Με αφορμή τον βιασμό της 24χρονης από την Θεσσαλονίκη – Το κίνημα #metoo και τα… social media
Εξαιρετικά ξεπερασμένο το ντύσιμο – Ο καθένας έχει την ελευθερία να εκφράζεται όπως επιθυμεί, εξηγεί στην «Θ» η εκπρόσωπος του Υπ. Εργασίας στην Περιφ. Επιτροπή Ισότητας Φύλων
Πολλές περιπτώσεις βιασμών, αλλά και απόπειρων βιασμών, βλέπουν το τελευταίο διάστημα το φώς της δημοσιότητας. Πρόσφατο παράδειγμα, η 24χρονη Γεωργία από την Θεσσαλονίκη, που με γενναιότητα κατήγγειλε (με σοκαριστικές λεπτομέρειες) τα όσα βίωσε σε ομαδικό βιασμό από νεαρούς άνδρες, ενώ είχε βιώσει πρόσφατα και άλλες τραγικότητες, με την απώλεια των γονέων της αλλά και του νεαρού συντρόφου της. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και εκείνοι, που προσπαθούν να αντιστρέψουν τους ρόλους του θύτη και του θύματος.
Σχολιάζουν αρνητικά στα social media και μόνον το γεγονός της παρουσίας της παθούσης στο γνωστό ξενοδοχείο της συμπρωτεύουσας, ενώ την ίδια στιγμή, ο κύκλος των σχολίων ανοίγει και άλλο, με το «τι φορούσε η κοπέλα που βίασαν;» και άλλα παρόμοια πικρόχολα.
Δυστυχώς, η λίστα των βιασμών, απλά συμπληρώνεται με ονόματα γυναικών (αλλά και ανδρών), ενώ αντίστοιχα θλιβερά και τραγικά περιστατικά στο παρελθόν, έχει ζήσει και η Ξάνθη.
Για όλα τα παραπάνω μίλησε στην «Θ» η γνωστή νομικός και εκπρόσωπος του Υπουργείου Εργασίας στην Περιφερειακή Επιτροπή Ισότητας των Φύλων κ. Μαρίνα Παυλίδου, ο οποία αρχικά ξεκαθάρισε ότι «το θύμα δεν φταίει ποτέ. Ποτέ δεν προκαλεί. Ποτέ δεν έχει ευθύνη», συμβουλεύοντας τις νέες κοπέλες να κτίσουν άμυνες και να έχουν αυξημένα «φίλτρα».
Η ίδια, επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι είναι «εξαιρετικά ξεπερασμένος» ο τρόπος ένδυσης, καθώς ο καθένας έχει την ελευθερία να εκφράζεται όπως επιθυμεί, ενώ παράλληλα μιλά για την ταυτόχρονη «δύναμη» και «αδυναμία» των social media.
ΤΟ ΘΥΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ
Αναλυτικότερα η κ. Παυλίδου εξήγησε στην «Θ» ότι:
Όλο αυτό για το οποίο με ρωτάτε, έχει δύο επίπεδα. Το ένα είναι το «παθητικό» επίπεδο της προστασίας του ίδιου μας του εαυτού και της άμυνας που μπορούμε να προτάξουμε απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, το οποίο ξεκινά πάλι από την οικογένεια, κορυφώνεται στο εκπαιδευτικό περιβάλλον και από εκεί και πέρα και στο φιλικό αλλά και στο υπόλοιπο περιβάλλον όπου αναπτύσσεται η προσωπικότητα του ανθρώπου.
Το δεύτερο είναι το «ενεργητικό» κομμάτι της προστασίας του πολίτη, το οποίο αναλαμβάνει η εκάστοτε πολιτεία. Αυτά είναι αλληλένδετα. Είναι σαν «Επάλληλοι κύκλοι». Το ένα καλύπτει το άλλο. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει συγκεκριμένη συμβουλή απέναντι, όχι μόνο στα νέα κορίτσια αλλά και στα νέα αγόρια, γιατί η μόρφωση, η καλλιέργεια, η κοινωνική ανάπτυξη του ατόμου, δεν έχει να κάνει με το φύλο. Ο ένας πρέπει να προστατεύει τον άλλον και εμείς οι ίδιο πρέπει να μάθουμε να υψώνουμε τις αντίστοιχες άμυνες απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα.
Αλλά και το αδύναμο μέλος της κοινωνίας, όπως ήταν αυτή η κοπέλα που πιθανότατα από τα αλλεπάλληλα «χτυπήματα» της ζωής, χαμήλωσε ίσως τις άμυνές της ή ίσως να μην έβλεπε τους κινδύνους που ελλόχευαν μπροστά της, θα έπρεπε όλοι εμείς οι υπόλοιποι να μπορούμε να το προστατεύσουμε!
Άρα, το θύμα ποτέ δεν φταίει. Ποτέ δεν προκαλεί. Ποτέ δεν έχει ευθύνη. Η ευθύνη είναι πάντα στον θύτη. Άρα όλοι αυτοί που επιτέθηκαν στο κορίτσι αυτό, όλοι αυτοί που έκαναν αυτό που έκαναν (ή οι φερόμενοι σε αυτό που έκαναν στο κορίτσι, για να είμαστε και δίκαιοι απέναντι στον θεσμό της δικαιοσύνης) θα έπρεπε να προνοήσουν να προστατεύσουν αυτήν την κοπέλα.
ΝΑ «ΚΤΙΣΕΤΕ» ΑΜΥΝΕΣ – ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΑΥΞΗΜΕΝΑ «ΦΙΛΤΡΑ»
Επιπλέον η ίδια επισήμανε ότι:
Αυτό που θα έλεγα εγώ ως γυναίκα προς τις κοπέλες θα ήταν να είναι πολύ προσεκτικές σε οποιαδήποτε κίνηση γίνεται προς την μεριά τους. Να έχουν πολύ αυξημένα τα «φίλτρα» τους και να μην εμπιστεύονται πολύ εύκολα, ανθρώπους που δεν είναι στο κοντινό τους οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο να κτίζουν άμυνες χωρίς όμως να γίνονται καχύποπτες.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ – Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ
Στην επισήμανση της «Θ» σχετικά με τα σχόλια που προέρχονται από κάποιους, περί «προκλητικής ένδυσης» κάποιων κοριτσιών, η κ. Παυλίδου σχολιάζει ότι:
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά ξεπερασμένο πλέον, στο κομμάτι της ισότητας των φύλων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο καθένας έχει την ελευθερία να εκφράζεται όπως επιθυμεί – χωρίς να ενοχλεί και μέχρι το σημείο που δεν ενοχλεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του άλλου – και αυτή η ελευθερία έκφρασης εντοπίζεται όχι μόνον στον τρόπο που θα μιλήσουμε αλλά και στον τρόπο που θα ντυθούμε και στον τρόπο που θα φερθούμε. Είναι πολύ ρευστά τα όρια και οι κόκκινες γραμμές για να μπορέσουμε να πούμε ότι φταίει κάποιος. Δεν φταίει ποτέ το θύμα. Ποτέ. Πάντα φταίει ο θύτης. Αυτός που ξεπερνά αυτήν την γραμμή της απλής βούλησης και σκέψης του να διαπράξει κάτι άδικο και πηγαίνει πλέον στην πράξη. Μπαίνει δηλαδή στην αντικειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος (για να μιλήσουμε σε νομικό επίπεδο). Σε αυτό το κομμάτι είμαι και εγώ η ίδια απόλυτη αλλά και η επιστήμη απόλυτη. Ποτέ δεν μπορεί να φταίει το θύμα.
ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ: Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ «ΔΥΝΑΜΗ» ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ «ΑΔΥΝΑΜΙΑ» – ΤΟ ΘΥΜΑ ΜΕ ΤΟ #METOO ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ
Τέλος, σε ερώτηση της «Θ» για το αν η ίδια θεωρεί ότι τα περιστατικά βιασμών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυξάνονται ή αν είναι η «δύναμη» των social media που τα αναδεικνύει πιο εύκολα, σε σχέση με το παρελθόν, η κ. Παυλίδου απαντά:
Ο,τι είναι «δύναμη» είναι και «αδυναμία». Αυτό που είναι «δύναμη» αυτήν την στιγμή και μπορούμε να μαθαίνουμε αστραπιαία πράγματα, σε βαθμό που καθιστά την πληροφόρηση αλλά και την παραπληφόρηση και αυτό κάνει κακό και στην δική σας δουλειά καθώς η δημοσιογραφία διαφέρει πάρα πολύ από την έννοια της απλής πληροφόρησης. Είναι όμως και «αδυναμία» στο κομμάτι του ότι πλέον τα παιδιά μας, οι έφηβοί μας αλλά και οι μετέφηβοί μας (όσοι έχουν ναι μεν ενηλικιωθεί αλλά είναι ακόμη σε μια ευαίσθητη ηλικία προσαρμογής και κρίσεως των πραγμάτων). Σε αυτό το κομμάτι, η «αδυναμία» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έγκειται στο ότι ο καθένας μπορεί να επικοινωνεί με τον άλλον χωρίς «φίλτρα». Ο καθένας μπορεί να πλησιάσει μια νεαρή κοπέλα, ένα μικρό παιδί, να του/ της μιλήσει και να έχει άλλους σκοπούς.
Αυτό το σημείο, πιστεύω ότι είναι ένα κομμάτι που έχει επηρεάσει στην αύξηση των «κρουσμάτων» και σίγουρα με όλη αυτήν την αύξηση του κινήματος του #metoo και της δυνατότητας πλέον να μπορούν να μιλήσουν τα θύματα (όχι μόνον οι κοπέλες αλλά και οι άνδρες που κακοποιούνται). Πλέον, το θύμα μπορεί πολύ εύκολα να καταγγείλει ένα περιστατικό για τον λόγο του ότι νιώθει ασφαλές. Νιώθει ότι έχει μια πολιτεία που θα το στηρίξει. Ότι η κοινωνία δεν θα το «αποβάλλει» ούτε θα το απορρίψει. Ότι οι λογικές τύπου «έφταιγε γιατί κυκλοφορούσε το βράδυ ή γιατί φορούσε το «τάδε» ρούχο», έχουν πλέον παραγκωνιστεί. Και για αυτόν τον λόγο είναι πλέον πολύ περισσότερα ίσως τα «κρούσματα» που βγαίνουν στην επιφάνεια, κατά τη προσωπική μου άποψη. Υπάρχει προστασία του θύματος. Πλέον το κάθε θύμα νιώθει ότι έχει την αντίστοιχη αντιμετώπιση που πρέπει να έχει από όλους τους φορείς. Τους κοινωνικούς, τους πολιτειακούς και ιδίως από την Δικαιοσύνη. Οπότε σπάει την σιωπή του, γιατί αισθάνεται ελεύθερο και ασφαλές να το κάνει.
