Με κλειστά τα προπονητικά κέντρα και απομονωμένους τους αθλητές
Αθλητικοί παράγοντες της Ξάνθης, καταθέτουν την αγωνία τους στην «Θ»
Στην «εντατική» έχει στείλει εδώ και αρκετούς μήνες η πανδημία του κορωνοϊού τον αθλητισμό της Ξάνθης, γεγονός που μεταφράζεται σε άδεια γυμναστήρια και «παροπλισμένους αθλητές». Και όσο ο καιρός περνά, τόσο δυσκολότερη και επίπονη μοιάζει η επανάκαμψή τους στην πρότερη φυσική τους κατάσταση, ενώ η συμμετοχή τους σε αγώνες – τουλάχιστον για αθλήματα όπως η ενόργανη αλλά και άλλα – μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ακόμη και αν δοθεί αύριο το «πράσινο φως» από τους ειδικούς, για το άνοιγμα γηπέδων, σταδίων και γυμναστηρίων και την έναρξη των προπονήσεων.
Για όλα τα παραπάνω μίλησαν στην «Θ» ο πρόεδρους του «Λευκίππου Ξάνθης» κ. Ματθαίος Σαββίδης καθώς και η προπονήτρια Ενόργανης του «Προμηθέα Ξάνθης» κ. Μαρία Παρσαντανιάν.
«ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΗ» Η ΧΡΟΝΙΑ – ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ
Ειδικότερα ο κ. Σαββίδης ανέφερε στην «Θ» ότι:
Η χρονιά αυτή είναι μια χρονιά που εγώ χαρακτηρίζω ως «μη γενόμενη» για το θέμα του αθλητισμού. Ουσιαστικά χάθηκε και ούτως ή άλλως δεν γίνονταν διαφορετικά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο τόσο το να το «βιώσει» χωρίς να αθλείται αλλά και το να επανέλθει. Δεν είναι τόσο ότι «έχασαν την χρονιά» γιατί θα μπορούσε κάποιος να είναι τραυματίας, αλλά το «για να γυρίσω από τον τραυματισμό – τον ψυχικό εν προκειμένω – χρειάζεται χρόνος». Το κακό είναι ότι χρειάζονται προετοιμασία για να επανέλθουν σε φυσιολογικά επίπεδα για…προετοιμασία. Εννοώ ότι πρέπει να υπάρξει ένα διάστημα όπου θα επανακάμψουν στις δραστηριότητες που έκαναν για να αρχίσουν να αποκτούν πάλι επαφή με το αντικείμενό τους. Για να αρχίσει δηλαδή ο δρομέας να τρέχει, ο μπασκετμπολίστας να χτυπά την μπάλα, ο ποδοσφαιριστής να την κλωτσά κ.ο.κ. Πρώτα θα πρέπει να περάσουν από την «φάση» του να επανέλθουν αισθητικά στο άθλημά τους και μετά να προχωρήσουν στην προετοιμασία, η οποία θα περιέχει πολλά στάδια. Διότι έτσι θα προφυλαχθούν και από τραυματισμούς που θα είναι πολύ πιο συχνοί και πολύ πιο σοβαροί. Αν δούμε αυτά τα αθλήματα που ήδη παίζονται σε επαγγελματικό επίπεδο και με τις πιο «ιδανικές» συνθήκες (όσο μπορεί να γίνει αυτό) υπάρχουν πιο συχνοί και πιο σοβαροί τραυματισμοί που είναι εις βάρος των αθλητών.
Το ψυχολογικό κομμάτι, έχει να κάνει με πολλά. Πέρα από την χαρά που σου δίνει ο αθλητισμός, πέρα από την χαρά των ουσιών που παράγονται και σου δίνουν μια ευφροσύνη καθώς αθλείσαι – αυτό το νιώθει και κάποιος που απλά περπατά ή τρέχει – για τους αθλητές είναι ένα παραπάνω γιατί υπάρχει ο ανταγωνισμός, ο συναγωνισμός κλπ. Και επειδή ουσιαστικά αθλητισμό κάνουν και οι έφηβοι, έχουν χάσει ένα σημαντικό κομμάτι της εφηβείας τους και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ κρίσιμο. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα παιδιά που πήγαιναν να εκτονωθούν στα γυμναστήρια, στις ακαδημίες και απομακρύνονταν από υπολογιστές, play station (δεν μπορείς να είσαι και συνέχεια εκεί, αν και τώρα το κάνουν αναγκαστικά με άδεια των γονέων). Από την λες «πως θα επανακάμψουν όλοι στα φυσιολογικά επίπεδα;». Είναι μια διαδικασία, αλλά πιστεύω ότι η ζωή το επαναφέρει.
ΗΔΗ ΕΧΑΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ – ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
Επιπλέον ο κ. Σαββίδης τόνισε ότι:
Για τους μεγαλύτερους αθλητές, που αθλούνται είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά, αυτοί έχουν ακόμη περισσότερες επιβαρύνσεις από την όλη ιστορία. Ήδη έχουν χάσει κάποιοι και το κίνητρο, αλλά εδώ βλέπετε ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν θα ανοίξουν ξανά. Είναι μέσα στις παράπλευρες απώλειες μιας ιστορίας που πολλοί την αποκαλούν μιας μορφής «πόλεμο». Το λέω σκωπτικά και όχι με την έννοια ότι περνά αδιάφορα, αλλά σκύβοντας πάνω στο σημαντικό του προβλήματος. Είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, αλλά και κάτι που όλη η υφήλιος αντιμετωπίζει. Το αντιμετωπίζουν χώρες με περισσότερες δυνατότητες από εμάς και άλλες πολύ πιο δύσκολα από εμάς και η λύση είναι αυτή που βλέπουμε. Ότι πρέπει να εμβολιασθεί πολύς πληθυσμός ώστε να μπορούμε να έχουμε ένα τέτοιο επίπεδο ανοσίας που να μπορούν να επανακάμψουν σιγά σιγά οι δραστηριότητες που έχουν κοινωνική συμμετοχή και «συγχρωτισμούς».
ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΗ Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΑΘΛΗΤΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ
Από την πλευρά της η κ. Παρσαντανιάν επισήμανε ότι:
Στην επαρχία είναι ήδη δύσκολες οι συνθήκες και για τα παιδιά και για τους προπονητές ώστε να μπορέσουν να κάνουν μια πιο αποτελεσματική δουλειά. Όταν ένας αθλητής της Ενόργανης Γυμναστικής, μένει έξω από το γυμναστήριο και την προπόνηση για μία εβδομάδα, αυτό επιδρά πολλαπλάσια στο σώμα του. Πόσο μάλλον, τόσους μήνες. Δεν είναι μια «φυσιολογική» κατά την οποία κάποιος απέχει από ένα γυμναστήριο. Μιλάμε για ένα άθλημα που χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια, καθημερινή και πολύωρη δουλειά και «κτίσιμο» ψυχολογικό αλλά και σωματικό. Και όταν ένα παιδί σε μικρή ηλικία, βγαίνει από αυτήν την ρουτίνα του, στην οποία έχει μπει με πάρα πολύ κόπο – καθώς μιλάμε για παιδιά 5, 6,7, 10 ετών – είναι ακόμη πιο δύσκολο. Είναι δύσκολο και για το ίδιο το παιδί να πείσει τον εαυτό του ότι «αυτό είναι το άθλημα που αγαπούσα και πρέπει να το ξανακάνω» και επίσης πολύ επίπονο και για το σώμα. Πολλαπλασιάζεται ο βαθμός δυσκολίας στην επανένταξη.
Επειδή το συγκεκριμένο άθλημα είναι κυρίως ατομικό, τα παιδιά δουλεύουν σαν «μονάδες», ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε έναν ομαδικό αγώνα, διότι στην ενόργανη υπάρχει και το ατομικό και το ομαδικό άθλημα. Αυτά τα παιδιά έχουν γίνει φίλοι μέσα στο γυμναστήριο και είναι πάρα πολύ δύσκολο μετά – επίσης – να ξαναμπούν σε μια τέτοια διαδικασία και στο κομμάτι το γυμναστικό, αντιμετωπίζουμε σίγουρα και αυτό το πρόβλημα. Βέβαια, κατ΄εμέ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το να μπει ξανά ένα παιδί στην διαδικασία να πει ότι: «εγώ είμαι αθλήτρια και θα πρέπει να πάω στο γυμναστήριο και να ξανακάνω την προπόνηση που έκανα παλαιότερα».
ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ…ΠΕΡΣΙΝΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ – ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΘΛΗΤΕΣ
Επιπλέον η κ. Παρσαντανιάν επισήμανε ότι:
Σαφώς αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να επιστρέψουν άμεσα σε αγώνα. Είναι ξεκάθαρο αυτό. Ακόμη και αύριο να ανοίξουν τα γυμναστήρια, χρειάζονται το λιγότερο μια εξάμηνη προετοιμασία για να μπορέσουν να είναι σε μια «φόρμα» ώστε να μπορούν να κάνουν τουλάχιστον αυτά που έκαναν πριν ένα χρόνο. Δεν μιλάμε για εξέλιξη αλλά για την επαναφορά τους στην πρότερη φυσική τους κατάσταση. Άρα είναι αδύνατον να πούμε ότι μπορούμε να κάνουμε αγώνες. Ξεκινούν από το «μηδέν», όπως όταν ήρθαν για πρώτη φορά στο γυμναστήριο. Το σώμα τους και το μυαλό τους θα λειτουργήσει έτσι. Αυτό θα πάμε να ξαναβρούμε και αυτό είναι επίσης, το χρονοβόρο.
Για τους αθλητές μάλιστα που βρίσκονται σε ένα πιο επαγγελματικό επίπεδο, είναι ακόμη πιο δύσκολο να επανέλθουν – αν απέχουν επί ένα χρόνο – και το πλέον δυσκολότερο κομμάτι, όπως προανέφερα, είναι η φυσική κατάσταση του αθλητή και το ψυχολογικό κομμάτι. Ειδικά τα παιδιά κάνουν τεράστια δουλειά με τον εαυτό τους γιατί είναι δύσκολο και επίπονο το άθλημα για να μπουν σε αυτήν την «ρουτίνα».
