Γράφει ο εκδότης Τένης Καμαρίδης
Ένα θέμα το οποίο βρίσκεται σχεδόν μόνιμα στην επικαιρότητα, είναι το θέμα των «κόκκινων δανείων» και η εξυπηρέτησή τους από τους δανειολήπτες… Δάνεια στεγαστικά, δάνεια επιχειρηματικά, δάνεια προσωπικά, δάνεια μέσω πιστωτικών καρτών, δάνεια… για κάθε γούστο!
Προερχόμαστε πράγματι από μία «εποχή των δανείων», όπου δίνονταν η ευκαιρία σε κάθε «πικραμένο» να απολαύσει, όχι μόνο εκείνα που «έφταναν» οι οικονομικές του δυνατότητες, αλλά και εκείνα που τις ξεπερνούσαν και μάλιστα κατά πολύ!
Επιμένω πως για όλη εκείνη την κατάσταση δεν έφταιγαν αποκλειστικά και μόνον όσοι υπερέβαιναν τις κόκκινες γραμμές, αλλά το «σύστημα» που όχι απλά σε προκαλούσε, αλλά που σε πολλές περιπτώσεις σε υποχρέωνε να μπεις σ’ αυτό το «λούκι»! Ποιος τυφλός άλλωστε δεν θέλει το φως του; Ποιος στερημένος δεν ήθελε για παράδειγμα ένα δικό του σπίτι, ένα καλύτερο αυτοκίνητο, μία καλύτερη ηλεκτρική- ηλεκτρονική συσκευή ή ένα ταξίδι στο εξωτερικό;
Ακολούθησε ως γνωστόν η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα με τα γνωστά επακόλουθα… Κατασχέσεις λογαριασμών, πλειστηριασμοί ακινήτων και όλα τα προβλεπόμενα που εξώθησαν πολλούς Έλληνες σε οικονομικο-κοινωνικό μαρασμό και ενίοτε σε… αυτοκτονίες!
Υπήρξαν βέβαια και «επουλωτικές» κινήσεις από τις κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα ο περίφημος «Νόμος Κατσέλη», που είναι αλήθεια πως απάλλαξε πολύ κόσμο από δυσβάστακτες οικονομικές υποχρεώσεις έναντι των τραπεζών και όχι μόνο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, με τις τράπεζες να έχουν συγκεντρώσει έναν τεράστιο όγκο ακινήτων από τους πλειστηριασμούς και να μην ξέρουν πλέον τι να τα κάνουν και πώς να τα αξιοποιήσουν αφενός και από την άλλη με τους δανειολήπτες να έχουν πλέον αρκετές εναλλακτικές και διευκολύνσεις με βάση τα νέα δεδομένα.
Εδώ λοιπόν εντοπίζεται και μία αδικία, τόσο απέναντι σε μερίδα δανειοληπτών, όσο και (περισσότερο) απέναντι στους… μη δανειολήπτες! Για παράδειγμα υπάρχουν εκείνοι, που με σύνεση και συνέπεια και με πλήρη επίγνωση της ευθύνης τους προχώρησαν σε μία δανειακή σύμβαση για να αποκτήσουν το δικό τους «κεραμίδι» και εν συνεχεία εκ-πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους δανειοδότες…
Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που ναι μεν θέλησαν να είναι συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες, αλλά η «κακούργα κοινωνία» δεν τους το επέτρεψε, καθόσον βρέθηκαν σε οικονομική δυσχέρεια είτε γιατί απολύθηκαν από την δουλειά τους, είτε γιατί βυθίστηκε το επάγγελμά τους λόγω των μνημονιακών περιόδων που ακολούθησαν…
Τέλος υπάρχουν και εκείνοι οι «πονηροί» που εν γνώσει της αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους, προέβησαν σε δανειοληψίες με το σκεπτικό ότι κάποτε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρουν να μην πληρώσουν εκμεταλλευόμενοι, όχι την δική τους οικονομική αδυναμία, αλλά την περιρέουσα κατάσταση που θα διαμορφωνόταν έτσι κι αλλιώς!
Ακόμη πιο αδικημένοι εκείνοι που δεν μπήκαν στην διαδικασία να χρησιμοποιήσουν ή και να καταχραστούνε -με την ευρύτερη έννοια- ξένο χρήμα, παρά συνέχισαν να διαβιούν με τις δικές τους οικονομικές δυνατότητες και να απλώνουν τα πόδια τους μέχρι εκεί που έφθανε το πάπλωμά τους (κατά το γνωστό ρητό»!
Το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» δεν είναι απόλυτο, καθόσον υπάρχουν και εκείνοι που αγόρασαν σπίτια χωρίς να έχουν την δυνατότητα αποπληρωμής, σκεπτόμενοι πονηρά και πάντοτε σε βάρος εκείνων που επένδυσαν την ζωή τους δανειοδοτούμενοι για το «κεραμίδι» της οικογένειάς τους με την προϋπόθεση αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους κάποια στιγμή!
Το να έχει πάρει δηλαδή κάποιος ένα δάνειο 50-100 χιλιάδων ευρώ προ 20ετιας για την αγορά πρώτης κατοικίας του παιδιού του, να έχει σήμερα την δυνατότητα αποπληρωμής του δανείου και να μην το πληρώνει, σαφώς και είναι μια αδικία απέναντι στους υπόλοιπους δανειολήπτες και κυρίως απέναντι σ’ εκείνους που δεν πήραν ποτέ στην ζωή τους «τζάμπα χρήμα», ούτε από τις τράπεζες, ούτε από το Ελληνικό δημόσιο, ούτε από πουθενά!
Θα πρέπει λοιπόν κατά την άποψή μου να διαχωριστούν όλοι οι δανειολήπτες που επιβαρύνονται με κόκκινα δάνεια σε κατηγορίες, με αυστηρά κριτήρια και προϋποθέσεις… Σε εκείνους δηλαδή που πήραν χρήματα για να αγοράσουν το κεραμίδι της οικογένειάς τους και οι συνθήκες στη συνέχεια δεν τους επέτρεψαν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους… Σε εκείνους που πήραν δάνεια εν γνώσει τους ότι δεν θα μπορούσαν κάποτε να τα ξεπληρώσουν και σ’ εκείνους που δανειοδοτήθηκαν για οποιονδήποτε λόγο και ενώ σήμερα μπορούν να πληρώσουν, δεν το κάνουν εκμεταλλευόμενοι την περιρρέουσα κατάσταση και την «συνθηματολογία» των λαϊκιστών.
Όπως και να έχει το πράγμα όμως, οι μεγάλοι αδικημένοι παραμένουν εκείνοι που δεν μπήκαν σε καμία διαδικασία δανειοληψίας και αρκέστηκαν στα ολίγα, στην υγειά των οποίων, πίνουν δυστυχώς σήμερα κάποιοι άλλοι, αφού και αυτοί αν και μη δανειολήπτες, καλούνται μέσα από όλο αυτόν τον ορυμαγδό των μνημονίων να τσοντάρουν με τους φόρους που συνεχίζουν να πληρώνουν στην περίφημη ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και γενικότερα στην ανόρθωση της οικονομίας της χώρας ως γνήσια κορόιδα!
