Με αφορμή την ερώτηση του ίδιου για την προσβασιμότητα στην Παλιά Πόλη
Τα πεζοδρόμια, οι πεζόδρομοι και… τι θα έκαναν οι “ΜΠΡΟΣΤΑ”
Ερώτηση – για την επικείμενη ειδική συνεδρίαση της Λογοδοσίας της Δημοτικής Αρχής – υπέβαλε το μέλος της παράταξης “ΜΠΡΟΣΤΑ” κ. Βασίλης Παπαδόπουλος, αναφορικά με την προσβασιμότητα των Ατόμων με Αναπηρία στην Παλιά Ξάνθη. Μία ερώτηση που γίνεται αφορμή για να ανοίξει ένα γενικότερο θέμα προσβασιμότητας ατόμων με κινητικά – και όχι μόνον – προβλήματα, αλλά και πεζών, γενικότερα, σε όλη την πόλη της Ξάνθης.
Για όλα τα παραπάνω μίλησε ο ίδιος στην “Θ”, χαρακτηρίζοντας ως μία “αρκετά δύσκολη πόλη” την Ξάνθη, ενώ στην ερώτηση του τι θα έκανε ο ίδιος για το συγκεκριμένο θέμα, παραπέμπει στο πρόγραμμα της παράταξης “ΜΠΡΟΣΤΑ” και στις προτάσεις που συμπεριλαμβάνει περί προσβασιμότητας των δημοτών της πόλης.
“ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΟΛΗ Η ΞΑΝΘΗ, ΓΙΑ ΑΜΕΑ ΚΑΙ ΠΕΖΟΥΣ”
Αναλυτικότερα ο κ. Παπαδόπουλος, εξήγησε στην “Θ” ότι “πρώτα απ όλα να πω ότι η Ξάνθη είναι μία αρκετά δύσκολη πόλη, όχι μόνο για τα ΑμεΑ, αλλά και για όλους μας. Και αυτό το λέω γιατί και η κυκλοφορία πεζή, είναι δύσκολη για πολλούς λόγους. Πολλές φορές υπάρχουν στενά πεζοδρόμια, διακοπτόμενα πεζοδρόμια από ράμπες ή θέσεις πάρκινγκ σε πιλοτές κλπ. Αναφέρομαι στο πώς είναι διαμορφωμένα τα πεζοδρόμια χωρίς να λάβουμε υπόψη τον παράγοντα “κατάληψη” για οποιοδήποτε λόγο (νόμιμη ή παράτυπη). Είναι λοιπόν μία δύσκολη πόλη, κάτι που δεν αποτελεί πεπατημένη για όλες τις πόλεις. Για παράδειγμα, αν επισκεφθείς την Αλεξανδρούπολη, μπορείς να περπατήσεις σε όμορφα και φαρδιά πεζοδρόμια, αν πας στην Δράμα θα δεις πεζόδρομους κλπ. Πηγαίνει επίσης σε πολύ μικρές πόλεις, όπως το Αμύνταιο (πού ίσως πολλοί από εμάς την έχουμε με μία αρνητική χροιά, ως μια πόλη με μόλυνση κλπ) πού είναι μία πανέμορφη πόλη στην οποία χαίρεται κανείς να είναι πεζός. Και είναι ένα κίνητρο για να είναι κανείς πεζός. Στην Ξάνθη, άσχετα με την κατάληψη ή μη των χώρων για πεζούς, υπάρχει ήδη σοβαρό πρόβλημα με την στενότητα των πεζοδρομίων και την καταλληλότητά τους. Πλέον πεζοδρόμια έχουν ελάχιστες οδοί, πόσο μάλλον ράμπες. Σε άλλες πόλεις υπάρχουν επίσης οριοθετημένοι χώροι και μονοπάτια (εμείς το κάνουμε άτυπα στην Εκτενεπόλ και στον χώρο του Νοσοκομείου) για να μπορεί κανείς να περπατήσει με ασφάλεια. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν στην Ξάνθη ή υπάρχουν σε πάρα πολύ μικρό βαθμό. Και γενικά η Ξάνθη πάσχει και από πεζόδρομους. Έχουμε έναν στην Δαγκλή και έναν στην Κονίτσης και Γ. Σταύρου (ένα μικρό κομμάτι). Δηλαδή σχεδόν τίποτε σε σχέση με το μήκος των πεζόδρομων που υπάρχουν σε άλλες πόλεις. Πρόσφατα επισκέφτηκα την Ηράκλεια Σερρών, πού είναι μία κωμόπολη και εντυπωσιάστηκα από το πώς είναι δομημένη, πόσο όμορφα φτιαγμένοι είναι οι πεζόδρομοί της κλπ”.
“Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ “ΜΠΡΟΣΤΑ” ΤΑ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ”
Στο ερώτημα της “Θ” αναφορικά με το τι θα έκανε ο ίδιος για την προσβασιμότητα των πολιτών της Ξάνθης και ιδιαίτερα των Ατόμων με Αναπηρία, ο κ. Παπαδόπουλος απαντά ως εξής:
“Μπορείτε να κάνετε έναν κόπο να διαβάσετε το πρόγραμμα των “ΜΠΡΟΣΤΑ” πού το είχαμε κάνει όλοι μαζί. Αυτά τα οποία ρωτάτε, υπάρχουν διατυπωμένα. Αυτά θα κάναμε, αλλά ο κόσμος προτίμησε κάποιους άλλους. Μάλλον δεν του άρεσαν αυτά που είπαμε. Για παράδειγμα, να θυμίσω ότι είχαμε πει για τα πεζοδρόμια επι της οδού 28ης Οκτωβρίου, για να δώσουμε μία τόνωση στην αγορά και να πούμε ότι σεβόμαστε ισότιμα τον πεζό και τον ποδηλάτη βέβαια, σε σχέση με τον αυτοκινητιστή, αφού βέβαια εξασφαλιστούν χώροι πάρκινγκ. Εδώ βλέπουμε επίσης και το άλλο “τραγικό”. Δηλαδή το να έχουμε πληρώσει ένα σωρό χρήματα για το πάρκινγκ και να έχει ξεκολλήσει το 1/3 από τα “μάτια” και να μην μπορούν να το λειτουργήσουν. Θέλω δηλαδή να πω ότι το ένα πρόβλημα φέρνει το άλλο. Είναι μία “αλυσίδα” αλληλένδετων γεγονότων που δημιουργεί πρόβλημα στην πόλη. Και αναφορικά μετά ΆμεΑ, όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον άνθρωπο που έχει σημαντικότερα προβλήματα από τον μέσο πολίτη, σαφώς και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον μέσο πολίτη. Όταν δηλαδή δεν υπάρχει ευαισθησία ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις, πόσο μάλλον για το μέσο πολίτη. Και θα έλεγα επίσης πως αυτή η συγκεκριμένη λωρίδα που εξασφαλίζει πρόσβαση στα ΑμεΑ στην Παλιά Πόλη, αν θεωρούμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει, μπορούμε να την καταργήσουμε. Είναι θέμα πολιτικής απόφασης αυτό το πράγμα και πρέπει να συζητηθεί. Μπορεί πράγματι τα μαγαζιά να έχουν προτεραιότητα, γιατί δίνουν “ανάσα” στην πόλη. Είναι κάποιοι άνθρωποι που πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, άλλα και κάποιοι συμπολίτες μας συμπεριλαμβανομένου και εμού, που θέλουμε να πιούμε εκεί τον καφέ μας και το ποτό μας. Όλα αυτά είναι σεβαστά. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τα “στραβά μάτια”. Ότι έχουμε πρόνοια για τους ΑμεΑ, ταυτόχρονα να αφήνουμε και αυτήν την κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να κλείνουμε τα μάτια σε μία άνομη – και μία άναρχη, θα έλεγα – κατάσταση. Και αυτό εντυπώνεται μέσα στο μυαλό και στη συνείδηση των πολιτών. Μένω λοιπόν στο ότι θα μπορούσε κανείς να καθίσει και να συζητήσει – και σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο επαγγελματιών- και να βρούμε μία λύση. Υπάρχουν πάρα πολύ τρόποι να το κάνουμε αυτό και εξίσου καλά. Δεν είναι ανάγκη να θεωρηθεί ότι αυτή η ερώτηση έχει να κάνει με τα τραπεζοκαθίσματα ή μετά αυτοκίνητα. Έχει να κάνει με την τάξη, με την ασφάλεια και με ένα δείγμα πολιτισμού και ομορφιάς. Και αυτό πρέπει να αποδεικνύεται εμπράκτως. Θα πρέπει επιτέλους να σεβαστούμε αυτούς τους συμπολίτες μας (που κατά την γνώμη μου και κατά την εμπειρία μου είναι πολλοί) και πραγματικά δεν χρειάζεται να έρθουμε σε σύγκρουση με κανέναν επαγγελματία. Ας τους δώσουμε έναν εναλλακτικό δρόμο ή ας σχεδιάσουμε λίγο διαφορετικά την προσβασιμότητα. Ήδη οι κάτοικοι της παλιάς πόλης πού χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα έχουν τροποποιήσει κατά πολύ μεγάλο βαθμό τα δρομολόγια τους, σεβόμενοι ακριβώς την ανάγκη να υπάρξουν εκεί και μαγαζιά. Αλλά από κει και πέρα σε αυτόν το σεβασμό πρέπει να μπουν όλοι μέσα. Υπάρχει μία ωραία λέξη που χρησιμοποιεί η Ορθοδοξία και είναι η αλληλοπεριχώρηση και η αλληλοπαραχώρηση. Αν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να χωρίσουμε “δύο γαϊδάρων άχυρα”, με σεβασμό και ομορφιά”. Επίσης, μην πάτε μακριά. Στο κτίριο που στεγάζεται η Δημοτική Αγορά, δεν υπάρχει ράμπα για τους ανθρώπους με αναπηρία, ενώ γνωστή τράπεζα επί της Β. Κωνσταντίνου, έχει φροντίσει να κάνει μια τεράστια ράμπα, γιατί έτσι έπρεπε να το κάνει. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν γιατί στα κτίρια που είναι τουλάχιστον δημόσια, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο, όμορφο, καλαίσθητο και εξυπηρετικό για τον κόσμο που έχει ανάγκη; Αυτό με… ξεπερνά, όπως λένε και οι νεότεροι”.
