Με αφορμή την αυτοκτονία του 39χρονου από το χωριό Τέμενος του Δήμου Μύκης…
Ψυχοθεραπευτική η αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών – Ξεκινούμε από τα υποκείμενα νοσήματα – Βοηθούν η ψυχιατρική και τα φάρμακα, σημειώνει ο ίδιος, στην «Θ»
Τέλος στην ζωή του, αποφάσισε να δώσει προχθές ένας 39χρονος συμπολίτης μας από την Ορεινή Περιοχή της Ξάνθης, με την κυνηγετική του καραμπίνα. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Θ», οι λόγοι που τον οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα, αφορούσαν – όπως εξηγούσε και σε σχετικό σημείωμα που άφησε – σε ερωτική απογοήτευση. Ο αυτόχειρας, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ζούσε μόνος του στο σπίτι του.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που ένας νέος συμπολίτης μας, κόβει το νήμα της ίδιας του της ζωής, για ερωτικούς λόγους, αφού και στο «παρελθόν» υπήρξε ανάλογο περιστατικό, με νεαρό ο οποίος φρόντισε να το πράξει κατά την διάρκεια της διαδικτυακής συνομιλίας με την αγαπημένη του.
Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που οδηγούν έναν νέο άνθρωπο να τερματίσει την ζωή του; Πως «αισθάνεται» μετά από μια ερωτική απογοήτευση; Τι νιώθει; Σε ποιο σημείο πρέπει να «χτυπήσει καμπανάκι» σε γονείς ή οικείους; Σε ποιο στάδιο θα πρέπει να επέμβει ένας ειδικός ιατρός, ιδιαίτερα σήμερα που ολοένα αυξάνονται τα διαζύγια και οι χωρισμοί;
Εξηγήσεις σε όλα τα παραπάνω, δίνει μέσα από την «Θ» ο γνωστός Ψυχίατρος και Βουλευτής ΚΙΝΑΛ Ξάνθης κ. Μπουρχάν Μπαράν.
ΑΝΔΡΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΛΟΓΩ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ – ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ…ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ
Αναλυτικότερα ο κ. Μπαράν, εξήγησε στην «Θ» ότι:
Τα διαζύγια και οι χωρισμοί είναι συχνές καταστάσεις στην σύγχρονη κοινωνία μας και οι άνθρωποι απογοητεύονται καθημερινά. Τελειώνοντας μια σχέση, νομίζουμε πως ήρθε και το τέλος του κόσμου. Είναι μια επώδυνη κατάσταση. Ορισμένοι από αυτούς, το ξεπερνούν γρήγορα, ενώ άλλοι βυθίζονται για μήνες στην θλίψη. Νομίζουν ότι έχουν μια τεράστια «τρύπα» στο στήθος, την οποία δεν θα μπορέσουν να καλύψουν. Και στην ερωτική απογοήτευση, υπάρχουν διάφοροι τύποι. Μπορεί οι δύο σύντροφοι να συμφωνήσουν ότι δεν προχωρά άλλο η κατάσταση (από κοινού) ή μπορεί να υπάρχει και ο πλατωνικού τύπου έρωτας. Να ερωτεύεσαι κάποια ή κάποιον χωρίς να το γνωρίζει, να μην προχωρά η σχέση και πάλι να αυτοκτονείς. Μπορεί ενώ έχουμε ζήσει κάποιες παραστάσεις στην ζωή μας – συνήθως αυτό βλέπουμε – να έχουμε μοιραστεί κάποια πράγματα και με τον χωρισμό να δημιουργείται μια μεγάλη «τρύπα» στην ζωή μας που πιστεύουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να «μπαλώσουμε» και σαν τελευταία λύση βρίσκουμε την αυτοκτονία.
Ερωτική απογοήτευση, είναι όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε επενδύσει τα συναισθήματά μας, τον χρόνο μας και την ζωή μας σε ένα πρόσωπο που δεν ανταποκρίνεται τελικά σε όλα αυτά. Περισσότερο αυτοκτονούν οι άνδρες. Μια ολοκληρωμένη αυτοκτονία – και όχι χειριστική – κάνουν συνήθως οι άνδρες εργένηδες, ανύπανδροι, μέσης ηλικίας, που δεν έχουν καλό υποστηρικτικό περιβάλλον. Τα στάδια του αποχωρισμού είναι τα εξής:
Πρώτον το σοκ (με παρατά ο άλλος ή η άλλη) και η δυσκολία στην αποδοχή. Έπειτα, έρχεται ο θυμός (που μπορεί να είναι και προς την άλλη πλευρά ή και προς τον εαυτό μας που ερωτευτήκαμε τόσο πολύ και δεν μπορούμε να το χειριστούμε). Έπειτα ξεκινά το στάδιο της διαπραγμάτευσης (εγώ με τους δικούς μου χειρισμούς τον/ την έχασα) και μετά έρχεται η θλίψη (αφού συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει πλέον η σχέση). Όλα αυτά, ως εδώ, είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις του ανθρώπου. Από εκεί και πέρα, αρχίζει η τελευταία «φάση» της αποδοχής.
Υπάρχει το «αυτή η σχέση τελείωσε και είμαι έτοιμος να προχωρήσω παρακάτω» ή και το άλλο, που μετά από την θλίψη μας οδηγεί στην κατάθλιψη και ακολουθεί η αυτοκτονικότητα. Βέβαια, δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, διότι υπάρχουν και οι υποκείμενες παραστάσεις από την ζωή μας. Το «τι είναι αυτό που κάνει κάποιους να ξεπερνούν έναν χωρισμό και άλλους να πέφτουν στα…πατώματα» (όπως λέμε). Αυτό έχει να κάνει πρώτα από όλα με τις εμπειρίες μας (πως αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν έναν χωρισμό και αν είχαμε πολλές εμπειρίες ή αν ήταν η μοναδική), από τις πεποιθήσεις μας ως προς τις σχέσεις (τι περιμένουμε από μια σχέση) και το πιο βασικό είναι οι πρώιμες εμπειρίες μας (δηλαδή οι σχέσεις μας με τους γονείς μας) αλλά και οι υποκείμενες ψυχικές παθήσεις.
Αν έχουμε δηλαδή και μια ψυχική νόσο όπως εξαρτημένη διαταραχή προσωπικότητας (αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται από κάποιους) η μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας ή η κατάθλιψη. Όσοι έχουν και αυτές τις ψυχικές παθήσεις, είναι πιο ευάλωτοι ως προς την αυτοκτονικότητα.
ΟΙ ΟΡΟΙ «ΑΠΟΡΡΙΨΗ» ΚΑΙ «ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ» ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΟΥΝ ΡΟΛΟ – «ΚΛΕΙΔΙ» – ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΓΑΠΗ ΠΗΡΑΜΕ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Επιπλέον, ο κ. Μπαράν Μπουρχάν, διευκρίνισε ότι:
Ρόλο – «κλειδί» διαδραματίζουν οι όροι «απόρριψη» και «εγκατάλειψη». Όσο περισσότερη αγάπη έχουμε πάρει από τους δικούς μας κατά την παιδική ζωή (και κυρίως από την μητέρα μας) τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη έχουμε στον εαυτό μας, νιώθουμε ότι αξίζουμε, ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν και δεν επιλέγουμε την αυτοκτονικότητα. Αντίθετα, όταν έχουμε μάθει να δεχόμαστε έντονη κριτική από την οικογένειά μας, αναπτύσσουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση με αποτέλεσμα να αναπαράγουμε και στην ενήλικη ζωή μας, το σχήμα της εγκατάλειψης και σαν τελευταία λύση επιλέγουμε την αυτοκτονικότητα (ή και για να δείξουμε στην άλλη πλευρά πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη μας, μήπως και τον/την ταρακουνήσουμε).
Στον πλατωνικού τύπου έρωτα, ισχύει η «απόρριψη», που έρχεται από τα παιδικά χρόνια (δεν με θέλει κανείς).
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ – ΒΟΗΘΟΥΝ Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ, Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ
Τι πρέπει να κάνουμε ως οικεία πρόσωπα, όσοι εντοπίσουμε έναν άνθρωπο να βιώνει μια τέτοια κατάσταση μετά από χωρισμό (δεδομένου ότι στην σύγχρονη κοινωνία ολοένα και αυξάνονται τα διαζύγια αλλά και οι λήξεις χρόνιων δεσμών);
Όπως εξηγεί ο ίδιος:
Σε καθημερινή βάση στο ιατρείο μου δέχομαι αρκετά περιστατικά – περισσότερο νέα άτομα – μετά από χωρισμό. Οπωσδήποτε χρειάζεται ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση. Αν υπάρχει υποκείμενο νόσημα (άγχος, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας κ.α) πρέπει να θεραπευθούν πρώτα αυτά. Για παράδειγμα, γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι με αγχώδη διαταραχή, με κρίσεις πανικού, θέλουν να συμβιώσουν με κάποιον άνθρωπο ώστε αν τους συμβεί κάτι κακό να τον έχουν κοντά τους, για να τους βοηθήσει. Άρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρώτα τα υποκείμενα νοσήματα και δεύτερον να πείσουμε τον ασθενή ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Αν έχουμε μια σχέση, όλη την ημέρα βρίσκεται στο «φόντο» (παρά τις δουλειές μας) και ορίζουμε πολλές ώρες το 24ωρο για αυτήν. Όταν τελειώνει αυτή η σχέση, δημιουργείται ένα μεγάλο κενό στην ζωή μας και αυτό μας φοβίζει (για αυτό και πολλές φορές πηγαινοερχόμαστε και σκεφτόμαστε μήπως κάνουμε λάθος). Και μάλιστα, στην αρχή δεν θέλουμε – ως ψυχίατροι – αυτό το κενό να συμπληρωθεί με άλλο άτομο, γιατί μετά έρχεται η εκδίκηση (στην επόμενη σχέση). Δεν λειτουργούμε λογικά και την εκδίκηση για την σχέση που τελείωσε, την βγάζουμε στην επόμενη. Προσωπικά, προτείνω για ένα εξάμηνο να μην προχωρήσουμε σε άλλη σχέση, για να ξεπεράσουμε την προηγούμενη. Μόλις «μπαλώσουμε» αυτό το κενό, το ξεπερνάμε. Είναι πολύπλοκο το θέμα και έχω ασχοληθεί πολύ με αυτό. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι σε νέα άτομα που προχωρούν σε απόπειρα αυτοκτονίας υπάρχει και το χειριστικό κομμάτι (για να τραβήξουν την προσοχή) σκεφτόμενοι ότι «εσύ με χώρισες αλλά εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ». Πολλές φορές συμβαίνει στην εφηβεία (σ.σ. εδώ εξηγεί τους τρόπους που χρησιμοποιούν συνήθως οι έφηβοι που προχωρούν σε χειριστικές απόπειρες αυτοτραυματισμού, τους οποίους δεν δυνάμεθα να αναμεταδώσουμε για ευνόητους λόγους) για να «αποδείξουν» την αγάπη. Αυτό είναι το χειριστικό κομμάτι.
Συμπερασματικά, έχω σώσει πάρα πολλούς ανθρώπους που είχαν αυτοκτονικό ιδεασμό, διότι εμείς οι Ψυχίατροι, μόλις μας επισκέπτονται, το πρώτο που ρωτάμε σε κάποιον είναι αν θέλει να φύγει ή να συνεχίσει την ζωή του και η ψυχιατρική, η ψυχοθεραπεία και τα φάρμακα, βοηθούν πάρα πολύ.
