Κ. Μαλάκης: «Όπου φτώχεια και… γκρίνια – Συντέλεσε και η καραντίνα»
Π. Διούδη: «Εκλυτικός παράγοντας ο εγκλεισμός – Τα ζευγάρια ήρθαν αντιμέτωποι με τους καθρέφτες τους»
Αύξηση στις αιτήσεις διαζυγίων, παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, μετά την καραντίνα και τον εγκλεισμό που έφερε αντιμέτωπα τα ζευγάρια, με οικονομικά, συντροφικά και οικογενειακά προβλήματα, που ενδεχομένως υπήρχαν από πριν, αλλά οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι υποχρεώσεις και οι κοινωνικές συναναστροφές, δεν τους επέτρεπαν να τα «δουν» ή απλά τους έκαναν να τα παραμερίσουν.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν στην «Θ» ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ξάνθης κ. Κωνσταντίνος Μαλάκης καθώς και η Ψυχολόγος και Επιστημονικά Υπεύθυνη Κέντρου Πρόληψης «Έκφραση» Ν. Ξάνθης κ. Παγώνα Διούδη.
«ΕΞΑΡΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ – ΟΠΟΥ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑ – ΣΥΝΤΕΛΕΣΕ Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ»
Ειδικότερα ο κ. Μαλάκης αναφέρει ότι «πράγματι υπάρχει μια έξαρση των διαζυγίων διότι όπως αντιλαμβάνεστε, η όλη οικονομική στεναχώρια που περνούμε, έχει πολλές ψυχολογικές επιπτώσεις σε όλους μας, με αποτέλεσμα αυτό να έχει παρενέργειες και στην οικογενειακή γαλήνη των ζευγαριών και κυρίως των νέων ζευγαριών. Οι παλιοί έχουν «σφυρηλατηθεί» από την ζωή και είναι θωρακισμένοι. Ωστόσο τα νέα ζευγάρια είναι σίγουρα πιο ευάλωτα. Όπου φτώχεια και…γκρίνια. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος. Βέβαια, θεωρώ ότι συντέλεσε πάρα πολύ και ο εγκλεισμός. Όλοι έχουμε φορτισθεί ψυχολογικά».
«ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΘΗΚΑΝ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΝΟΣ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ – ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΑ ΤΑ 9 ΣΤΑ 10»
Αναφορικά με τις διαδικασίες ενός διαζυγίου, ο κ. Μαλάκης επισημαίνει ότι «έχουν απλουστευθεί πολύ. Από τα 10 ζευγάρια, τα 9 καταλήγουν σε συναινετικό διαζύγιο το οποίο βγαίνει αμέσως, στον συμβολαιογράφο, αφού κατατεθεί το συμφωνητικό όταν υπάρχουν παιδιά, σχετικά με την επιμέλεια και την επικοινωνία, όταν είναι μικρά. Πολύ σπάνια συναντούμε διαζύγια αντιδικίας (για το ποιος φταίει περισσότερο). Αυτά έχουν εξαλειφθεί σχεδόν. Ενδεχομένως τον πρώτο καιρό – και αυτό είναι φυσικό όταν είναι νωπά τα πράγματα – να υπάρχει μια αντιδικία σχετικά με την επιμέλεια και επικοινωνία των παιδιών όταν είναι σε μικρή ηλικία. Αυτά όμως εξομαλύνονται (ατονούν) με την πάροδο του χρόνου και κυρίως όταν ο ένας από τους δύο ή και οι δύο ξαναφτιάχνουν την ζωή τους».
«ΕΚΛΥΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ – ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΗΡΘΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΤΟΥΣ»
Από την πλευρά της η κ. Διούδη εξηγεί ότι «όπως κάθε κρίση που βιώνουμε ως κοινωνία, έτσι και η περίοδος του εγκλεισμού ενισχύει την εμφάνιση διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, ανάμεσα στα οποία είναι και οι χωρισμοί. Το θέμα βέβαια είναι να κατανοήσουμε ότι η καραντίνα ή η φάση του εγκλεισμού, δεν είναι η αιτία που χωρίζουν τα ζευγάρια. Απλά είναι ένας εκλυτικός παράγοντας που φέρνει στην επιφάνεια δυσκολίες, ελλείμματα στην επικοινωνία, αντιθέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, των επιλογών και των αποφάσεων που αφορούν τα ζευγάρια, που ίσως πριν την καραντίνα όλα αυτά να παραμερίζονταν επειδή οι άνθρωποι γέμιζαν την καθημερινότητά τους με πολλές άλλες δραστηριότητες (εργασία, έξοδοι, γυμναστήριο, υποχρεώσεις, συναναστροφές με άλλους ανθρώπους κλπ). Όλα αυτά έκαναν τα ζευγάρια ίσως να παραμερίζουν τα προσωπικά τους ή τα συντροφικά τους προβλήματα και κατά την διάρκεια του εγκλεισμού όλα αυτά ήρθαν στην επιφάνεια και τα ζευγάρια ήρθαν αντιμέτωποι με τους «καθρέφτες» τους, οπότε αναγκάστηκαν να δουν κατάματα τα προβλήματα που τους αφορούσαν και κλήθηκαν να πάρουν αποφάσεις. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ίσως και οι περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που αναφέρουν ότι η συντροφική και οικογενειακή σχέση τους, βελτιώθηκε κατά την διάρκεια του εγκλεισμού, γιατί είχαν περισσότερο χρόνο να περάσουν μαζί, γιατί μπόρεσαν να ξαναθυμηθούν τα στοιχεία που τους έδεναν, να κάνουν ευχάριστα πράγματα κλπ. Υπήρχε και αυτή η αναφορά κατά την διάρκεια της καραντίνας. Βέβαια υπήρξε έρευνα στην Κίνα που επιβεβαίωνε ότι ο εγκλεισμός συνέβαλε στην αύξηση των αιτήσεων διαζυγίων».
«ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ Ή ΝΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ»
Αποφάσεις που επηρεάζουν φυσικά και τα παιδιά όταν αυτά υπάρχουν, για τις οποίες η κ. Διούδη συμβουλεύει «να υπάρχει μια κοινή γραμμή και η ανακοίνωση να γίνεται και από τους δύο γονείς. Σε αυτό θα βοηθούσε πολύ να λάβουν συμβουλές από κάποιον ειδικό ώστε να τους πει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται μια τέτοια ανακοίνωση στα παιδιά. Επίσης, ένα θέμα είναι η διαχείριση που κάνει ο κάθε γονέας απέναντι στον πρώην σύντροφό του αλλά και απέναντι στα παιδιά, μετά την απόφαση και την λήψη διαζυγίου. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι καλό να παραμερίζονται στην άκρη οποιεσδήποτε προσωπικές κόντες, ο θυμός, η απογοήτευση, η ματαίωση που μπορεί να έχει η οποιαδήποτε πλευρά, έτσι ώστε να μην επηρεάσουν αυτά τα συναισθήματα τα παιδιά ή να μην γίνουν – αθέλά τους – τα παιδιά αντικείμενο χειρισμού ώστε να «πληγώσουν» τον πρώην σύντροφο. Να μην χρησιμοποιηθούν τα παιδιά ώστε να «εκφράσουν» εμμέσως συναισθήματα που αφορούν τους γονείς. Προτεραιότητα όλων είναι η προστασία των παιδιών. Έτσι και αλλιώς η επιλογή που έκαναν οι γονείς για το διαζύγιο, είναι μια επιλογή που αφορά ενήλικες και ώριμους ανθρώπους. Τα παιδιά όμως, επειδή δεν έχουν λόγο σε αυτές τις αποφάσεις, είναι καλό να τα σεβόμαστε. Να τους δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο τους ώστε να μπορέσουν να προσαρμοστούν σε αυτήν την καινούρια κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο και για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να αγαπούν και τους δυο γονείς, να νιώθουν αποδεκτά και από τους δύο γονείς, να νιώθουν ότι και οι δύο γονείς τους τα σέβονται χωρίς να τα βάζουν σε διλήμματα ή χωρίς να τα χρησιμοποιούν για να εκδικηθούν ή να «πληγώσουν» ο ένας τον άλλον».
