«Μηνύματα» από το αποτέλεσμα των εκλογών
Παρακολούθησα τις περισσότερες -αν όχι όλες – τις συζητήσεις που έγιναν σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελς, αλλά και τα σχετικά δημοσιεύματα στον Αθηναϊκό τύπο, αναφορικά με τις Αμερικανικές εκλογές όλο αυτό το χρονικό διάστημα και διέκρινα, ιδιαίτερα από τα λεγόμενα συστημικά μέσα, μια αγωνία για την εκλογή της Καμάλα Χάρις. Λιγότερο με ενδιαφέρει πώς θα λειτουργήσει ο Ντόναλντ Τραμπ στο εσωτερικό της χώρας του… Με ενδιαφέρει σίγουρα όμως πώς θα συμπεριφερθεί η Αμερική υπό τον Ντόναλντ Τραμπ στη χώρα μου και ποια θα ήταν η πιο συμφέρουσα για την Ελλάδα επιλογή των Αμερικανών ψηφοφόρων. Από τις συζητήσεις και τις αναφορές που άνοιξαν την επομένη των εκλογών διακρίνω τελικά ότι η πιο συμφέρουσα εκλογή για τη χώρα μας ήταν αυτή του Ντόναλντ Τραμπ, χωρίς να μπω στη διαδικασία να επαναλάβω αυτά που από χθες έχουν χιλιοειπωθεί… Για ποιο λόγο, λοιπόν όλοι αυτοί οι «μεγάλοι δημοσιογράφοι» μας προέτρεπαν να πιστέψουμε το αντίθετο; Τη στιγμή που η Αμερική της δημοκρατίας και της ελευθερίας, των ανθρώπων με την ευρύτερη σκέψη, επιλέγει τον άνθρωπο που εναντιώθηκε ανοιχτά στη λεγόμενη woke agenda, μια ατζέντα που δυστυχώς η Ευρώπη και γενικότερα δυτικός κόσμος την έχει κάνει «Ευαγγέλιο», αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πάρουμε και εμείς κάποια μηνύματα…
Περί τάφρων…
Αναφέρθηκα προχθές στην καθυστερημένη παρέμβαση της Αντιπεριφέρειας Ξάνθης στο θέμα της λειτουργίας των απολυμαντικών τάφρων σε ότι αφορά την μη μετάδοση της ευλογιάς των αιγοπροβάτων. Αφορμή πήρα από την «αυτοδιαφήμιση» Μπρίκας- Προμοίρα στο θέμα λειτουργίας της τάφρου του Π. Λάγους, που αν και καθυστερημένα το προέβαλαν ως επίτευγμα! Διερχόμενοι Ξανθιώτες από την περιοχή μου έστειλαν την σχετική φωτογραφία επισημαίνοντας παράλληλα και την αναγκαιότητα ανακύκλωσης του νερού-συντήρησης των απολυμαντικών ώστε να εξυπηρετεί η τάφρος και τους λόγους για τους οποίους λειτουργεί. Πέρα λοιπόν από την καθυστερημένη λειτουργία της τάφρου, το ερώτημα είναι αν υπάρχει επίβλεψη και συντήρηση του νερού και του απολυμαντικού που περιέχει. Και ένα ακόμη ερώτημα που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι πόσες τέτοιες τάφροι λειτουργούν στις εισόδους και εξόδους της Π.Ε Ξάνθης, αλλά και στις επίμαχες περιοχές όπου έχουν σημειωθεί τα περισσότερα κρούσματα ευλογιάς. Μια εύλογη ερώτηση που περιμένει την απάντησή της.
Αν καεί κι αυτό… «ζήτω» του καήκαμε!
Αν και θεωρητικά θα έπρεπε να είχε λήξει η αντιπυρική περίοδος, ωστόσο φαίνεται ότι στην παράτασή της οι φωτιές που απειλούν σχεδόν καθημερινά την ευρύτερη περιοχή μας είναι περισσότερες απ’ ότι το καλοκαίρι! Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όμως είναι το γεγονός ότι τις περισσότερες από αυτές τις φωτιές τις βάζει ανθρώπινο χέρι. Σε ότι αφορά την προχθεσινή πυρκαγιά που σημειώθηκε μία ανάσα από τα όρια του Μεγάλου Δάσους (Κοτζά Ορμάν), με άλλες συνθήκες θα είχε «λαμπαδιάσει» και το δάσος, ένας από τους λιγοστούς πνεύμονες και ένας επίγειος παράδεισος που έχουμε την τύχη να βρίσκεται στην περιοχή μας! Άρα δεν μιλάμε για κάποιους ανόητους και ανεγκέφαλους ή για κάποιους άλλους που βολεύονται βάζοντας φωτιά στα χωράφια ή στις καλαμιές για να εξυπηρετήσουν τα μικροσυμφέροντά τους. Μιλάμε για επικίνδυνα ασυνείδητους ανθρώπους που δεν λογαριάζουν τίποτα. Πώς θα διαφυλαχθεί όμως το Μεγάλο Δάσος από τέτοιου είδους ενέργειες; Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον Δήμαρχο Τοπείρου στο γεγονός ότι η καλύτερη προστασία του δάσους είναι η σωστή εκμετάλλευσή του με τη δημιουργία υποδομών επισκεψιμότητας, γεγονός που θα έχει διπλά οφέλη για την περιοχή…
Ομοψυχία χρειάζεται…
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 θυμάμαι κάναμε ρεπορτάζ για την ορεινή περιοχή με τίτλο «Η Σταυρούπολη ερημώνει»… Ήταν τότε που ο Δήμος Σταυρούπολης ήταν ανεξάρτητος Δήμος και υπήρχε μια σχετική κινητικότητα… Σήμερα το ανάλογο ρεπορτάζ θα είχε τίτλο… «Η Σταυρούπολη πεθαίνει»! Συγκεντρώνοντας κάποια δημογραφικά στοιχεία πληροφορήθηκα για τους μαθητές που φοιτούν στο Δημοτικό Σχολείο της Σταυρούπολης, το μοναδικό που έμεινε να λειτουργεί πλέον για όλη την περιοχή με δεκάδες οικισμούς και χωριά και που έχει όλο κι όλο… 43 παιδιά! Αποτέλεσμα, το μοναδικό Δημοτικό Σχολείο με έξι τάξεις να διαθέτει μόλις τέσσερις δασκάλους! Παράλληλα σε συζητήσεις που είχα με κατοίκους της περιοχής διέκρινα ότι δεν υπάρχει ομοψυχία και η απαιτούμενη αλληλοϋποστήριξη εκεί όπου απαιτείται. Και όποιοι θέλουν να βάλουν ένα λιθαράκι για να αναστραφεί ή τουλάχιστον να εξισορροπήσει αυτή η κατάσταση, αντιμετωπίζονται πολλές φορές με καχυποψία και ενίοτε με… ζηλοφθονία. Συμπέρασμα, δεν αρκεί μόνο η πολιτεία να βάλει το «χέρι» της για να ξαναπάρει ζωή η ορεινή περιοχή της Σταυρούπολης, αλλά πρέπει και οι ίδιοι οι λιγοστοί κάτοικοι, να δώσουν τα χέρια, να αξιολογήσουν προσπάθειες και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το μέλλον του τόπου τους…
