Ενώ η κατάσταση αρχίζει να «ξεφεύγει» στα ελληνοτουρκικά
Η παρατεταμένη χρονικά περίοδος προκλήσεων από την τουρκική πλευρά, πρώτα στο Αιγαίο και την Κύπρο και μετά στην Θράκη μέσω της σύλληψης και συνεχιζόμενης κράτησης των δύο αξιωματικών του ελληνικού στρατού, φαίνεται να έχει ανησυχήσει ιδιαίτερα τον κόσμο σε ολόκληρη την χώρα αλλά ειδικότερα στην ακριτική μας περιοχή.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν φτάσει ακόμη και στο σημείο ν’ αναζητούν πληροφορίες στο διαδίκτυο για το ενδεχόμενο επιστράτευσης ενώ δεν είναι λίγοι και αυτοί που έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια συγκέντρωσης προμηθειών φοβούμενοι τα χειρότερα…!
Άλλωστε οι συνεχείς και σε φιλοπολεμικό κλίμα δηλώσεις των αξιωματούχων της Τουρκίας δεν βοηθούν καθόλου την εκτόνωση της κατάστασης ενώ και οι κινήσεις άλλων δυνάμεων, όπως των μονάδων του αμερικανικού 6ου στόλου προς την Κύπρο ή της ισραηλινής αεροπορίας στο Αιγαίο χρωματίζουν ακόμη πιο έντονα το σκηνικό της έντασης που ήδη υπάρχει.
Όμως τελικά ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα που βρίσκεται αυτές τις μέρες στα χείλη όλων, δηλαδή στο «πάμε πόλεμο;» και πως θα πρέπει να αξιολογηθούν, να εκτιμηθούν και να αντιμετωπιστούν όλα αυτά που καθημερινά βλέπουμε γύρω μας να συμβαίνουν; Αποφάσισε ο διεθνής παράγοντας (ΗΠΑ, ΕΕ, τρίτες χώρες) να σταθεί στο πλευρό της χώρας μας ή απλά υπερασπίζεται τα κατά περίπτωση συμφέροντά του; Είναι όντως σε θέση η Τουρκία να προχωρήσει σε πραγματοποίηση των κατά καιρούς απειλών της και ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας σαν πολίτες αλλά και σαν χώρες απέναντι σε αυτές τις απειλές και τις προκλήσεις;
Στα παραπάνω ερωτήματα επιχειρεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις ο πάντα ψύχραιμος αλλά και εύστοχος γεωστρατηγικός αναλυτής, κ. Νίκος Λυγερός, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι: «Η Τουρκία πάντα προσπαθεί να πηγαίνει τα πράγματα σε οξύτητα όμως τραβάει το σκοινί μέχρι του σημείου που η ίδια θεωρεί ότι την παίρνει να το τραβήξει, αλλά ούτε βήμα παραπέρα. Άλλωστε ήδη βιώνει μία πολύ δύσκολη κατάσταση στην Αφρίν με τους Κούρδους που την αντιμάχονται οπότε χρειάζεται τις εθνικιστικές “κορώνες” όσο ποτέ για να μπορέσει να συσπειρώσει τον κόσμο της. Από εκεί και πέρα είναι επιβεβλημένη η ψύχραιμη και αποφασιστική αντιμετώπιση από την ελληνική πλευρά των απειλών και των προκλήσεων που εκτοξεύονται κατά της χώρας μας, ενώ κρίσιμος είναι και ο ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης διότι στα εθνικά θέματα δεν μπορεί να γίνεται η τρίχα… τριχιά όπως γίνεται συνήθως στα υπόλοιπα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Συνολικά πρέπει να πω ότι όχι, δεν πιστεύω ότι πάμε για πόλεμο, τουλάχιστον με τα όσα δεδομένα έχουμε μέχρι στιγμής»
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΜΕΧΡΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ
Αναλυτικότερα ο κ. Λυγερός δήλωσε ότι: «Αυτό που πρώτα από όλα βλέπω είναι ότι οι κινήσεις που γίνονται από τις ΗΠΑ αφορούν αποκλειστικά και μόνο το ζήτημα του θαλασσίου “οικοπέδου” 10 στην Κύπρο, όπου βλέποντας ότι εκεί η Τουρκία το παρατράβηξε σε σχέση με τους Ιταλούς που δεν είχαν στρατιωτική προστασία στα συμφέροντά τους. Αυτό όμως, σαν επιλογή της Τουρκίας, ουσιαστικά βλέπουμε να της βγαίνει ανάποδα αφού πρώτα η Γαλλία και μετά οι ΗΠΑ συνειδητοποιούν ότι χρειάζεται να προστατέψουν στρατιωτικά τα συμφέροντά τους κι από τη στιγμή που το κάνουν η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει πλέον τίποτε άλλο. Ήταν μια τακτική κίνηση από την πλευρά της Τουρκίας η οποία όμως της βγαίνει πλέον στρατηγικά σαν λάθος. Δεν είναι ότι απλά υποτίμησαν την αποφασιστικότητα των εμπλεκόμενων σε αυτό το θέμα χωρών. Στην πραγματικότητα η Τουρκία παίζει μέχρις εκεί που μπορεί και αντίστοιχα τραβάει το σκοινί μέχρι εκεί που την παίρνει. Το ίδιο έκανε και με το θέμα των NAVTEX, ένα ζήτημα που παρέσυρε και πολλούς από τους Έλληνες δημοσιογράφους. Συνέπεια αυτής της τακτικής λοιπόν είναι το γεγονός ότι στη συνέχεια της πρόκλησης η Τουρκία “μαζεύεται” μετά. Αυτό παράλληλα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε και όλα αυτά που έλεγαν κάποιοι ότι δηλαδή πρέπει να βγούμε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ. Φανταστείτε λοιπόν να μην είχαμε την βάση στην Σούδα, να μην ήμασταν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. πόσο πιο δύσκολο θα ήταν αν έχουμε την συμπαράσταση που έχουμε σήμερα, ακόμη και στην βάση του συμφέροντος της κάθε χώρας. Όμως είμαστε σε αυτούς τους οργανισμούς και γι’ αυτό από εδώ και πέρα θα δούμε να σταματάει αυτός ο “τσαμπουκάς” της Τουρκίας η οποία όσο μπορούσε τον έκανε. Πλέον μπαίνουμε σε μία φάση που ζήσαμε και το 2011 και στις κινήσεις που είχε κάνει τότε το Ισραήλ με την αεροπορία του πάνω από το οικόπεδο 11 και το κοίτασμα Αφροδίτη. Δυστυχώς ο κόσμος τα ξεχνάει εύκολα όλα αυτά και δεν θυμάται όλα όσα έχουν ξαναγίνει για να αξιολογήσει την τακτική της Τουρκίας. Αυτό είναι το ένα σκέλος του ζητήματος. Αυτή την φορά υπάρχει και ένα ακόμη θέμα, αυτό της σύλληψης των δύο αξιωματικών του ελληνικού στρατού στον Έβρο. Όμως αυτά τα δύο περιστατικά είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους και απλά στις δύο περιπτώσεις εμφανίζεται σαν κοινός παρονομαστής ο καιροσκοπισμός της Τουρκίας που προσπαθεί συνέχεια να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά κάθε ένα περιστατικό.. διότι τέτοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά σχεδόν στην μεθόριο όπου επίσημα υπάρχουν 147 αναγνωρισμένα σημεία όπου δεν είναι ακριβώς σαφές μέχρι που είναι η Ελλάδα και από πού αρχίζει η Τουρκία…! Είναι το τίμημα του να έχεις ένα ποτάμι ως διαχωριστικό όριο για τα σύνορά σου με τα τεχνικά προβλήματα και δυσκολίες που αυτό παρουσιάζει. Παρόλα αυτά και παρά το γεγονός ότι η Τουρκία τραβάει μία συνηθισμένη περίπτωση στα άκρα και σε αυτό το ζήτημα νομίζω ότι απλά εφαρμόζεται κι εδώ το ότι η Τουρκία τραβάει το σκοινί μέχρις εκεί που την παίρνει. Μπορεί και οι δικοί μας αξιωματικοί να έκαναν το λάθος και να πέρασαν στην Τουρκία όμως και οι Τούρκοι φτάνοντας να σκέφτονται να τους κατηγορήσουν για κατασκοπεία αγγίζουν το όριο της γελοιότητας. Όλα αυτά γίνονται για να καλυφθούν τα κενά και οι αστοχίες στο κουρδικό ζήτημα. Διότι όταν μπαίνει η Τουρκία πάνοπλη στην Αφρίν και ισχυρίζεται ότι θα ξεμπερδέψει με τους “τρομοκράτες” μέσα σε λίγες μέρες και καταλήγει σε μία επιχείρηση που κρατάει εβδομάδες κινδυνεύοντας να μετατρέψει την υπόθεση σε ένα τουρκικό Βιετνάμ, αφού έρχονται και οι συριακές δυνάμεις να ενισχύσουν τις κουρδικές, καταλαβαίνουμε εύκολα που πηγαίνει πράγμα. Αν κοιτάμε λοιπόν συνολικά την γεωστρατηγική σκακιέρα και δεν μένουμε σε μεμονωμένες κινήσεις καταλαβαίνουμε καλύτερα ότι η Τουρκία παίζει μέχρι τα όριά της κι ούτε βήμα παραπέρα. Γιατί παραπέρα υπάρχουν άλλες δυνάμεις τις οποίες η Τουρκία δεν μπορεί να τις υπερβεί. Κάθε φορά που θα έχει ένα “πάτημα” θα το αξιοποιήσει επικοινωνιακά, ενώ είναι στην πράξη κινήσεις τακτικής χωρίς όμως στρατηγικό υπόβαθρο, κάτι που τελικά είναι λάθος σαν συνολική προσέγγιση. Εμείς πρέπει να έχουμε έναν στρατηγικό ορθολογισμό αξιολογώντας τις κινήσεις σε βάθος χρόνου».
