Ηρ. Ζωγράφος: «Ο μαθητής θέλει άμεση φροντιστηριακή βοήθεια…»
Θ. Γιαννώτα: «Κάνουμε ο,τι μπορούμε, αλλά…»
Μπορεί το κοινωνικό φροντιστήριο του Δήμου Ξάνθης να αποτελεί μια…δωρεάν λύση για όλους τους δικαιούχους μαθητές που θα μπορούσαν να ενισχυθούν και να υποστηριχθούν σε μαθήματα μέσης εκπαίδευσης, ωστόσο αυτοί που το επέλεξαν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, την στιγμή που τα ιδιωτικά φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης στην Ξάνθη, παρά το γεγονός ότι είναι επί μηνιαία πληρωμή, αποτελούν πρώτη επιλογή για τους μαθητές γυμνασίων και λυκείων.
Μάλιστα κάθε ένα από αυτά, άλλο περισσότερο άλλο λιγότερο, έχουν κάθε χρόνο επιτυχόντες εισακτέους (με πολύ καλούς βαθμούς) σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Βέβαια ένα σημαντικό ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί οι μαθητές (και κατ΄επέκταση και οι γονείς τους) επιλέγουν ένα ιδιωτικό φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης αντί για… «τζάμπα» μαθήματα (τουλάχιστον οι δικαιούχοι) στο κοινωνικό φροντιστήριο του Δήμου Ξάνθης, του οποίου οι μαθητές παραμένουν μετρημένοι στα… δάκτυλα του ενός χεριού.
«ΜΕΓΑ…ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΩΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ…»
Την απάντηση δίνει στη «Θ» ο Πρόεδρος του Συλλόγου Φροντιστών Θράκης και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης κ. Ηρακλής Ζωγράφος, ο οποίος αναφέρει ότι «ούτως ή άλλως τα φροντιστήρια της πόλης που ανήκουν στην Ομοσπονδία και στον Σύλλογο κάνουν εξαιρετική δουλειά επειδή έχουν συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα πρέπει να τηρούνται. Επειδή ακριβώς ανήκουμε σε πανελλήνια ομοσπονδία, σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο όργανο, πρέπει να τηρούμε ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά και είμαι βέβαιος, ότι άλλος πολύ άλλος λίγο, τα τηρούμε όλοι. Το μέγα «όπλο» των φροντιστηρίων μας στην πόλη και πανελλαδικά είναι η χρόνια κοινωνική τους καταξίωση. Το ελληνικό φροντιστήριο έχει μια ιστορία 120 έτων. Φροντιστήρια υπήρχαν από τα τέλη του 19ου αιώνα ακόμη και συνεχίζουν να υπάρχουν. Στην ελληνική κοινωνία λοιπόν, ο όρος «φροντιστήριο» και ο ρόλος αυτού, έχει ταυτιστεί με την έννοια της καλής, σωστής και ποιοτικής δουλειάς με στόχο να αποκτήσουμε είτε την είσοδο στο πανεπιστήμιο, είτε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας για το ίδιο το σχολείο. Χρόνια τώρα, τα παιδιά παρακολουθούν εθελοντικά το ελληνικό φροντιστήριο για να πετύχουν κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Φαίνεται πως τα φροντιστήρια είναι η μοναδική δουλειά στον κόσμο, η μοναδική υπηρεσία στον κόσμο, που με τους συνεργάτες μας υπογράφουμε ηθικά μια συμφωνία ποιοτικών υπηρεσιών. Είναι η μόνο δουλειά που υποσχόμαστε στους μαθητές μας ότι θα βοηθήσουμε να πετύχουν τους στόχους τους και η οποία αξιολογείται κάθε χρόνο ανάλογα με τα αποτελέσματά μας. Κάθε χρόνο έχουμε επιτυχόντες, άλλος πολύ άλλος λιγότερο και αυτό είναι η επιτυχία του «συμβολαίου» που κάνουμε με γονείς και μαθητές, ότι θα είμαστε στο ύψος των περιστάσεων. Επειδή λοιπόν, χρόνια τα φροντιστήρια πετυχαίνουν τον ρόλο τους, προφανώς για αυτό και κοινωνικά προτιμώνται τα φροντιστήρια από οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό είδος. Συγκεκριμένα για το κοινωνικό φροντιστήριο του δήμου, έχω διαβάσει πολλά άρθρα τα τελευταία δύο χρόνια που προσπαθεί να στηθεί και ένα από τα παράπονα που υπάρχουν είναι ότι οι καθηγητές που δηλώνουν συμμετοχή, αμείβονται με πολύ λίγα χρήματα, ενδεχομένως και για αυτόν τον λόγο να τα παρατούν. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για επαγγελματίες δασκάλους, για επιστήμονες, για ανθρώπους που ναι μεν θέλουν να προσφέρουν αλλά θέλουν να αμειφθούν πραγματικά. Με δύο και τρία ευρώ, ο επιστήμονας δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε σαν άνθρωπος, ούτε σαν δάσκαλος. Αν ψάξετε την ιστορία των τοπικών φροντιστηρίων της Ξάνθης, θα δείτε ότι τα περισσότερα έχουν σταθερό δυναμικό συνεργατών, δεν αλλάζουν από χρόνο σε χρόνο, μακροημερεύουν όλοι οι συνεργάτες μας επειδή ακριβώς βρίσκουν και τις ιδανικές συνθήκες δουλειάς και την σωστή αντιμετώπιση από πλευράς μισθού και αμοιβής. Όταν λοιπόν οι συνεργάτες ενός φροντιστηρίου, είναι ικανοποιημένοι και σε ηθικό και σε υλικό επίπεδο, προφανώς δίνουν και τον καλύτερό τους εαυτό μέσα στην τάξη και προφανώς η δουλειά είναι καλύτερη».
«Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΑΜΕΣΗ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ…»
«Υπάρχουν φροντιστήρια που δουλεύουν πάρα πολλά χρόνια στην πόλη, με τους ίδιους συνεργάτες. Δεν φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι από τον φόβο μήπως χάσουν την δουλειά τους, προφανώς μένουν στην επιχείρηση διότι είναι απολύτως ευχαριστημένοι με αυτά που τους δίνονται» συνεχίζει ο ίδιος, υπογραμμίζοντας ότι «το άλλο παράδοξο του ελληνικού φαινομένου μέσα στην κρίση, είναι ότι ενώ συμφωνούμε όλοι ότι ένας δάσκαλος επιστήμονας, με 2,3 και 5 ευρώ την ώρα είναι απαράδεκτο να δουλεύει, εμφανίζονται «μαύρα» ιδιαίτερα μαθήματα με αυτήν ακριβώς την αμοιβή. Ενδεχομένως οι οικογένειες που δεν έχουν χρήματα να διαθέσουν για ένα πλήρες πρόγραμμα σε οργανωμένο φροντιστήριο, να σκέφτονται ότι θα είναι πιο βολικό αυτού του είδους η εκπαιδευτική φροντίδα των παιδιών τους, για ένα ατομικό μάθημα από έναν καθηγητή του οποίου όμως την ποιότητα δεν γνωρίζουμε. Όλα αυτά είναι φαινόμενα των καιρών της οικονομικής και ηθικής κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι προσπάθειες κοινωνικού φροντιστηρίου δεν ευημερούν επειδή ακριβώς δεν μπορούν να προσελκύσουν καθηγητές με την σωστή αμοιβή, οι οποίο θα δουλέψουν οργανωμένα και με χαμόγελο. Δεν ξέρω, τι χρειάζεται για να λειτουργήσει το κοινωνικό φροντιστήριο του δήμου από γραφειοκρατία είτε μέσω της κεντρικής κυβέρνησης είτε μέσω του δήμου. Αν αυτά τα πράγματα χρονοτριβούν και ο μαθητής θέλει οπωσδήποτε φροντιστηριακή βοήθεια γρήγορα και άμεσα για να περάσει στο πανεπιστήμιο ή για να βελτιώσει τις επιδόσεις του στο σχολείο, προφανώς δεν θα περιμένει όλη αυτήν την γραφειοκρατική διαδικασία και θα απευθυνθεί κάπου αλλού».
Θ. ΓΙΑΝΝΩΤΑ: «ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΑΛΛΑ…»
Από την πλευρά της, η Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης του Δήμου Ξάνθης κ. Θεοδώρα Γιαννώτα, για το κοινωνικό φροντιστήριο του Δήμου Ξάνθης αναφέρει ότι «δεν έχει αλλάξει τίποτα. Πιέζουμε στα κεντρικά, τουλάχιστον για τα μόρια των εκπαιδευτικών. Δεν το λαμβάνουν υπόψιν τους δηλαδή ούτε σαν εκπαιδευτική υπηρεσία; Το γιατί ο κόσμος δεν έρχεται στο κοινωνικό φροντιστήριο, μπορεί να το απαντήσει μόνο ο κόσμος. Έγινε διαφήμιση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στείλαμε ενημερώσεις στους δικαιούχους, ξαναστείλαμε, ενημερώθηκαν όλοι, ζητήσαμε ακόμη και να δημιουργηθεί παράρτημα και στα Κιμμέρια. Βγάλαμε στο κοινοτικό κατάστημα ανακοίνωση, αλλά δεν μπορώ να μπω στην λογική τους και να απαντήσω για ποιο λόγο δεν έρχονται. Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Εμείς αυτό που οφείλουμε, το κάνουμε όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί οφείλουμε να στηρίξουμε τους ανθρώπους που θέλουν να φοιτήσουν. Το δημιουργήσαμε και είναι μια δυνατότηα την οποία μας δίνει το ίδιο το πρόγραμμα, την «τρέχουμε». Από εκεί και πέρα, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Ο,τι μπορούσαμε κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε. Φέτος για να καταλάβετε, το ξεκινήσαμε από τον μήνα Αύγουστο να το «τρέχουμε» ώστε να είμαστε έτοιμοι. Βγάλαμε ανακοινώσεις, είχαν αρχίσει να έρχονται αιτήσεις και μάλιστα «ανοίξαμε» τα στεγανά και όποιος ερχόταν τον βάζαμε».
