλαβε την πλήρη στήριξη της Τουρκίας, καθώς και άλλων κρατών (Ισραήλ, Πακιστάν). Δέχτηκε Τούρκους στρατιωτικούς συμβούλους, μεγάλο αριθμό τουρκικών (και νατοϊκών) εξοπλισμών, τουρκικά και ισραηλινά ΜΕΑ, μονάδες των τουρκικών ειδικών δυνάμεων, Σύρους μισθοφόρους και παραστρατιωτικές ομάδες (κυρίως Γκρίζους Λύκους).
Το σημαντικότερο είναι η συνεννόηση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας κάτι που αποτυπώθηκε και στην συμφωνία εκεχειρίας παρά το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αποτέλεσε μέρος της.
Όμως γιατί η Ρωσία δεν υποστήριξε τον στρατηγικό της εταίρο την Αρμενία; Ο πρώτος λόγος είναι η φιλοδυτική στάση της κυβέρνησης του Πασινιάν ο οποίος ανέτρεψε το φιλορωσικό καθεστώς της Αρμενίας με την βελούδινη επανάσταση του 2018. Πολλοί κάνουν λόγο για ένα «μάθημα» που έδωσε η Ρωσία στην Αρμενία αντίστοιχο με αυτό που έδωσε στην Γεωργία το 2008 και στην Ουκρανία το 2014.
Δεν υπήρχε περίπτωση η Μόσχα να διακυβεύσει την επιρροή της στον Νότιο Καύκασο. Επίσης, με την στάση της η Ρωσία «εκτόπισε» την Ευρώπη (Γαλλία) και τις ΗΠΑ από τα τεκταινόμενα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν τα δικά τους, εσωτερικά, ζητήματα (τρομοκρατία στην Γαλλία και εκλογές στις ΗΠΑ) και δεν ενεπλάκησαν όπως όφειλαν να κάνουν ως μέλη της Ομάδας του Μινσκ του ΟΑΣΕ η οποία ήταν υπεύθυνη για την επίλυση του εν λόγω Ζητήματος.
Επιπροσθέτως, οι Ρώσοι με την έκβαση του πολέμου βγαίνουν ακόμα πιο κερδισμένοι: ενισχύουν περαιτέρω την στρατιωτική τους παρουσία στην Υπερκαυκασία και επιστρέφουν στρατιωτικά στο Ναγκόρνο Καραμπάχ για πρώτη φορά μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Ακόμη, προσεγγίζουν το Αζερμπαϊτζάν από το οποίο θα επωφεληθούν για τρεις βασικούς λόγους: πρώτον, θα αυξηθούν οι ρωσικές πωλήσεις όπλων προς το Μπακού. Δεύτερον, θα αναβαθμιστεί η ενεργειακή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών και τρίτον, το Αζερμπαϊτζάν θα απομακρυνθεί από την Δύση καθώς δεν θα την χρειάζεται πια. Τέλος, η Ρωσία πετυχαίνει την περαιτέρω δέσμευση της Αρμενίας απέναντί της. Παρά το γεγονός ότι η Μόσχα «άδειασε» το Γιερεβάν (οι περισσότεροι κάνουν λόγο για προδοσία), η Αρμενία τώρα χρειάζεται ακόμη περισσότερο την Ρωσία για λόγους αμυντικούς (η Αρμενία πρέπει να επανεξοπλιστεί) αλλά και για την προστασία του αρμενικού πληθυσμού στο Αρτσάχ το οποίο θα παραμείνει αποκομμένο από την Αρμενία μέχρι την κατασκευή του νέου δρόμου που θα συνδέει το Γιερεβάν με το Στεπανακέρτ και θα παρακάμπτει την πόλη Σουσί η οποία θα περιέλθει στο Αζερμπαϊτζάν.
Ο τελευταίος πλην όμως ουσιαστικός λόγος της ρωσικής στάσης είναι η σύμπλευση Μόσχας – Άγκυρας. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών δεν είναι στρατηγικές ούτε καν αληθινά συμμαχικές. Υπάρχει όμως μια ιδιαίτερη και άμεση επικοινωνία μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν. Το είδαμε να συμβαίνει την Συρία και στην Λιβύη. Τώρα συνέβη και στην περίπτωση του Αρτσάχ. Αυτή η συνεννόηση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας εξυπηρετεί τους δύο ηγέτες: ο Πούτιν δημιουργεί ένα ρήγμα στο δυτικό στρατόπεδο και καταφέρνει να διατηρήσει την ρωσική επιρροή στον μετασοβιετικό χώρο και να την αυξήσει στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ο Ερντογάν από την άλλη, καταφέρνει να εφαρμόσει τις νέο-οθωμανικές του πολιτικές. Με την συμφωνία για το Ναγκόρνο Καραμπαχ, όχι μόνο κερδίζει ο στρατηγικός εταίρος του στον Καύκασο, όχι μόνο ενισχύεται η ρητορική του παντουρκισμού, αλλά εφαρμόζεται καθώς, με τον νέο δρόμο που θα συνδέει το Αζερμπαϊτζάν με το Ναχιτσεβάν, η Τουρκία (η οποία συνορεύει με το Ναχιτσεβάν) θα ανοίξει έναν νέο «παντουρκικό» διάδρομο ο οποίος θα την συνδέει απευθείας με το Αζερμπαϊτζάν και τις τουρκογενείς χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Τέλος, πρέπει να γίνει αναφορά και στην εσωτερική κατάσταση της Αρμενίας πριν την υπογραφή της συμφωνίας. Όλος ο κόσμος αναγνωρίζει την ενότητα του αρμενικού έθνους. Οι Αρμένιοι απανταχού έκαναν ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν την πατρίδα τους. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τους πολιτικούς της Αρμενίας. Σε έναν πόλεμο, όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να συνταχθούν με την κυβέρνηση για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Στην Αρμενία, το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπολίτευσης (17 κόμματα συμπεριλαμβανομένων και των εκπροσώπων του παλαιού καθεστώτος) ζητούσαν την παραίτηση του πρωθυπουργού. Λέγεται επίσης, ότι στρατιωτικοί-φίλοι του παλαιού καθεστώτος εγκατέλειψαν περιοχές του Αρτσάχ με αποτέλεσμα την ήττα των αρμενικών δυνάμεων. Η πληροφορία αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί, έχει όμως ειπωθεί δια στόματος πολλών Αρμενίων μαχητών.
Το παλαιό καθεστώς έχει ισχυρή παρουσία στην γραφειοκρατία και στο στράτευμα. Οι εκπρόσωποί του χαρακτηρίζονται από πολλούς ως ολιγάρχες οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ρωσίας. Οι πρώην ηγέτες της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν και Ρόμπερτ Κοτσαριάν είναι στενοί προσωπικοί φίλοι του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Η κυβέρνηση Πασινιάν όταν κέρδισε τις εκλογές επιδίωξε την κάθαρση του πολιτικού συστήματος το οποίο χαρακτηριζόταν από εκτεταμένη διαφθορά. Στο πλαίσιο αυτό φυλακίστηκε και ο πρώην πρόεδρος Κοτσαριάν. Αυτή η απόπειρα κάθαρσης ενόχλησε την Ρωσία διότι έβλαπτε και τα δικά της συμφέροντα στην χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.
Αναμφίβολα η συμφωνία ήταν μια εθνική ήττα για την Αρμενία. Ήταν όμως αναγκαία. Ειδάλλως, θα έπεφτε το Στεπανακέρτ και θα είχαμε πολύ περισσότερους νεκρούς. Δεν αποκλείεται μάλιστα, οι Αζέροι να καταλάμβαναν ολόκληρο το Αρτσάχ, γεγονός που θα σηματοδοτούσε το οριστικό τέλος της αρμενικής παρουσίας στην περιοχή.
Η συμφωνία είναι ταπεινωτική και όπως έχει δείξει η ιστορία, οι ταπεινωτικές συνθήκες οδηγούν σε αναθεωρητισμό. Γι’ αυτό και ευελπιστώ πως θα γίνουν νέες διαπραγματεύσεις μελλοντικά με σκοπό την δίκαιη και προπάντων ειρηνική επίλυση του Ζητήματος. Είναι προφανές ότι και οι Αρμένιοι έχουν τις δικές τους ευθύνες για την μη επίλυση του Ζητήματος επί 30 χρόνια, αλλά αυτό είναι ίσως ένα άλλο θέμα.
Η καλύτερη οργάνωση του αζερικού στρατού, η μη αποστολή σημαντικού αριθμού στρατευμάτων από την Αρμενία στο Αρτσάχ, η βοήθεια που το Μπακού έλαβε από την Τουρκία, η ρωσική ουδετερότητα και η σύμπλευση Ρωσίας και Τουρκίας που ισοδυναμεί ουσιαστικά με προδοσία των Χριστιανών Αρμενίων της περιοχής, καθώς και η εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Αρμενία οδήγησαν στην ήττα και στην αποδοχή αυτής της συμφωνίας.
Καρανιάδης Γρηγόρης
