Εκτοξευμένα τα νούμερα της ενδοοικογενειακής βίας με θύματα και άνδρες, κατά τον εγκλεισμό
Π. Διούδη: Η βία κατά των ανδρών είναι εξίσου σημαντική, αλλά υπάρχουν ταμπού και δεν αναγνωρίζεται πάντα εύκολα!
Μπορεί πολλές φορές να έχουμε αναφερθεί στην αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, ιδιαίτερα στα χρόνια του εγκλεισμού λόγω CoviD και ιδιαίτερα στην βία κατά των παιδιών και των γυναικών, ωστόσο υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα, το οποίο ανοίγει σήμερα η «Θ» και αφορά στην βία κατά των ανδρών! Περιστατικά που ναι μεν υπάρχουν αλλά αφενός θεωρούνται «ταμπού» ακόμη και έτει 2021 και αφετέρου, τις περισσότερες φορές, αφορούν σε απειλές, υποτιμητικά σχόλια, απαξίωση, ελεγκτική συμπεριφορά ή χειραγώγηση – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και σωματική ή σεξουαλική βία, που δεν είναι εύκολα «αναγνωρίσιμα», όπως εξηγεί στην «Θ» η Ψυχολόγος και Επιστημονικά Υπεύθυνη Κέντρου Πρόληψης «Έκφραση» Ν. Ξάνθης κ. Παγώνα Διούδη.
ΕΚΤΟΞΕΥΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ, ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΒΙΑΣ – Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑ
Ειδικότερα η κ. Διούδη εξηγεί ότι:
Πρώτα από όλα είναι κοινώς αποδεκτό πλέον ότι ο εγκλεισμός παγκοσμίως σε αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, είτε αφορά βία προς την γυναίκα είτε βία προς το παιδί είτε βία προς τον άνδρα. Στην χώρα μας συγκεκριμένα, σύμφωνα με στοιχεία που είχε δώσει στην δημοσιότητα η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, από 1 Νοεμβρίου 2019 έως 31 Οκτωβρίου 2020, υπήρχε μεγάλη αύξηση της βίας κατά των γυναικών. Βεβαίως η έρευνα ήταν περισσότερο επικεντρωμένη στην βία που αφορούσε σε γυναίκες. Επίσης, οι κλήσεις προς την τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 αυξήθηκαν κατά 230% εκείνο το διάστημα. Επομένως ξεκινάμε από το γεγονός ότι το φαινόμενο αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο στο lockdown, δεν έχει σύνορα, δεν γνωρίζει φύλα, δεν έχει ούτε «εισοδηματικά κριτήρια» (όσο πιστεύουμε), ούτε πολύ μεγάλες αποκλίσεις στα κοινωνικά ή στα μορφωτικά κριτήρια. Τα θύματα της βίας, δεν ήταν θύματα μόνον ανωτέρου ή μόνο κατωτέρου μορφωτικού επιπέδου, αλλά από όλα τα μορφωτικά, οικονομικά, κοινωνικά επίπεδα.
Μιας και αναφερόμαστε στους άνδρες, στην Γερμανία φάνηκε ότι οι κλήσεις από άνδρες, σε τηλεφωνικές γραμμές που απευθύνονταν αποκλειστικά σε άνδρες, ήταν επίσης αυξημένες κατά την περίοδο των δύο lockdown που περάσαμε, γεγονός που δείχνει ότι γενικότερα ότι οι συνθήκες που βιώνουν οι άνθρωποι κατά τον εγκλεισμό (το ότι περνούν περισσότερο χρόνο μαζί, σταματούν από την εργασία τους, δεν υπάρχουν άλλοι διέξοδοι, αυξάνεται το άγχος για θέματα υγείας ή οικονομικά θέματα, σε συνδυασμό βέβαια και με ένα υπόβαθρο γιατί δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή ο εγκλεισμός) γίνονται αφορμή να εκδηλωθούν ακόμη περισσότερες βίαιες συμπεριφορές εντός των πλαισίων της οικογένειας.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ – ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΑΜΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΗ
Επιπλέον η ίδια επισήμανε ότι:
Στους άνδρες δεν είναι τόσο αναγνωρίσιμη και δεν είναι πάντα εύκολο να καταγγελθεί (όχι ότι στις γυναίκες ή στα παιδιά είναι, απλώς το αναφέρω επειδή επικεντρωνόμαστε στους άνδρες) επειδή για τους άνδρες υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή ή ενοχή ή δυσκολία λόγω των κοινωνικών πεποιθήσεων. Το να βγει δηλαδή ένας άνδρας και να πει «με κακοποιεί η σύζυγός μου ή η σύντροφός μου». Υπάρχουν περισσότερα ταμπού ως προς την καταγγελία αυτής της συμπεριφοράς ή ως προς την γνωστοποίηση ή δημοσίευση της κατάστασης αυτής. Επίσης δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη, επειδή τις περισσότερες φορές, είναι κυρίως συναισθηματική η βία που εισπράττουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και σωματική ή σεξουαλική βία και προς τους άνδρες από συντρόφους τους, ανεξαρτήτου φύλου. Η συναισθηματική βία όμως δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη. Οι απειλές, τα υποτιμητικά σχόλια, η απαξίωση, η ελεγκτική συμπεριφορά, η χειραγώγηση κλπ, δεν μπορούν να αναγνωριστούν και να καταγγελθούν ως συνώνυμα μιας κακοποιητικής συμπεριφοράς. Σαφώς και είναι κακοποιητική συμπεριφορά, ξεκάθαρα και βάσει ορισμού, αλλά δεν εύκολο να αναγνωριστεί από τους τρίτους ή και να δεχθεί ένα θύμα οτι βρέθηκε σε αυτήν την θέση, ιδίως όταν είναι και άνδρας, με όλα τα ταμπού που μπορεί να συνοδεύουν τον ρόλο των δύο φύλων σε αυτήν την κοινωνία.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ, ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ – ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ, ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ, ΤΡΟΠΟ
Κλείνοντας η κ. Διούδη σημειώνει ότι:
Η κακοποίηση των ανθρώπων δεν κάνει διακρίσεις σε φύλα. Είτε μιλάμε για κακοποίηση ανδρός είτε για κακοποίηση γυναικός και πόσο μάλλον για παιδιού. Οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης πρέπει να καταγγέλλεται, να αναγνωρίζεται πρώτα από όλα ώστε να βοηθιέται το θύμα για να «σπάσουν» οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι συμπεριφοράς που έχουν καταστροφικές συνέπειες για το σώμα αλλά κυρίως για την ψυχή των ανθρώπων. Επομένως δεν χωρά και διακρίσεις. Δεν είναι σημαντικότερη η βία κατά των γυναικών και λιγότερο σημαντική η βία κατά των ανδρών. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει και αυτό το φαινόμενο βίας. Σαφώς και υπάρχει. Από την στιγμή που η βία δεν κάνει διακρίσεις στα φύλα, θύμα βίας μπορεί να είναι είτε ένας άνδρας είτε μια γυναίκα με τον ίδιο ή διαφορετικό τρόπο. Αλλά η βία είναι βία και έχει τις ίδιες συνέπειες για όλους. Είτε είμαστε άνδρες είτε είμαστε γυναίκες, όταν είμαστε θύματα μιας βίαιης συμπεριφοράς, την βιώνουμε με τον ίδιο, τραυματικό τρόπο.
