«Η δικαίωση αργεί, αλλά έρχεται» σημειώνει με έμφαση ο ίδιος στην «Θ»
Η ΣΕΠΕΚ σήμερα και οι ρημαγμένες εγκαταστάσεις της, πλην των «πυρήνων» που αξιοποίησε ο Στ. Τριμίντζιος
Πανηγυρικά αθώος κρίθηκε ο Αλέκος Κυριακίδης για την υπόθεση της ΣΕΠΕΚ. Ένα «πολύπαθο» συνεταιριστικό εργοστάσιο, το οποίο έβαλε εδώ και αρκετά χρόνια «λουκέτο» και για το οποίο εκκρεμούσε μια δικαστική υπόθεση στην οποία ενεπλάκη, ως ο τελευταίος πρόεδρός της ο κ. Κυριακίδης, ο οποίος νιώθει πλέον δικαιωμένος.
«Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΑΡΓΕΙ ΑΛΛΑ ΕΡΧΕΤΑΙ»
Ειδικότερα όπως αναφέρει ο ίδιος στην «Θ» «φταίει αυτή η εγκληματική διάταξη που υπάρχει. Η υπόθεση αφορούσε δάνεια της ΣΕΠΕΚ που δίνονταν με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι η Αγροτική Τράπεζα, πρωτού λυθεί και εκκαθαριστεί η εταιρία, απέσυρε τα χρήματα από το δημόσιο, όσο το δημόσιο είχε εγγύηση και «φόρτωσε» τα δάνεια στον τελευταίο πρόεδρο. Εν πάσει περιπτώσει, επειδή η Δικαιοσύνη είναι αδέκαστη και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτήν (και ευχαριστώ βασικά τον Δικηγόρο μου, τον Εισαγγελέα και όλα τα μέλη της έδρας) είδαν όλοι την αλήθεια, είδαν ότι δεν είχα καμία συμμετοχή σε όλα αυτά και πρότειναν ομόφωνα την αθώωσή μου. Αισθάνομαι δικαιωμένος για όλη αυτήν την εξέλιξη. Αυτό που «τραβώ» οκτώ ολόκληρα χρόνια τόσο με αυτήν την εταιρία όσο και με την εταιρία του Δήμου Ξάνθης (ΕΑΠΑΞ), είναι γνωστό. Θα έρθει η ώρα της δικαίωσης και από εκεί. Γενικά η Δικαιοσύνη μπορεί να αργεί, αλλά η δικαίωσή μου θα έρθει. Πιστεύω στον Θεό πρώτα από όλα και στους σωστούς Δικαστές. Και με την ΕΑΠΑΞ, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει. Είναι η ίδια νομοθετική διάταξη γιατί και η ΕΑΠΑΞ είναι με τις διατάξεις του Ν. 190, του αναγκαστικού νόμου Ανώνυμη Εταιρία και έγκειται στην ίδια διάταξη. Στην ΕΑΠΑΞ επειδή ήμουν ο τελευταίος πρόεδρος (αν και δεν διαχειρίστηκα ως γνωστόν τίποτα) έχουν «δεθεί» επί οκτώ χρόνια τα «χέρια» μου και δεν μπορώ να πληρώσω ούτε τις προσωπικές μου υποχρεώσεις στην εφορία. Είναι το ίδιο πράγμα. Ας ελπίσουμε ότι κάποιους θα τους φωτίσει ο Θεός για να ξεπλέξω και από εκεί και για να γλιτώσω. Έχω καταστραφεί οικονομικά. Το ίδιο και η οικογένειά μου και η αξιοπρέπειά μου. Προσωπικά ποτέ δεν πήγα ποτέ στα 40 χρόνια που ασχολούμαι με όλα αυτά σε Δικαστήριο και πλέον έχω γίνει θαμώνας των Δικαστηρίων, για αυτές τις εταιρίες στις οποίες πήγα να προσφέρω. Δεν πήγα να γίνω πλούσιος, πήγα να προσφέρω και έφυγα κατηγορούμενος και φτωχός».
Η ΣΕΠΕΚ ΣΗΜΕΡΑ
Σε ο,τι αφορά την σημερινή κατάσταση της ΣΕΠΕΚ, ο κ. Κυριακίδης, επισημαίνει ότι «όπως ξέρετε, η ΣΕΠΕΚ από το 2009 είναι σε πτώχευση. Στην αρχή μπήκαν εκκαθαριστές, αλλά μόλις είδαν ότι ο νόμους τους εμπλέκει και αυτούς , παραιτήθηκαν και η εταιρία μπήκε σε πτώχευση. Μην ξεχνάτε οτι προσωπικά έχω λαμβάνειν χρήματα από την ΣΕΠΕΚ. Η σύνδικος τα γνωρίζει. Εγώ δεν πληρώθηκα μισθούς. Δεν πήγα εκεί για να γίνω πλούσιος αλλά να βοηθήσω και να προσφέρω. Εκείνο το διάστημα έβγαλα στην σύνταξη από την ΣΕΠΕΚ 120 άτομα. Ανθρώπους που για οκτώ μήνες, κατά τους οποίους ήταν κλειστό το εργοστάσιο, δεν μπορούσαν να πληρώσουν ασφαλιστικές εισφορές. Η ΣΕΠΕΚ αυτήν την στιγμή ανήκει 100% στην Αγροτική Τράπεζα. Βέβαια τώρα είναι σε πτώχευση. Έχει σοβαρά περιουσιακά στοιχεία. Ήταν ένα εργοστάσιο που δούλευε μια χαρά. Αυτή την στιγμή, σε ένα τμήμα των εγκαταστάσεων, δραστηριοποιείται ο κ. Τριμίτζιος. Πρόκειται για τον «πυρήνα». Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω τι γίνεται. Από τότε που έφυγα δεν πάτησα και ούτε θέλω να ξαναπάω. Σημασία για εμένα έχει ότι δικαιώθηκα. Αν είχα φταίξει, αν είχα κάνει κακοδιαχείριση, αν έκανα κάποια υπεξαίρεση κλπ, δικαίως να καθίσω στο σκαμνί. Αλλά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα».
Και μιας και αναφερθήκαμε στις εγκαταστάσεις της ΣΕΠΕΚ, δεν θα μπορούσαμε παρά να ζητήσουμε από τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που εκμεταλλεύθηκε ένα μέρος αυτών, τον κ. Στάμο Τριμίτζιο ο οποίος δημιούργησε δική του μονάδα με ζώα, να μας περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην εκεί περιοχή.
ΣΤ. ΤΡΙΜΙΤΖΙΟΣ: «ΡΗΜΑΓΜΕΝΕΣ ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΠΟΥ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΑΜΕ»
Ο ίδιος σημείωσε επακριβώς ότι «το μεγάλο κομμάτι των εγκαταστάσεων ρημάζει. Τα σφαγεία και το εργοστάσιο δηλαδή. Εγώ πήρα τους πυρήνες. Το υπόλοιπο ρημάζει. Παραμένει αναξιοποίητο. Νομίζω πως είναι μάλιστα σε διαδικασία να πουληθεί και αυτό. Να βγει στον «αέρα» δηλαδή, αλλά ποιος θα το αγοράσει; Το 1991 είχε ξεσηκωθεί η Ξάνθη, για να μην πουληθούν. Ο,τι από τα συνεταιριστικά δεν πουλήθηκε, έχει κλείσει. Τα πάντα είναι ρημαγμένα, πλην του κομματιού που αξιοποιούμε. Το υπόλοιπο το έχουν βανδαλίσει. Είναι ερείπιο. Όχι ότι υπάρχει και ενδιαφέρον. Ποιος τρελός θα επενδύσει; Εμείς που το κάναμε είμαστε θεοπάλαβοι. Η μονάδα ας πούμε, μας παιδεύει. Παλεύουμε. Οι δουλειές δεν είναι εύκολο πράγμα. Πολλές φορές καταστρέφεσαι κιόλας αν επενδύσεις, αντί να φτιάξεις»
