Με αφορμή τις προθέσεις του Δήμου Ξάνθης για αξιοποίηση του εργοστασίου στην Ξάνθη…
Ευ. Μπιμπισίδης: Συνταξιοδοτήθηκαν ή μετατάχθηκαν στο δημόσιο, οι εργαζόμενοι- Στην «Πειραιώς» το καλό κομμάτι – Στον εκκαθαριστή το υπόλοιπο
Ένα μεγάλο θέμα για το οποίο ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα, ανοίγει σήμερα η «Θ» με αφορμή τόσο την πρόσφατη συνάντηση του Δημάρχου Ξάνθης με τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Κώστα Σκρέκα, όσο και τις κατά καιρούς δηλώσεις πρώην Βουλευτών και κομμάτων διαχρονικά, αναφορικά με την αξιοποίηση και την «επανεκκίνηση» – με διάφορους τρόπους – του Εργοστασίου Ζάχαρης στην Ξάνθη.
Κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο, δεδομένου ότι η ΕΒΖ παραμένει υπό εκκαθάριση, ενώ την ίδια στιγμή, πέραν του εργοστασίου της Ξάνθης, στο «μηδέν» βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια και η λειτουργία των υπόλοιπων εργοστασίων.
Όσο για τους παλιούς 200 και πλέον εργαζόμενους (σε όλα τα εργοστάσια της βιομηχανίας), οι 100 εξ΄αυτών κατάφεραν και επωφελήθηκαν του προγράμματος προσυνταξιοδότησης και οι υπόλοιποι μετατάχθηκαν στο δημόσιο.
Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα που ανακύπτουν από το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ρεπορτάζ της «Θ» στο οποίο μιλά ο πρώην πρόεδρος των εργαζομένων της ΕΒΖ Ορεστιάδας κ. Ευάγγελος Μπιμπισίδης.
ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕΣΩ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΟΙ 100 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ – ΜΕΤΑΤΑΧΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ – ΚΟΥΦΑΡΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
Πιο αναλυτικά ο κ. Μπιμπισίδης, εξήγησε ότι:
Πρέπει να γνωρίζετε ότι από το εργοστάσιο της Ξάνθης, έχουν παρθεί τα μηχανήματα. Είναι ένα κουφάρι. Έμειναν μόνο οι αποθήκες. Είναι όλα σε στάδιο εκκαθάρισης και αυτή η εκκαθάριση μπορεί να πάει και 10 – 15 χρόνια. Σήμερα, οι εργαζόμενοι της ΕΒΖ, έχουν χωριστεί σε δυο μέρη. Βγήκε ένα πρόγραμμα προσυνταξιοδοτικό (πενταετές) και αυτοί οι οποίοι είχαν τα όρια ηλικίας και τα ένσημα, βγήκαν σε μειωμένη ή πλήρη σύνταξη (στα 60 ή 62) και έτσι οι 100 έφυγαν. Οι υπόλοιποι 100 περίπου έχουν πάρει μετατάξεις στο δημόσιο. Η ζάχαρη έχει τελειώσει. Για να ξεκινήσει εν τω μεταξύ και πάλι η ΕΒΖ – αναφέρω ένα παράδειγμα που βέβαια δεν μπορεί να το σκέφτεται κανείς και όποιος το ακούσει γελά – πρέπει πρώτον να έχει προσωπικό. Το προσωπικό που δούλευε μέσα, μάθαινε από τους παλαιότερους. Είναι μια δουλειά την οποία μάθαινες εκεί μέσα από τους πιο παλιούς. Δεν υπάρχουν έξω τέτοιες ειδικότητες (εκτός από τα γραφεία και κάποιες άλλες) και επομένως είναι πολύ δύσκολο να τις βρεις. Και όπως έχει φύγει όλος ο κόσμος – άλλοι με μετατάξεις και άλλοι με σύνταξη – ποιος θα γυρίσει πίσω; Εσείς θα γυρνούσατε; Τα μόνα εργοστάσια που έχουν μείνει είναι αυτά της Ορεστιάδας, των Σερρών και στο Πλατύ. Της Λάρισας έχουν γίνει αποθήκες και της Ξάνθης έχει γίνει κουφάρι. Κάποτε είχα πει σε μια συνέντευξη ότι σήμερα, όπως διαμορφώνεται το κλίμα όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά γενικά, για να κρατήσεις μια επιχείρηση πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος «μάγκας». Να δημιουργήσεις καινούρια επιχείρηση, ξέχνα το. Σήμερα δεν μπορούμε να κρατήσουμε τις επιχειρήσεις που υπάρχουν, πώς να δημιουργηθούν νέες. Είπαν για βιοαιθανόλη, αλλά αποδείχθηκε «φούσκα» στην ουσία.
ΟΛΗ Η ΕΒΖ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗΣ – ΣΤΗΝ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ – ΣΤΟΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ
Αναφορικά με την εκκαθάριση, ο ίδιος τόνισε ότι:
Εμείς εδώ, με την ζάχαρη τρέχαμε 6-7 χρόνια σε εκκαθαριστή και ακόμη δεν έχει τελειώσει. Μπορεί να πάει και 10 και 15 και 20 χρόνια. Όλη η ΕΒΖ είναι στο ίδιο καθεστώς. Στο Πλατύ, πήγε να την πάρει ο κ. Στεφανίδης για να την δουλέψει, ως ζάχαρη. Έβαλε τους αγρότες να βάλουν τεύτλα και στο τέλος τα έστειλαν κάπου – νομίζω – για βιοντίζελ αυτοί. Δεν τους τα πήρε. Τους έκαναν μια εξευτελιστική τιμή που δεν συνέφερε σε κανέναν, από την στιγμή που σήμερα φέρνεις ζάχαρη από έξω. Να ξέρετε ότι την ζάχαρη της Ελλάδας – όχι επειδή δουλεύαμε εμείς εκεί – δεν πρόκειται να την ξαναβρείτε πουθενά ως προς την ποιότητα. Από τότε που δουλεύαμε είχα δει ότι αν έπρεπε να βάλεις ένα κουταλάκι ζάχαρη της δικής μας βιομηχανίας, έπρεπε να βάλεις ενάμιση ή δυο κουταλάκια από άλλη βιομηχανία. Μιλάμε για τον κρύσταλλο.
Από το 2016 ακόμη συνεχίζεται η εκκαθάριση. Το καλό κομμάτι το πήρε η Πειραιώς και το κομμάτι που δεν την ενδιέφερε και δεν είχε κέρδος από εκεί, το έχει δώσει στον εκκαθαριστή. Όλο το πράγμα ξεκίνησε να πηγαίνει προς τα πίσω, από τότε που μέσω της ΕΕ, άλλαξαν οι ποσοστώσεις. Τότε η ποσόστωση ήταν 316.000 τόνους ζάχαρης, νομίζω για να παράγει η χώρα μας – τόσο της επέτρεπε η ΕΕ- και φτάσαμε να κάνουμε γύρω στους 120.000 και στο τέλος τέλος δεν παράγαμε και καθόλου, παρά 20.000-30.000 τόνους ζάχαρη. Μακάρι να… ανοίξει η επιχείρηση, αλλά και τα μηχανήματα – που συντηρούσαμε εμείς – έχουν «σαπίσει» τώρα, αλλά για μένα έχει «τελειώσει» το πράγμα, αφού εργαζόμενοι δεν υπάρχουν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι διοίκηση της ΕΒΖ, ναι μεν υφίσταται, αλλά κανείς από τους πρώην εργαζόμενους, δεν διατηρεί επαφές μαζί της.
