Με πλούσιο πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε το 2μερο εκδηλώσεων των Τ.Ο. Ξάνθης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και του παραρτήματος Ξάνθης της ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ που ανέδειξε τη δράση των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και του ΕΛΑΣ στην περιοχή της Ξάνθης.
Το Σάββατο 24 Αυγούστου το πρωί πραγματοποιήθηκε ιστορικός περίπατος στα χωριά Λυκοδρόμιο, Νεοχώρι και Σταυρούπολη με παρουσίαση από τον πρόεδρο του παραρτήματος Ξάνθης της ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ Γιώργο Παπαδόπουλο μαχών που δόθηκαν από τον ΔΣΕ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η ανάλυση της μάχης της Σταυρούπολης στα τέλη Σεπτέμβρη του 1944 ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις ομάδες του Αντών Τσαούς, μάχη κατά την οποία περιήλθε στα χέρια του ΕΛΑΣ το αρχείο του αρχηγείου του Αντών Τσαούς που περιείχε το γνωστό σύμφωνο μεταξύ Αντών Τσαούς και του βούλγαρου φασίστα στρατηγού Συράκοφ και απελευθερώθηκαν οι 350 κρατούμενοι αντιφασίστες που κρατούσαν κλεισμένους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης οι βούλγαροι φασίστες. Στις 18 Σεπτέμβρη 1944 υπεγράφη σύμφωνο του αρχηγού των εθνικιστικών αντάρτικων ομάδων Αντώνη Φωστερίδη (Αντών Τσαούς), με τον Διοικητή των βουλγάρικων στρατευμάτων Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης Α. Συράκωφ, προκειμένου να χτυπήσουν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Ακολούθησε πεζοπορία στον καταρράκτη Λειβαδίτη και προβολή ντοκιμαντέρ για τη δράση του ΔΣΕ και παρουσίαση της δράσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μέσα από χάρτες στην περιοχή της Ξάνθης.
Την Κυριακή 25 Αυγούστου το πρωί πραγματοποιήθηκε πεζοπορία στον λόφο Χαϊντού όπου έγινε από τον πρόεδρο του παραρτήματος Ξάνθης ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ Γιώργο Παπαδόπουλο περιγραφή της μάχης κατά την οποία σκοτώθηκε ο καπετάνιος του Αρχηγείου Ξάνθης του ΔΣΕ Παναγιώτης Αρελάκης (Νιόνιος) και οι διοικητές ταγμάτων του ΔΣΕ Βαγγέλης Κατμερίδης (Φλέσσας) και Νίκος Αλεπούλιας (Σαράφης) στις 23 Αυγούστου 1947.
Το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε ομιλία στο Δασικό χωριό με ομιλητή το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Παπατολίδη. Στην ομιλία του τόνισε: « Εδώ σε αυτά τα χώματα, σε αυτά τα βουνά, όπως και σε κάθε σπιθαμή όλης της χώρας μας άνδρωσε και θέριεψε τα αντάρτικο τουφέκι του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, κράτησε άσβηστη η φλόγα της λαϊκής πάλης της δεκαετίας του 40.
75 χρόνια από την ολοκλήρωση της εποποιίας τους ΔΣΕ, δεν είναι τυχαίο που η πένα των απολογητών του συστήματος της βαρβαρότητας, των κονδυλοφόρων σε αστικά ΜΜΕ, έχει πάρει φωτιά για να ξαναεπιτεθεί στο μεγάλο ένδοξο αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού και του ΚΚΕ.
Τι θέλει λέει το ΚΚΕ και τιμάει τους αγωνιστές και αγωνίστριες του ΔΣΕ;
Γιατί κάνει εκδηλώσεις στο Γράμμο, στη Θράκη, σε όλη την Ελλάδα, γιατί αναδεικνύει ιστορικούς τόπους όπως εδώ στο αρχηγείο της Χαιντού, ή το νοσοκομείο στο Γράμμο;
Μάλιστα ορισμένοι φτάνουν να συγκρίνουν αυτές τις εκδηλώσεις με αυτές που πραγματοποιούν απόγονοι των ταγματασφαλιτών και αντικομμουνιστές στο Βίτσι και αλλού.
Συγκρίνουν δηλαδή τους βασανιστές του λαού αυτούς που ήταν συνεργάτες των Ναζί και μετέπειτα συνέχισαν ανενόχλητοι όχι μόνο να δρουν αλλά και να αξιοποιούνται από το αστικό κράτος και τους βρετανούς και αμερικάνους συμμάχους, για να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα το ΚΚΕ.
Το μίσος το δικό τους, το μίσος των εξουσιαστών είναι μίσος απέναντι σε κάθε λαϊκό άνθρωπο που σηκώνει το κεφάλι διεκδικεί το δίκιο του, είναι το μίσος που βρίσκει κανείς στους βομβαρδισμούς αμάχων σε νοσοκομεία και σχολεία της Παλαιστίνης, από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.
Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι την Ιστορία πρέπει να την κοιτάζεις κατάματα. Να τη μελετάς με τα θετικά και τα αρνητικά της, με τα λάθη και τις αδυναμίες.
Η πείρα των ταξικών αγώνων, η πείρα ειδικά του αγώνα του ΔΣΕ είναι μεγάλη.
Ταξικό μίσος δεν υπάρχει, ούτε πρέπει να υπάρχει για τα παιδιά της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, για το λαό, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που επιστρατεύθηκαν και πολέμησαν στον εμφύλιο, αδελφός εναντίον αδελφού, κάτω από τις τάξεις του αστικού στρατού.
Το ταξικό μίσος και οι διαχωριστικές γραμμές, δεν στρέφονται ενάντια στον εργαζόμενο λαό, είτε ψήφισαν “δεξιά” είτε “αριστερά”, είτε νοιώθουν έτσι είτε αλλιώς.
Ταξικό μίσος υπάρχει και πρέπει να ισχυροποιείται απέναντι σε ένα σύστημα, μια τάξη, ένα κράτος, και τις ιμπεριαλιστικές πολεμοχαρείς λυκοσυμμαχίες τους που ματοκυλάνε τους λαούς.
Ξεχνούν λοιπόν όλοι αυτοί που συγκρίνουν τους κομμουνιστές και τους θιασώτες του δοσιλογισμού, την περίοδο της λευκής τρομοκρατίας με τους χιλιάδες νεκρούς εκτοπισμένους, τους βιασμούς και τις βιαιοπραγίες ακόμη και σε γυναίκες και μικρά παιδιά.
Όπως εδώ στην Ξάνθη που από τον Απρίλη του 1945 ξηλώνεται από την αστική εξουσία η λαϊκή αυτοδιοίκηση του ΕΑΜ, καταφτάνουν βρετανικά στρατεύματα και ένοπλα παρακρατικά τμήματα σε κοινή δράση, προχωρώντας στις πρώτες συλλήψεις των Κομμουνιστών και αγωνιστών του ΕΑΜ. Μόνο στα Κιμμέρια έγιναν 60 συλλήψεις τις πρώτες μέρες της δράσης των Βρετανών ιμπεριαλιστών και των ταγματασφαλιτών, νέων φίλων τους. Ενώ η τρομοκρατία συνεχίζεται με τη δημιουργία έκτατου στρατοδικείου το καλοκαίρι του 1946 και την επίθεση στα γραφεία του Αγροτικού Κόμματος με χειροβομβίδες του 1947.
Στη βάση αυτή οργανώνονται οι πρώτες ανταρτοομάδες το 1946 και πραγματοποιείται μεγάλη συγκέντρωση του ΕΑΜ στην Ξάνθη με πάνω από 1000 συγκεντρωμένους και παρ όλη την τρομοκρατία απαντάει πως δε θα αφήσει την βία κατά του λαού αναπάντητη. Έτσι στις 30/1/1947 δημιουργείται το αρχηγείο του ΔΣΕ στην Ξάνθη και μετέπειτα στη Χαιντού με απόφαση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ…
… Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν πέρα για πέρα δίκαιος.
Αποτέλεσε τη μαζική, λαϊκή, ένοπλη απάντηση στην αδίστακτη επιχείρηση της αστικής τάξης να υποδουλώσει ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, προκειμένου να στερεώσει την αντιλαϊκή της εξουσία. Για να το πετύχει, χρησιμοποίησε κυριολεκτικά όλα τα μέσα με κύριο όπλο τη δολοφονική βία και την ωμή μαζική τρομοκρατία έχοντας την καθοριστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και στήριξη αρχικά από το βρετανικό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και την απαράδεκτη “συμφωνία της Βάρκιζας” που επέβαλε τον αφοπλισμό και τη διάλυση του απελευθερωτικού λαϊκού στρατού, του ΕΛΑΣ, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ είχαν γίνει: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.
Το αμείλικτο δίλημμα για το Κόμμα και το κίνημα ήταν: Υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, να βαδίσει το δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης…
… Κανένας αγώνας του εργατικού – λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμιά θυσία δεν είναι μάταιη. Αυτό διδάσκει η ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, το σοσιαλισμό.
Ο αγώνας του ΔΣΕ τίμησε τους προηγούμενους αγώνες του λαϊκού κινήματος και κυρίως ενέπνευσε τους αγώνες των επόμενων γενιών. Συνεχίζει, και να εμπνέει και να διδάσκει.»
