«Δύσκολα συνηθίζεται», συγκλίνουν στην «Θ» οι εκπρόσωποί τους
Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με τις «δεύτερες οικογένειές» τους, θα κάνουν και φέτος οι εργαζόμενοι της Ξάνθης σε Πυροσβεστική, Νοσοκομείο, Αστυνομία και Στρατό.
Οι Ξανθιώτες (και όχι μόνον) που στελεχώνουν τις υπηρεσίες «πρώτης γραμμής», με υψηλό αίσθημα ευθύνης για την ασφάλεια αλλά και την υγεία των συνανθρώπων μας, καλούνται να περάσουν τις γιορτές μακριά από τις οικογένειές τους και ειδικότερα από τα παιδιά τους, κάτι που… όσα χρόνια και αν περάσουν «δύσκολα συνηθίζεται» τόσο για τους ίδιους όσο και για τους/τις συζύγους και τα πιτσιρίκια τους, όπως συγκλίνουν μιλώντας στην «Θ» ο Διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Ν. Ξάνθης, η πρόεδρος των Εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης, ο πρόεδρος της Συνδικαλιστικής Κίνησης Αστυνομικών Ν. Ξάνθης και ο πρόεδρος της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφερειακής Ενότητας Ξάνθης.
«ΑΦΗΝΕΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ,
ΑΛΛΑ…ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΜΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ»
Πιο αναλυτικά ο Διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Ν. Ξάνθης κ. Ιωάννης Αραμπατζής, εξήγησε στην «Θ» ότι «οι άνθρωποι στην υπηρεσία μας σαφώς και εργάζονται όλο το 24ωρο και είναι μακριά από τις οικογένειες τους, για να επέμβουν όπου παραστεί ανάγκη. Οι εργαζόμενοι θα είναι εδώ με τους συναδέλφους τους – με τους οποίους ούτως ή άλλως είναι όλη τη χρονιά μαζί -και θα κάνουν μαζί Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά. Το θέμα όμως είναι ότι οι οικογένειες τους μένουν χωρίς τον ένα γονέα και σαφώς αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Θεωρώ ότι τους αφήνει κάποια δυσάρεστη ανάμνηση, ιδιαίτερα όταν τα παιδιά είναι μικρά και δεν έχουν το γονιό κοντά τους. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να μην είναι κάθε χρόνο οι ίδιοι υπάλληλοι και να μοιράζονται τις γιορτές. Να μην είναι δηλαδή κάθε χρόνο τέτοιες μέρες (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα) ο ίδιος υπάλληλος στην υπηρεσία και να λείπει όλες αυτές τις μέρες από την οικογένειά του, γιατί κάποιοι θα είναι σε άδεια ή ρεπό. Επομένως κοιτούμε να γίνεται μία ίση κατανομή, για να μπορεί κάποιος τουλάχιστον μία φορά από τις 3-4 μεγάλες γιορτές, να είναι στο σπίτι του. Από την άλλη, όταν κάποιος εργάζεται 24 ώρες μία φορά στις 3 ημέρες, είναι λογικό ότι το 1/3 της ζωής του να το αφιερώνει εδώ, επομένως οι υπάλληλοι νιώθουν «οικογένεια» πλέον. Είναι το λειτούργημα, το επάγγελμα, τέτοιο που πρέπει να «φυλούν Θερμοπύλες» και να είναι πίσω για ό,τι χρειαστεί ώστε να επέμβουμε ως υπηρεσία. Λειτουργούμε όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο και δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κλείσει στην υπηρεσία και να πάνε όλοι σπίτι τους. Το καλό βέβαια με την Ξάνθη είναι ότι το 99% των υπαλλήλων είναι ντόπιοι, οπότε μπορεί να τους φέρει και ένα φαγητό η σύζυγος τους για παράδειγμα κατά την βάρδια ή αν προκύψει μία ανάγκη να φτάσει γρήγορα στο σπίτι. Τουλάχιστον εδώ στην Ξάνθη – με εξαίρεση εμένα – δεν έχουμε υπαλλήλους από έξω και αυτό είναι καλό. Γιατί τουλάχιστον η οικογένειά σου είναι δίπλα σου για ο,τι χρειαστεί και αυτό «απαλύνει» κάπως την κατάσταση. Είναι δηλαδή διαφορετικό να είσαι ξένος και να μην έχεις κανέναν εδώ και να νιώθεις ακόμη πιο άσχημα».
«ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ «ΠΟΝΑ», ΑΛΛΑ «ΑΠΑΛΥΝΕΙ» Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΑΣ
ΣΤΟΝ ΠΑΣΧΟΝΤΑ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ»
Από την πλευρά του η πρόεδρος των Εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης κ. Ελένη Γεωργιάδου, υπογράμμισε ότι «είναι κάτι που δεν συνηθίζεται ούτε από την δική μας μεριά, ούτε από την μεριά των οικογενειών μας και ειδικότερα των παιδιών μας, όταν είναι μικρά. Ρωτούν «γιατί μαμά πάλι;» ή «γιατί μπαμπά πάλι;»
Υπάρχουν στιγμές που οικογένεια θέλει να είναι μαζεμένη (όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες), αλλά για εμάς προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος, ο πόνος του και η φροντίδα που προσφέρουμε. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η αποκατάσταση της υγείας των ανθρώπων. Σίγουρα δεν παύει να «πονά» και μάλιστα όταν οι άνθρωποι βγαίνουν στη σύνταξη βλέπουν ακριβώς αυτό. Δηλαδή το πόσο διαφορετική είναι η ζωή μετά το νοσοκομείο. Διότι όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για εμάς. Τόσα χρόνια ξεχνούμε ότι υπάρχουν. Λείπει αυτή η «ζεστασιά», αλλά αυτό που έρχεται να απαλύνει την πίκρα μας είναι το καλό που κάνουμε στους ανθρώπους και η «ζεστή ματιά» των ασθενών πού επίσης κάνουν Χριστούγεννα σε έναν χώρο «κρύο» και μακριά από την οικογένειά τους και μάλιστα πονώντας και υποφέροντας. Εμείς τουλάχιστον προσφέρουμε φροντίδα αλλά αυτοί περνούν τις δικές τους δυσκολίες και κάνουν το δικό τους αγώνα από τις δύσκολες μέχρι τις πιο εύκολες παθήσεις. Δεν παύει όμως να «πονά» αλλά αυτό που απαλύνει λίγο την πίκρα μας, είναι ότι προσφέρουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπο».
«ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ,
ΑΛΛΑ… ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ»
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Συνδικαλιστικής Κίνησης Αστυνομικών Ν. Ξάνθης κ. Παναγιώτης Δροσίδης, τόνισε ότι «εμείς από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στο σώμα γνωρίζαμε ότι για εμάς δεν υπάρχει αργία, δεν υπάρχουν γιορτές, δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα, δεν υπάρχει η ώρα που δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνό μας και όταν μας καλεί η υπηρεσία θα πρέπει να είμαστε εκεί. Οπότε μέσα σε όλο αυτό ήταν και οι γιορτές. Το δύσκολο είναι να το διαχειριστείς και να το συνδυάσεις αναφορικά με τις οικογενειακές υποχρεώσεις, γιατί η σύζυγος ή ο σύζυγος και τα παιδιά δεν γνωρίζουν το δικό σου πρόγραμμα, τα δικά σου καθήκοντα και τις δικές σου υποχρεώσεις. Θεωρούν δεδομένο ότι εφόσον είναι γιορτές, θα πρέπει να είσαι μαζί τους. Για εμάς δεν είναι δεδομένο. Το δεδομένο είναι ότι θα πρέπει να είμαστε στην υπηρεσία, εκεί που θα μας χρειαστούν και κάνουμε οι υπηρεσίες της ημέρες που όλοι διασκεδάζουν με τις οικογένειές τους και καλώς κάνουν. Είμαστε εκεί για να προσφέρουμε και θεωρώ ότι το κάνουμε και με υψηλή ηθική υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία. Προέχει η προστασία του συνανθρώπου και δεν έχει Κυριακή, αργία, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, ονομαστική γιορτή, γενέθλια ή γενέθλια του παιδιού σου. Από την ημέρα που μπήκαμε στο σώμα γνωρίζαμε ότι όποτε μας χρειαστεί η υπηρεσία μας τα πρέπει να είμαστε εκεί.
Κανείς δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό και ειδικά για την οικογένεια που το βιώνει είναι το χειρότερο. Γιατί πολλές οικογένειες θα κληθούν να κάνουν γιορτές μόνες (μαμάδες με παιδιά ή πατεράδες με παιδιά ή να πάνε στις γιαγιάδες και στους παππούδες για να κάνουνε Χριστούγεννα γιατί ο μπαμπάς ή η μαμά θα κληθεί να δουλεύει την ημέρα των Χριστουγέννων είτε απόγευμα είτε νύχτα είτε στην αλλαγή του χρόνου κλπ). Οπότε είναι δεδομένο για εμάς ότι σίγουρα θα λείπουμε κάποιες από τις γιορτές από τις οικογένειες μας. Και σιγά-σιγά μαζί με μας προσπαθεί να το συνηθίσει και η οικογένεια. Γιατί δεν συνηθίζεται. Είναι πολύ δύσκολο. Εύχομαι σε όλους να έχουμε καλά Χριστούγεννα με υγεία και εφιστώ την προσοχή στους οδηγούς. Τίποτα παραπάνω. Προσοχή στους οδηγούς γιατί και προχθές είχαμε ένα δυσάρεστο περιστατικό. Προσοχή ώστε τουλάχιστον να το χαρούμε και όχι να κλαίμε μετά».
«ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ –
«ΓΛΥΚΙΑ» ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ,
ΑΝ ΚΑΙ… ΔΕΝ ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΤΑΙ»
Τέλος, από την δική του πλευρά, ο πρόεδρος της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφερειακής Ενότητας Ξάνθης κ. Βάιος Τσαπρούνης, σημείωσε τα εξής:
«Οι στρατιωτικοί είναι μία κατηγορία εργαζομένων – εξαιτίας της φύσης των καθηκόντων τους και του λειτουργήματος τους – που αναγκάζονται όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά και κατά την περίοδο του Πάσχα και του Δεκαπενταύγουστου να λείπουν από τις οικογένειες τους εκτελώντας υπηρεσίες φύλαξης στα στρατόπεδα. Κάποιος λοιπόν σίγουρα θα λείπει από την οικογένειά του τα Χριστούγεννα, κάποιος άλλους την Πρωτοχρονιά και ενδεχομένως αυτοί οι ίδιοι να λείπουν και κατά την εορτή των Φώτων. Είναι πολύ δύσκολο τόσο για τους ίδιους όσο και για τις οικογένειες τους, ειδικότερα όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους που εξαιτίας της μεγάλης ηλικίας τους σε σχέση με άλλη κατηγορία εργαζομένων σε άλλους φορείς και αυτό διότι στο στράτευμα ο μέσος όρος ηλικίας έχει ανέβει και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, έχουν δημιουργήσει οικογένειες και έχουν παιδιά. Είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν έχεις παιδιά να βρίσκεσαι μακριά από αυτά πόσο δεν μάλλον όταν υπάρχουν περιπτώσεις συναδέλφων δεν βρίσκονται στις πατρογονικές τους εστίες και αυτό γιατί εξαιτίας των μεταθέσεων, έχουν αποχωριστεί ήδη από τις οικογένειές τους. Οπότε αναγκάζονται να μένουν μόνοι τους, φυλάσσοντας την πατρίδα, αυτές τις άγιες μέρες. Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν για τους στρατιωτικούς όπως και για όλους τους εργαζόμενους που βρίσκονται εκτός των οικογένειών τους αυτή την περίοδο (νοσηλευτές, γιατροί, πυροσβέστες και άλλες κατηγορίες εργαζομένων). Εδώ θα πρέπει βέβαια να λάβουμε υπόψη μας ότι οι στρατιωτικοί έχουν εικοσιτετράωρες υπηρεσίες, όχι οκτάωρες όπως κάνουν όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσια τομέα. Εδώ οι άνθρωποι αυτοί λείπουν 24 ώρες από τις οικογένειές τους και αντιλαμβάνεστε πως την επομένη είναι κουρασμένοι από την υπηρεσία τους ουσιαστικά και η επόμενη μέρα είναι χαμένη γιατί πρέπει να ξεκουραστούν. Παρόλα αυτά, αυτή η διαδικασία για τον στρατιωτικό είναι «γλυκιά» γιατί γνωρίζει ότι αυτό το κάνει για να μπορεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος να γιορτάσει με τις οικογένειές του. Ακόμη και αν η πολιτεία δεν του ανταποδίδει.
Εδώ ερχόμαστε και πάλι στα ίδια προβλήματα που έχουμε που δεν αποζημιώνεται πλήρως η νυχτερινή του υπηρεσία, που δεν αναγνωρίζεται η έκτη μέρα ως υπερεργασία κλπ. Οι περισσότερες οικογένειες έχουν ήδη προσαρμοστεί και αυτό γιατί όπως προανέφερα, εάν δεν είναι μέσα στο στρατόπεδο τα Χριστούγεννα, θα είναι την Πρωτοχρονιά ή θα είναι τα Φώτα. Θα είναι μέσα σε όλα τα τριήμερα. Αν ρωτήσετε τους στρατιωτικούς, δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει καταλάβει τι σημαίνει τριήμερο και αυτό γιατί όταν έχεις υποστελεχωμένη μία μονάδα, θα πρέπει κάποιος να μείνει πίσω να κάνει υπηρεσίες. Όπως είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας (και κακώς το είπε) έχουμε μία στελέχωση γύρω στο 30% που σημαίνει ότι από τους τρεις ανθρώπους που θα έπρεπε να βρίσκονται σε ένα στρατόπεδο, βρίσκεται (και αν βρίσκεται) ο ένας. Όταν λοιπόν έχουμε ένα τριήμερο, σημαίνει ότι έχουμε μπροστά μας τρεις μέρες και αυτοί οι τρεις άνθρωποι, θα πρέπει να κάνουν υπηρεσία μέσα σε αυτό. Άρα δεν είναι μόνον οι γιορτές αλλά και το ότι ο στρατιωτικός δεν γνωρίζει από τριήμερο και αυτό γιατί θα πρέπει να είναι μέσα και να κάνει υπηρεσία. Και πραγματικά είναι δύσκολο αυτό γιατί μέσα σε όλο το χρόνο, σίγουρα σε πολλές από τις αργίες θα κάνει μία υπηρεσία που δεν αποζημιώνεται για να πει ότι «εγώ προσέφερα στην πατρίδα και στο συνάνθρωπο μου για να κάνει τις γιορτές του και τουλάχιστον η υπηρεσία έρχεται και με ανταμοίβει τουλάχιστον οικονομικά ή τουλάχιστον χορηγώντας μου δύο ρεπό για να αναπληρώσω αυτές τις ώρες». Γιατί ούτε ρεπό δίνονται για αναπλήρωση των ωρών. Οπότε οι οικογένειες, δυστυχώς ή ευτυχώς το έχουν συνηθίσει το να μην βρίσκεται ο πατέρας ή η μητέρα (ανάλογα με το ποιος εργάζεται στο στράτευμα) μαζί τους».
