Ένα κείμενο για το πρόγραμμα «Σύγχρονη μουσική- Made in Greece»
Το Μουσικό Σχολείο Ξάνθης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο πιο φωτεινός καλλιτεχνικός φάρος του Νομού, ένα σχολείο που κάθε χρόνο δίνει τον σφυγμό της δημιουργίας και της σύμπραξης σε κάθε γωνιά της πόλης και όχι μόνο. Ένα σχολείο που όσο μικρό είναι χωρικά, τόσο μεγαλύτερο αποδεικνύεται καλλιτεχνικά, υπερβαίνοντας σχεδόν πάντα τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει ένα σχολείο εκτός πόλης, το οποίο δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκτήσει όσα δικαίως και εμπράκτως του αξίζουν. Ας μην στραφούμε όμως στα πρακτικά, άλυτα ζητήματα που ταλαιπωρούν αδίκως το συγκεκριμένο σχολείο για χρόνια.
Μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης, είναι η ικανότητα του να διατηρεί μια ολοκάθαρη ταυτότητα, μια ταυτότητα που χαρακτηρίζεται πάντα από ποιότητα και ευαισθησία και που αφήνει το στίγμα της ακόμα και στον πιο απαίδευτο, καλλιτεχνικά, πολίτη. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει κάτι από τα «χέρια» των μαθητών και των καθηγητών του σχολείου και να μην έχει επιμεληθεί τουλάχιστον με αξιοπρέπεια, σεβασμό και αισθητική. Ακριβώς αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με το πρόγραμμα «Σύγχρονη μουσική- Made in Greece», ένα πρόγραμμα που αφορά την σύγχρονη ελληνική μουσική από νεοσύστατους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Υπό τον συντονισμό των καθηγητών Παναγιώτη Κουτάκη και Λευτέρη Οικονόμου, μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου βουτούν τα χέρια τους στα χρώματα μιας όχι και τόσο εξερευνημένης σκηνής και φωτίζουν τις πολυδιάστατες πτυχές της με τους πιο δημιουργικούς και συνεπείς τρόπους. Ακούνε φυσικά πολλή μουσική, ερευνούν ενδελεχώς, συλλέγουν πληροφορίες, κανονίζουν συναντήσεις με καλλιτέχνες που έχουν προγραμματισμένες συναυλίες στην πόλη, παίρνουν συνεντεύξεις, παρακολουθούν συναυλίες και γράφουν κριτικές ενώ τον τελευταίο χρόνο οργανώνουν ακόμα και εβδομαδιαίες ραδιοφωνικές εκπομπές. Είναι αληθινά αξιοθαύμαστο το πώς ένας μικρός πυρήνας μαθητών είναι ικανός να ακτινοβολεί τέτοιο επαγγελματισμό και αφοσίωση σε ό,τι καταπιάνεται και ταυτόχρονα να συνεργάζεται τόσο αρμονικά και προσεγμένα για την επίτευξη ενός κοινού στόχου.
Τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου, πέρα από την τυπική ιδιότητα του μαθητή, κατέχουν και την ιδιότητα του μουσικού. Θα τολμούσα λοιπόν να πω πως είναι ευτύχημα όταν μελλοντικοί μουσικοί συνεργάζονται και έρχονται σε τόσο στενή επαφή με ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά πλέον με αυτή τη μορφή τέχνης. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πόσο επιτακτική ανάγκη είναι η ελληνική κοινωνία να δώσει επιτέλους προσοχή στην εγχώρια παραγωγή της, για να καταλάβουμε το σπουδαίο εγχείρημα των παιδιών να αντιληφθούν, να προβληματιστούν και να γνωριστούν με μια λιγότερο γνωστή ή εμπορική πλευρά της ελληνικής μουσικής σκηνής. Η συνομιλία, η συναναστροφή με ανθρωπους που παρά τις αντίξοες συνθήκες έχουν κάνει τα πρώτα τους βήματα και σταδιακά διεκδικούν τον χώρο τους στα αυτιά του ακροατή μπορεί να δώσει μόνο δύναμη και πίστη στα παιδιά που με την δημιουργική τους περιέργεια και τις ανοιχτές στα ερεθίσματα κεραίες τους, προσπαθούν να καταλάβουν την πορεία που έχει η ενασχόληση με την τέχνη στην Ελλάδα του 2020. Όταν όλες οι συγκυρίες σε οδηγούν στο συμπέρασμα πως είναι καλύτερα να τα παρατήσεις, είναι σημαντικό να βρίσκεται κάποιος στον δρόμο σου που να σου δείχνει πως αξίζει να μείνεις και να επιμείνεις. Δεν κάνει τον δρόμο σου λιγότερο δύσκολο, αλλά τουλάχιστον τον κάνει λιγότερο μοναχικό.
Υπάρχει αυτή η λαϊκή παροιμία που λέει πως «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Παραφράζοντας την, θα έλεγα πως ακόμα και όταν στηρίζεις ένα μικρό δωμάτιο, δημιουργείται σχεδόν ανεπαίσθητα ένα μεγαλύτερο σπίτι που δίνει χώρο σε περισσότερους ανθρώπους να συνυπάρχουν όλοι μαζί. Η σχέση του παλιού, αυτού που έχει αφήσει τις πρώτες του πατημασιές, και του νέου, αυτού που βρίσκεται μια ανάσα πίσω από το ξεκίνημα του, είναι μια σχέση αμφίδρομης ανταλλαγής ζωτικών στοιχείων για την ύπαρξη και την εξέλιξη και των δύο. Και εκεί ακριβώς έγκειται η σπουδαιότητα της ύπαρξης προγραμμάτων σαν αυτό εδώ που μας υπενθυμίζουν όχι μόνο το πόσο μαγικά πράγματα γίνονται σχεδόν κάτω από την μύτη μας αλλά και το πόσο μας λείπει ως κοινωνία η ειλικρινής αλληλοϋποστήριξη. Το μόνο σίγουρο είναι πως το νόημα αυτό φαίνεται να έχουν καταλάβει καλά τα παιδιά και οι υπεύθυνοι καθηγητές του προγράμματος, χωρίς να μπερδεύονται στιγμή σε κλειστοφοβικές στάσεις και καρφωμένα βλέμματα σε χιλιοπερπατημένους δρόμους.
Όταν φροντίζεις τα λουλούδια ενός κήπου, την στιγμή που θα έρθει η σειρά σου να ανθίσεις, θα βρεις τον χώρο να το κάνεις. Και τι καλύτερο, στην Ελλάδα του σήμερα, να υπάρχει ένας πολύχρωμος κήπος που να τους χωρά, και προπάντων να τους φροντίζει, όλους.
Τις δράσεις του προγράμματος μπορείτε να τις παρακολουθείτε μέσα από το blog:
musicingreecemousikoxanthis.blogspot.com
