Πάντα σου άρεσε να «κλέβεις» την παράσταση στο θέατρο…
Χθες έκλεψες την παράσταση και την πραγματικότητα. Εισέπραττες -με την αξία σου- το πιο θερμό χειροκρότημα όταν έβγαινες τελευταίος στη σκηνή για να υποκλιθούμε στο κοινό μας.
Χθες εισέπραξες το πιο θερμό χειροκρότημα από την οικογένεια (μας) της ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ και από όλα τα παιδιά της (παιδιά μας) που ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν.
Το πιο θερμό χειροκρότημα εισέπραξες και από όλους τους παριστάμενους που σε αποχαιρέτησαν με δάκρυα στα μάτια.
Ήσουν πεισματάρης και εγωιστής… Μειονεκτήματα, που όμως τα μετέτρεπες σε πλεονεκτήματα κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.
Ατρόμητος και ανατρεπτικός μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου. Επέλεξες να κάνουμε μαζί την τελευταία ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, γιατί… μαζί την ξεκινήσαμε πριν 37 χρόνια (πώς πέρασαν στα αλήθεια) από το σπίτι –στούντιο- της αείμνηστης Ελευθερίας.
Μαζί στο θέατρο, μαζί στις ΘΛΕ, μαζί στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στα ταξίδια και στις παραστάσεις με θεατρικά, με μαζορέτες, με μουσικές ορχήστρες, μαζί στη νεότητα, μαζί με τις συντρόφους μας και τα παιδιά μας στη συνέχεια…
Πώς ήταν δυνατόν να είμαστε χωριστά στο τέλος της διαδρομής σου…
Περάσαμε και δύσκολα και άσχημα και στιγμές που πλήγωσαν και τους δυο μας, αλλά αυτά τα ξέχασα αμέσως μόλις τέλειωσαν…
Όταν η Μάρα έπεσε χθες στην αγκαλιά μου μπροστά από το μνήμα σου και όταν η Σταυρούλα μου είπε… αυτά που έλεγες για εμένα, με συγκλόνισαν!
Άντε ρε Πάνο, έχε γεια! Ο Θεός να σε αναπαύσει και μην ξεχάσεις να δώσεις χαιρετισμούς… Ξέρεις εσύ!
Και κάτι ακόμη, που έπρεπε να στο πω ίσως νωρίτερα…
Σε ευχαριστώ για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου έδινες απλόχερα πάντοτε και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου. Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου!
