Ανοιχτό κάλεσμα για εγγραφές
Μας «ξεναγεί» η πρόεδρος του Συλλόγου Ελ. Σταθούλη
Εβδομήντα (70) μέλη – με ανοιχτό κάλεσμα για εγγραφές- αριθμεί σήμερα ο Σύλλογος Διαβητικών Ν. Ξάνθης “Ο Αρεταίος”, με την πρόεδρό του κ. Ελένη Σταθούλη να μιλά στην “Θ” για τα προβλήματα αλλά και τις δραστηριότητές του.
Τα σημαντικότερα εξ αυτών, σύμφωνα με την ίδια, είναι η απουσία σχολικών νοσηλευτών (για να καλύπτουν τους διαβητικούς μαθητές κατά την διάρκεια του σχολικού ωραρίου), η απουσία διαβητολογικού κέντρου στο Νοσοκομείο Ξάνθης, η έλλειψη ενημέρωσης των σχολικών μονάδων για την αντιμετώπιση περιστατικών υπογλυκαιμίας, αλλά και ο… κοινωνικός “ρατσισμός” και “παραγκωνισμός” ενός διαβητικού που – σε κάποιες περιπτώσεις – υπάρχει ακόμη και σήμερα.
“Η ΞΑΝΘΗ ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ – ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2022”
Πιο αναλυτικά η ίδια εξηγεί ότι “ο σύλλογος μας ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2022. Μέχρι σήμερα έχουν εγγραφεί περίπου 70 άτομα. Στους σκοπούς μας εντάσσονται η ενημέρωση και πληροφόρηση των μελών για την μακροχρόνια πάθηση του διαβήτη. Τους φέρνουμε σε επαφή με ιατρούς (διαβητολόγους, ψυχολόγους, διατροφολόγος) ένα πρόσφατα πραγματοποιήθηκε και μία ομιλία με θέμα “άγχος και διαβήτης” αναφορικά με το πόσο καταλυτικό ρόλο διαδραματίζει το άγχος στην ζωή των διαβητικών.
Και πέρυσι, ενόψει της παγκόσμιας μέρας διαβήτη (14 Νοεμβρίου) ήμασταν στην πλατεία και μοιράζαμε φυλλάδια και κάναμε και καταμετρήσεις σακχάρου παρουσία ιατρού και ερυθρού σταυρού και κάτι ανάλογο θα κάνουμε και φέτος. Συνεχίζουμε τις δραστηριότητες μας.
Γενικά υπάρχει ένα κλίμα αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης μεταξύ των μελών μας, καθώς πρόκειται για μία πάθηση που απο την φύση της σου δημιουργεί κατάθλιψη, σου προκαλεί φόβο, ανασφάλεια, νιώθεις πολλές φορές ενοχές για αυτό που σου έχει συμβεί, φόβο για τις επιπλοκές που τυχόν μπορούν να επέλθουν κλπ. Είμαστε όλοι μία μεγάλη οικογένεια ανεξαρτήτως από τον τύπο διαβήτη του καθενός. Ανήκουμε στην πανελλήνια ομοσπονδία (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ) και είμαστε από τους τελευταίους που έχουν εγγραφεί. Για εμένα ήταν ένα όνειρο ζωής εδώ και πολλά χρόνια και μία συνεχή προσπάθεια προκειμένου να ιδρύσουμε σύλλογο και στην Ξάνθη. Ήταν η μόνη πόλη από την οποία απουσίαζε ένας σύλλογος διαβητικών”.
“ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ, ΕΛΛΕΙΨΗ ΔΙΑΒΗΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΤΟ Γ.Ν.Ξ, ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΤΑ…ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ”
Αναφορικά με τα προβλήματα, η κ. Σταθούλη υπογραμμίζει ότι “ένα από αυτά είναι σίγουρα η έλλειψη σχολικών νοσηλευτών. Γιατί δυστυχώς έχει αυξηθεί ο νεανικός διαβήτης πάρα πολύ και σε πολύ πρώιμες ηλικίες και υπάρχει μεγάλη έλλειψη σχολικών νοσηλευτών. Την ευθύνη την έχουν οι διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι ωστόσο κάνουν πραγματικά ό,τι μπορούν. Έχουμε όμως συνεχώς γονείς που διαμαρτύρονται. Έχουμε προβεί σε δύο ενισχυτικές αιτήσεις προς την πρωτοβάθμια, για να καλυφθούν δύο κενά σχολικών νοσηλευτών αλλά δεν γίνονται πολλές προσλήψεις από το υπουργείο. Είναι θέμα υπουργείου παιδείας. Αυτό είναι το ένα πρόβλημα με αποτέλεσμα όμως τα παιδιά να κινδυνεύουν στο σχολείο. Μάλιστα έχουν έρθει οι γονείς που μας είπαν αν είναι να σταματήσουν τα παιδιά τους από το σχολείο γιατί τίθενται σε κίνδυνο. Διότι ένα παιδί που είναι πολύ μικρό σε ηλικία δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα σοβαρό υπογλυκαιμικό σοκ. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να μην το προλάβουν και να επέλθουν τα χειρότερα. Επίσης ένα ακόμη πρόβλημα είναι και η έλλειψη του διαβητολογικού κέντρου στο Νοσοκομείο Ξάνθης. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εξυπηρετούμαστε από ιδιώτες. Και γενικότερα θα ήθελα να πω ότι δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση. Δεν είναι ενημερωμένα τα σχολεία αναφορικά με το πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν μία έκτακτη ανάγκη (ειδικά όταν δεν υπάρχουν σχολική νοσηλευτές). Για αυτό μάλιστα έχουμε στους άμεσους σκοπούς μας να αρχίσουμε τις ενημερώσεις σε σχολικές δομές προς ενημέρωση και πληροφόρηση. Από την άλλη του ευτύχημα είναι ότι πλέον έχουν αναπτυχθεί και βελτιωθεί πολύ οι τεχνολογίες, σε ότι έχει να κάνει με τις σύγχρονες αντλίες έγχυσης ινσουλίνης, τα libre (μετρητές σακχάρου χωρίς τρύπημα) κλπ και γίνεται πιο εύκολη η ζωή ενός διαβητικού. Το δυσάρεστο βέβαια είναι ότι ο διαβήτης αυξάνεται συνεχώς”.
“ΛΙΓΟΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΡΑΤΑΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΜΟΥ ΕΝΟΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥ…”
Στο ερώτημα της “Θ” αναφορικά με το αν ο διαβήτης αποτελεί “ταμπού” για την κοινωνία, η κ. Σταθούλη σημειώνει ότι “παρατηρούμε ότι υπάρχει και απουσία ενημέρωσης γύρω από το διαβήτη. Αρκετοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό. Αποτελεί “ταμπού”. Υπάρχουν κάποια (λιγότερα βέβαια σε σχέση με άλλες εποχές) φαινόμενα ρατσισμού και παραγκωνισμού ενός διαβητικού. Δυστυχώς είναι μία πάθηση που ολοένα και αυξάνεται και το άσχημο είναι ότι προσβάλλει κυρίως νεαρές ηλικίες. Σήμερα στην Ελλάδα υπολογίζονται 1.000.000 διαβητικοί. Είναι πάρα πολύ μεγάλο το ποσοστό. Και δυστυχώς η εμφάνισης ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία και μάλιστα δεν μπορούν να διευκρινιστούν τα αίτια. Για έναν άνθρωπο με διαβήτη τύπου 2 (άνω των 40 ετών) θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι κληρονομικό. Στον τύπο 1 όμως δεν υπάρχει καμία κληρονομική προδιάθεση.
Κλείνοντας να πούμε ότι στο σύλλογό μας εγγράφονται και γονείς που έχουν παιδιά με διαβήτη. Πραγματικά καλούμε όλους τους διαβητικούς προκειμένου να έρθουν στο σύλλογό μας και να εγγραφούν. Όλη αυτή η συλλογική προσπάθεια στεγάζεται στην οδό Γ. Σταύρου 20 και Κονίτσης γωνία (πεζοδρομος Εθνικής) και είμαστε ανοιχτά κάθε Τετάρτη 19.00 -21.00. Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι σε έναν διαβητικό αυτό που λείπει είναι μία ορμόνη. Μία ινσουλίνη. Κατά τα άλλα μπορεί να είναι ένας υπερδραστήριος άνθρωπος πού μπορεί να εκπληρώσει όλα του τα όνειρα και όλους του τους σκοπούς. Δεν πρέπει να το βάζει κάτω και δεν πρέπει να νιώθει ότι είναι μόνος του, γιατί μέσα από έναν σύλλογο σίγουρα ενημερώνεται και για τα δικαιώματα του, τα οποία και διεκδικεί και βέβαια μπορεί να ενημερώνεται, να προστατεύει τον εαυτό του και να μπει σε μία καλή ροή διαχείρισης του διαβήτη του. Λέω πάντα ότι ο διαβήτης κάνει συνεχώς κύκλους και στο κέντρο υπάρχει ο άνθρωπος. Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να εναρμονίζουμε τη ζωή ενός διαβητικού με την ποιότητα. Και επίσης χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Υπήρξε μέλος που όταν ήρθε στον σύλλογο έκλαιγε γιατί δεν ήξερε ότι υπάρχει και μας είπε ότι “τελικά δεν είμαι μόνος μου”. Κανένας διαβητικός δεν πρέπει να νιώθει αυτοενοχές, αλλά δύναμη. Να νιώσει ότι μπορεί να τα πετύχει όλα με ό,τι δυνάμεις διαθέτει. Άλλωστε, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, η ευτυχία είναι αυτή που κατανικά κάθε σωματικό πρόβλημα”.
