Για δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα κατάφερε η Ξάνθη να γίνει πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα Espresso της Αθήνας, η οποία καλώς ή κακώς διαθέτει ένα μεγάλο αναγνωριστικό κοινό. Αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον γνωστό Ξανθιώτη ηθοποιό Γιώργο Σταυρόπουλο, ο οποίος δηλώνει απερίφραστα ότι έπεσε θύμα «απόπειρας ανθρωποκτονίας» εναντίον του με την πυρπόληση του σπιτιού του, αναφέροντας μάλιστα ότι αυτή την στιγμή είναι άστεγος… Ο ίδιος μάλιστα προβαίνει και σε άλλες συνταρακτικές αποκαλύψεις, περί «οικοπεδοφάγων» ρομά. Ο άνθρωπος που κατέδειξε ως ηθικό αυτουργό αφέθηκε ελεύθερος μέχρι που να γίνει η δίκη. Το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι η σύλληψη των τριών δραστών που είναι θέμα «τιμής» για την τοπική αστυνομία. Θα πρέπει να ανοίξουν τα στόματά τους και να κατονομάσουν αν υπάρχει τελικά εντολοδότης ή αν επιχείρησαν από μόνοι τους. Περιμένουμε λοιπόν με αγωνία κε Αστυνομικέ Διευθυντή και κε Διοικητή της Ασφάλειας Ξάνθης την σύλληψη των τριών δραστών και την πλούσια (ή φτωχή) συνέχεια που θα προκύψει για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα…
Τον Οκτώβριο η χειροτονία του βοηθού Επισκόπου
Αναφέρθηκα πριν λίγες ημέρες στην χειροτονία του Πρωτοσύγκελου της Ι. Μητρόπολης Ξάνθης και Περιθεωρίου Σωφρόνιου Γκουτζίνη σε βοηθό Επισκόπου που επρόκειτο να γίνει εντός του Ιουλίου. Νεότερες πληροφορίες όμως από την Αρχιεπισκοπή αναφέρουν ότι η χειροτονία θα πάρει μία μικρή αναβολή και λόγω ζέστης, αλλά και λόγω αλλαγής της ηγεσίας της ιεραρχίας (ΔΙΣ), η οποία γίνεται κάθε 1η Σεπτεμβρίου, οπότε όλα αυτά θα γίνουν με τη νέα διοίκηση. Η 1η Σεπτεμβρίου θεωρείται και η αρχή της νέας εκκλησιαστικής περιόδου κάθε χρόνο, οπότε οι νέες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι χειροτονίες των βοηθών Επισκόπου θα γίνουν εντός του προσεχούς Οκτωβρίου, αφού προηγηθεί τυπικά η εκλογή τους. Όπως ανέφερα όμως προέχει η διατήρηση της ισορροπίας στα εσωτερικά- διοικητικά πράγματα της εκκλησίας γιατί… άνθρωποι είμαστε και έχουμε τις αδυναμίες μας και από την άλλη παραμονεύει και ο «πονηρός»…
Ούτε μία συγχαρητήρια ανακοίνωση;
Δίνω μια μικρή συνέχεια στο θέμα της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ξάνθης με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή της στο Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ του Πύργου… Και άντε ο Δήμος Ξάνθης δεν χορηγεί «τσακιστή» για τα έξοδα των χορωδών στην μετάβαση και την παραμονή τους σε άλλες πόλεις και σε άλλα κράτη, άσχετα αν φέρουν τον τίτλο Χορωδία του ΔΗΜΟΥ ΞΑΝΘΗΣ. Δεν θα έπρεπε όμως μετά από ακόμη μία επιτυχή συμμετοχή και διάκρισή τους σε διεθνή διαγωνισμό να εκδώσει ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού μια συγχαρητήρια ανακοίνωση, έστω ως μία ηθική ικανοποίηση αυτών των ανθρώπων; Κομμάτι δικό τους είναι… Εδώ εκδίδονται ανάλογες ανακοινώσεις ανά πάσα στιγμή για κάθε Ξανθιώτη που καταφέρνει μία επιτυχία τιμώντας το όνομα της Ξάνθης, πόσο μάλλον για ένα πολυπληθές σχήμα το οποίο ανήκει τυπικά και στον Δήμο, αφού τελεί υπό την αιγίδα του… Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ούτε επί Τσέπελη η Χορωδία του Δήμου Ξάνθης έτυχε κάποιας ενίσχυσης και είναι αυτό που δημιουργεί ακόμη περισσότερα ερωτηματικά… Μήπως δεν την θέλουν τελικά; Ας μας το πουν τουλάχιστον…
«Πικρές» αλήθειες…
Και κλείνω σήμερα την στήλη με ένα «απόφθεγμα» του εξαιρετικού συγγραφέα και σκηνοθέτη του κινηματογράφου μας, του αείμνηστου Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος αναφέρει για τους σύγχρονους Έλληνες τα εξής: «Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής. Προπάντων μαζοχιστής. Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση. Από τους σπουδαίους προγόνους μας κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους: Την Ακρόπολη και τον Καιάδα. Και σταθήκαμε ανάξιοι όχι μόνο στο ύψος του πρώτου, αλλά και στο βάθος του δεύτερου. Ο Ευρωπαίος υπερτερεί σε όλα έναντι του Έλληνα, γιατί ο πολιτισμός του έχει τις ρίζες στην Ελλάδα κι ας μην το παραδέχεται, ενώ ο Έλληνας υστερεί, γιατί ο πολιτισμός του βασίζεται στην Ευρώπη και το καμαρώνει. Στην Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δένδρα σε κάθε κάτοικο. Στην Ελλάδα αντιστοιχούν τρεις εμπρηστές σε κάθε δένδρο. Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια ότι οι άλλοι σε εκατό. Αξιοκρατία ονομάζουμε τα προσόντα που απαιτούνται για να υπερπηδήσουμε έναν καλύτερό μας. Αναξιοκρατία λέμε την ατυχία μας να μην γίνουμε κι εμείς κάτι που δεν αξίζουμε, όπως θαυμάσια το καταφέρνουν κάποιοι άλλοι. Ο καθένας μας κρύβει μέσα του τον καλύτερο και τον χειρότερο Έλληνα. Το κακό είναι, ότι όσο πάει, αυτοί οι δύο όλο και λιγότερο διαφέρουν μεταξύ τους…».
Του Τένη Καμαρίδη
