«Καταιγιστικός» και προκλητικός πλην εύστοχος…
Ο γνωστός οδηγός «Rally» και πρόεδρος της ομώνυμης Σχολής Οδηγικής Συμπεριφοράς μιλάει για την αύξηση των θανατηφόρων τροχαίων και την «παιδεία»
Καταιγιστικός, προκλητικός πλην…εύστοχος, εμφανίζεται κατά τις αποκλειστικές δηλώσεις του στην «Θ» ο γνωστός οδηγός «Rally» και πρόεδρος της ομώνυμης Σχολής Οδηγικής Συμπεριφοράς Ιαβέρης (κατά κόσμον Αναστάσιος Μαρκουΐζος), με αφορμή την αύξηση των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές το τελευταίο διάστημα – αλλά και τον πρόσφατο τραγικό «απολογισμό» στην Καβάλα, που έκοψε το νήμα της ζωής τριών ανθρώπων και έστειλε άλλους τρεις στο νοσοκομείο.
Ο ίδιος κάνει λόγο για «εγκληματίες», τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «αυτό που λείπει στους δρόμους δεν είναι ο οδηγός αλλά ο άνθρωπος» και σημειώνει ότι «το πιο σημαντικό κομμάτι στην ζωή των ανθρώπων, είναι η ζωή τους», παροτρύνοντας τους συμπολίτες μας που βγαίνουν στον δρόμο με όχημα, να σκέφτονται πόσες αγκαλιές τους περιμένουν, κατά την επιστροφή τους στο σπίτι.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΚ ΟΣΟΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΤΡΟΧΑΙΑ
Αναλυτικότερα ο κ. Ιαβέρης, εξήγησε στην «Θ» ότι:
Νομίζω ότι είναι πιο «χαλαρά» τα μυαλά, είναι οι ώρες διασκέδασης και μάλιστα μετά από covid ενός χρόνου, υπάρχει ένα «ξεσάλωμα», ενώ και μια ροπή προς το αλκοόλ, είναι πολύ συνηθισμένη. Έτσι ανεβαίνει και η λίμπιντο του φλέρτ και όλα μαζί (μαγκιές, παραλίες, bar, κακή παιδεία κλπ) βγαίνει στον δρόμο και αποδεικνύεται αυτό που λέμε χωρίς καμία αμφιβολία, ο πολιτισμός των Ελλήνων.
Όταν σκοτώνει ο ένας άνθρωπος τον άλλον – και δεν λέω για την εγκατάλειψη γιατί εκεί μιλάμε για κακούργημα με δόλο – τότε σημαίνει ότι έχουμε πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτισμού, ηθικής, κοινωνικής κατανόησης και αλληλεγγύης. Δεν σκοτώνεις τον άλλον. Δεν είναι μυρμήγκι. Δεν είναι μόνο ότι δεν εκτιμάει κάποιος το μέγιστο αγαθό της αξίας της ζωής για τον άλλον, κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του. Η αυτοεκτίμηση είναι να αναλογιστεί ο καθένας μας πόσο σπουδαίος, μοναδικός, αναντικατάστατος, αγαπημένος και λατρεμένος είναι από την οικογένειά του. Πόσα παιδιά και πόσες αγκαλιές τον περιμένουν από απόγευμα στο σπίτι του. Πόσες μανάδες θα κλάψουν το βλαστάρι τους που έχει κάνει οικογένεια και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Αυτός ο «ηλίθιος» λοιπόν Έλληνας πολίτης, ο οποίος ούτως ή άλλως και με τον τρόπο που συμμετέχει στο κομμάτι της δημόσιας ψηφοφορίας (δεν ψηφίζει με ανιδιοτέλεια και με κοινωνική κατανόηση αλλά με πονηράδα για βόλεμα, τακτοποίηση και εξυπηρέτηση), κάνει το ίδιο και στον δρόμο. Έτσι αντί να καταλάβει ότι το πιο σημαντικό είναι να γυρίσει το απόγευμα στο σπίτι του και να αγκαλιάσει τα παιδιά του ή τον μπαμπά και την μαμά του, φεύγει από το σπίτι το πρωί «τσαμπουκαλεμένος», σκέφτεται τα προβλήματά του, το μυαλό του δεν βλέπει αυτό που κοιτάν τα μάτια του (τα μάτια δεν βλέπουν, απλώς κοιτούν) και δεν σκέφτεται το βασικό κομμάτι: Ζω, συνεχίζω, αγκαλιάζω, είμαι αγαπημένος, δεν θέλω να μείνω ανάπηρος κλπ.
Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή για έναν άνθρωπο και για ένα ζευγάρι; Είναι η στιγμή που γεννά ένα παιδάκι. Η στιγμή που έρχεται μια νέα ζωή στην οικογένειά σου. Τι κάνεις από εκεί και πέρα; Τι κάνουν αυτοί που έχουν παιδιά; Για ποιον δουλεύει; Για να μεγαλώσει το παιδί και να μην του λείψει τίποτε. Και τι κάνει ακόμη για να το προστατεύσει από την γενοκτονία στον δρόμο; Τίποτε. Το αντίθετο μάλιστα. Το αφήνει λυμένο στο πίσω κάθισμα, οδηγεί ο ίδιος μεθυσμένος, κάνει αθλιότητες μπροστά του και το διδάσκει βιωματικά (γιατί αυτό είναι η παιδεία). Το παιδί αντιγράφει την μαμά του, τον μπαμπά του, τον παππού του, την γιαγιά του. Άθλια υποκείμενα δηλαδή. Και δεν είναι μόνο αυτή η παιδεία (μέσα στο σπίτι) είναι και οι συναναστροφές στην πολυκατοικία με τα άλλα παιδάκια, το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, οι άνθρωποι του δήμου, η αστυνομία, η εκκλησία κλπ. Έχετε δει ποτέ κανέναν από αυτούς που είπα τώρα, να φορούν ζώνη; Έχετε δει παπά να φορά ζώνη; Έχετε δει αστυνομικό να φορά ζώνη και ειδικά στο πίσω κάθισμα που οι πιθανότητες είναι δεκαπλάσιες να σκοτωθείς; Πόσο συχνά τα ΜΜΕ ανησυχούν και ευαισθητοποιούν με το συναίσθημα ότι και οι ίδιοι κυκλοφορούν ανάμεσα σε άλλους που συμπεριφέρονται επικίνδυνα; Ποιο είναι το «όπλο» που έχουν τα ΜΜΕ; Να μπαίνουν στο σπίτι μας, να μας βάζουν στην διαδικασία να προβληματιστούμε, να σεβαστούμε το πιο σημαντικό πράγμα και να μην καταστρέψουμε την ζωή του γείτονά μας, που το παιδί του παίζει με το δικό μας το παιδί στην πυλωτή, να κατεβάζουμε ταχύτητες και να πηγαίνουμε σιγά σιγά στις γειτονιές (γιατί εκεί γίνεται το 87% των θανάτων με ταχύτητες κάτω από 40 χλμ την ώρα). Αυτή είναι η υπερβολική ταχύτητα για αυτούς που είναι ανόητοι. Ας πάψουν να κάνουν τους ήρωες.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ, ΑΛΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΕΙ ΜΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΦΑΝΑΡΙ;
Επιπλέον ο ίδιος επισήμανε ότι:
Εγώ θεωρώ ότι αυτό που λείπει στους δρόμους δεν είναι ο οδηγός, αλλά ο άνθρωπος. Εμένα με ενδιαφέρει να είναι κάποιος καλός άνθρωπος και όχι καλός οδηγός. Επίσης, έχουμε όλοι μια εμμονή στην ενοχή. Τι λέμε δηλαδή; Τα τρία θύματα στην Καβάλα, που έκανε ο άλλος αναστροφή χωρίς να σέβεται τίποτα κλπ. Όλα αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους, (έπρεπε) να καταλαβαίναμε ότι είναι εγκλήματα με πρόθεση και όχι παραβάσεις του ΚΟΚ εξ αμελείας (από τον πρωθυπουργό ως τον τελευταίο τσομπάνη). Όταν – για παράδειγμα – κυκλοφορείτε και φτάνετε σε φανοστάτη και ανάβει «πορτοκαλί» έχετε δει κανέναν να επιβραδύνει; Το 99% πατάει γκάζι. Έχει πρόθεση. Είναι έγκλημα με πρόθεση. Άρα πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία, να γίνουν «εγκλήματα», να υπάρχει καθημερινή ενημέρωση – ευαισθητοποίηση από την τηλεόραση, τύπου covid. Τι κάνει ο CoviD; Μας έδειξε νεκρόκασες, μας έδειξε ΜΕΘ, μας δείχνει διαστημικά ντυμένους γιατρούς και νοσηλευτές, ανθρώπους να πεθαίνουν. Στο περνά και κατά ένα ποσοστό το πετυχαίνει. Για τους δρόμους γιατί δεν το κάνουμε; Γιατι δεν υπάρχουν στο σχολείο, ευαισθητοποιημένοι και επιμορφωμένοι δάσκαλοι για να μεταφέρουν στα παιδιά συναισθήματα άμυνας και προστασίας; Που είναι όλη μέρα η αστυνομία; Επιτρέπεται ο τροχονόμος να κατεβάζει γριές από τα λεωφορεία που δεν φορούσαν μάσκα; Αυτό θα το κάνει η Δημοτική Αστυνομία. Και ρωτάμε μήπως φταίει το καλοκαίρι; Μήπως φταίνε οι ταχύτητες; Φταίει ότι ξεκολλήσαμε και δόθηκε ένα «freedom». Ας το προσέξουμε, γιατί μπορεί να είναι και δραματικό αυτό το «freedom» και ας φυλάγονται. Τα θύματα των τροχαίων μέσα σε ένα χρόνο, είναι τα μισά από τον Covid. Και στον Covid είναι όλοι από 70 και άνω, ενώ στα τροχαία είναι από 10 έως 29 ετών. Όταν σκοτωθεί ένα παιδάκι ή σακατευτεί πολύ βαριά ένα άλλο παιδάκι ηλικίας από 10 έως 29, δεν έχει προλάβει να κάνει παιδάκι. Αυτό είναι γενοκτονία.
ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ
Κλείνοντας στο μήνυμά του ο κ. Ιαβέρης σημείωσε ότι:
Το πιο σημαντικό κομμάτι που υπάρχει στην ζωή των ανθρώπων, είναι η ζωή τους και η οικογενειακή τους ευτυχία είναι αυτό που πρέπει να φυλάγεται σαν «κόρη οφθαλμού». Πρέπει να ανέβει η αυτοεκτίμηση και κάθε πρωί που φεύγει ο καθένας μας από το σπίτι του για να πάει στην δουλειά του, να ολοκληρώσει αυτό που κάνει για να μεγαλώσει τα παιδιά του και να γυρίσει το απόγευμα, είναι – πριν κλείσει την πόρτα του σπιτιού του – να κοντοσταθεί και να σκεφτεί πόσες αγκαλιές τον περιμένουν το απόγευμα. Τι να σκεφτεί; Τις αγκαλιές του νεκροθάφτη; Και δεν είναι μόνο ότι δεν σκεφτόμαστε σαν πολίτες. Δεν σκέφτονται τα ΜΜΕ, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η αστυνομία, η εκκλησία, οι δικαστικοί κλπ. Οι μόνοι που το σκέφτονται πιθανόν– και κάνω black humor – είναι τα γραφεία κηδειών που έχουν δουλειά. Είναι ντροπή, ένας λαός να μην ξέρει να προστατεύσει τον εαυτό του, γεμάτος «μαγκιά», γεμάτος αλαζονεία, γεμάτος αθλιότητα…
