«Χειμαρρώδης» συνέντευξη του πρ. Πρύτανη του Δ.Π.Θ
«Κεραυνοί» για τους «ιπτάμενους» καθηγητές που θέλουν και να διοικήσουν – «Βολές» και για την «Νεωτέρων Μνημείων»
Παλιός γνώριμος της Ξάνθης και της Θράκης γενικότερα, ο πρώην πρύτανης του Δ.Π.Θ κ. Ευάγγελος Γαλούσης, επισκέφθηκε πρόσφατα την περιοχή μας, για να συναντήσει πρώην συνεργάτες και φίλους του, καθόσον διατηρεί δεσμούς με πάρα πολλούς συμπολίτες μας.
Στο πλαίσιο αυτό, επισκέφθηκε και τις νέες εγκαταστάσεις της «Θ» όπου είχαμε μια «χαλαρή» κουβέντα μαζί του, αναφορικά με το σημερινό status του Δ.Π.Θ και όχι μόνον…
ΒΗΜΑΤΑ…ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ!
Αναλυτικότερα, αναφορικά με την πορεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, την οποία, όπως επισήμανε, παρακολουθεί ανελλιπώς, ο κ. Γαλούσης, ήταν ιδιαίτερα «καυστικός» λέγοντας πως:
Η αίσθησή μου είναι ότι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει κάνει πάρα πολλά βήματα προς τα πίσω, ενώ έχει τις δυνατότητες, έχει την «δυναμική» να πάει πολύ μπροστά. Όλως παραδόξως, οι συνθήκες και μόνον εμποδίζουν αξιόλογους ανθρώπους ή τους εμποδίζουν όντες μέσα ή τους διώχνουν γιατί δεν αντέχουν εδώ. Υπάρχουν πολλά τέτοια φαινόμενα, που δεν τα αντιλαμβάνεται η κοινωνία της Θράκης, αλλά εσωτερικά στο πανεπιστήμιο αυτό είναι ένα γνωστό φαινόμενο και – δυστυχώς – όσο πάει και διευρύνεται. Όσο αυτό διευρύνεται, τόσο το πανεπιστήμιο φτωχαίνει, τόσο το πανεπιστήμιο σκοντάφτει και στα απλά πράγματα και πιστεύω ότι χρειάζεται μια πολύ δυνατή ώθηση για να ξαναπάρει μπροστά. Δυστυχώς, έχει περάσει «εποχές» που δεν είναι άγνωστες (δεν θέλω να τις σχολιάσω). Σαν καταστάσεις ήταν δυσάρεστες για την εξέλιξη του Πανεπιστημίου. Τα προσωπικά φαινόμενα, που δεν σταμάτησαν (υπάρχουν από ο,τι γνωρίζω) υπερίσχυσαν της ανάγκης να σκεφτεί κανείς ότι το Πανεπιστήμιο βλάπτεται και δεν χρειάζεται να ωφεληθεί το πρόσωπο, μπροστά στην ζημιά που θα πάθαινε το πανεπιστήμιο. Αυτό έχει γίνει πλέον σαν «καθημερινό φαινόμενο» από ο,τι κατάλαβα με την αφορμή της προχθεσινής παρουσίας μου στην ανακήρυξη ως επίτιμου διδάκτορα του Ότο Ρεχάγκελ από το ΤΕΦΑΑ. Το ΤΕΦΑΑ είχε την καλοσύνη να μου προτείνει να παραβρεθώ στο 30ο συνέδριο γιατί είχε ξεκινήσει επί Πρυτανείας μου και όλως παραδόξως διαπίστωσα ότι πάει όλο και καλύτερα, σύμπτωμα το οποίο θεωρώ ο,τι καλύτερο σαν παράδειγμα (την πρώτη χρονιά είχε 1000 συνέδρους και φέτος είχε 1400). Εκεί έμαθα και άκουσα από συναδέλφους (και παλαιότερους και νεότερους) ότι «το πανεπιστήμιο είναι σπασμένο σε πολλά βασίλεια» (δική τους η έκφραση). Δεν γνωρίζει κανείς τον διπλανό του, φοβάται να μιλήσει, δεν γνωρίζουν πως κινούνται και πως πορεύονται τα τμήματα (είναι σαν ανεξάρτητα) δεν συνεργάζονται και – κυρίως – δεν συνεργάζονται με την κοινωνία της Θράκης, που για εμένα θα έπρεπε να είναι στις προτεραιότητες. Κάτι το οποίο εγώ έκανα και σε μεγάλο βαθμό και χαίρομαι για αυτό. Δεν μετάνιωσα.
ΑΛΛΟΥ ΤΡΩΝΕ ΚΑΙ ΠΙΝΟΥΝ… ΚΙ ΑΛΛΟΥ…
Ο κ. Γαλούσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους «ιπτάμενους» καθηγητές, οι οποίοι συνήθως εντοπίζονται στους «μεγαλογιατρούς» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, λέγοντας χαρακτηριστικά:
Υπάρχει μια εγγενής, παλιά, «αρρώστια» στο πανεπιστήμιο, την οποία σε μεγάλο βαθμό την καταπολέμησα εκείνο τον καιρό και δέχθηκα και πόλεμο από πολλούς. Κάποιοι μεγαλοσχήμονες (είτε μηχανικοί είτε γιατροί είτε δικηγόροι) προτιμούν την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη ώστε να αναπτύσσουν τις δραστηριότητες τους, παρά την εδώ περιοχή. Αν θέλει κανείς να γίνει καθηγητής και να δώσει (όχι να πάρει) στην καρέκλα και στο πανεπιστήμιο την αίγλη, αν φέρει ο ίδιος, θα πρέπει να καθίσει εδώ. Αυτό είναι κάτι απαράδεκτο να συμβαίνει και συνεχίζει να συμβαίνει και έχει διευρυνθεί πολύ. Πρέπει να αλλάξει αυτό το σκεπτικό. Γιατί ο μεγαλοσχήμονας να μην το προσφέρει εδώ στην περιοχή; Οι ασθενείς της Αθήνας για έναν μεγαλογιατρό, είναι προτιμότεροι από τους ασθενείς της Αλεξανδρούπολης ή της Κομοτηνής και προτιμούν να είναι εκεί; Ή είναι περισσότεροι, άρα είναι μεγαλύτερο το συμφέρον; Εάν είναι κάποιος άξιος, θα το δείξει. Και υπάρχουν τέτοια φαινόμενα. Άξιοι άνθρωποι που έμειναν στην Θράκη, απέδειξαν την αξία τους με τον τρόπο τους γιατί την είχαν από μόνοι τους. Κάποιο την αποκτούν με άλλο τρόπο. Οι εκλογές που θα γίνουν πρέπει να έχουν σαν παράμετρο της εκλογιμότητας κάποιου αυτό. Θα μείνει; Ή δεν θα μείνει;
Σε ο,τι αφορά στους φοιτητές, είναι αλήθεια ότι έχουν γίνει πάρα πολλά τα πανεπιστήμια, οι υποψήφιοι είναι επίσης πολλοί και επειδή προ 25ετίας είχα μια συνάντηση με συναδέλφους από την Ευρώπη σε ένα συνέδριο, μου είπαν από τότε ότι «έχετε πολλά πανεπιστήμια στην Ελλάδα». Όταν ρώτησα τι εννοούν, η απάντηση ήταν ότι συζητήθηκε πως οι απόφοιτοι είναι πολλοί για την αναλογία του πληθυσμού.
Εν ολίγοις, μια άτυπη επιτροπή, κατέληξε στο ότι για την Ελλάδα κρίνεται σκόπιμο να υπάρξουν τρία πανεπιστήμια. Ένα στην Θεσσαλονίκη, ένα στην Αθήνα και ένα στην Κρήτη. Αυτό, έχει σχέση και με τον μειούμενο αριθμό εισακτέων. Επιχειρήθηκε – θαρρώ ότι έλαβαν εντολή κάποιοι Υπουργοί Παιδείας παλαιότερα – να συμπτύξουν τα πανεπιστήμια, ακυρώνοντας τμήματα, κλείνοντας τμήματα, συμπτύσσοντας τμήματα αλλά η αντίδραση ήταν πολύ μεγάλη και γρήγορα «συμμαζεύτηκαν». Η φύση όμως, έχει κανόνες. Όταν δεν μπορείς να συμπτύξεις κάτι (ενώ πρέπει να το συμπτύξεις), το διαλύεις και το ξανασυνθέτεις με βάση κάποια άλλα πρότυπα. Είμαστε στην φάση αυτής της διάλυσης στην πραγματικότητα, κατά την δική μου εκτίμηση πάντα. Και αυτή η διάλυση είναι: αύξηση τμημάτων, πανεπιστημίων, φοιτητών, μέχρι που θα είναι «άχρηστα» όλα και θα έρθει κάποια στιγμή μια «ανεπίσημη» (αλλά θα είναι παραπάνω από επίσημη) αξιολόγηση…
ΠΕΡΙ ΕΦΟΡΕΙΑΣ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ…
Να σημειώσουμε ότι ο ίδιος αναφέρθηκε και στα «κίνητρα» που πρέπει να δοθούν στους φοιτητές ώστε να επιλέγουν το ΔΠΘ ως το πανεπιστήμιο που θα τους δώσει τα εχέγγυα για το μέλλον, ενώ παρότρυνε τα – εν ευθέτω χρόνω νέα μέλη της Διοίήκσης «να αποβάλλουν τα προσωπικά, τα κομματικά και τα εσωτερικά μικροσυμφέροντα».
Επίσης, ως Πολιτικός Μηχανικός και γνώστης της κατάστασης – σχολίασε και την ύπαρξη της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων αλλά και της Αρχαιολογίας.
Για το συγκεκριμένο θέμα, ο ίδιος σημείωσε ότι:
Δεν θέλω να περιοριστώ σε μια θέση – σκέψη σε σχέση με μια υπηρεσία ή γενικά με την αρχαιολογία σαν διευρυμένη κατάσταση. Έχω όμως απίστευτα σκληρές του παρελθόντος εμπειρίες συνεργασίας με αυτόν τον χώρο. Είπατε ότι μπορεί να σταματήσει και έργα. Μπορεί να σταματήσει και μια οικοδομή και θα έλεγε κανείς κρίμα σε αυτόν που θα έχει την ατυχία να έχει αυτήν την επαφή. Έχει σταματήσει – και επειδή διατέλεσα διευθυντής του Μετρό Θεσσαλονίκης για ένα διάστημα – για πάνω από δέκα χρόνια το Μετρό Θεσσαλονίκης «σκοτώνοντας» μια πόλη με πάνω από 1 εκατομμύριο κατοίκους, επιχειρηματίες κλπ. Είναι απίστευτη η «ανθρωποφαγική διάθεση» κάποιων εκεί που εκδηλώνεται στο συμφέρον το προσωπικό. Δεν θα δίσταζα να πω (από όσους έχω γνωρίσει) ότι σε μεγάλο βαθμό κάποιοι άνθρωποι που ασχολούνται γενικά με τον πολιτισμό είναι «επικίνδυνοι» και κάποια στιγμή θα πρέπει να τιμωρηθούν. Επειδή έτυχε να ασχοληθώ πολύ παλιά με την Παλιά Πόλη της Ξάνθης (σ.σ. ήταν ο άνθρωπος που έκανε την πρόταση να χαρακτηριστεί και διατηρητέος εκτός από παραδοσιακός ο οικισμός) πάλεψα πολύ για να αποδείξω ότι δεν το κάνω για άλλους λόγους, πήγα και πήρα σπίτι εκεί μέσα, έμεινα 25 χρόνια, το χαρακτήρισα σκόπιμα «διατηρητέο» με Προεδρικό Διάταγμα (πριν γίνει διατηρητέος ο οικισμός) και τα κατάφερα το ’90 με την υπογραφή που έβαλε ο Χατζηνικολάου ως Υπουργός Μακεδονίας Θράκης. Και έτσι η Ξάνθη έχει και αυτό το κομμάτι. Δυστυχώς όμως, δεν συμπληρώθηκε όπως έπρεπε να συμπληρωθεί αυτό το κομμάτι με την αξιοποίηση. Αξιοποίηση σημαίνει ότι δεν το έχω μόνο, αλλά το διατηρώ, το συντηρώ και το λειτουργώ. Αυτό, υποτίθεται ότι θα το αναλάμβανε η όποια «εφορεία» (βλ. σήμερα Νεωτέρων Μνημείων). Ανήκουν και αυτοί στην ίδια κατηγορία. Φανταστείτε μια πόλη όπου καταργούνται όλα τα σήματα τροχαίας, αλλά παρόλα αυτά ο Δήμος με την Αστυνομία βρίσκονται με το μπλοκάκι στο χέρι και γράφουν τους πολίτες. Και αν ρωτήσει κάποιος «γιατί με γράφεις αφού εδώ δεν έχει σήμα» η απάντηση είναι – αντίστοιχα φέρονται – «να με ρωτήσεις, να σου πω τι θα κάνεις».
