Οι Αμερικάνοι δεν είναι… «Αμερικανάκια»!
Διαβάζοντας σήμερα κανείς την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στη «Θ» ο πρόεδρος του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ίσως να παρεξηγήσει τα λεγόμενα του ομογενή μας, ο οποίος ενδύεται περισσότερο τον ρόλο του Αμερικανού παρά του Έλληνα. Κι εμένα δεν μου άρεσαν κάποιες εκφράσεις του, πλην όμως ο άνθρωπος είπε τα πράγματα με το όνομά τους… Ότι δηλαδή δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα του όποιου κοντινού συνεργάτη ή φίλου του νέου προέδρου της Αμερικής (ή και των παλαιότερων), αλλά με την αξιοπιστία και την ικανότητα των πολιτικών της χώρας να μπορούν να συνεργαστούν σωστά, με κριτήριο τις δυνατότητες, αλλά και τις ικανότητές τους. Και όχι με τον ποιο κολλητό ή ποιο… κολαούζο ομογενή έχουμε δίπλα στον πρόεδρο των ΗΠΑ… Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο πρόεδρος της Αμερικής και το λεγόμενο βαθύ κράτος που αποφασίζει, δεν έχουν τέτοια συναισθηματικά κολλήματα, όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες της Αμερικής είναι πρώτα Αμερικάνοι και μετά Έλληνες, άσχετα με το τι λένε όταν έρχονται στην Ελλάδα… Όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε το τι του «έσερνε» του Τραμπ ο Μητσοτάκης και σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες πριν την εκλογή του…
Υπάρχουν λύσεις…
Αναγνώστης της «Θ» διαβάζοντας την χθεσινή στήλη αναφορικά με την διαμαρτυρία των κατοίκων του Δημαρίου για τον περιορισμό προσβασιμότητας στις καλλιέργειές τους μετά την ολοκλήρωση του δρόμου Δημάριο-σύνορα, παρέπεμψε τους χωρικούς στον… Δήμο Μύκης, ο οποίος μπορεί να εκμεταλλευτεί το πρόγραμμα βελτίωσης της αγροτικής οδοποιίας, το οποίο υπάρχει ακόμη στον «αέρα» και από το οποίο έχουν ωφεληθεί δεκάδες Δήμοι σ’ όλη την χώρα (αρκεί να σας πω ότι ο γειτονικός Δήμος Νέστου πήρε 4,5 εκατ. ευρώ για την αγροτική οδοποιία του) και να λύσει το πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ο Δήμαρχος Μύκης το έχει δει ή αν έχει κάνει κάποιες ενέργειες, εμείς το μεταφέρουμε αφενός στους ενδιαφερόμενους χωρικούς και αφετέρου στον Δήμαρχο, χωρίς να χρειαστεί καμιά παρέμβαση της Αντιπεριφερειάρχου Ξάνθης ή του ιδίου του Περιφερειάρχη για τη λύση του συγκεκριμένου προβλήματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται «γατόνια» συνεργάτες Δημάρχων και Περιφερειάρχων για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να «σαρώνουν» τέτοιου είδους προγράμματα επ’ ωφελεία των πολιτών. Φίλε Αχμέτ Κιουρτ, για δες το λίγο…
Η «ακρόπολη» της Ξάνθης…
Βλέπω (και θαυμάζω) στην σελίδα «Μια φορά κι ένα καιρό», την παλιά Ιερατική Σχολή στην Μονή Ταξιαρχών πριν παραδοθεί το κτίριο στις φλόγες και παραπλεύρως να στέκει υπερήφανο το κάστρο της Ξανθίππης! Κι όμως, η Ξάνθη έχει το δικό της κάστρο, την δική της «ακρόπολη», που αγνοούν την ύπαρξή της και οι ίδιοι οι Ξανθιώτες! Ένα κάστρο το οποίο θα μπορούσε να αναδειχθεί, να συντηρηθεί και όχι μόνο να αποτελέσει πόλη έλξης επισκεπτών, αλλά να ανεβαίνουν καθημερινά και το καμαρώνουν οι ίδιοι οι Ξανθιώτες. Και με την ευκαιρία να διδαχθούν επιτόπου την ιστορία της αρχαίας Ξάνθης (Ξάνθεια) και τα παιδιά μας και μαζί με αυτά κι εμείς οι ίδιοι! Καταρχήν θα πρέπει να αποξηλωθεί η πέριξ περιοχή και να αναδειχθούν τα παλιά ερείπια. Στη συνέχεια να μπει μέσα η Αρχαιολογία και το υπουργείο Πολιτισμού και να κάνουν τα δέοντα για την ανάδειξη του ιστορικού χώρου. Φαντάζεστε μετά την ανάδειξή του αυτό το κάστρο να φωτίζεται κιόλας την νύχτα; Τι περιμένετε λοιπόν;
Αναξιοποίητα κι αυτά…
Ένα άλλο επίσης «αξιοθέατο» είναι τα άγρια άλογα της ορεινής Σταυρούπολης, ένα θέμα το οποίο ανοίγει σήμερα η «Θ» με αναλυτικό ρεπορτάζ επισημαίνοντας τα θετικά και τα αρνητικά του. Στα αρνητικά φυσικά η επικινδυνότητα που προκαλείται από την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των αλόγων στους οικισμούς, αλλά και επάνω στους δρόμους, με αποτέλεσμα να έχουν σημειωθεί ήδη ατυχήματα και να εγκυμονούν κίνδυνοι για ακόμη περισσότερα και ακόμη πιο τραγικά! Στα αρνητικά επίσης το γεγονός ότι τα ζωντανά αυτά μπαίνουν μέσα σε χωράφια και σε μπαξέδες και καταστρέφουν περιουσίες χωρικών κλπ. Πώς θα μπορούσαμε όμως να μετατρέψουμε το πρόβλημα και τον κίνδυνο σε προτέρημα και πόλο έλξης επισκεπτών, που τόσο ανάγκη τους έχει η ελληνική περιοχή μας; Χρειάζονται πρωτοβουλίες, όχι από τον άγνωστο «Χ», αλλά από τους τοπικούς φορείς. Σαφώς και χρειάζεται συνεργασία με επιστημονικούς φορείς το όλο εγχείρημα, κάτι όμως που θα πρέπει να ξεκινήσει για να γίνει. Γιατί δυστυχώς μένουμε όλο στο «θα πρέπει» χωρίς να περνάμε στο δια ταύτα. Εκτιμώ ότι αν αυτός ο πλούτος της πανίδας υπήρχε σε άλλες περιοχές της χώρας θα είχε γίνει το κυριότερο σημείο αναφοράς, όπως για παράδειγμα τα αρπακτικά πτηνά του δάσους της Δαδιάς. Μήπως τελικά είμαι εγώ ο ρομαντικός και τα βλέπω όλα κάπως έτσι;
